บทที่ 7

ได้ยินเจียงเฟิ่งหัวเอ่ยเนิบช้าว่า “หม่อมฉันได้ยินท่านพ่อชื่นชมท่านอ๋องมาตั้งแต่เล็กแล้วว่าเพียบพร้อมทั้งบุ๋นบู๊ เฉลียวฉลาดมากความสามารถมาตั้งแต่ยังเยาว์ เคยเข้าไปประลองกับบัณฑิตมากมายในสำนักศึกษาหลวงจนสร้างชื่อได้ในคราวเดียว ต่อมา เผ่าหูรวบรวมไพร่พลสามแสนมาโจมตีต้าโจว กองทัพศัตรูรุดหน้าเหมือนผ่าลำไผ่ เมืองต่างๆ ของต้าโจวถูกตีแตกเมืองแล้วเมืองเล่า เหิงอ๋องในวัยเพียงสิบห้าปีนำกำลังคนสิบกว่าคนบุกเข้าค่ายทหารของศัตรูไปจับเป็นผู้นำทัพศัตรู เผ่าหูถอนทัพ ครานั้นท่านอ๋องคว้าชัยชนะมาให้ต้าโจวได้อย่างงดงาม ท่านอ๋องห้าวหาญเพียงนี้ นับว่าเป็นความชอบที่เสด็จแม่ทุ่มเทสั่งสอนมาเช่นกันเพคะ”

กล่าวถึงความสำเร็จครั้งใหญ่ในอดีตของเซี่ยซาง ดวงตาเฉิงฮองเฮาทอประกายภาคภูมิใจ แต่ครั้นคิดถึงว่าบุตรชายมีความสามารถโดดเด่นปานนี้แต่กลับไม่ได้รับความสำคัญจากฮ่องเต้ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันอย่างอดไม่อยู่ ซางเอ๋อร์ไม่ได้รับความรักจากฮ่องเต้เป็นเพราะผลกระทบจากตนเองทั้งสิ้น

ดวงหน้าอ่อนเยาว์ของเจียงเฟิ่งหัวฉายแววกังขา “เสด็จแม่เป็นอะไรไปเพคะ?”

“ยามนี้หัวใจทั้งดวงของซางเอ๋อร์อยู่ที่สตรีนางนั้น ข้าเองก็ปวดหัวเหมือนกัน” ฮองเฮามองเจียงเฟิ่งหัวแวบหนึ่งแล้วดึงมือนางมาตรงๆ “ดังนั้นเจ้าต้องเอาใจใส่ซางเอ๋อร์ให้มากไว้”

“หม่อมฉันคิดว่าท่านอ๋องจะเข้าใจความหวังดีของเสด็จแม่เพคะ ในหมู่ชาวบ้านมีคำกล่าวว่าสร้างครอบครัวก่อนจึงสร้างความสำเร็จด้านหน้าที่การงาน ก่อนนี้ท่านอ๋องยังไม่แต่งงาน ความคิดอ่านจึงเอ้อระเหยไปบ้าง เสด็จพ่อไม่วางพระทัยมอบหมายภาระสำคัญให้เขาก็สามารถเข้าใจได้ บัดนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว รอจนแต่งพระชายารองซูเข้าจวน ท่านอ๋องย่อมจะหมั่นแสวงหาความก้าวหน้าเองเพคะ”

ฮองเฮาได้ยินดังนั้น อารมณ์พลันแจ่มใสขึ้นมาในบัดดล ดวงตาทอประกายวาววับ “ความคิดนี้เข้าทีนัก ให้ซางเอ๋อร์ไปขอตำแหน่งเบื้องพระพักตร์ ที่ผ่านมาฝ่าบาทไม่ยินดีให้เขารับตำแหน่งสำคัญ ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมอีก ซางเอ๋อร์แต่งงานแล้ว เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่อาจเอ้อระเหยไปวันๆ ได้อีก ฝ่าบาทไม่มีเหตุผลให้ปฏิเสธ”

“ตอนนี้ความจริงก็ไม่จำเป็นต้องรับตำแหน่งสำคัญเพคะ” เจียงเฟิ่งหัวกล่าว

ฮองเฮาย่นคิ้ว “วาจานี้หมายความว่าอย่างไร” ปัจจุบันยังไม่มีการแต่งตั้งรัชทายาท อ๋องแต่ละคนต่างแย่งกันสร้างผลงานแสดงความสามารถ ซางเอ๋อร์ก็ย่อมต้องสร้างความชอบถึงจะดี

“ยามนี้แผ่นดินสงบสุข ท่านอ๋องแค่ต้องอยู่ข้างกายฝ่าบาทช่วยแบ่งเบาภาระฝ่าบาทก็พอแล้วเพคะ งานน้อยใหญ่ในเซิ่งจิงมีมากมายเหลือคณานับ อาศัยความสามารถของท่านอ๋อง หม่อมฉันคิดว่าเขาจะทำได้ดีแน่นอนเพคะ ท่านอ๋องทำงานราชการได้ดี ฝ่าบาทก็ย่อมเบิกบานพระทัย”

รูม่านตาฮองเฮาเบิกกว้าง สมกับที่เป็นบุตรีราชครู มีความคิดอ่านลึกซึ้ง อยู่ใต้พระเนตรพระกรรณฮ่องเต้ดีกว่าไปรับตำแหน่งไกลๆ เป็นไหนๆ นางเอ่ยเสียงอ่อนโยน “หรวนหร่วนคิดว่าซางเอ๋อร์เหมาะกับตำแหน่งใดเล่า”

“ได้ยินว่ายามนี้เซิ่งจิงมีตำแหน่งว่างพอดี คือตำแหน่งผู้ดูแลเขตเมืองหลวง หม่อมฉันคิดว่าท่านอ๋องสามารถรับตำแหน่งนี้ได้เพคะ ถือเป็นการไปฝึกฝนเรียนรู้ รอให้ฝ่าบาทมอบหมายหน้าที่สำคัญให้” เจียงเฟิ่งหัวดวงตาวาววับ หาเรื่องให้เขาทำ จะได้ไม่ต้องมาพะเน้าพะนอคลอเคลียกับซูถิงหว่านอยู่ได้ทั้งวัน

ฮองเฮาได้ยินดังนั้นก็พลันผุดลุกขึ้นจากที่นั่ง “ตอนที่ฝ่าบาทยังเป็นรัชทายาทก็เคยรับตำแหน่งผู้ดูแลเขตเมืองหลวงมาก่อนเหมือนกัน ตำแหน่งนี้ดี ข้าจะไปขอราชโองการที่ห้องทรงพระอักษรเดี๋ยวนี้ หรวนหร่วนเจ้าอยู่เล่นในตำหนักไปก่อนนะ”

เฉิงฮองเฮาเกรงว่าตำแหน่งดีๆ นี้จะตกไปอยู่ในมือองค์ชายคนอื่นจนพลาดโอกาสนี้ไปจึงให้สี่หมัวมัวแต่งกายให้ตนเองใหม่ ทั้งสั่งให้สี่หมัวมัวตักน้ำแกงใส่ถ้วยวางลงบนถาดอาหารยกมาจากครัวเล็ก แล้วเสด็จไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้

เจียงเฟิ่งหัวรีบลุกขึ้นไปส่ง จนกระทั่งฮองเฮาเสด็จไปไกลแล้ว นางค่อยยืนหลังตรงเดินออกไปจากตำหนักหลักอย่างแช่มช้า

นางจำได้ว่าเซี่ยซางถูกแต่งตั้งเป็นรัชทายาทเพราะเขาจะได้สวมเกราะไปตอบโต้การรุกรานของพวกชนเผ่าอนารยชนอีกครั้งในอีกหนึ่งปีให้หลัง ศึกครั้งนั้นเซี่ยซางชนะได้งดงามยิ่งนัก หลังจากนั้นยังสร้างความชอบจากการแก้ไขปัญหาน้ำท่วม แสดงออกถึงความสามารถที่โดดเด่นไม่ธรรมดา ฮ่องเต้ทรงปลาบปลื้มพระทัยยิ่ง เขาจึงถูกแต่งตั้งเป็นรัชทายาท

ทว่าในปีนี้ หลังจากเขาแต่งงานกับซูถิงหว่าน คนทั้งสองก็รักกันชื่นมื่น ความรักหวานล้ำ...

ในเวลาเดียวกัน เซี่ยซางออกจากตำหนักคุนหนิงก็ตรงไปยังสนามม้า เวลานั้น เขายังไม่รู้ว่าภรรยาของตนเองหาตำแหน่งงานที่ทั้งน่าปวดหัวและมีภาระติดพันให้ตนเองเสียแล้ว ต่อไปถึงไม่มีงานราชการ เจียงเฟิ่งหัวก็จะหางานราชการมาให้เขาอยู่ดี ทำให้เขาได้แสดงความสามารถต่อหน้าฮ่องเต้

อาชาชั้นดีสีแดงพุทราตัวหนึ่งตะบึงไปบนสนามม้า สตรีชุดแดงท่าทางองอาจบังคับบังเหียนอย่างคล่องแคล่วอยู่บนหลังม้า

เซี่ยซางกวาดสายตามองไป อยากตะโกนหยุดนางแต่เนื่องจากอยู่ไกลเกินไปนางไม่ได้ยิน เขาจึงขี่ม้าตัวหนึ่งควบตามไปหา

เซี่ยซางขี่ม้าได้เก่งกาจมาก ตอนตามไปถึงเบื้องหน้าซูถิงหว่าน เขาดึงบังเหียนจนตึงพลางอธิบายว่า “หว่านเอ๋อร์ เจ้าเลิกโกรธได้แล้ว ข้ากับเจียงเฟิ่งหัวไม่มีอะไรทั้งนั้น...”

ดวงตาซูถิงหว่านแดงเรื่อ บังคับไม่ให้น้ำตาไหลลงมา “ข้าไม่ได้โกรธสักหน่อย ท่านอ๋องแต่งพระชายาก็ไปใช้ชีวิตกับพระชายาดีๆ เถอะ ข้าจะกลับบ้านแล้ว กลับจวนแม่ทัพที่อยู่ชายแดนโน่น”

เซี่ยซางร้อนใจ ทิ้งม้ากระโจนไปนั่งบนหลังม้าของซูถิงหว่าน “ยังพูดว่าไม่โกรธอีก เจ้ากลับไปแล้วข้าจะทำยังไง ราชโองการประทานสมรสของเสด็จพ่อ ข้าไม่อาจขัดขืน การแต่งงานกับนางเป็นเพียงแผนการชั่วคราวเท่านั้น คนที่ข้าชอบมีเพียงหวานหว่านคนเดียว”

ซูถิงหว่านไม่ทำปั้นปึ่งอีก สีหน้าเบิกบานขึ้นมาทันที ซุกเข้าไปในอ้อมอกของเซี่ยซาง “อาซาง ท่านกับนางไม่มีอะไรกันจริงๆ หรือ?”

“ข้าขอสาบาน...”

ซูถิงหว่านรีบปิดปากเขาไว้ “ข้าไม่ต้องการให้ท่านสาบาน ข้าแค่อยากให้ท่านรักข้าหมดทั้งหัวใจ ในใจมีข้าเพียงคนเดียวเท่านั้น”

“ตกลง ข้ารับรองว่าในใจจะมีเจ้าเพียงคนเดียว” เขารับคำด้วยแววตาอ่อนโยน

“น่าเสียดายที่เสด็จแม่ของท่านไม่ชอบข้า ไม่อย่างนั้นนางคงไม่รีบร้อนสู่ขอพระชายาให้ท่านปานนี้” แววตาซูถิงหว่านเต็มไปด้วยความผิดหวัง “อาซาง ข้าเสียสละเพื่อท่านมากมายเหลือเกิน เดิมข้าจะไม่แต่งเป็นชายารองของท่านก็ยังได้ ที่บ้านข้ามีบุรุษมาสู่ขอข้ามากมาย ข้าสามารถเป็นภรรยาเอกของพวกเขา แต่ในใจข้ามีเพียงท่านเท่านั้น ข้าตัดใจแยกจากท่านไปไม่ได้”

เซี่ยซางพึงพอใจกว่าเดิม ตระกูลซูย่อมไม่ยอมให้บุตรีออกเรือนไปเป็นอนุภรรยาของผู้อื่น แต่เขารับรองว่าวันหน้าหากได้ครองบัลลังก์จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้นางอย่างแน่นอน

ตระกูลซูก็ทราบเหมือนกันว่าในบรรดาองค์ชายมากมาย โอกาสของเหิงอ๋องมีมากที่สุดแล้ว หากมิใช่เพราะความสัมพันธ์ระหว่างฮองเฮากับฮ่องเต้ไม่ดีนัก ด้วยความสามารถของเหิงอ๋อง เกรงว่าฝ่าบาทคงแต่งตั้งเหิงอ๋องเป็นรัชทายาทไปนานแล้ว

กอปรกับซูกุ้ยเฟยไม่มีโอรส นางไร้วาสนากับตำแหน่งไทเฮา ตระกูลซูต้องการอยู่รอดต่อไปก็ต้องคิดหาแผนการอื่น ใครเลยจะคาดคิดว่าฮองเฮาจะสอดมือเข้ามา ทำให้หญิงอื่นคว้าตำแหน่งชายาของเหิงอ๋องไปได้

ซูถิงหว่านแสร้งเป็นขุ่นเคือง “แต่ทำไมท่านถึงกอดนางเล่า!”

“ข้าไปกอดนางตอนไหน”

“ข้าเห็นแล้ว ท่านกอดนาง” ซูถิงหว่านตัดพ้อ “นางงามหรือไม่?”

รูปโฉมล่มแคว้นล่มเมืองของเจียงเฟิ่งหัววาบเข้ามาในหัวเซี่ยซาง ร่างกายแข็งทื่อ อึ้งไปชั่วขณะ “ก็งั้นๆ แหละ!”

“นางงดงามกว่าข้าหรือไม่?”

เซี่ยซางไม่อาจตอบได้ ในใจเขาซูถิงหว่านงดงามที่สุดแล้ว ไม่เพียงแค่งดงาม เขาชอบคนผู้หนึ่งไม่ได้ดูว่านางงามหรือไม่งาม เพียงอยากชอบนางด้วยความบริสุทธิ์ใจเท่านั้น

ซูถิงหว่านเห็นเขาไม่ตอบก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างติดขัดอยู่ในใจ นางแหงนหน้าเอ่ยอย่างมั่นใจว่า “ข้าเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในทุ่งหญ้า ท่านจำไว้ ท่านแต่งงานกับสตรีที่งดงามที่สุดในทุ่งหญ้า ข้าออกเรือนให้ท่านก็คือวาสนาของท่าน”

นางกล่าวเช่นนี้คือการคุยเขื่องโดยไม่ละอาย มิน่าฮองเฮาจึงไม่โปรดนาง คนในใต้หล้าจะเย่อหยิ่งเพียงไหน แต่ผู้ใดเลยจะเย่อหยิ่งได้เกินองค์ชาย

เซี่ยซางหาได้ถือสาไม่ รู้สึกแค่ว่านางนิสัยตรงไปตรงมาไร้เล่ห์เพทุบาย เขาชอบสตรีที่มั่นใจในตนเองเช่นนี้ เขาพูด “ใช่แล้ว ดังนั้นข้าถึงได้เฝ้ารอวันที่หวานหว่านจะแต่งงานกับข้าอย่างไรเล่า”

นางโฉบขึ้นจุมพิตริมฝีปากเขา “อาซาง ท่านต้องรับปากข้าว่า ไม่ว่านางจะงามแค่ไหน ท่านก็ห้ามชอบนาง”

“ข้าไม่ชอบนาง” เขาตอบอย่างหนักแน่น

“นางก็ห้ามชอบท่านเหมือนกัน” ซูถิงหว่านกระหยิ่มยิ้มย่อง “แต่อาซางของข้าหล่อเหลาปานนี้ เป็นไปไม่ได้ที่นางจะไม่ชอบท่าน”

ความรู้สึกที่ต่างออกไปวาบผ่านหัวใจเซี่ยซาง เจียงเฟิ่งหัวไม่ชอบเขาจริงๆ นางถึงขั้นเสนอตัวจัดแจงเรื่องมงคลให้พวกเขาด้วยซ้ำ

เขาคิดในใจ เจียงเฟิ่งหัวพูดถูกเรื่องหนึ่ง เขากับซูถิงหว่านทำแบบนี้คือการคบหากันอย่างไม่ถูกต้องตามธรรมเนียมประเพณี เกรงว่าเสด็จพ่อจะผิดหวังในตัวเขามากกว่าเดิม

ขี่ม้าสักพัก เขาพลันเอ่ยว่า “กลับกันเถอะ!”

ซูถิงหว่านลังเลเล็กน้อย “กลับไวปานนี้เชียว?” เมื่อก่อนอาซางไม่เป็นแบบนี้ หรือจะเป็นเพราะเจียงเฟิ่งหัว เขาใส่ใจนาง?

“ข้ายังต้องไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อ” น้ำเสียงเขาเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น มอบความกดดันที่ไม่อนุญาตให้เคลือบแคลงแก่ผู้คน