บทที่ 25 ฝึกขี่อาวุธ

ในยามเย็น ลมเย็นพัดโชยไปทั่วลานฝึกด้านหลังบ้านพัก จางอี้หมิง ยืนถือดาบเล่มหนึ่งไว้ในมือ เขาหลับตาลง สูดลมหายใจลึก แล้วเริ่มโคจรลมปราณในร่างกายแบบย้อนกลับ การไหลเวียนพลังปราณครั้งนี้ราบรื่นและง่ายดายกว่าครั้งก่อนๆ

“ปฏิกิริยาจากการหลับนอนกับแม่นางฉีเหอหรือนี่ รู้แบบนี้ข้าควรทำให้นางมีจิตคิดลึกซึ้งต่อข้ามากกว่านี้ การคืนสู่สมดุลลมปราณก็คงไม่ยากนัก” เขาพึมพำ

เมื่อโคจรลมปราณได้ระดับนึง จางอี้หมิงจึงค่อยๆ วางดาบลงกับพื้น เขาปลดปล่อยพลังปราณลงในดาบ ดาบเล่มนั้นเริ่มสั่นสะท้านเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน

ดาบเล่มนี้สะท้อนแสงรางๆ จางอี้หมิงก้าวขึ้นไปยืนบนดาบอย่างมั่นคง ท่าทางของเขาแสดงถึงความชำนาญ แม้จะไม่ได้ขี่ดาบมานาน แต่ร่างกายยังจดจำวิธีทรงตัวบนดาบได้ดี

“น่าจะไปได้สวย”

เขาสั่งให้ดาบเริ่มบิน ดาบค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ ความเร็วเพิ่มขึ้นทีละน้อย เขาลอยสูงขึ้นเหนือยอดไม้ ลมเย็นปะทะใบหน้า แต่…

เปรี๊ยะ!

เสียงพลังปราณสะดุด ดาบเริ่มเสียสมดุล ก่อนจะดิ่งลงพื้น!

จางอี้หมิงดีดตัวลงก่อนดาบจะตกกระแทกพื้น เขาม้วนตัวกลางอากาศแล้วลงมายืนอย่างสง่างาม แม้จะไม่ได้บาดเจ็บ แต่ความผิดพลาดนี้ทำให้เขาขมวดคิ้ว

“พลังคงยังไม่พอสินะ…”

เขาไม่ละความพยายาม วนเวียนฝึกเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้จะพอควบคุมดาบได้เป็นบางครั้ง แต่ก็มักจะหล่นลงกลางทางทุกครั้ง พลังปราณที่ใช้ในการขี่ดาบทำให้ร่างกายของเขาสิ้นเปลืองพลังงานอย่างมาก

“เปลืองพลังงานมากเกินไป ข้ายังต้องฝึกอีกมาก…”

ในจังหวะนั้นเอง เสียงหวานใสแต่ทรงอำนาจของ ศิษย์พี่เจียงเยว่ ดังมาจากในบ้าน

“ต้มน้ำยาเสร็จแล้ว! เจ้ารีบมาแช่ตัวได้เลย!”

เสียงนั้นดึงจางอี้หมิงออกจากความเหนื่อยล้า เขาเงยหน้าขึ้น แล้วตะโกนตอบกลับไป

“ตกลง ศิษย์พี่ ข้าจะเข้าไปเดี๋ยวนี้!”

ขณะที่เขากำเดินกลับเข้าไปในบ้าน จางอี้หมิงเหลือบมองศิษย์พี่เจียงเยว่ที่ยืนอยู่ รูปร่างและใบหน้าอันงดงามผสานกับการปฏิบัติของนางนั้น ทำให้ทุกยอ่างมันช่างดีเหลือเกิน เขาครุ่นคิดในใจ

“เหมือนกับภรรยาที่คอยปรนนิบัติสามี ช่างดียิ่งนัก…”

จางอี้หมิงยิ้มเล็กน้อย พลางคิดต่อ

“หากวันหนึ่งนางยอมขึ้นเตียงกับข้า ลมปราณข้าคงจะบรรลุถึงขั้นสุด”

จางอี้หมิงแค่นเสียงหัวเราะเบาๆ กับความคิดตนเอง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านเพื่อแช่ตัวในอ่างสมุนไพรที่ศิษย์พี่เจียงเยว่ตั้งใจเตรียมให้

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงบ แสงจันทร์ส่องลอดผ่านหน้าต่างไม้ไผ่เข้ามาในห้องอาบน้ำ จางอี้หมิง นอนเอนกายในอ่างน้ำที่มีไอร้อนลอยอยู่ 

น้ำในอ่างอาบน้ำถูกปรุงด้วยสมุนไพรหลากชนิด กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสมุนไพรช่วยให้จิตใจของเขาผ่อนคลาย ร่างกายของเขาเปลือยเปล่า เผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่แข็งแกร่งและแผ่นอกที่เต็มไปด้วยพลัง

บนแผ่นอกนั้นมี รอยแผลเป็นบางๆ จากการต่อสู้ในอดีต แม้รอยนั้นจะเลือนลาง แต่ความเจ็บปวดนั้นช่างชัดเจนยิ่งนัก

“สมุนไพรเหล่านี้ช่างดีนัก…” จางอี้หมิงพึมพำเบาๆ เขาเอนศีรษะพิงขอบอ่าง หลับตาลง ปล่อยให้ร่างกายซึมซับความร้อนและพลังสมุนไพร

ในขณะที่เขากำลังดื่มด่ำกับความผ่อนคลาย เสียงของ ศิษย์พี่เจียงเยว่ ดังขึ้นจากด้านนอกประตู

“ข้าจัดเตรียมอาหารไว้ให้เจ้าแล้ว!”

จางอี้หมิงลืมตาขึ้น พลางตะโกนตอบกลับไป

“ขอบคุณศิษย์พี่ ท่านจะทานด้วยหรือไม่?”

เสียงตอบกลับของเจียงเยว่ดังมาพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อย แต่แฝงความน่ารัก

“ไม่!”

“และอย่าแอบเอาไปฝันว่าข้าปรนนิบัติดุจภรรยาเจ้าล่ะ!”

จางอี้หมิงยิ้มมุมปาก พลางแกล้งตะโกนกลับไปด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“ถ้าข้าฝันเช่นนั้นเล่า ท่านจะทำอะไรข้า?”

เจียงเยว่เงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความข่มขู่

“ข้าก็จะใช้ เวทจันทรา ทำลายฝันเจ้าให้แหลกสลาย!”

เสียงของนางดังมาจากด้านนอก ก่อนที่จางอี้หมิงจะได้ตอบกลับ นางก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี

จางอี้หมิงหัวเราะเบาๆ พลางเอนกายกลับลงในอ่างน้ำอีกครั้ง เขาส่ายศีรษะเบาๆ พึมพำกับตัวเอง

“ข้าไม่ฝันก็ได้ รอวันที่เป็นความจริงทีเดียวเลยแล้วกัน”

สามวันต่อมา เช้าวันที่ฟ้าปลอดโปร่ง เหล่าผู้ฝึกตนหน้าใหม่ต่างมารวมตัวกันที่ลานฝึกกว้างใหญ่ ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นและคาดหวัง ในวันนี้คือการฝึกที่หลายคนรอคอย

วิชาการขี่อาวุธเพื่อบิน

ถัวเค่อชี ปรากฏตัวขึ้นอย่างสง่างาม เขาก้าวเดินออกมาเบื้องหน้า สายตาเฉียบคมมองเหล่าศิษย์ที่ยืนเรียงราย

“วันนี้ซ่งอินไปทำภารกิจด้านนอก ข้าจะเป็นผู้สอนพวกเจ้าเอง”

ถัวเค่อชีกล่าวด้วยเสียงเข้ม จางอี้หมิงฟังแล้วแค่นหัวเราะเบาๆ 

“การบินบนอาวุธเป็นสิ่งที่ทุกคนควรทำได้!” ถัวเค่อชีกล่าวเสียงเข้มต่อเนื่อง สายตาเหลือบมอง จางอี้หมิง อย่างแฝงความหมาย ก่อนกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันเล็กน้อย

“ใครที่ทำไม่ได้ นับว่าเป็นตัวไร้ค่า!”

จากนั้น ถัวเค่อชีนำกระบี่ของเขาซึ่งเป็นอาวุธประจำกายออกมา พลังลมปราณที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาคล้ายควันบางๆ 

กระบี่ลอยขึ้นจากพื้น เขาก้าวขึ้นยืนบนกระบี่อย่างมั่นคง ก่อนจะทะยานขึ้นฟ้าด้วยท่วงท่าที่มั่นคง กระบี่ของเขาร่อนวนไปในอากาศรอบลานฝึก สร้างความประทับใจและกดดันให้กับเหล่าศิษย์

เมื่อเขากลับมาลงพื้น ถัวเค่อชี กล่าวด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเย็นชา

“พรุ่งนี้เป็นวันหยุด ทุกคนสามารถกลับบ้านได้ตามอัธยาศัย” 

เสียงฮือฮาดังขึ้นเมื่อเหล่าศิษย์ต่างตื่นเต้นกับโอกาสที่จะได้กลับบ้าน บางคนพูดคุยกันถึงการจะขี่อาวุธบินกลับบ้าน

ถัวเค่อชีชะงักเล็กน้อย กล่าวด้วยเสียงเข้มว่า “จำไว้ให้ดี กฎของการบินคือ ห้ามบินในเขตเมืองหลวงเด็ดขาด เว้นแต่มีภารกิจเร่งด่วน ใครฝ่าฝืน จะต้องรับโทษหนัก!"

“แยกย้ายกันไปฝึกได้”

เมื่อถัวเค่อชีสั่งให้แยกย้ายกันไปฝึก เหล่าศิษย์ต่างรีบจับกลุ่มกันฝึกอย่างตั้งใจ หวงจื่อรั่ว และ หลินหนิง พากันไปที่มุมหนึ่งของลาน หลินหนิงบอกให้หวงจื่อรั่วรอ ก่อนจะวิ่งตรงไปที่ จางอี้หมิง

“ศิษย์พี่!” หลินหนิงส่งเสียงเรียก พลางคว้าแขนเขาด้วยความกระตือรือร้น

“มาร่วมฝึกกับพวกเราสิ!”

จางอี้หมิง หันไปมองรอยยิ้มสดใสของหลินหนิง เขาไม่อาจปฏิเสธได้ จึงเดินตามนางไป สะโพกกับเอวน้อยๆ ของนางบิดไปมา ยากนักจะละสายตาได้

เมื่อไปถึงมุมลานที่หวงจื่อรั่วยืนอยู่ สายตาของเขาสบเข้ากับใบหน้าที่งดงามหมดจดของนาง เขารู้สึกสะท้านเล็กน้อย แต่รีบสงบสติอารมณ์

“พวกเจ้าฝึกกันเถอะ ข้าจะช่วยดูให้” จางอี้หมิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย พลางวางมาด

ตอนนี้พวกเจ้าทั้งสองรู้แล้วว่าข้าเป็นใคร โดยเฉพาะเจ้า! แม่นางตาโตหลินหนิง ในเมื่อรู้ว่าข้าเป็นศิษย์พี่ ข้าก็ควรวางมาด

หลินหนิงมองจางอี้หมิงด้วยดวงตาเปล่งประกาย ก่อนถามขึ้น

“ศิษย์พี่ พอจะลองทำให้ดูสักรอบได้หรือไม่?”

จางอี้หมิง ลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตอบรับด้วยรอยยิ้มบางๆ “ข้าจะลองดู”

เอาล่ะ อย่างน้อยช่วงสองสามวันนี้ ข้าก็ฝึกนอกรอบอย่างหนักมาตลอด ครั้งนี้แหละ เป็นโอกาสที่ข้าจะได้แสดงความสามารถ หากแม่นางทั้งสองเห็น รับรองว่าประทับใจเป็นแน่

ก้าวแรกของการคืนสู่สมดุลพลังด้วยสาวงาม คือ สร้างความรู้สึกลึกซึ้งให้ได้เสียก่อน

จางอี้หมิงโคจรพลังลมปราณย้อนกลับตามหลักการเฉพาะเขา เข้าสู่ดาบประจำกาย ดาบลอยขึ้นจากพื้นอย่างราบรื่น

เขาก้าวขึ้นไปยืนบนกระบี่อย่างมั่นคง ทันทีที่เขาสั่งให้กระบี่ทะยานขึ้นฟ้า มันพุ่งออกไปอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวของเขานุ่มนวลและสง่างาม เขาบินวนรอบลานฝึกหนึ่งรอบ ก่อนจะกลับมาลงพื้นอย่างนิ่มนวล

หลินหนิง ตบมือด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์พี่เก่งมาก!”

หวงจื่อรั่ว ที่ยืนมองอยู่ อมยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่พูดอะไร

“เหนื่อยยิ่งนัก แต่ก็นับว่า เป็นจุดเริ่มต้นที่คุ้มค่ากับการลงทุนระยะยาว” จางอี้หมิงลอบคิดในใจ ด้วยท่าทีภายนอกมั่นคง แม้ภายในจะเหนื่อยหอบ

การโคจรลมปราณย้อนกลับ ย่อมใช้พลังงานมากกว่าการโคจรพลังตามปกติ

เสียงซุบซิบชื่นชมดังมาจากเหล่าศิษย์คนอื่นที่กำลังจับตามอง จางอี้หมิงยืนอย่างภาคภูมิใจ แต่ในมุมหนึ่ง ถัวเค่อชี มองเขาด้วยสายตาเย็นชา

ถึงอย่างไรก็ตาม ถัวเค่อชีก็ชิงชังจางอี้หมิงมานาน ในวิชานี้เขาตั้งใจเหยียดหยามจางอี้หมิงเต็มที่ แต่สุดท้ายกลับผิดหวัง

หลังจากจางอี้หมิงแสดงความสามารถในการขี่ดาบจนเป็นที่ชื่นชม หวงจื่อรั่วก็ก้าวออกมาข้างหน้า นางหยิบทวนอาวุธประจำกายของตนขึ้นมา ดวงตาอันมุ่งมั่นของนางสะท้อนแสงแดดอ่อนๆ

“ข้าขอลองบ้าง” นางกล่าวเสียงนุ่มแต่มั่นใจ

นางโคจรลมปราณเข้าสู่ทวนอย่างสง่างาม ทวนเปล่งประกายเรืองรองเบาๆ ก่อนจะลอยขึ้นจากพื้น หวงจื่อรั่วกระโดดขึ้นไปยืนบนทวน 

หวงจื่อรั่วทรงตัวได้อย่างมั่นคง นางค่อยๆ ควบคุมทวนให้ร่อนลอยในอากาศอย่างคล่องแคล่ว ท่าทางของนางดูสง่างามราวกับนางพญา

จางอี้หมิงมองดูพลางพยักหน้าด้วยความชื่นชม “นางเป็นอัจฉริยะแห่งการฝึกยุทธ์โดยแท้!” เขาคิดในใจ

เมื่อหวงจื่อรั่วลงมาจากทวนอย่างนุ่มนวล หลินหนิงที่ดูอยู่ก็ปรบมือด้วยความตื่นเต้น

“แม่นางจื่อรั่วช่างเก่งยิ่งนัก!” นางกล่าว ก่อนจะหันมาหาจางอี้หมิงและกล่าวด้วยเสียงสดใส

“ข้าขอลองดูบ้าง!”

หลินหนิงหยิบกระบี่อาวุธประจำกายของนางขึ้นมา แม้ว่านางจะเป็นผู้ฝึกตนสายบัณฑิตที่ไม่ชำนาญวิชายุทธ์ แต่นางก็มีความมุ่งมั่นไม่น้อย 

หลินหนิงโคจรลมปราณเข้าสู่กระบี่ กระบี่ลอยขึ้นช้าๆ หลินหนิงกระโดดขึ้นไปยืนบนกระบี่ได้สำเร็จ

ในตอนแรกนางดูเหมือนจะควบคุมกระบี่ได้ดี แต่เมื่อกระบี่เริ่มร่อนในอากาศ นางก็เสียการทรงตัว ร่างของหลินหนิงเอนเซจนล้มร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว

จางอี้หมิงเห็นดังนั้น ด้วยความเคยชิน  เขารีบหยิบยันต์อักษรจากอกเสื้อ ออกมาอย่างรวดเร็ว เขาโคจรลมปราณย้อนกลับใส่ยันต์นั้น พลันกระดาษยันต์ลุกไหม้ ก่อนที่เขาจะปามันออกไปในอากาศ