บทที่ 30 ตอบรับคำเชิญ

หลังจากทำการคารวะและเยี่ยมเยียนผู้อาวุโสที่จวนสกุลเจียงเรียบร้อยแล้วโม่ชิงเยว่ก็พาลูกๆ ของนางกลับจวน แม้ว่าเด็กทั้งสองจะรบเร้าขอให้นางพาพวกเขาไปนั่งรถม้าเล่นรอบเมืองแต่เพราะวันนี้นางทิ้งจวนออกมาข้างนอกนานแล้วจึงกังวลว่าภายในจวนจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น จึงได้แต่สัญญากับลูกๆ ว่าวันหน้านางจะหาโอกาสพาพวกเขาออกไปเที่ยวเล่นซึ่งพวกเขาก็ยินยอมรับคำสัญญาด้วยสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

เมื่อกลับไปถึงจวนนิ่งอันโหวแล้วโม่ชิงเยว่ก็สั่งให้ชุ่ยเหมยพาซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่กลับเรือนพักไปก่อน ส่วนนางก็ไปสะสางบัญชีกับผู้คุมบัญชีที่ห้องหนังสือก่อน หลังจากที่สะสางบัญชีเสร็จเรียบร้อยแล้วนางก็ตั้งใจว่าจะกลับเรือนไปกินอาหารร่วมกับลูกๆ แต่ยังไม่ทันออกจากห้องบัญชีกลับมีสาวใช้ผู้หนึ่งเดินเข้ามารายงานนางด้วยน้ำเสียงระมัดระวังเข้าเสียก่อน

“ฮูหยินเจ้าคะ สุ่ยฮูหยินมาขอเข้าพบฮูหยินเจ้าค่ะ” คำพูดประโยคนี้ของสาวใช้ทำให้โม่ชิงเยว่พลันเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าหมายถึงสุ่ยฮูหยินผู้เป็นภรรยาเอกของท่านเจ้ากรมพิธีการสุ่ยน่ะหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามเช่นนี้สาวใช้ผู้นั้นก็พยักหน้า

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ ยามนี้สุ่ยฮูหยินกำลังนั่งรอท่านอยู่ที่โถงรับรองเจ้าค่ะ” คำพูดของสาวใช้ทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้าแล้วเดินนำสาวใช้ผู้นั้นไปที่เรือนรับรอง

“ก่อนหน้านี้สุ่ยฮูหยินมาที่นี่บ่อยไหม” โม่ชิงเยว่เอ่ยถามสาวใช้นางนั้นอย่างตรงไปตรงมาด้วยรู้ดีว่าสาวใช้นางนี้มีหน้าที่คอยดูแลความเรียบร้อยของเรือนรับรอง ย่อมจะต้องเป็นคนที่ละเอียดลออ รอบคอบและที่สำคัญที่สุดก็มักจะเป็นคนที่มีไหวพริบมากคนหนึ่งจึงได้รับมอบหมายให้เป็นสาวใช้ที่ดูแลโถงรับรองแขก

“สุ่ยฮูหยินไม่ค่อยจะได้มาเจ้าค่ะ ยิ่งหลังจากที่เกิดเรื่องกับสุ่ยอี๋เหนียงแล้ว สุ่ยฮูหยินก็ไม่เคยมาอีกเลยเจ้าค่ะ” เมื่อสาวใช้เอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันรู้สึกประหลาดใจและคิดอยู่ในใจว่า

‘บุตรสาวถูกคนลงมือทำร้ายถึงเพียงนั้นแต่คนเป็นมารดากลับไม่เคยออกหน้ามาช่วยเหลือหรือว่ามาเยี่ยมเยียนเลยสักครั้ง แล้วยามนี้นางจะมาที่จวนโหวด้วยเหตุใด หรือพึ่งจะคิดได้ว่าควรจะออกหน้ามาเยี่ยมเยียนบุตรสาวสักครั้ง’ แต่เมื่อนางเดินไปถึงโถงรับรองสุ่ยฮูหยินกลับทำให้นางรู้สึกประหลาดใจ ด้วยฮูหยินผู้นี้กลับไม่ได้เอ่ยถามถึงบุตรสาวเลยสักประโยค

“ที่ข้ามาในวันนี้ก็เพราะได้ยินว่านิ่งอันโหวฮูหยินหายป่วยแล้วและยามนี้คือผู้ดูแลจวนแห่งนี้ข้าจึงได้นำของกำนัลมามอบให้และขอแสดงความยินดีที่ท่านหายป่วยได้เสียที” นี่คือคำพูดประโยคแรกของสุ่ยฮูหยินทำให้โม่ชิงเยว่จำต้องรีบเก็บงำสีหน้าของตนเองเอาไว้

“ขอบคุณสุ่ยฮูหยินมากเจ้าค่ะที่ยังนึกถึงข้า” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยฮูหยินก็พยักหน้า

“ข้ารู้ว่าออกจะเป็นการไม่เหมาะสมหากข้าจะส่งเทียบเชิญมาให้ท่านโดยที่ข้าไม่ได้มาด้วยตนเอง อีกสามวันที่จวนสกุลสุ่ยจะจัดงานชิมชาชมบุปผา บุตรสาวคนเล็กของข้าสุ่ยอี้เหรินจะเป็นแม่งานในการจัดงานเลี้ยงเป็นครั้งแรก ในฐานะที่ยามนี้ฮูหยินหายป่วยแล้วอีกทั้งยังต้องแบกรับภาระหนักในการดูแลจวนโหวแห่งนี้เพียงผู้เดียว ข้าในฐานะที่เคยมาเป็นแขกที่จวนแห่งนี้ย่อมจะรู้ดีว่าการดูแลจวนแห่งนี้ต้องใช้แรงกายแรงใจมากเพียงใด จึงอยากจะเชื้อเชิญนิ่งอันโหวฮูหยินให้ไปเป็นแขกในงานเลี้ยงที่จวนของข้าด้วยตนเอง” สุ่ยฮูหยินเอ่ยพลางส่งสัญญาณให้สาวใช้นำเทียบเชิญมามอบให้โม่ชิงเยว่ สาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างกายของโม่ชิงเยว่ก็รีบเดินไปรับเทียบเชิญเอาไว้ด้วยท่าทีสุภาพและอ่อนน้อม

“ขอบคุณสุ่ยฮูหยินมากนะเจ้าคะ ที่มาเชื้อเชิญข้า เพียงแต่ยามนี้ท่านแม่สามีของข้าไม่สบายอีกทั้งน้องสามีของข้าก็ได้รับโทษและถูกคุมขังอยู่ที่กรมอาญา ทำให้ข้าไม่ค่อยจะมีกะจิตกะใจที่จะไปเข้าร่วมงานเลี้ยงสักเท่าไหร่” โม่ชิงเยว่ยังไม่ทันเอ่ยจบประโยคสุ่ยฮูหยินก็รีบเอ่ยคำพูดโต้แย้งออกมา

“อย่าพึ่งรีบปฏิเสธ เรื่องข่าวลือของจวนโหวทำให้บรรดาสตรีในเรือนหลังต่างให้ความสนใจ นิ่งอันโหวฮูหยินคงจะไม่รู้ว่าในยามนี้มีคนกล่าวถึงท่านกันอย่างแพร่หลายและอยากจะรู้ว่าท่านนั้นเป็นสตรีเช่นไร หากข้าเป็นท่านจะต้องหางานเลี้ยงที่ได้รับความนิยมสักงานไปเปิดเผยตัวให้ผู้อื่นได้รู้ว่าแท้จริงแล้วท่านไม่ได้อ่อนด้อย แต่เป็นแม่สามีของท่านต่างหากที่คิดอคติจนเกินไป” สุ่ยฮูหยินเอ่ยพลางทอดถอนใจออกมา

“สตรีเช่นพวกเราก่อนแต่งงานชื่อฟังบิดา หลังแต่งงานก็ต้องเชื่อฟังสามี ไม่มีสิ่งใดที่จะสร้างความบันเทิงให้ได้มากนัก ดังนั้นเรื่องการเอ่ยถึงผู้อื่นก็ถือว่าเป็นความบันเทิงอย่างหนึ่ง ในฐานะที่เป็นมารดาของบุตรสาวท่านคงจะไม่อยากให้ผู้อื่นเอ่ยถึงบุตรสาวในทางที่ไม่ดีเพียงเพราะชื่อเสียงที่ไม่ค่อยจะดีของท่านกระมัง จริงอยู่ข่าวลือที่ผู้คนภายนอกเอ่ยถึงอยู่นั้นท่านเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ก็มีอีกหลายเสียงที่ว่ากันว่าสาเหตุที่ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ชอบท่านเป็นเพราะท่านไม่มีสิ่งใดคู่ควรที่จะเป็นฮูหยินของนิ่งอันโหว หากข้าเป็นท่านข้าจะไปปรากฏโฉมให้ผู้อื่นได้รับรู้ว่าสิ่งที่ผู้อื่นกำลังพูดกันอยู่นั้นไม่ใช่ความจริง” เมื่อสุ่ยฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ยิ้มออกมา

“ขอบคุณสุ่ยฮูหยินที่คิดแทนข้า เพียงแต่ท่านไม่ได้ยินข่าวลือระหว่างข้ากับจวนสกุลสุ่ยของท่านจริงๆ หรือ หากข้าไปเป็นแขกของท่าน ท่านไม่กลัวว่าผู้อื่นจะเอาไปพูดกันอย่างสนุกปากหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยถามตามตรงเช่นนี้วสุ่ยฮูหยินก็พยักหน้า

“นี่คืออีกสาเหตุที่ข้าต้องมาเชิญท่านด้วยตนเอง บุตรสาวคนเล็กของข้าสุ่ยอี้เหรินได้เวลาที่เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับหมั้นหมายแล้ว ดังนั้นหากท่านไปเป็นแขกของนาง ข่าวคราวความบาดหมางทั้งสองสกุลจะได้ลดลง หากท่านไปเป็นแขกได้เรื่องแต่งงานของบุตรสาวคนเล็กของข้าก็จะได้ตกลงกันได้ง่ายขึ้น” เมื่อสุ่ยฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นสุ่ยฮูหยินจะได้อธิบายต่อ

“แน่นอนว่าจะได้เป็นผลดีต่อท่านด้วย ถึงแม้ว่าสามีของข้าจะเป็นแค่เจ้ากรมพิธีการ แต่เขาก็มีฐานะเป็นถึงมาตุลาขององค์ชายรอง หากท่านไปเป็นแขกที่งานเลี้ยงแน่นอนว่าความสัมพันธ์ที่ไม่ค่อยจะดีนักระหว่างจวนสกุลสุ่ยและจวนนิ่งอันโหวย่อมจะต้องกลับมาดีเช่นเดิม” สุ่ยฮูหยินเอ่ยพลางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาของผู้อาวุโสที่ใช้มองเด็กสาวที่ยังมีความคิดไม่แตกฉานผู้หนึ่ง แต่โม่ชิงเยว่กลับมองสุ่ยฮูหยินด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชาด้วยรู้ดีว่าเจตนาของสุ่ยฮูหยินไม่มีทางอยากเห็นนางได้รับการยอมรับจากผู้อื่นแน่ แต่เมื่อคิดได้ว่านางเองก็อยากจะรู้เช่นเดียวกันว่าสุ่ยฮูหยินผู้นี้คิดจะเล่นงานนางเช่นไร โม่ชิงเยว่จึงได้ตัดสินใจตอบตกลงกับนาง

“ถ้าเช่นนั้นข้าคงไม่กล้าปฏิเสธแล้ว หากข้าไม่ไปร่วมงานก็จะกลายเป็นว่าข้าปฏิเสธความตั้งใจดีที่จะกลับมาสานสัมพันธ์ระหว่างจวนสกุลสุ่ยและจวนนิ่งอันโหว ด้วยชื่อเสียงของข้าในยามนี้คงจะแบกรับคำพูดทำนองนั้นของผู้อื่นไม่ไหวแน่ๆ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยฮูหยินก็จ้องมองนางด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

“ในเมื่อนิ่งอันโหวฮูหยินไม่ปฏิเสธคำเชิญของข้า ดังนั้นข้าจะกำชับให้บุตรสาวคนเล็กของข้าเตรียมการต้อนรับนิ่งอันโหวฮูหยินให้ดีไม่ให้ท่านคิดตำหนิเด็ดขาดว่าจวนสกุลสุ่ยของพวกข้าต้อนรับท่านได้ไม่ดี” เมื่อสุ่ยฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ท่านจะไปเยี่ยมบุตรสาวอีกคนของท่านหรือไม่ วางใจเถิดข้าให้คนคอยดูแลนางเป็นอย่างดีรับรองได้ว่าเมื่อท่านเห็นนางจะต้องลืมเลือนไปแล้วว่านางทำความผิดอะไรไว้” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยฮูหยินพลันมีสีหน้าซีดเผือด

“นางไม่ใช่บุตรสาวของข้าแล้ว ความผิดที่นางทำลงไปล้วนเป็นการกระทำของนางเองทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับสกุลสุ่ยของข้า” คำพูดของสุ่ยฮูหยินทำให้โม่ชิงเยว่พยักหน้า

“อ่อ ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าเช่นนั้นข้าก็ขอขอบคุณท่านมากที่มาส่งเทียบเชิญให้ข้าด้วยตนเองเช่นนี้” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้สุ่ยฮูหยินจึงได้เอ่ยอำลาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เช่นนั้นข้าคงจะต้องขอตัวก่อน เอาไว้พบกันในงานเลี้ยงที่จวนสกุลสุ่ยจะจัดขึ้นในอีกสามวัน” เมื่อสุ่ยฮูหยินเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็รีบตอบรับในทันทีแล้วจึงได้ขยับกายลุกขึ้นเพื่อไปส่งแขกที่หน้าประตูของเรือนรับรองแห่งนี้ตามมารยาทที่พึงจะทำ