บทที่ 58 ดูดาว

มื้อเย็นครั้งแรกกับครอบครัวจบลงไปอย่างเรียบง่ายคนที่ยึดครองบทสนทนามากที่สุดเห็นจะเป็นซ่งจื่อเยว่ โดยมีซ่งจื่อเหยาคอยปรามเขาเป็นระยะ เรื่องที่เขาพูดคุยส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นเรื่องที่เขาทำอะไรมาบ้างในหนึ่งวันนี้ เสียงเล็กๆ ของซ่งจื่อเยว่ทำให้ความเจริญอาหารของซ่งเหวินจิ้งดีขึ้นมาก แม้ว่าจะได้รับการอบรมว่ายามกินห้ามพูด แต่ซ่งเหวินจิ้งที่คุ้นชินกับการนอนกลางดินกินกลางทรายมาก่อนกลับคิดว่าต่อให้อาหารจะย่ำแย่มากเพียงใดแต่ก็กลายเป็นอาหารเลิศรสได้เพราะบทสนทนาระหว่างอาหาร เขาและลูกน้องที่มักจะพูดจาเล่นหัวกันระหว่างกินอาหารด้วยกันเป็นประจำจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจการพูดคุยระหว่างกินสักเท่าไหร่ ดังนั้นยามนี้เขาจึงได้คิดว่าการที่เด็กน้อยอย่างซ่งจื่อเยว่มานั่งพูดคุยบนโต๊ะอาหารเช่นนี้เป็นเรื่องที่ไม่ควรจะห้ามปราม

“พวกเจ้าอยากจะไปดูดาวกับข้าหรือไม่” ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยถามลูกและภรรยาของเขาหลังจากจบมื้ออาหารไปแล้วด้วยน้ำเสียงเอาอกเอาใจ

“ดาวบนฟ้า พวกข้าก็เห็นอยู่ทุกวัน มีอะไรน่าดูกัน” ซ่งจื่อเยว่เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าบึ้งตึงแต่ซ่งเหวินจิ้งกลับไม่ได้ถือสา

“แต่ดาวที่ข้าจะพาพวกเจ้าไปดูนั้นต้องไปดูในสถานที่ที่มีความพิเศษเป็นอย่างมากดวงดาวจึงจะงดงามมากยิ่งขึ้น ข้าขอรับรองว่าจุดดูดาวที่ข้าจะพาพวกเจ้าไปนั้นจะทำให้ดวงดาวบนท้องฟ้าดูงดงามมากกว่าเดิมอย่างแน่นอน” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็มองหน้ากันแล้วจึงได้หันไปมองท่านแม่ของพวกเขา

“พวกเจ้าไปดูดาวกันเถิดแม่จะไปสะสางงานที่ห้องบัญชี” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็ส่ายหน้า

“เจ้าผ่อนคลายบ้างก็ได้ ใช้เวลาอยู่กับลูกบ้างอย่าเอาแต่ฟังว่าพวกเขาทำอะไรบ้างในแต่ละวันอีกเลย” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พลันนิ่งงันไป เมื่อคิดได้ว่านางใช้เวลากับลูกๆ น้อยไปจริงๆ อย่างที่ซ่งเหวินจิ้งพูดนางจึงได้พยักหน้า

“เช่นนั้นท่านก็นำทางเถิด” เมื่อโม่ชิงเยว่ตอบตกลงเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พาซ่งจื่อเยว่ ซ่งจื่อเหยาและโม่ชิงเยว่เดินไปที่หอดูดาวที่ตั้งอยู่ทางด้านหลังจวน เพียงแต่เมื่อขึ้นไปถึงด้านบนแล้วเขากลับไม่ได้หยุดอยู่แค่บนหอดูดาวแต่กลับใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดเด็กน้อยทั้งสองเอาไว้แล้วพากระโดดขึ้นไปด้านบนอย่างช่ำชอง เขาวางเด็กทั้งสองเอาไว้ด้านบนของหลังคาแล้วจึงส่งเสียงถามโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงหยอกเย้า

“ฮูหยิน เจ้าต้องให้ข้าลงไปรับหรือไม่”

“ไม่ต้อง!” เมื่อเอยจบโม่ชิงเยว่ก็ใช้วิชาตัวเบาที่ไม่ค่อยได้ใช้มานานกระโดดขึ้นมาด้านบนหลังคาของหอดูดาวอย่างทุลักทุเล นางจ้องมองเด็กน้อยทั้งสองที่ในยามนี้มีสีหน้าตื่นเต้นจนถึงขีดสุดแล้วเอ่ยถามซ่งเหวินจิ้งด้วยสีหน้ากังวล

“ไม่อันตรายเกินไปหรือ” คำถามของนางทำให้ซ่งเหวินจิ้งหัวเราะเบาๆ

“มีข้าอยู่ ข้าไม่ปล่อยให้พวกเขาตกลงไปหรอก” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ทอดถอนใจแล้วขยับนั่งด้านข้างซ่งจื่อเยว่ด้วยรู้ดีว่าบุตรชายซุกซนกว่าบุตรสาว นางกังวลว่าความซุกซนของซ่งจื่อเยว่อาจจะทำให้เขาได้รับเองบาดเจ็บ

“จื่อเหยา จื่อเยว่พวกเจ้าดูสิดาวบนท้องฟ้าวันนี้สวยกว่าทุกวันใช่หรือไม่” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้เด็กๆ แหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า แม้ว่าจะไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาแต่ประกายพร่างพราวที่ออกมาจากดวงตาของพวกเขาก็ทำให้รู้ว่าพวกเขาพึงพอใจกับความงดงามบนท้องฟ้าเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นสีหน้าของเด็กๆ แล้วซ่งเหวินจิ้งก็หันไปมองโม่ชิงเยว่ที่กำลังแหงนหน้าขึ้นไปมองบนท้องฟ้า

“ท่านไม่ดูดาวหรือ เอาแต่มองท่านแม่อยู่ได้” คำถามของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งกระแอมออกมาแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความขัดเขิน

“ดวงดาวบนท้องฟ้างดงามมากก็จริง แต่ท่านแม่ของพวกเจ้างดงามกว่า” คำพูดของซ่งเหวินจิ้งทำให้สามแม่ลูกต่างก็จ้องมองเขาราวกับว่าบนศีรษะของเขามีบางสิ่งงอกออกมาทำให้เขาหัวเราะออกมาในทันที

“ข้าคงไม่ถนัดที่จะเฝ้าติดตามเกี้ยวพาราสีสตรี ดังนั้นขอฮูหยินได้โปรดปรานีข้าด้วย” คำพูดของเขาทำให้โม่ชิงเยว่ตวัดสายตาส่งค้อนให้เขาในทันที

“ท่านถ่อมตัวเกินไปแล้ว พูดออกมาได้ถึงขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่ถนัดอีกหรือ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ซ่งเหวินจิ้งก็พยักหน้า

“เช่นนั้นก็หมายความว่าการเกี้ยวพาของข้าเริ่มเป็นผลแล้ว” เมื่อเขาเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ตวัดสายตาส่งค้อนให้เขา ส่วนทั้งซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่ต่างก็ยกนิ้วขึ้นมาแต่ริมฝีปากแล้วส่งสัญญาณให้เขาหยุดส่งเสียง ซึ่งเขาก็ยอมเก็บงำถ้อยคำของตนเองเอาไว้แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองดวงดาวที่กำลังพร่างพรายอยู่บนท้องฟ้าด้วยความสุขใจ

“อากาศเย็นเช่นนี้ไม่เหมาะที่จะอยู่บนนี้นาน อีกสักครู่พวกเราก็ควรจะกลับได้แล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยกับเด็กน้อยทั้งสองด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มประดับอยู่แต่เด็กน้อยทั้งสองกลับส่ายหน้าพร้อมกัน

“ขอดูต่ออีกสักครู่เถิดเจ้าค่ะ ข้ารู้สึกว่าดวงดาวบนนี้งดงามกว่าตอนที่ดูอยู่ข้างล่าง” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยพลางส่งสายตาออดอ้อนมาให้มารดา

“ใช่แล้วขอรับ ข้าขออยู่ดูดาวบนนี้อีกสักหน่อยนะขอรับท่านแม่” ซ่งจื่อเยว่เอยออกมาพลางเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาอ้อนวอนมาให้ทำให้โม่ชิงเยว่ได้แต่ทอดถอนใจออกมา

“ได้! เช่นนั้นก็อยู่ต่ออีกสักหน่อยเถิด” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กน้อยทั้งสองก็พากันส่งมอบรอยยิ้มให้นางแล้วเอ่ยขอบคุณนางพร้อมกัน

“ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอบคุณขอรับ” เสียงขอบคุณของเด็กน้อยทั้งสองทำให้ซ่งเหวินจิ้งรีบเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจ

“ใจคอพวกเจ้าจะขอบคุณแต่ท่านแม่ของพวกเจ้าหรือ แล้วข้าที่เป็นคนพาพวกเจ้าขึ้นมาเล่า”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ/ขอบคุณขอรับ” ถ้อยคำขอบคุณของเด็กน้อยทั้งสองทำให้ซ่งเหวินจิ้งพลันยิ้มออกมาด้วยความยินดีแล้วจึงได้ละสายตาไปสบตากับโม่ชิงเยว่ที่ในยามนี้กำลังจ้องมองเด็กน้อยทั้งสองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

สายลมหนาวพัดพาไอความเย็นเข้ามา โม่ชิงเยว่กอดซ่งจื่อเยว่เอาไว้ส่วนซ่งเหวินจิ้งโอบกอดร่างของซ่งจื่อเหยาเอาไว้เพื่อมอบความอบอุ่นให้แก่เด็กน้อยทั้งสอง ความตื่นเต้นที่ได้ปีนขึ้นมาอยู่บนที่สูงอีกทั้งยังมีดวงดาวที่พร่างพราวจนเต็มไปท้องฟ้าทำให้เด็กน้อยทั้งสองไม่ยินยอมลงจากหลังคาของหอดูดาวเสียทีจนผลสุดท้ายโม่ชิงเยว่จึงได้เอ่ยกับพวกเขาด้วยน้ำเสียงดุดันพวกเขาจึงได้ยินยอม

“หากพวกเจ้าไม่ยอมลง แล้ววันพรุ่งนี้ต้องเจ็บป่วยและมีไข้แม่รับรองได้เลยว่ายาที่พวกเจ้าจะได้ดื่มแม่จะเป็นคนเคี่ยวยาให้พวกเจ้าด้วยตนเอง” เมื่อได้ยินคำขู่นี้เด็กน้อยทั้งสองก็รีบหันไปมองซ่งเหวินจิ้งแล้วเอ่ยกับเขาอย่างพร้อมเพรียงกันในทันที

“พาข้าลงไปทีเจ้าค่ะ/ขอรับ”

“เช่นนั้นก็เกาะข้าเอาไว้” เมื่อเขาเอ่ยจบซ่งจื่อเยว่ก็ผละออกจากอ้อมอกของโม่ชิงเยว่แล้วยื่นแขนไปกอดเอวของซ่งเหวินจิ้งเอาไว้ ส่วนซ่งจื่อเหยาขยับกายปรับเปลี่ยนท่าทางเพียงเล็กน้อยเพื่อให้ซ่งเหวินจิ้งเคลื่อนไหวได้สะดวกแล้วเขาจึงได้โอบประคองพาลูกน้อยทั้งสองลงจากหลังคาอย่างปลอดภัย

“พวกเจ้ารอพ่ออยู่ที่นี่นะ” เมื่อเอ่ยจบเขาก็ทะยานร่างขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง ดึงเอวบางของโม่ชิงเยว่มาโอบกอดเอาไว้แล้วพานางลงจากหลังคาของหอชมดาวได้อย่างปลอดภัย

“เห็นทีว่าคงจะต้องเพิ่มความสูงของหอดูดาวใหม่ คราวหน้าพวกเราจะได้ไม่ต้องขึ้นไปบนหลังคาอย่างทุลักทุเลเช่นนี้” คำว่าทุลักทุเลของซ่งเหวินจิ้งทำให้เขาได้รับสายตาขุ่นค้อนจากโม่ชิงเยว่อีกครั้ง เขากระโดดขึ้นลงอย่างสง่าผ่าเผยแม้ว่าจะต้องโอบประคองเด็กน้องทั้งสองเอาไว้ทั้งสองข้างก็ตามที ส่วนคนที่ทุลักทุเลนั้นเขาน่าจะหมายถึงนางอย่างแน่นอน

“พวกเราไปส่งลูกๆ ที่เรือนนอนของพวกเขาด้วยกันเถิด” เมื่อซ่งเหวินจิ้งเอ่ยชักชวนเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ด้วยช่วงนี้นางไม่ค่อยจะได้ใช้เวลาอยู่กับลูกๆ อย่างที่ซ่งเหวินจิ้งเอ่ยมาก่อนหน้านี้จริงๆ ทำให้นางไม่ได้ปฏิเสธและเดินไปส่งลูกๆ ที่เรือนพักของเด็กน้อยทั้งสองตามคำชักชวนของเขา