"คิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา เธอเห็นโรงแรมของฉันเป็นอะไรฮะ" "โรงแรมของคุณก็ดีอยู่แล้วหนิคะ แต่ฉันคงไม่เหมาะที่จะฝึกงานที่นั่น" "ก็แล้วแต่เธอ ถ้าเธอไม่ฝึกงานที่นี่ต่อก็ได้ ปีต่อไปฉันจะไม่รับนักศึกษาจากมหา'ลัยที่เธอเรียนสักคน หึ...แม้แต่มาสมัครงานก็อย่าหวัง"
View More"หึ...ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยรึไง เห็นฉันยืนหัวโด่อยู่น่ะฮะ" เขาโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้รองเท้าหนังสีดำมีราคาเหยียบมันจนดับ
"...สวัสดีค่ะ ท่านประธาน" เธอถอนหายใจด้วยความระอาก่อนจะเปล่งวาจาทักทายชายหนุ่มไปตามมารยาทพร้อมกับกระชับกระเป๋าสะพายคล้องไหล่ หลังจากนั้นก็รีบหมุนตัวหมายจะตรงไปที่ประตู ซึ่งมีชายฉกรรจ์กำลังไล่ลูกค้าในคลับให้ไปใช้ห้องน้ำอีกโซน "มานี่ จะไปไหน" แต่ก็ช้ากว่าแม็กเครย์ เขาคว้าเอวเธอจากด้านหลัง แล้วหมุนร่างอรชรเข้ามาในวงแขนแข็งแรง "อึก~" "ขะ...คุณมีอะไรกับฉัน ปล่อยฉัน" น้ำเสียงสั่นเทาเงยหน้าถามมาเฟียหนุ่มก่อนจะออกแรงให้ชายหนุ่มปล่อยเธอแต่มีหรือที่เขาจะยอมคลายวงแขนออก "หึ...จะรีบไปไหน" ลมหายใจผสมกลิ่นควันบุหรี่และแอลกอฮอล์จางๆ พ่นรดใบหน้าหวาน ทำเอาหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ ยิ่งน้ำหอมประจำกายของเขาลอยมาแตะจมูกด้วยแล้ว หัวใจดวงน้อยแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า "ฉะ...ฉันจะกลับไปหาเพื่อนฉัน" "ไปหาเพื่อนหรือไปหาไอ้ไก่อ่อนกันแน่" "หมายถึงใคร" ใบหน้าหวานถามด้วยความไม่เข้าใจ ดวงตากลมภายในแพขนตางอนกลอกไปมาอยู่ราวหนึ่งวินาที "คุณหมายถึงตองเจใช่ไหม" "แล้วเธอไปนั่งให้ท่าผู้ชายที่ไหนอีกฮะ" "...เขาเป็นน้องรหัสฉัน แล้วคุณก็ปล่อยฉันสักที" "หึ...อย่ามาสะดีดสะดิ้งหน่อยเลย ของมันเคยๆ กันอยู่" ดวงตาสีอำพันปรายมองเด็กสาวด้วยใบหน้านิ่งเฉยแต่ช่างตรงข้ามกับวาจาที่เราะราย "คุณจะทำอะไร นี่มันห้องน้ำผู้หญิงนะ" "นั่นสินะ พอทีกับไอ้ไก่อ่อน ไม่เห็นเธอขัดขืนแบบนี้เลย" "คุณหยุดหาเรื่องฉันสักที แล้วคุณล่ะ คุณเองก็มากับผู้หญิงของคุณ ทำไมไม่กลับไปหาผู้หญิงของคุณคะ" "หึ...หึงรึไง" "ทำไมฉันต้องหึงคุณด้วย ผู้ชายสำส่อนอย่างคุณ ใครอยากจะยุ่งด้วย ฉันไม่อยากเป็นนางบำเรอให้คุณแล้ว ฉันขอยกเลิกข้อตกลงนั่น" เธอตอบกลับเสียงสั่น ในเมื่อเขาก็มีผู้หญิงข้างกายอยู่แล้ว ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาต้องเพิ่มเธอเข้าไปเป็นผู้หญิงของเขาอีกคน "สำส่อนยังไงก็เป็นผู้ชายคนแรกที่ได้เปิดซิงเธอ" เพียะ! เธอออกแรงผลักเขาครั้งสุดท้าย แล้วง้างมือฟาดไปแก้มซีกซ้ายของเขาอย่างเต็มแรง จนกระเป๋าสะพายของเธอหล่นไปกองที่พื้น "หยุดพูดจาทุเรศๆ สักที" "หึ...เธอนี้มันก็ซาดิสม์เหมือนกันนะ" แม็กเครย์ที่ใบหน้าสะบัดไปตามแรงตบหัวเราะต่ำในลำคอ พลางใช้นิ้วมือลูบไปที่มุมปากที่มีเลือดซึมออกมา แล้วต้อนสาวเจ้าจนแผ่นหลังบางชิดผนัง "อื้อ~" "ปาลิตา" เด็กสาวกำพร้าหน้าตาดีเติบโตมาจากมูลนิธิ เธอมีสร้อยคอเส้นหนึ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด จนเธอได้มาฝึกงานในโรงแรมหรูของเขา "แม็กเครย์" เด็กสาวจึงได้ไปล่วงรู้ความลับด้านมืดของเขาโดยไม่ตั้งใจ มีหรือที่คนอันตรายอย่างเขาจะปล่อยเธอไปง่ายๆ ถึงแม้ฉากหน้าเขาคือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของโรงแรมชื่อดัง แต่เบื้องหลังเขาคือมาเฟียที่ไร้หัวใจ รวมไปถึงเธอได้รู้เกี่ยวกับชาติกำเนิดของเธอโดยบังเอิญลิตาที่ยังไม่ตอบตกลงกับเพื่อน เธอจึงเงยหน้ามองไปยังฝั่งตรงข้าม ก็พบว่าแม็กเครย์กำลังจ้องมองมาทางเธอพอดี"คุณ""มีอะไร" คำถามนิ่งๆ แต่ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับตะกุกตะกัก"คือ...พรุ่งนี้ หนูขอออกไปเจอเพื่อนๆ หน่อยได้ไหมคะ" เสียงหวานเล็กพยายามอ้อนชายหนุ่ม"ก็ไปสิ ฉันล่ามโซ่เธอไว้เหรอ" เขายกผ้าขึ้นมาเช็ดปากแล้วให้คำตอบเธอ แต่ฟังคำตอบแล้วดูเหมือนยียวนยังไงชอบกล"ก็คุณบอกนี่คะ ว่าจะไปไหนให้รายงานคุณด้วย""หึ...จำได้ก็ดี แล้วหายเจ็บเท้าแล้วเหรอ""ค่ะ ดีขึ้นแล้ว คิดว่าพรุ่งนี้น่าจะหายดี" ใบหน้าหวานรูปไข่ตอบชัดถ้อยชัดคำด้วยความดีใจที่มาเฟียหนุ่มจะอนุญาตให้เธอได้ไปเจอเพื่อนๆ คนตัวเล็กจึงตอบตกลงเพื่อนๆ ในไลน์กลุ่มทันทีวันต่อมา ลิตาที่แต่งตัวอยู่หน้ากระจกเสร็จแล้ว ก็กวาดสายตามองดูภายในห้องก็ไร้เงาของแม็กเครย์ ทั้งที่ก่อนอาบน้ำก็เห็นเขาอยู่ในห้อง หลังจากแต่งตัวเสร็จเธอจึงลงมาชั้นล่างของคฤหาสน์"เอ่อ ป้าเจียนเห็นคุณแม็กเครย์ไหมคะ""น่าจะอยู่ที่แถวสนามหญ้านะคะ เห็นบอกว่าจะไปให้ข้าวแบล็กกับบราวน์"ลิตาได้ยินดังนั้น จึงเดินไปที่สวนหย่อมซึ่งอยู่ด้านข้างคฤหาสน์ เธอเห็นแม็กเครย์กำลังลูบหัวและเล่นกับเจ้าตูบด้
บนเตียงกว้างภายในห้องพักมีหญิงสาวนอนซุกที่อกแกร่งของชายหนุ่ม ถึงแม้จะมีผ้าห่มผืนนุ่มปกคลุมอยู่ แต่ร่างกายที่เปลือยเปล่ากลับรู้สึกหนาว อาจจะด้วยอุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศที่เย็นฉ่ำทำให้ใบหน้าหวานค่อยๆ รู้สึกตัวดวงตากลมค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างโดยเฉพาะใจกลางความเป็นสาวและข้อเท้าด้านซ้าย มือบางค่อยๆ ผละตัวออกจากอ้อมกอดของหนุ่มหล่อตรงหน้า"ตื่นแล้วเหรอ""คุณ…ปล่อยได้แล้ว" เธอแหงนมองนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงของเช้าวันใหม่ทำเอาดวงตากลมเบิกโพลง เกิดมาเธอไม่เคยตื่นสายขนาดนี้เลย ยกเว้นแค่ช่วงที่ป่วยเท่านั้นตั้งแต่จำความได้เธอโตมากับมูลนิธิก็ต้องตื่นนอนเป็นเวลา ถึงแม้จะจะย้ายออกมาอยู่คนเดียวก็แทบไม่ได้นอนตื่นสาย เพราะวันหยุดเธอก็ต้องไปทำงานพิเศษ"หึ…ทีเมื่อคืนยังอ้อนให้ฉันเอาเธออยู่เลยนะ" เขายกยิ้มมุมปาก ก่อนจะลุกขึ้นนั่งตามเธอในวินาทีต่อมาแล้วเสยกลุ่มผมดกหนาอย่างลวกๆ"อะไรเล่า ก็คุณนั่นแหละ" ประโยคดังกล่าวทำเอาลิตาคิดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้าหวานก็เห่อแดงด้วยความรู้สึกเขินอาย แม็กเครย์กำลังทำให้เธอกลายเป็นคนร่านรัก"ยังเจ็บข้อเท้าอยู่หรือเปล่า" เขาพูดพลางรีบจับไปที่ข
"นี่มันอะไรกันคะ""หึ..พูดหลายรอบแล้วนะลิตา ว่าฉันไม่ชอบให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น แต่ในเมื่อเธอมันพยศเก่งนัก ได้!! ฉันต้องลงโทษเธอสักหน่อยแล้ว เดี๋ยวคืนนี้ฉันจะเย.ด.เธอให้กลับไปฝึกงานไม่ไหวเลยคอยดู" มาเฟียหนุ่มตะโกนเสียงดังลั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำเอาร่างบางสั่นผวาไม่คิดเลยว่าเหตุการณ์เมื่อชั่วครู่จะทำให้เขาเดือดดาลได้ขนาดนี้"ขะ...คุณปัถย์วีก็แค่ช่วยดึงรองเท้าออกเฉยๆ เองนะคะ มะ..ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย" เธอตอบเสี่ยงสั่น น้ำตาค่อยๆ ไหลอาบแก้มนวลทั้งสองข้างแควก!!!เขาย่างสามขุมขึ้นมาบนเตียงแล้วฉีกชุดเดรสสีชมพูหวานหยดออกจากร่างบางอย่างไม่ไยดีจนมันบาดผิวอ่อนเป็นรอยจ้ำแดง เห็นชุดนี้แล้วมันยิ่งทำให้เขาหงุดหงิด เขาไม่น่าให้ลิตาใส่มันมาที่งานวันเกิดเพื่อนของเขาเลย"กรี๊ดดดดดดด จะ…เจ็บนะ""เจ็บสิดี อ่อยผู้ชายเก่งนักใช่ไหม ฮะ""อ้าย…บะเบา หนูไม่ได้อ่อยสักหน่อย" เขากระชากซิลิโคนปิดจุกแล้วตามด้วยแพนตี้จิ๋วออกไปคนละทิศคนละทางจนตอนนี้สาวสวยเปลือยกายขาวผ่องต่อหน้าเขา"หึ..ไม่ได้อ่อยอะไรฉันเห็นมันกอดเธออยู่""อธิบายไปก็เท่านั้นแล้วแต่คุณจะคิด" เธอแหงนมองเขาผ่านม่านน้ำตา"หึ…แม้กับพวกเพื่อนฉัน เธอ
หมับ!ทันทีที่ลิตาหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟา แม็กเครย์ก็รั้งร่างอรชรมานั่งบนตักของเขา ลูกเรืออีกคนจึงรีบทำหน้าบริการชงเครื่องดื่มทันทีอย่างรู้งาน"คุณผู้หญิงรับอะไรดีครับ""ออนเดอะร็อก" จู่ๆ เธอก็อยากจะดื่มอะไรแรงๆ ให้มันลืมสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ แล้วเด็กสาวก็ลุกขึ้นขยับไปนั่งบนโซฟาเดียวกันกับเขาแทน"นั่งบนตักฉันแล้วมันเป็นยังไง" ดวงตาสีอำพันมองใบหน้าหวานที่กำลังหลบสายตาเขา"อึดอัดค่ะ ขอนั่งตรงนี้แทน" เธอให้คำตอบโดยไม่มองหน้าเขาสักนิด เมื่อแก้วเครื่องดื่มถูกเสิร์ฟตรงหน้าเธอจึงหมายจะยื่นหยิบมันมาดื่ม"ฉันไม่ให้ดื่ม เดี๋ยวก็เมาหรอก" เขารีบกระชากแขนเรียวเล็กเพื่อเตือนสติเธอ"เจ็บนะคะ ไม่เห็นเป็นไรสักหน่อย เพราะคุณก็อยู่ด้วย" ใบหน้าหวานหันมองเจ้าของดวงตาสีอำพันพร้อมกับดันข้อมือให้เป็นอิสระแล้วจะหยิบแก้วดังกล่าว แต่ก็ช้ากว่าคนตัวโต"เปลี่ยนเป็นไวน์แทน" เขาหันไปบอกลูกเรือแล้วเลื่อนแก้วที่มีน้ำสีอำพันออกไปให้พ้นมือ"หวงฉิบหาย/หวงฉิบหาย/หวงฉิบหาย" บรรดาหนุ่มหน้าหล่อเมื่อเห็นการกระทำดังกล่าวก็อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมเพื่อนพวกเขาโดยพร้อมเพรียงกันภายในเลาจน์ได้ถูกออกแบบให้เหมือนโซนวีไอพีของผับบา
หลังเวลาเลิกงาน…ลิตากุลีกุจอเดินออกจากลิฟต์เมื่อขึ้นมาถึงชั้นบน เธอรีบเดินไปห้องประธานหนุ่มด้วยหัวใจดวงน้อยเต้นแรงแทบไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ถึงจุดประสงค์ที่ผู้เป็นนายจ้างนัดเธอมาในสมองอดไม่ได้ที่จะคิดไปสะระตะ ถึงแม้จะมีสายตาจับจ้องมาทางเธอบ้างประปราย แต่ทว่ากลับไร้เสียงซุบซิบนินทาของเหล่าพนักงานฝ่ายบริหารแถมกลุ่มคนที่เธอเคยมีปากเสียงด้วยกลับไม่อยู่แต่ถูกแทนที่ด้วยคนที่เธอไม่คุ้นหน้า"ขออนุญาตค่ะ" รอจนเสียงตอบรับดังขึ้นจากด้านในเธอจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องของแม็กเครย์ตามนัด"ที่นัดดิฉันมามีอะไรหรือเปล่าคะ" หญิงสาวหยุดยืนตามมารยาทตรงหน้าโต๊ะทำงานของประธานบริษัท เธอจึงเอ่ยปากถามในขณะที่เขากำลังยืนสูบบุหรี่มองออกไปนอกกระจกเห็นวิวทิวทัศน์สวยงาม"เธอมาสายยี่สิบนาที" เขาหันหลังกลับมามองพร้อมกับสายตาที่คาดโทษเธอ"คือ งานยุ่งนิดหน่อยค่ะ ก็เลยมาช้า""แต่ฉันดูผ่านกล้องวงจรปิด ไม่ใช่แบบที่เธอพูดปาลิตา" หญิงสาวรีบเม้มปากเป็นเส้นตรงเมื่อรู้ตัวว่าแม็กเครย์จับได้ว่าเธอกำลังโกหก"ก็...ดิฉันรอให้พนักงานทยอยกลับบ้านไปก่อนค่ะ ไม่อยากเป็นขี้ปากคนในบริษัท" ในเมื่อเขาสงสัยนักบอกไปตามตรงมันซะเลย"ทำไม มาหาฉันแ
แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามาผ่านรอยต่อผ้าม่าน ทำให้แม็กเครย์ที่กำลังหลับใหลค่อยๆ รู้สึกตัว เจ้าของดวงตาสีอำพันปรือตามองหาร่างอรชรทันทีเมื่อควานมือไปรอบตัวกลับพบเพียงความว่างเปล่าคิ้วเข้มขมวดกันเป็นปมก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความหงุดหงิด เขารีบลุกขึ้นทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า พลางกวาดสายตามองทั่วห้องพร้อมกับสาวเท้าบนพื้นเย็นเฉียบไปจนถึงห้องน้ำก็ไม่พบลิตา ฝ่ามือหนาเสยผมลวกๆ ก่อนจะคว้าหยิบผ้าขนหนูสีขาวติดมือมาด้วย"ใครอยู่ข้างนอกบ้างเข้ามาหน่อย" ในขณะที่ตะโกนถามลูกน้องที่หน้าห้องนอนเขาก็พันผ้าขนหนูรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ก๊อก! ก๊อก!"ขออนุญาตครับนาย""เออ เข้ามา""นายมีอะไรเหรอครับ" บอดี้การ์ดชุดดำหน้าตาดีรีบถามทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนส่วนตัวของเจ้านายหนุ่ม หลังจากได้ยินเสียงตะโกนดังลั่น"มึงเห็นลิตาไหม""เห็นครับ""อยู่ไหน""ออกไปทำงานแล้วครับ""อะไรวะ ออกไปตอนไหน ทำไมลิตาไม่รอกู""อ้าว...ก็เธอบอกว่านายหลับอยู่ ก็เลยขอไปก่อนครับ""เออ มึงไปไหนก็ไปไป๊" เขาส่งสัญญาณมือไล่ลูกน้องออกไปด้วยความหงุดหงิด ทำเอาคนฟังพยักรับด้วยความงุนงงกับท่าทีแปลกๆ ของเจ้านายหนุ่มที่เริ่มมีให้เ
Comments