ตอนที่2 สมาชิกใหม่ของพยัคฆ์ทอง

สองวันต่อมา น้ำฟ้ายืนกอดกระเป๋าเดินทางของตัวเองอยู่หน้าค่ายมวย พยัคฆ์ทอง ด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวสุดขีด

"ฉันไม่น่ารับงานนี้เลยให้ตายสิ!"

เธอมองไปที่ตัวค่ายมวยขนาดใหญ่ที่มีเสียงตะโกนของโค้ช เสียงหมัดกระทบเป้า และเสียงเชือกกระโดดเป็นจังหวะ

"ฉันกำลังจะต้องอยู่ที่นี่จริง ๆ เหรอเนี่ย…"

"คุณน้ำฟ้า?"

เสียงทุ้มเรียบนุ่มดังขึ้นข้างหลัง ทำให้เธอสะดุ้งแล้วหันกลับไปมอง

แล้วเธอก็ต้องชะงัก…

ชายหนุ่มร่างสูง ผิวสีแทน ดวงตาคมเข้มใต้คิ้วหนา มองเธอด้วยแววตานิ่งสงบแต่แฝงรอยยิ้มบาง ๆ ผมสีดำถูกเซ็ตเรียบง่าย เขาสวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงวอร์มลำลอง แต่ถึงแม้จะแต่งตัวธรรมดา กลิ่นอายของ "ผู้นำ" ก็ชัดเจนจนเธอรู้สึกได้

"คุณธารา…?"

น้ำฟ้ากะพริบตาปริบ ๆ

"ครับ"

"เชิญเข้ามาข้างในก่อนครับ"

เสียงทุ้มของ ธารา เจ้าของค่ายมวยดังขึ้นอย่างใจเย็น ขณะที่ น้ำฟ้า ยังยืนตัวแข็ง กอดกระเป๋าเดินทางแน่นพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ ค่ายมวย พยัคฆ์ทอง ที่เต็มไปด้วยเสียงตะโกนของนักมวยที่กำลังฝึกซ้อม

“ที่นี่…เสียงดังไปหน่อยนะคะ” เธอพึมพำเบา ๆ แล้วทำหน้าเหมือนอยากกลับบ้าน

“เป็นเรื่องปกติครับ ที่นี่คือค่ายมวย” ธาราตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ แต่แฝงความจริงจัง “อีกไม่นานคุณก็คงชินกับมัน”

ใครจะไปชินได้กันเล่า!

น้ำฟ้าแอบเบ้ปาก อยากจะเถียงใจจะขาดว่าเธอเกิดมาเพื่ออยู่ในห้องแอร์เย็น ๆ พร้อมเครื่องดื่มดี ๆ ไม่ใช่มาทนกลิ่นเหงื่อไคลของนักมวยแบบนี้!

“เชิญครับ เดี๋ยวผมพาคุณไปดูที่พัก”

น้ำฟ้าไม่มีทางเลือกจึงต้องเดินตามธาราไป ท่ามกลางสายตาของเหล่านักมวยที่กำลังซ้อมอยู่ พวกเขามองเธอด้วยแววตาสงสัยปนสนุก

"ตัวเล็กขนาดนี้ จะมาฝึกมวยเหรอครับ?"

"คงมาเป็นมาสคอตให้ค่ายเราแหง!"

น้ำฟ้าหันขวับไปมองต้นเสียงทันที ก่อนจะตวัดสายตามองธาราอย่างไม่พอใจ "นักมวยของคุณชอบแซวแขกแบบนี้เหรอคะ!?คุณสอนมวย แต่ไม่สอนมารยาทเหรอค่ะ"

ธารายิ้มบาง ๆ ก่อนจะหันไปพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่ทรงพลัง

"ตั้งใจซ้อม อย่าเสียสมาธิ"

สิ้นคำพูดของเจ้าของค่าย นักมวยทุกคนกลับไปต่อยกระสอบทรายราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

น้ำฟ้าแอบทึ่ง แค่พูดไม่กี่คำ ทุกคนก็เชื่อฟังขนาดนี้เลยเหรอ?

แต่ถึงจะทึ่งแค่ไหน เธอก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี!

สองเดือนที่ต้องอยู่ที่นี่…เธอจะรอดไหมเนี่ย!?

 "ผมจะให้คุณพักในส่วนบ้านผม"

น้ำฟ้าชะงัก หันขวับไปมองเจ้าของค่ายมวยสุดสมาร์ททันที "อะไรนะคะ!?"

ธารามองใบหน้าตกใจของเธอด้วยท่าทีสงบนิ่ง "ที่นี่มีแค่ผม จะได้ไม่อึดอัด ฝั่งนั้นเป็นบ้านพักของนักมวย ส่วนยิมด้านหน้าก็เป็นโรงเรียนฝึกสอน"

ให้ตายเถอะ!

น้ำฟ้ากัดริมฝีปากแน่น เธอไม่ได้เตรียมใจมาอยู่ร่วมบ้านกับผู้ชายที่แทบไม่รู้จักกันเลยสักนิด ถึงเขาจะดูใจดี แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไว้ใจได้!

"ไม่มีที่อื่นแล้วเหรอคะ?" เธอถามอย่างมีความหวัง "เช่น…โรงแรมแถวนี้?"

ธารายิ้มมุมปาก ก่อนตอบเรียบ ๆ "โรงแรมใกล้สุดต้องขับรถออกไปอีก 30 กิโลฯ คุณสะดวกเดินทางไปกลับทุกวันไหมล่ะ?"

น้ำฟ้ากลืนน้ำลาย โอเค…คงไม่ไหว

"แต่ฉันเป็นผู้หญิงนะคะ!" เธอยังไม่ยอมแพ้

"ผมรู้" ธาราตอบง่ายๆ "ถึงได้ให้คุณอยู่ในบ้านผม เพราะมันปลอดภัยที่สุด"

น้ำฟ้ายังลังเล ใจหนึ่งก็อยากค้านสุดชีวิต แต่อีกใจก็เริ่มยอมรับว่าอยู่กับเขาน่าจะปลอดภัยกว่านอนรวมกับพวกนักมวยที่เธอไม่รู้จัก

"หรือถ้าคุณไม่สะดวกใจ ผมให้คุณเลือกได้นะ จะนอนที่บ้านผม หรือจะไปพักที่โซนบ้านพักนักมวย?"

"บ้านคุณค่ะ!"

น้ำฟ้าตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด ธารายกยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ดี งั้นไปกัน"

เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่ ขณะที่เดินตามเขาไปที่บ้านพัก

"ผมจะให้ คีน เป็นคนดูแลคุณ แต่ถ้าวันไหนคีนติดสอน ผมจะดูแลเอง"

น้ำฟ้าหันขวับไปมองเจ้าของค่ายมวยด้วยสายตาสงสัยทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

เธอเลิกคิ้ว "ทำไมต้องดูแลด้วยล่ะคะ?"

ธาราหันมามองหน้าเธอ สีหน้าเรียบนิ่ง แต่สายตากลับจริงจัง

"คุณไม่ชินกับที่นี่ ค่ายมวยไม่ใช่ที่ที่ใครจะเดินไปเดินมาได้ตามใจชอบ อีกอย่าง—" เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ก่อนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า "คุณดูไม่ได้แข็งแรงสักเท่าไหร่"

น้ำฟ้าชะงัก "นี่คุณกำลังว่าฉันอ่อนแอเหรอคะ!?"

"ไม่ได้ว่า แค่พูดตามความจริง"

"ฉันดูแลตัวเองได้นะคะ!" เธอยืนยันหนักแน่น "ฉันมาที่นี่เพื่อดูงาน ไม่ได้มาเป็นเด็กฝึกงานที่ต้องมีคนประกบ 24 ชั่วโมง"

ธารายิ้มบาง ๆ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ  "ถ้าคุณเดินเข้าไปในโซนซ้อมมวยโดยไม่ระวัง โดนนักมวยวิ่งชนล้มไปกระแทกพื้น ผมจะไปบอกเพื่อนผมว่ายังไง"

น้ำฟ้าเงียบไปทันที

"หรือถ้าคุณเผลอไปนั่งพักในจุดที่นักมวยใช้พักระหว่างรอบซ้อม คุณอาจโดนน้ำเหงื่อสาดใส่โดยไม่ตั้งใจก็ได้นะ"

"อี๋!" น้ำฟ้าขนลุกทันทีที่จินตนาการถึงภาพนั้น

"เพราะแบบนี้ไง ผมถึงให้คีนดูแลคุณ"

"แล้วคีนคือใครเหรอคะ?"

"มือขวาของผม เทรนเนอร์ประจำค่าย แล้วก็เป็นครูสอนมวยให้เด็ก ๆ ที่นี่"

น้ำฟ้าพยักหน้าเข้าใจ แต่ก็ยังอดรู้สึกขัดใจไม่ได้ "แล้วถ้าคีนไม่อยู่…คุณจะดูแลเองเหรอคะ?"

"ครับ" ธาราตอบเสียงเรียบ

"ทำไมต้องเป็นคุณล่ะคะ?"

"เพราะที่นี่เป็นค่ายมวยของผม"

น้ำฟ้าอ้าปากค้าง ก่อนจะหุบลงอย่างรวดเร็ว ให้ตายสิ! คนอะไรตอบสั้น ๆ แต่ทำให้เถียงไม่ออก!

ธาราพาเธอเดินไปยังส่วนที่พักของเขา โดยระหว่างทางอธิบายทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด

"ห้องคุณจะอยู่ที่ชั้นบน" เขาบอกขณะเดินไปตามทางเดินที่เงียบสงบ บ้านหลังนี้มีลักษณะเรียบง่าย แต่ตกแต่งอย่างมีรสนิยม ดูสบายตาและทันสมัย ไม่เหมือนค่ายมวยที่เธอจินตนาการไว้เลย

"ห้องของคุณจะติดกับห้องนอนผม แต่ไม่ต้องห่วง ผมจะเว้นระยะห่างพอสมควร" เขาหยุดตรงหน้าห้องหนึ่งที่ประตูเปิดอยู่ "ห้องนี้มีขนาดพอเหมาะ อยู่คนเดียวพอดี"

น้ำฟ้าหันมามองห้องด้วยความสนใจ เห็นภายในตกแต่งเรียบง่ายด้วยเฟอร์นิเจอร์ไม้สีอ่อน ผ้าม่านบางๆ ให้แสงธรรมชาติผ่านเข้ามาได้อย่างพอเหมาะ สีทาผนังเป็นสีขาวสะอาดตา มีเตียงขนาดกลางและโต๊ะทำงานตั้งอยู่ใกล้ๆ หน้าต่าง

"มีห้องน้ำในตัวพร้อมอ่างอาบน้ำ แอร์เย็นฉ่ำ สัญญาณอินเทอร์เน็ตก็แรงใช้ได้" เขาอธิบายต่ออย่างเป็นทางการ

น้ำฟ้ายิ้มบางๆ " ขอบคุณมากนะคะ"

ธาราพยักหน้าเล็กน้อย "อีกอย่างที่สำคัญ ห้องนี้ใกล้ห้องของผม ถ้าเกิดมีปัญหาอะไร ผมจะได้ช่วยดูแลได้ทันที ส่วนโซนซักล้างที่นี่มีห้องซักรีด คุณใช้ร่วมกับนักมวยได้ ห้องครัวคุณใช้ได้ปกติ คุณทำอาหารเป็นใช่มั้ย ถ้าไม่เป็นก็ไปกินที่โรงอาหารได้ แต่ต้องไปตรงเวลาไม่อย่างงนั้นจะไม่มีอะไรกิน"

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันกินอะไรก็ได้ ทำอะไรง่าย ๆ กินเองได้ค่ะ ”

น้ำฟ้าพยักหน้าเข้าใจ ในขณะที่สายตาก็แอบสอดส่ายมองไปที่สิ่งแวดล้อมโดยรอบ

"เราจะสำรวจรอบๆ บ้านกันหน่อยนะครับ" ธาราพูดพร้อมกับพาเธอเดินออกไป

พื้นที่รอบๆ บ้านนั้นกว้างขวาง มีสนามหญ้าสีเขียวขจี และต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น บริเวณหลังบ้านสามารถมองเห็นยิมที่มีนักมวยฝึกซ้อมอยู่ข้างใน ส่วนบ้านพักของนักมวยก็อยู่ไม่ไกลจากบ้านพักของเขาเอง

"ทางด้านขวาจะเป็นส่วนของยิม คุณสามารถเดินมาที่นี่เพื่อดูนักมวยฝึกได้ตลอดเวลา" ธาราชี้ไปยังอาคารใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล

น้ำฟ้าพยักหน้า "ดูจากภายนอกแล้วก็ใหญ่ดีนะคะ"

"ครับ ด้านในมีกลุ่มนักมวยที่มีฝีมือหลายคน ซึ่งคีนจะเป็นคนดูแลพวกเขา" เขาหันมาพูดต่อ "ด้านซ้ายจะเป็นบ้านพักของนักมวยที่อยู่ประจำที่นี่"

"แล้วถ้าฉันต้องการจะออกไปข้างนอกล่ะคะ?" น้ำฟ้าถามอย่างระมัดระวัง

ธาราหยุดเดินและหันมามองเธอ "ถ้าคุณต้องการออกไปข้างนอก ก็สามารถขับรถไปได้เลย ผมจะให้คุณใช้รถของค่ายมวย"

"อืม…ขอบคุณค่ะ" น้ำฟ้าพยักหน้า เธอรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย แม้ว่าจะยังรู้สึกอึดอัดอยู่บ้าง

"ตอนเย็นนี้ถ้าคุณไม่เหนื่อย เรามีการฝึกซ้อมเบา ๆ ของนักมวยที่ค่าย ถ้าสนใจอยากลองชมก็มาได้" เขาบอกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเป็นมิตร

น้ำฟ้าเงียบไปสักครู่ ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะตัดสินใจแล้ว "ไม่ค่ะ ฉันยังไม่พร้อมจะดูมวยตอนนี้"

ธาราหัวเราะเบาๆ "เข้าใจครับ"

"แล้วอีกอย่าง ถ้าฉันอยากจะเข้าไปดูการฝึกซ้อมจริงๆ ต้องเตรียมตัวอย่างไรบ้างคะ?" น้ำฟ้าถามอย่างลังเล

" ถ้าคุณอยากลองเข้าไปดู ก็แค่ใส่ชุดที่สะดวกหน่อย "

น้ำฟ้าหัวเราะเบาๆ "ไม่ค่ะ ฉันแค่ดูเฉยๆ ก็พอ"

"ดีครับ" ธารายิ้มบางๆ ก่อนจะหันหลังพาเธอเดินต่อไป