ความวุ่นวาย

ความวุ่นวายในลอนดอน

ในที่สุด รถมาก็เดินทางมาถึงลอนดอน เมืองหลวงที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวาและเสียงอึกทึกครึกโครม เมรี่ลงจากรถม้าที่สถานีรถม้า เธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับความจอแจของผู้คน ตึกรามบ้านช่องที่สูงตระหง่าน และร้านค้าที่เรียงรายอยู่สองข้างทาง

"นี่สินะลอนดอน" เมรี่พึมพำกับตัวเอง เธอสูดหายใจลึกๆ รับกลิ่นควันถ่านหินและเสียงวุ่นวายของเมืองเข้ามาเต็มปอด นี่คือเมืองที่พี่ชายของเธออยู่!

แต่ความตื่นเต้นก็ถูกแทนที่ด้วยความกังวล เมื่อเธอตระหนักว่าลอนดอนนั้นกว้างใหญ่เกินกว่าที่เธอจะจินตนาการ และการตามหาพี่ชายในเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนนับล้านเช่นนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

"ฉันจะเริ่มต้นจากตรงไหนดีนะ?" เมรี่พึมพำ เธอหยิบจดหมายของอเล็กซานเดอร์ออกมาอีกครั้ง มันระบุเพียงแค่ว่าเขากำลังสืบคดีลักพาตัวในลอนดอน แต่ไม่ได้บอกที่อยู่ หรือรายละเอียดใดๆ เพิ่มเติม

เมรี่เดินไปตามถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน เธอพยายามหาข้อมูลเกี่ยวกับคดีลักพาตัว แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย

"ขอโทษนะคะ คุณพอจะทราบไหมว่ามีคดีลักพาตัวเกิดขึ้นในลอนดอนบ้างไหมคะ?" เมรี่ถามชายสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นมองเมรี่ด้วยความประหลาดใจ "หนูน้อย มีคดีลักพาตัวเกิดขึ้นบ่อยจะตายไปในเมืองนี้ เจ้ากำลังมองหาคดีไหนกันล่ะ?"

เมรี่ถอนหายใจ "หนูไม่ทราบรายละเอียดเลยค่ะ รู้แค่ว่าเป็นคดีที่เกี่ยวข้องกับผู้ดีมีสกุล"

ชายคนนั้นส่ายหน้า "มีหลายคดีเหลือเกิน คงไม่มีใครจำได้หรอก"

เมรี่รู้สึกท้อแท้เล็กน้อย เธอเดินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่ดูเหมือนจะเป็นสำนักงานตำรวจ เธอตัดสินใจที่จะเข้าไปสอบถามข้อมูล

"ขอโทษนะคะ" เมรี่กล่าวกับเจ้าหน้าที่ตำรวจที่นั่งอยู่หลังโต๊ะ "ฉันกำลังตามหาพี่ชายของฉันค่ะ เขาเป็นนักสืบชื่ออเล็กซานเดอร์ แบล็ควู้ด เขาอยู่ที่นี่ไหมคะ?"

เจ้าหน้าที่ตำรวจเงยหน้าขึ้นมองเมรี่อย่างไม่พอใจ "ที่นี่ไม่ใช่ศูนย์ข้อมูลบุคคลนะหนูน้อย ถ้าไม่มีธุระอะไร ก็ออกไปซะ!"

เมรี่รู้สึกผิดหวัง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ เธอเดินออกมาจากสำนักงานตำรวจ และคิดหาวิธีอื่น

"นักสืบที่ดีต้องไม่ยอมแพ้" เธอพึมพำกับตัวเอง "ต้องหาเบาะแสจากจุดที่คนอื่นไม่คิดจะหา"

เมรี่เริ่มเดินสำรวจรอบๆ สำนักงานตำรวจ เธอสังเกตเห็นประกาศจับอาชญากรจำนวนมากที่ติดอยู่บนกระดานประกาศ และเธอก็สังเกตเห็นประกาศฉบับหนึ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอเป็นพิเศษ

"ประกาศตามหาตัว มิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ด บุตรสาวของผู้ดีมีสกุล ผู้หายสาบสูญไปจากคฤหาสน์ของบิดาเมื่อหนึ่งเดือนก่อน มีรางวัลนำจับจำนวนมากสำหรับผู้ที่ให้เบาะแส"

เมรี่อ่านประกาศนั้นอย่างละเอียด เธอจำได้ว่าอเล็กซานเดอร์บอกว่าเขากำลังสืบคดีลักพาตัวในลอนดอน นี่อาจจะเป็นคดีนั้น!

"คุณป้าคะ" เมรี่หันไปถามหญิงชราคนหนึ่งที่กำลังกวาดถนนอยู่ใกล้ๆ "คุณป้าพอจะทราบเรื่องราวเกี่ยวกับคดีการหายตัวไปของมิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ดบ้างไหมคะ?"

หญิงชราหยุดกวาดถนน "อ๋อ! คดีนั้นน่ะหรือ! เป็นเรื่องที่น่าเศร้าจริงๆ นะคุณหนู ครอบครัวฮาร์ดวู้ดเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงและร่ำรวยมาก แต่จู่ๆ บุตรสาวคนเดียวก็หายตัวไปอย่างลึกลับ ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอหายไปไหน"

"แล้วคุณป้าพอจะทราบเบาะแสอะไรบ้างไหมคะ?" เมรี่ถามด้วยความกระตือรือร้น

"อืม...เท่าที่ฉันได้ยินมานะ" หญิงชราคิดอยู่ครู่หนึ่ง "มีข่าวลือว่ามิสซิสฮาร์ดวู้ดแอบมีความสัมพันธ์กับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในชนชั้นเดียวกันน่ะสิ บางคนก็ว่าเธอหนีตามเขาไปแล้ว แต่บางคนก็ว่าเธอถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถ่"

"แล้วตำรวจว่ายังไงบ้างคะ?"

"ตำรวจไม่สามารถหาเบาะแสอะไรได้เลยน่ะสิคุณหนู" หญิงชราถอนหายใจ "พวกเขาบอกว่าคดีนี้ซับซ้อนมาก และมีหลายอย่างที่ไม่ตรงไปตรงมา"

เมรี่รู้สึกว่าเธอเจอสิ่งที่กำลังมองหาแล้ว นี่ต้องเป็นคดีของอเล็กซานเดอร์แน่ๆ! เธอต้องไปที่คฤหาสน์ของตระกูลฮาร์ดวู้ด เพื่อหาเบาะแสเพิ่มเติม

คฤหาสน์ฮาร์ดวู้ด: ความลับที่ซ่อนอยู่

เมรี่ใช้เงินที่เหลือบางส่วนนั่งรถม้าไปยังคฤหาสน์ฮาร์ดวู้ด คฤหาสน์ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนสวยงาม แต่กลับปกคลุมไปด้วยบรรยากาศอันเงียบงันและอึมครึม เมรี่ลงจากรถม้า และเดินตรงไปที่ประตูรั้วเหล็กขนาดใหญ่

เธอเคาะประตูอย่างสุภาพ ประตูเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นชายชราผู้หนึ่งที่ดูเหมือนเป็นคนเฝ้าประตู

"มีอะไรหรือครับคุณหนู?" ชายคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"ฉันชื่อเมรี่ แบล็ควู้ดค่ะ" เมรี่ตอบ "ฉันมาที่นี่เพื่อสืบสวนคดีการหายตัวไปของมิสซิสเอมิลี่ ฮาร์ดวู้ดค่ะ"

ชายคนเฝ้าประตูเบิกตากว้าง "คุณหนูเป็นใครกัน? ตำรวจไม่เห็นจะบอกว่ามีนักสืบหญิงคนไหนจะมาที่นี่เลยนี่ครับ"

"ฉันเป็นนักสืบอิสระค่ะ" เมรี่ตอบอย่างมั่นใจ "ฉันได้รับข้อมูลบางอย่างที่อาจจะเป็นประโยชน์ต่อคดีนี้"

ชายคนเฝ้าประตูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมเปิดประตูให้เมรี่เข้าไป

"ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดกำลังรออยู่ที่ห้องรับรองครับ" ชายคนเฝ้าประตูกล่าว "แต่ผมไม่แน่ใจว่าท่านจะยอมพูดคุยกับคุณหนูนะ"

เมรี่เดินเข้าไปในคฤหาสน์ เธอรู้สึกได้ถึงบรรยากาศอันหนักอึ้งของความเศร้าโศกเสียใจและความสิ้นหวัง เธอเดินไปตามทางเดินที่ประดับด้วยภาพวาดและรูปปั้นอันวิจิตรตระการตา ก่อนจะมาถึงห้องรับรองที่โอ่อ่า

"ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดคะ" เมรี่กล่าวเมื่อเห็นชายสูงอายุผู้มีใบหน้าเศร้าสร้อยนั่งอยู่ที่โซฟา

ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดเงยหน้าขึ้นมองเมรี่ด้วยความประหลาดใจ "เจ้าเป็นใครกัน? ฉันไม่ได้รับแจ้งว่าจะมีนักสืบหญิงคนไหนมาที่นี่"

"ฉันชื่อเมรี่ แบล็ควู้ดค่ะท่านลอร์ด" เมรี่ตอบอย่างสุภาพ "ฉันเป็นนักสืบอิสระ และฉันต้องการช่วยท่านไขคดีการหายตัวไปของบุตรสาวของท่านค่ะ"

ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดถอนหายใจ "มันไม่มีประโยชน์หรอกหนูน้อย ตำรวจทุกคนก็ไม่สามารถหาเบาะแสอะไรได้เลย บุตรสาวของฉันหายไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับถูกกลืนหายไปในอากาศ"

"ท่านลอร์ดคะ" เมรี่กล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น "หนูเชื่อว่าไม่มีคดีไหนที่ไม่มีทางไขได้ค่ะ หากท่านยอมให้หนูช่วย หนูจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อนำบุตรสาวของท่านกลับคืนมา"

ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดมองเมรี่ด้วยสายตาพิจารณา เขาเห็นประกายแห่งความมุ่งมั่นและความฉลาดเฉลียวในดวงตาของเธอ

"เจ้ามีความเชื่อมั่นในตัวเองมากทีเดียว" ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดกล่าว "แต่คดีนี้ซับซ้อนกว่าที่เจ้าคิดนัก มีคนมากมายที่อยากให้บุตรสาวของฉันหายไป"

"ท่านหมายถึงอะไรคะ?" เมรี่ถาม

"บุตรสาวของฉันเอมิลี่ เป็นคนที่มีความสุขุมรอบคอบ และมีปัญญาหลักแหลม เธอไม่เคยทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง แต่เธอกลับไปตกหลุมรักกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในชนชั้นเดียวกัน เขาชื่อ จอร์จ เป็นจิตรกรข้างถนนผู้ยากไร้" ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดเล่าด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด "ฉันห้ามปรามเธอหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยฟังเลย"

"แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ?" เมรี่ถาม

"ไม่มีใครรู้" ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดตอบ "เขาหายตัวไปพร้อมกับเอมิลี่ ไม่มีใครพบเขาเลย"

"แล้วตำรวจไม่สงสัยเขาหรือคะ?"

"พวกเขาไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่จะกล่าวหาเขา" ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดกล่าว "และเขาก็เป็นเพียงจิตรกรข้างถนน จะไปทำอะไรบุตรสาวของฉันได้"

"แต่ในทางกลับกัน เขาก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเอมิลี่ใช่ไหมคะ?" เมรี่ถาม

ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดพยักหน้า "ใช่...แต่ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำร้ายเอมิลี่นะ เขารักเอมิลี่มาก"

เมรี่รู้สึกว่าเธอเจอเบาะแสสำคัญแล้ว สิ่งที่ตำรวจมองข้ามไปคือความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนนี้

"ท่านลอร์ดคะ หนูขออนุญาตสำรวจห้องของมิสซิสเอมิลี่ได้ไหมคะ" เมรี่ถาม

ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดลังเลเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้า "ตามสบายเลยหนูน้อย แต่ระวังอย่าให้ข้าวของเสียหายนะ"

เมรี่เดินไปที่ห้องนอนของเอมิลี่ มันเป็นห้องที่โอ่อ่าแต่กลับดูว่างเปล่าและอ้างว้าง เมรี่เดินสำรวจทุกซอกทุกมุม เธอสังเกตเห็นว่าข้าวของหลายอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แต่ก็มีบางอย่างที่ไม่เข้าที่เข้าทาง เช่น รูปภาพที่พลิกคว่ำบนโต๊ะเครื่องแป้ง และหนังสือเล่มหนึ่งที่เปิดค้างไว้บนเตียง

เมรี่หยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมา มันคือหนังสือรวมบทกวีรัก เธอเปิดอ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงหน้าหนึ่งที่ถูกขีดเส้นใต้ไว้หลายครั้ง

"...แม้เส้นทางจะมืดมิดเพียงใด หากเรามีแสงสว่างในใจ เราก็จะพบทางออกเสมอ..."

เมรี่รู้สึกว่านี่ไม่ใช่แค่บทกวีธรรมดา แต่เป็นข้อความลับ! เธอสังเกตเห็นว่ามีตัวอักษรบางตัวในบทกวีที่ถูกเน้นหนักเป็นพิเศษ เมื่อเธอเรียงร้อยตัวอักษรเหล่านั้นเข้าด้วยกัน เธอก็ได้คำว่า "ใต้ต้นหลิว"

เมรี่เบิกตากว้าง 'ใต้ต้นหลิว!' นี่อาจจะเป็นสถานที่นัดพบของเอมิลี่กับจอร์จ หรืออาจจะเป็นที่ซ่อนอะไรบางอย่าง!

เธอหันไปมองออกไปนอกหน้าต่าง และเห็นต้นหลิวต้นใหญ่ที่ยืนต้นอยู่ริมบ่อน้ำในสวนขนาดใหญ่

"ฉันต้องไปที่นั่น" เมรี่พึมพำกับตัวเอง

เมรี่เดินลงไปในสวน เธอเดินตรงไปยังต้นหลิวต้นนั้น มันเป็นต้นหลิวที่เก่าแก่และมีกิ่งก้านสาขาที่ห้อยระย้าลงมาปกคลุมราวกับม่าน เธอเดินเข้าไปใต้ต้นหลิว สัมผัสได้ถึงความเย็นสบายและเงียบสงบ

เธอสังเกตเห็นว่ามีรอยเท้าเล็กๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นใหม่บนพื้นดินที่ชื้นแฉะใต้ต้นหลิว รอยเท้านั้นดูคุ้นตา...เหมือนกับรอยเท้าของรองเท้าบูทขนาดเล็กที่เธอเคยเห็นมาก่อน

เมรี่ก้มลงมองใกล้ๆ เธอเห็นรอยบุ๋มเล็กๆ ที่ปลายเท้าของรอยเท้าเหล่านั้น ไม่ผิดแน่! นี่คือรอยเท้าของ ลูซี่! เด็กสาวที่เธอเพิ่งช่วยไขคดีขโมยแหวน

"เป็นไปได้อย่างไร?" เมรี่พึมพำด้วยความตกใจ "ลูซี่มาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?"

เธอเดินตามรอยเท้าเหล่านั้นไปเรื่อยๆ รอยเท้าพาเธอไปยังพุ่มไม้หนาทึบที่อยู่ไม่ไกลจากต้นหลิว เมรี่พยายามแหวกพุ่มไม้เข้าไป และเธอก็พบกับทางเข้าเล็กๆ ที่นำไปสู่โพรงใต้ดินที่มืดมิด

"นี่มันอะไรกัน?" เมรี่กระซิบ เธอรู้สึกถึงความตื่นเต้นและความกลัวที่ผสมปนเปกัน

เธอหยิบไม้ขีดไฟออกมาจากกระเป๋า จุดไฟ แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปในโพรงใต้ดิน กลิ่นดินชื้นและอากาศที่อับชื้นปะทะเข้ากับโสตประสาทของเธอ โพรงนั้นนำไปสู่ห้องลับเล็กๆ ที่ถูกแกะสลักจากหินธรรมชาติ ภายในห้องมีของใช้ส่วนตัวเล็กน้อย และที่สำคัญที่สุดคือ มีจดหมายฉบับหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะหินเล็กๆ

เมรี่หยิบจดหมายขึ้นมา มันเป็นลายมือของเอมิลี่!

"...ถึงจอร์จที่รัก เมื่อเจ้าอ่านจดหมายฉบับนี้ ข้าคงจากไปแล้ว ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องเป็นห่วง ข้ารู้ว่าพ่อของข้าจะไม่มีวันยอมรับความรักของเรา และข้าก็ทนอยู่ในสภาพนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว ข้าตัดสินใจที่จะหนีไปจากที่นี่ เพื่อไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเจ้าที่ไอร์แลนด์ ข้าหวังว่าเจ้าจะตามมาหาข้าที่นั่น..."

เมรี่อ่านจดหมายจนจบ เธอรู้สึกประหลาดใจ เอมิลี่ไม่ได้ถูกลักพาตัว! เธอหนีตามชายคนรักไปต่างหาก! และลูซี่...ลูซี่ก็คงเป็นคนนำจดหมายนี้มาทิ้งไว้ที่นี่ เพื่อให้จอร์จมาพบ

เมรี่เดินกลับออกมาจากโพรงใต้ดิน เธอรู้สึกโล่งใจที่เอมิลี่ปลอดภัย แต่ก็รู้สึกกังวลว่าเธอจะอธิบายเรื่องนี้ให้ท่านลอร์ดฮาร์ดวู้ดฟังได้อย่างไร

ขณะที่เธอกำลังเดินกลับไปยังคฤหาสน์ จู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งคว้าเข้าที่แขนของเธออย่างรวดเร็ว เมรี่หันไปมอง และพบกับชายร่างสูงใหญ่ที่นั่งอยู่มุมรถม้าคนเดิม เขาไม่ได้สวมหมวกปีกกว้างอีกต่อไป เผยให้เห็นใบหน้าคมคาย ดวงตาที่คมกริบของเขาจ้องมองมาที่เธออย่างไม่วางตา

"ดูเหมือนเจ้าจะไขปริศนาได้อย่างรวดเร็วเกินคาดนะ มิสแบล็ควู้ด" เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ "หรือว่าเจ้ากำลังจะค้นพบความจริงบางอย่างที่ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้?"

เมรี่เบิกตากว้าง เธอตกใจจนพูดไม่ออก ชายคนนี้! เขาตามเธอมา! และเขารู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่!

"คุณ...คุณเป็นใครกันคะ?" เมรี่ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

ชายคนนั้นยิ้มมุมปาก "ผมชื่อ เอดิสัน เกรย์สัน มิสแบล็ควู้ด และผมคิดว่าเราจำเป็นต้องคุยกันเป็นการส่วนตัวเกี่ยวกับเรื่องนี้"