บทที่ 18 คนมีเจ้าของ - 100%

Latest chapter

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 23 กลับมาตุภูมิ - 70%

  “ก็พีทเป็นผู้ชายพีทต้องเป็นพี่ ต้องถูกเรียกชื่อก่อนอยู่แล้ว” ภานุภัทร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ ภัทร์นรินท์ทำท่าจะเถียงต่อแต่พราวนภาขัดคอขึ้นเสียก่อน“หยุด! ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ช่วยพี่เอาของเข้าไปไว้ในบ้านเลย” จากนั้นหญิงสาวก็หันไปหาคนให้แล้วพูดว่า “พราวเกรงใจมากเลยค่ะ พราวขอรับแค่ถุงเดียวได้ไหมคะพี่ริว มันเยอะเกินไปน่ะ”“รับไว้เถอะพราว พี่ตั้งใจซื้อมาให้จริง ๆ ถ้าพราวไม่รับพี่ก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครแล้วเพราะพี่ไม่ได้คิดจะซื้อฝากบ้านอื่นเลย พี่ซื้อมาฝากบ้านพราวแค่บ้านเดียวเลยเนี่ย” ขณะที่เขาพูดสีหน้าก็ดูขัดเขิน แต่คนฟังอย่างเธอกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก โชคดีที่ตอนนั้นผู้เป็นย่าเดินออกมาหน้าบ้านพอดีเพราะเห็นเด็ก ๆ ออกันอยู่หน้าประตูรั้ว“มีอะไรกันรึ”“สวัสดีครับคุณย่า บ้านผมไปเที่ยวภูเก็ตมาน่ะครับก็เลยซื้อของมาฝาก” ริวยกมือไหว้พร้อมกับรีบยื่นถุงทั้งหมดไปให้สามพี่น้องที่ยืนเรียงกันอยู่“ตายแล้ว! ทั้งหมดนี่เลยหรือ เกรงใจแย่เลยคราวหลังไม่ต้องนะพ่อริว” ภคินีเห็นของฝากแล้วก็ได้แต

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 23 กลับมาตุภูมิ - 35%

  วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนกระทั่งในที่สุดภาคเรียนสุดท้ายของปีการศึกษาก็จบสิ้นลง วิชาการวิเคราะห์คู่แข่งทางการตลาดที่ด็อกเตอร์อัครัฐเป็นผู้สอนนั้น พราวนภาได้เกรดเอตามคาด แต่ข่าวที่หญิงสาวได้ยินมาด้วยคือเขาจะไม่สอนในปีการศึกษาถัดไป เท่ากับว่าเขามาเป็นอาจารย์พิเศษแค่เทอมเดียวเท่านั้นพราวนภาไม่มีโอกาสได้คุยกับอัครัฐอีกนอกจากถกกันในชั่วโมงเรียน แต่นอกเหนือเวลาเรียนเขาไม่เคยมาทักถามหรือพูดคุยด้วยเหมือนเมื่อก่อน หรือหากบังเอิญเจอกันเขาก็แค่พยักหน้าและยิ้มให้ เท่านั้นช่วงหัวค่ำ พราวนภารอวิดีโอคอลจากนฤบดินทร์เช่นเคย ซึ่งพอมีสายเข้ามาหญิงสาวก็รีบกดรับทันที“ปิดเทอมแล้วสิ” ประโยคแรกที่เขาทักทายขึ้นมาคงเดาได้จากสีหน้าของเธอกระมัง“ใช่แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพราวก็ไม่ต้องตื่นเช้าอีกแล้วละ คืนนี้พราวจะดูซีรีส์ให้ฉ่ำ พรุ่งนี้จะนอนตื่นสักเที่ยง จะขอลั้นลาทำตามใจตัวเองสักอาทิตย์แล้วค่อยไปทำงานกับคุณพ่อที่บริษัท”“ไม่มาหาพี่ที่นี่อีกหรือ มาเหอะ สักอาทิตย์หนึ่งก็ยังดี พี่จองตั๋วให้ก็ได้นะ จะจองที่นั่งชั้นธุรกิ

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 22 โศกนาฏกรรมที่คล้ายกัน - 100%

  “หนูเพิ่งมารู้ตอนเขาบอกนี่แหละค่ะว่าพ่อเขาโรคหัวใจกำเริบจนตายตามลูกสาวไปอีกคน และแม่ของเขาก็รับเรื่องนี้ไม่ได้เพราะต้องสูญเสียคนในครอบครัวติด ๆ กันก็เลยดูเหมือนจะเสียสติไปค่ะ”พราวนภานึกถึงตอนที่เห็นมารดาของอัครัฐนั่งเหม่ออยู่ข้างน้ำตกจำลองแล้วก็ได้ทอดถอนใจ จากนั้นก็หันไปกอดเอวจันทร์เจ้าเอาไว้พลางซบหน้าบนไหล่ของท่านอย่างออดอ้อน เพราะหากเปรียบเทียบกันแล้วสิ่งที่ครอบครัวนั้นเจอก็คล้ายกับครอบครัวทางฝั่งมารดาของเธอไม่น้อย ต่างกันก็ตรงที่ครอบครัวฝั่งนี้มีเธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ซึ่งแม่จันทร์เจ้ากับคุณยายบอกเสมอว่าเธอคือแรงผลักดันให้ทุกคนต้องก้าวเดินต่อ“คนเคยมีทุกอย่างแล้วมาพังไปต่อหน้าต่อตาก็เลยรับไม่ได้ อย่างว่าแหละ ก่อนหน้านี้เขาได้เป็นผู้บริหารอยู่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่อังกฤษ ชีวิตกำลังรุ่งโรจน์ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย” ภาวินส่ายหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“จริงสิ หนูลืมเล่าไปเลย เขาได้ดูคลิปตอนที่น้องสาวของเขากระโดดตึกฆ่าตัวตายด้วยนะคะ พี่ดินเคยเล่าให้หนูฟังว่าในเว็บใต้ดินมีโพสต์เอาไว้หลายคลิปหลายมุมเลยค่ะแต่ยังจับไม่ได้ว่าใครเป็นคนโพสต์&rd

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 22 โศกนาฏกรรมที่คล้ายกัน - 70%

  “คุณแม่!” อัครัฐปล่อยแขนเธอทันทีแล้วรีบเข้าไปหามารดาพลางจับมือท่านไว้อย่างอ่อนโยน“ผมขอโทษที่เสียงดังครับคุณแม่ เผอิญผมกับแฟนเรามีปัญหากันนิดหน่อย” เขามองมาทางพราวนภาเป็นเชิงบอกว่าให้เธอช่วยเล่นตามน้ำ ทว่ายังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้พูดอะไร มารดาของเขาก็พูดขึ้นเสียก่อน“พอเถอะตาแอมป์ ปล่อยเขาไปเถอะลูก เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของพวกเขา เด็กคนนี้พูดถูกแล้ว ที่ยายแอนทำอย่างนั้นก็เพราะป่วย และคนที่ทำให้น้องต้องป่วยก็คือพ่อกับแม่เอง แม่เห็นเราได้ดิบได้ดีอยู่ที่อังกฤษก็เลยอยากให้น้องเป็นอย่างเราบ้าง ทุกครั้งที่แม่โทร. ไปหาน้องแม่ก็ไม่เคยถามน้องเลยว่าเรียนไหวไหม เครียดรึเปล่า แม่เอาแต่พูดว่าต้องเกรดดี ๆ มาฝากแม่ให้ได้นะ แม่ผิดเองตาแอมป์ แม่ผิดเอง”“ไม่ครับคุณแม่ อย่าโทษตัวเองแบบนั้นเลยครับ” อัครัฐพูดเสียงสั่น ขอบตาแดงเรื่อจวนเจียนจะร้องไห้แต่ยังฝืนไว้พราวนภารู้ว่าคำพูดของตนนั้นรุนแรงเกินไปสำหรับคนที่เพิ่งสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปถึงสองคนในเวลาไล่เลี่ยกัน ดังนั้นหญิงสาวจึงยกมือไหว้หญิงสูงวัยตรงหน้า“หนู

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 22 โศกนาฏกรรมที่คล้ายกัน - 35%

  พราวนภารู้สึกตัวตื่นขึ้นในเวลาถัดมา ครั้นพอมองภาพเบื้องหน้าซึ่งไม่คุ้นตาหญิงสาวจึงรีบลุกขึ้นนั่งทันที สมองเริ่มตื่นตัว เธอตวัดผ้าห่มผืนบางที่คลุมตั้งแต่เอวลงไปออกจากตัวแล้วลุกขึ้นยืนมองโถงรับแขกหรูหราที่ตนยืนอยู่ด้วยความหวาดหวั่นจนกระทั่งได้ยินเสียงทุ้มคุ้นหูจากด้านหลัง“ตื่นแล้วหรือ ไวดีนี่” อัครัฐเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขายังอยู่ในชุดเดิมกับที่ใส่วันนี้ ก็หมายความว่าเธอสลบไปได้ไม่นานนัก“ที่นี่บ้านคุณหรือ คุณทำอย่างนี้ทำไม” พราวนภาพยายามบังคับตัวเองอย่างยิ่งยวดไม่ให้เสียงสั่น“ผมก็แค่อยากพาคุณมาดูอะไรบางอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก รสนิยมของผมไม่ชอบเด็กเพิ่งโตอย่างคุณ ตามผมมานี่สิ” พูดจบเขาก็เดินนำออกไปทางประตูพราวนภาละล้าละลังเพราะเดาใจเขาไม่ถูกว่าจะทำอะไรกันแน่ มองหากระเป๋าของตัวเองก็ไม่เจอ สุดท้ายจึงได้แต่ทำใจกล้าเดินตามเขาไปห่าง ๆ จนกระทั่งถึงสวนหน้าบ้าน อัครัฐพาเธอไปหยุดอยู่ตรงมุมหนึ่งของสวนซึ่งมีน้ำตกจำลองขนาดย่อมและมีรูปปั้นกามเทพตั้งอยู่ทั้งสองมุม ถัดมาเป็นซุ้มระแนงไม้สี

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 21 ลักพาตัว - 100%

  หลายวันต่อมา พราวนภายังคงใช้ชีวิตตามปกติ แต่สิ่งที่หญิงสาวคิดว่าไม่ปกตินั่นก็คือเธอรู้สึกว่าตนได้เจอใครบางคนบ่อยขึ้น เขาเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสองสี ใบหน้าคมเข้มดูดี แต่ทุกครั้งที่เจอ เธอไม่เคยเห็นเขาอยู่กับเพื่อนหรืออยู่กับใครเลย มักจะเห็นเขาอยู่คนเดียวตลอด แต่เขาก็ไม่เคยมองมาทางเธอเลยสักครั้ง ไม่เคยเข้ามาคุยด้วยสักคำ เธอจึงไม่กล้าตัดสินใจว่าผู้ชายคนนั้นเฝ้าตามเธออยู่หรือไม่วันนี้ก็เช่นกัน ขณะที่พราวนภากำลังนั่งรอเพื่อนอยู่ตรงม้านั่งหลังอาคารเรียนนั้น เธอก็เห็นชายหนุ่มคนเดิมมานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่โต๊ะด้านหลังถัดไปจากที่เธอนั่งอยู่ประมาณสามแถว น่าแปลกที่เธอกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวเขา คงเพราะเขาไม่เคยมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด หรือเข้ามาวุ่นวายกับเธอกระมัง เธอจึงรู้สึกเฉย ๆ กับผู้ชายคนนี้พราวนภาหยิบนิยายแฟนตาซีขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาระหว่างรอเพื่อนทั้งสองคนมาถึงมหาวิทยาลัย อ่านไปได้แค่ไม่กี่หน้าด้านข้างของเธอก็มีเงาใครบางคนยืนอยู่จึงหันไปมอง แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าเป็นอัครัฐ“มาเช้าเช่นเคยนะ ขยันดีนี่”&ld