บทที่ 10...จูบแรกของเรา

“เอาล่ะ ฉันจะรีบไปทำงาน คุณอยากจะ…ก็รีบ ๆ ทำซะ”

เขาเสยผมที่ปรกตาให้กลับขึ้นไปกองอยู่บนหัว แล้วทำหน้านิ่ง คิดว่าหล่อตายละ อรดีแบะปาก สะบัดหน้าใส่

“ใจร้อนอย่างกับวัยรุ่น อายุก็ใช่จะน้อยแล้ว ไม่ลองไปนั่งดื่มกาแฟ ฟังเพลงสบายๆที่โต๊ะกินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ ไม่ต้องเกรงใจหรอก ลูกน้องของผมไม่อยู่นี่สักคน”

“ไม่ได้ตาบอด”

แต่แอบเหล่สายตากวาดมองไปทั่วห้องเพื่อความมั่นใจ…ใช่…ตามที่เขาว่า…เท่าที่สายตาจะพุ่งไปได้ ไม่มีไอ้กล้ามเหี่ยวหน้าย่นคนไหนซ่อนอยู่แม้แต่คนเดียว แต่เธอก็กลุ้มใจเกินทนเมื่อหันกลับมาเห็นใบหน้าเข้มซ่อนเล่ห์ จ้องเธอตาแข็ง

“คงไม่จำเป็นหรอก เรื่องกาแฟ ฉันไม่อยากคบค้าสมาคมกับคนเลวๆ”

เขาคลี่ยิ้มนิด ๆ

“ว๊าว!...น่าเห็นใจจัง ไม่อยากคบค้าสมาคมแต่ต้องมาจูบกับคนเลวๆ”

ยังมิทันตั้งตัว มือประดุจคีมเหล็กจับหมับที่ปลายคางขาวแล้วบีบจนริมฝีปากโย้เหมือนปลาการ์ตูน เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้แล้วยิ้มร่า เป่าลมเบาๆรดลงบนปลายจมูกเล็ก ทำยังกับหน้าเธอเป็นถ้วยโจ๊ก ดวงตารีบอกความหรรษา เสียงที่รอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มคล้ายเสียงหนูร้องยามโดนที่ดักหนีบ มันเร้าใจเขายิ่งกว่าตอนที่คนอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขาร้องขอชีวิตเสียอีก

เธอชิงหลับตาไปเสีย ไม่อยากมอง ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น แต่แล้วเขาคลายมือออก เธอลืมตาโพลง สบต้องกับคู่คมกริบ เขาขยับคิ้วเยาะเย้ยเธอ ขณะระลึกได้ว่าเธอคือผู้หญิงที่ไอ้ตำรวจนั่นรัก

“ขอโทษด้วยนะยังไม่ได้แปรงฟันเลย” ขาดคำนั้น ริมฝีปากอุ่นพุ่งจรดแนบชิดกับริมฝีปากสีชมพูของเธอแบบไม่ทันตั้งตัว ยกมือรวบดันท้ายทอยของเธอเอาไว้ เสียงอู้อี้ของหญิงสาวผ่านคออย่างยากลำบากเมื่อริมฝีปากร้อนจัดของชายหนุ่มบดเบียดรุนแรงไม่ยอมปล่อย สองมือสาวยันแผ่นอกกว้างของเขาเอาไว้แล้วออกแรงผลัก ตี ทุบ ต่อต้านการจู่โจมทุกวิถีทาง ฝ่ามือใหญ่จึงเลื่อนขึ้นรวบสองมือนั้นบีบรัดไว้ในอุ้งมือเสีย

“อยู่เฉย ๆ น่า”

“อื้อ…”

เขาทำอย่างกับปากของเธอเป็นอาหารเช้าที่สุดแสนจะเลิศรส บรรจงดูดกินเหมือนมันเป็นเนื้อติดกระดูกที่ต้องแทะเล็มส่วนอร่อยให้มันหมดเกลี้ยง เคี้ยวสูบความหวานอย่างตะกระตะกรามเหมือนคนที่กระหายอยากมานานแสน กดทับคลึงเคล้าความหอมหวนนั้นอย่างเมามันราวกับหลุดไปอีกโลกโดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง เอาแต่ใจ เอาแต่ความสนุกส่วนตน จนได้ยินเสียงสะอื้นนั่นแหละ เขาจึงจบมันลงในที่สุด

อรดีผลักเขาพ้นตัว ดวงตากลมใสบนใบหน้าขาวซีดเต็มเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา เธอยกมือขึ้นอุดปากไม่อาจยอมรับกับหายนะที่เกิดขึ้น ชีวิตของเธอพังทลายราบคาบ เธอสูญเสียจูบแรกให้คนจิตทรามไปแล้ว โอ้...ความตายทั้งเป็นคือโทษมหันต์ หากแต่ตรงข้ามกัน สำหรับเขา แวบหนึ่งอาจรู้สึกบางอย่างที่ใกล้กับคำว่ารู้สึกผิด แต่ชั่วอึดใจ เขากลับรู้สึกสดชื่นขึ้นมาแทนที่

“อืม…วันนี้พอก่อน คุณไปได้แล้วล่ะ” เขาทำหน้าเยาะหน่อยๆ ไหวไหล่ไปมา แลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนเองเล่น เธอรู้ดี เขากำลังกระตุ้นอารมณ์โมโหของเธอให้พ้นขีดสุด ดวงตาฉ่ำน้ำดุจงูพิษที่จ้องทำลายเหยื่อ เมื่อมันฉกไม่ได้ เธอก็จะตบ !

ฉาดเดียวเขาก็หน้าหงายไปอีกทาง ภาคินหน้าหันโดยไม่ทันตั้งตัว เขาถูกตบ เขาตกใจจนกระพริบตาไม่หยุด ยื่นมือจับหมับที่แก้มเกิดเหตุ มันชาๆอย่างไรพิกล รอยนิ้วมือทั้งห้าเริ่มปรากฏเป็นหลักฐานให้เห็น

อรดีเองก็ตกใจกับการกระทำของตัวเองไม่น้อยไปกว่ากัน เธอหยุดหายใจไปพักใหญ่ทีเดียว ก่อนคำว่า’วิ่ง’ จะสะท้อนกลับไปกลับมาในหัว เธอไม่เคยรู้จักว่าวิ่งหน้าตั้ง วิ่งหางจุกตูดมันมีลักษณะยังไง แต่นาทีนี้ เธอจะวิ่งให้เร็วที่สุดในชีวิต

ประตูปิดดังปัง!

เจ้าของห้องหันไปมองบานสี่เหลี่ยมอย่างอึ้งๆ ที่อึ้งไม่ใช่เพราะถูกปิดประตูใส่หน้า หากแต่เพราะมึนชากับฝ่ามือลูกหนี้ เขาไม่เคยถูกผู้หญิงตบมาก่อนเลย

“รสชาติมันเป็นแบบนี้นี่เอง” เขาขยับหัวคิ้วขึ้นลงสลับกัน พลางนึกว่าโกรธเจ้าของมือตบนี้ไหม คำตอบคือเปล่า แม้จะแสบนิดๆแต่เขารู้สึกสนุกมากกว่า

“มีเรื่องกับผู้หญิงนี่มันก็เข้าท่าดีแฮะ”

ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับปากตัวเองแล้วถอนหายใจเบาๆ