ของเล่น

คืนนั้น...เป็นอีกคืนที่เอวาต้องเผชิญกับเงาของหัสดินที่เข้ามาในห้องนอนยามวิกาล เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบเชียบและใช้สายตาคู่คมที่เต็มไปด้วยอำนาจจ้องมองเธอที่นั่งอยู่บนเตียง

เอวาไม่ได้ขัดขืน ไม่ได้ต่อต้าน เธอปล่อยให้เขาทำทุกอย่างตามใจปรารถนา เธอกลายเป็นเพียงหุ่นเชิดที่ไร้ซึ่งจิตใจและไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ร่างกายที่เคยเป็นของตัวเอง บัดนี้กลับกลายเป็นของเล่นที่เขาจะทำอะไรก็ได้ตามใจปรารถนา

จูบของเขาไม่ได้มีความอ่อนโยน ไม่ได้มีความรักเลยแม้แต่น้อย มันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการและอำนาจที่ทำให้เอวารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะจมหายไปในห้วงน้ำที่แสนมืดมิด เขากดร่างกายของเธอลงบนเตียงอย่างรุนแรงและร้อนแรงราวกับจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว

เอวากลั้นน้ำตาไว้สุดชีวิต เธอปิดตาลง พยายามนึกถึงใบหน้าของแม่และคำพูดที่ว่า "แม่ต้องรอด" คำพูดนั้นเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอทนอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายนี้ได้ เธอปล่อยให้เขาล่วงเกินเธอไปจนกระทั่งทุกอย่างจบลง...

หลังจากที่ทุกอย่างจบลง หัสดินลุกขึ้นจากเตียงอย่างช้าๆ และเดินเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้เอวานอนอยู่บนเตียงเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่เจ็บปวดและว่างเปล่า น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มานานก็ไหลออกมาอย่างเงียบๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้สูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปแล้วจริงๆ เธอไม่หลงเหลือความเป็นตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอเป็นเพียงแค่สิ่งของที่ไม่มีสิทธิ์จะเลือกอะไรได้เลย

เมื่อหัสดินเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำสีดำผูกไว้หลวมๆ เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน เขาสวมใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหม่และกางเกงสแลคสีดำ ก่อนจะหันกลับมามองเธอที่ยังคงนอนจมอยู่ในความเงียบงัน

"พรุ่งนี้เช้า...ฉันจะพาเธอไปพบแม่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "เตรียมตัวให้พร้อม"

คำพูดของเขาทำให้เอวารีบเช็ดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความไม่เชื่อ "จริงเหรอคะ"

"ฉันไม่เคยพูดเล่น" หัสดินยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เอวานั่งนิ่งอยู่บนเตียงเพียงลำพัง

เมื่อประตูห้องปิดลง เสียงสะอื้นที่เธอพยายามกลั้นไว้ก็ดังขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้อีกต่อไป เอวาขยับกายไปนั่งที่ปลายเตียง ยกสองแขนขึ้นกอดตัวเองอย่างต้องการที่พึ่งพิง น้ำตายังคงไหลอาบแก้มไม่หยุดหย่อน ความรู้สึกโดดเดี่ยวและว่างเปล่าเข้ากัดกินจิตใจของเธอจนหมดสิ้น เธอรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะจมลงไปในห้วงเหวที่มืดมิดและไร้ก้นบึ้ง

เธอเงยหน้าขึ้นมองออกไปนอกหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่ของห้องนอน มองเห็นท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ แต่ดวงดาวเหล่านั้นกลับดูห่างไกลเหลือเกิน มันเป็นเหมือนโลกที่เธอเคยรู้จัก แต่บัดนี้ถูกตัดขาดจากเธอไปแล้ว เธอนั่งอยู่ที่นั่นอย่างนั้น ปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในความทุกข์ทรมานอย่างเงียบๆ

และในคืนนั้น...เอวาก็หลับไปด้วยความทุกข์ระทมอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น...เอวาตื่นขึ้นมาด้วยสภาพอิดโรย ดวงตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาทั้งคืน เธอรีบทำธุระส่วนตัวและแต่งตัวด้วยชุดที่ดูสุภาพเรียบร้อยที่สุดเท่าที่เธอมี หัสดินไม่ได้มารอเธอในห้อง เขาแค่ส่งคนมารับเธอลงไปที่ชั้นล่าง

เมื่อเอวาเดินลงไปที่ชั้นล่าง เธอก็เห็นหัสดินยืนรออยู่ตรงหน้าคฤหาสน์ เขาในชุดสูทสีดำดูสง่างามและน่าเกรงขามอย่างที่เธอเคยเห็นในครั้งแรก เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ผายมือไปที่รถยนต์คันหรูที่จอดรออยู่

เอวาขึ้นรถไปกับเขาอย่างเงียบเชียบ รถยนต์คันหรูเคลื่อนตัวไปตามท้องถนนในมหานครที่แสนวุ่นวาย เอวาได้แต่เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ภาพตึกรามบ้านช่องที่สลับกันไปมาดูพร่าเลือนจนแยกแยะไม่ออก เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง แต่โลกที่เธอเห็นอยู่นี้กลับรู้สึกไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย

"เธอพร้อมที่จะไปเจอแม่แล้วใช่ไหม" หัสดินถามด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"ค่ะ" เอวาตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินขับรถพาเธอไปที่โรงพยาบาลที่แม่ของเธอพักรักษาตัวอยู่ เขาจอดรถไว้ในลานจอดรถของโรงพยาบาล ก่อนจะเดินนำเธอเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างช้าๆ เอวารู้สึกใจเต้นระรัวราวกลองศึก ความตื่นเต้นและความดีใจที่กำลังจะได้พบแม่นั้นมันยิ่งใหญ่เกินกว่าความกลัวและความกังวลที่มีอยู่ทั้งหมด

เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องพักของผู้ป่วย เอวาเห็นพี่หมอวินยืนรอเธออยู่ เขาในชุดเสื้อกาวน์สีขาวดูใจดีและเป็นกันเองเหมือนเดิม

"สวัสดีครับเอวา" หมอวินทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม "แม่เธอรออยู่นานแล้ว"

เอวาไม่ได้ตอบอะไร เธอรีบเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว และเมื่อเธอได้เห็นหน้าแม่ เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้น แม่ของเธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้ด้วยใบหน้าที่ซูบผอม แต่ในดวงตาของแม่นั้นยังคงมีความรักและความห่วงใยส่งมาให้เธออย่างเต็มเปี่ยม

"แม่..." เอวาเรียกชื่อแม่ด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"เอวา..." แม่ของเธอเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา "แม่คิดถึงหนูเหลือเกิน"

เอวารีบเดินเข้าไปกอดแม่ด้วยความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรักและความคิดถึง น้ำตาที่เธอพยายามกลั้นไว้มานานก็ไหลออกมาอย่างไม่อาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป

"หนูขอโทษนะคะแม่...หนูขอโทษที่ไม่ได้มาหาแม่บ่อยๆ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สะอื้นฮัก

"ไม่เป็นไรลูก...แค่หนูมาหาก็พอแล้ว" แม่ของเธอพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน "แม่ดีใจนะที่ได้เห็นหนูปลอดภัย"

เอวาหันไปมองหัสดินที่ยืนอยู่หน้าห้อง เขาในชุดสูทสีดำดูแตกต่างจากทุกคนที่อยู่ในห้องนี้อย่างสิ้นเชิง

"คุณดิน...ขอบคุณมากนะคะ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

หัสดินไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เอวานั่งอยู่กับแม่เพียงลำพัง

เมื่อแม่ของเธอหลับไปแล้ว เอวาก็เดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วย เธอเดินไปหาหมอวินที่ยืนรอเธออยู่หน้าห้อง

"พี่หมอคะ...อาการของแม่เป็นยังไงบ้างคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"อาการของแม่เธอดีขึ้นมากแล้วนะเอวา" หมอวินตอบด้วยรอยยิ้ม "ถ้าได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง ก็มีโอกาสหายสูงครับ"

คำพูดของหมอวินทำให้เอวารู้สึกเหมือนได้รับแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ เธอยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ก่อนจะหันไปมองหัสดินที่กำลังเดินไปที่รถยนต์คันหรูของเขาอย่างช้าๆ

"เขา...เขาช่วยแม่หนูจริงๆ ใช่ไหมคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ใช่" หมอวินตอบ "เขาจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้แม่เธอทั้งหมด และยังให้ทีมแพทย์ที่ดีที่สุดมาดูแลแม่เธออย่างใกล้ชิดด้วย"

เอวานิ่งอึ้งไปในทันที เธอไม่คิดว่าหัสดินจะใจดีกับเธอถึงเพียงนี้

"ทำไม...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้คะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันเอวา" หมอวินตอบ "แต่ที่พี่รู้ก็คือ...เขาเป็นคนดีนะ"

คำพูดของหมอวินทำให้เอวารู้สึกสับสนวุ่นวาย เธอมองหัสดินที่กำลังขับรถออกไปจากโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย...