ตอนที่ 2 : โลหิตชโลมแค้น 1/2

ตอนที่

[1]

โลหิตชโลมแค้น

นางมองภาพถึงแค่ตอนที่ตนเองสิ้นลมในหน้าจอนั้นแล้วก็ไม่อยากรับรู้อะไรอีก

ทว่าในตอนนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงปริศนาอันทรงอำนาจดังขึ้นในห้วงความคิดของนาง… 

เจ้าปรารถนาจะกลับไปแก้ไขมันหรือไม่

และนั่นคือจุดเริ่มต้น... 

หลี่ซ่างเอินใช้เวลากว่าสิบปีในโลกศิวิไลซ์แห่งนี้ทุ่มเทเรียนรู้ทุกอย่างอย่างบ้าคลั่ง นางศึกษาประวัติศาสตร์เพื่อเข้าใจกลเกมการเมือง ศึกษากลยุทธ์การทหารเพื่อเรียนรู้การวางแผนซ้อนแผน ศึกษาศาสตร์การแพทย์เพื่อแยกแยะพิษและยาสมุนไพร ศึกษาจิตวิทยาเพื่ออ่านใจคน 

และที่สำคัญ... นางฝึกฝนวรยุทธ์และทักษะการต่อสู้ทุกแขนงจนร่างกายและจิตวิญญาณหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว ความใสซื่อบริสุทธิ์ถูกเผาไหม้ไปในกองเพลิงแห่งความแค้น เหลือเพียงสตรีผู้มีปัญญาเฉียบแหลมและจิตใจที่แข็งแกร่งเด็ดเดี่ยว

จนกระทั่งวันหนึ่ง... แสงสว่างจ้าก็สาดส่องเข้ามาห่อหุ้มวิญญาณของนาง พลังมหาศาลดึงนางกลับสู่ที่ที่นางจากมา…

เฮือก!!

หลี่ซ่างเอินสะดุ้งสุดตัว ลืมตาโพลงขึ้นบนเตียงนอนที่คุ้นเคยที่มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกกุ้ยฮวาในห้องที่คอยช่วยปลอบประโลมจิตใจ หญิงสาวยกมือขึ้นลูบใบหน้าของตนอย่างเชื่องช้า... 

เรียบเนียน ไร้ซึ่งรอยแผลเป็นอัปลักษณ์นั่น

“คุณหนู ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ ฝันร้ายหรือ”

ก่อนจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างกาย หลี่ซ่างเอินหันขวับไปมองไจ้หลินบ่าวรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของนางที่กำลังมองมาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน แววตานั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย

น้ำตาของหลี่ซ่างเอินรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นางโผเข้าสวมกอดร่างของไจ้หลินไว้แน่นราวกับกลัวว่าภาพตรงหน้าจะสลายไป 

“ไจ้หลิน... เจ้ายังอยู่... เจ้ายังอยู่จริง ๆ”

ไจ้หลินตกใจกับการกระทำของผู้เป็นนายเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็รีบยกมือขึ้นลูบหลังปลอบประโลมอย่างนุ่มนวล 

“โธ่ คุณหนูของบ่าว ไจ้หลินก็ต้องอยู่กับคุณหนูสิเจ้าคะ คงจะฝันร้ายจริง ๆ สินะเจ้าคะ”

หลี่ซ่างเอินผละออกจากอ้อมกอด นางสูดหายใจลึกเพื่อระงับความรู้สึกตื้นตันเอาไว้ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด “ไจ้หลิน วันนี้คือวันใด เดือนใด ปีใดหรือ”

“วันนี้เป็นวันที่สิบห้า เดือนสี่ ปีรัชศกเว่ยจิ่งที่สิบหกเจ้าค่ะคุณหนู”

วันที่สิบห้าเดือนสี่!!

หัวใจของหลี่ซ่างเอินกระตุกวูบ มารดาของนางจากไปตั้งแต่หลายปีก่อนแล้ว นางกลับมาช้าเกินไปที่จะช่วยมารดา 

แต่แล้ว... ความคิดหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสมอง หากวันนี้คือวันที่สิบห้า นั่นหมายความว่า...

“อีกสามวันคือวันที่พี่ใหญ่จะพาข้าไปไหว้พระที่อารามหยวนทงใช่หรือไม่”

ไจ้หลินพยักหน้า “ใช่แล้วเจ้าค่ะ แล้วคุณหนูจะไปกับคุณหนูใหญ่หรือไม่เจ้าคะ”

สามวัน 

นางมีเวลาอีกแค่สามวันก่อนที่โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ในชีวิตจะเริ่มต้นขึ้น แต่ครานี้... มันจะไม่เป็นเช่นนั้นอีกแล้ว!

“อ้อ แล้วก็มีอีกเรื่องหนึ่งเจ้าค่ะคุณหนู” ไจ้หลินเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้น 

“บ่าวได้ยินพวกแม่ค้าในตลาดต่างพูดกันให้หนาหูเลยว่าอีกสามวัน จะมีขบวนเสด็จมาถึงเมืองหลวงด้วยนะเจ้าคะ”

หลี่ซ่างเอินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ขบวนเสด็จของผู้ใดกัน”

“เซวียอ๋องเจ้าค่ะ! ได้ยินว่าพระองค์ไม่ได้เสด็จเข้าเมืองหลวงมาหลายปีแล้ว ครานี้ชาวบ้านชาวช่องต่างรอต้อนรับกันเต็มถนนสายหลักเลยเจ้าคะ คงจะยิ่งใหญ่มากเป็นแน่” ไจ้หลินเอ่ยตื่นด้วยความตื่นเต้น

เซวียอ๋อง ซ่งเว่ยหลิง

ในเสี้ยววินาทีนั้น ดวงตาของหลี่ซ่างเอินก็ทอประกายวาบขึ้นมาทันที!

ถนนสายหลักที่ผู้คนไปรวมตัวกัน ทำให้เส้นทางไปอารามหยวนทงเงียบสงัดและเปลี่ยวกว่าปกติ จึงทำให้แผนการของหลี่ซวงอี๋ในครั้งนั้นสำเร็จได้อย่างง่ายดาย…

นางคุ้น ๆ เหมือนว่าไจ้หลินเคยพูดเรื่องนี้แต่นางไม่ได้สนใจฟัง สุดท้ายจึงพบกับจุดจบเช่นนั้น ครั้งนี้ทุกอย่างก็ยังคงหมุนวนเช่นเดิมสินะ

ทว่า…ในวิกฤตย่อมมีโอกาส เมื่อสวรรค์ส่งนางกลับมาในจังหวะเวลาที่เหมาะเจาะเช่นนี้ พร้อมกับส่งบุรุษผู้มีอำนาจล้นฟ้าและเกลียดชังสตรีเจ้ามารยาเป็นที่สุดมาให้ถึงที่...

หลี่ซ่างเอินแย้มยิ้มออกมาบางเบา เป็นรอยยิ้มที่ไจ้หลินไม่เคยเห็นมาก่อน มันงดงามเยือกเย็นและแฝงไปด้วยความหมายลึกล้ำจนน่าขนลุก

หลี่ซวงอี๋เจ้าอยากให้ข้าไปอารามหยวนทงนักใช่หรือไม่ ได้สิ ข้าจะไป แต่เส้นทางชีวิตหลังจากนั้น... ข้าจะเป็นผู้กำหนดมันเอง!