เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 4 : เหยื่อล่ออ๋องพยัคฆ์ 1/1
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-15 23:57:58ตอนที่
[3] เหยื่อล่ออ๋องพยัคฆ์ “ไจ้หลิน!” นางเรียกบ่าวรับใช้เสียงดัง เพราะดูเหมือนว่าอีกฝ่ายคล้ายยังจับต้นชนปลายไม่ถูก “เร็วเข้า! เราต้องไปขอความช่วยเหลือ!” หลี่ซ่างเอินไม่รอช้า รีบโยนกระบี่ในมือทิ้งเข้าไปในพงหญ้าหนาทึบจนมองไม่เห็น จากนั้นก็จงใจใช้มือที่เปื้อนเลือดลูบใบหน้าของตนเองและไจ้หลินให้ดูมอมแมมและน่าเวทนายิ่งขึ้นไปอีก แล้วค่อยดึงทึ้งเสื้อผ้าของตนให้ขาดรุ่งริ่งกว่าเดิม ก่อนจะหันไปจับไหล่ของไจ้หลินที่ยังคงยืนนิ่งอึ้งอยู่เขย่าเบา ๆ “ฟังข้านะไจ้หลิน” นางกระซิบเสียงรอดไรฟัน แต่แววตากลับจริงจังจนน่ากลัว “จากนี้ไป ไม่ว่าข้าจะพูดอะไรหรือทำอะไร เจ้ามีหน้าที่เพียงอย่างเดียวคือร้องไห้ ร้องไห้ให้ดูน่าสงสารที่สุด ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น แค่ร้องไห้แล้วพยักหน้าตามข้า เข้าใจหรือไม่!” คำสั่งที่แฝงมาในรูปแบบของคำพูดที่ตื่นตระหนกทำให้ไจ้หลินได้แต่พยักหน้ารับอย่างงุนงง “ดีมาก!” หลี่ซ่างเอินกล่าวจบก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นหวาดกลัวสุดขีดในทันที นางฉุดมือไจ้หลินให้วิ่งทะลุป่าออกมายังถนนสายหลัก ภาพแรกที่เห็นคือขบวนเดินทางอันโอ่อ่าและน่าเกรงขาม ทหารองครักษ์ในชุดเกราะสีเงินวาววับนับร้อยนายตั้งขบวนอย่างเป็นระเบียบ ตรงกลางคือรถม้าคันใหญ่ที่แกะสลักอย่างวิจิตร หรูหราเกินกว่าจะเป็นของขุนนางทั่วไป ธงสัญลักษณ์พยัคฆ์ขาวที่โบกสะบัดอยู่ทำให้หัวใจของหลี่ซ่างเอินเต้นระรัว... เซวียอ๋อง... ดี! ยิ่งใหญ่กว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก! “หยุด! พวกเจ้าเป็นใคร!” ทหารองครักษ์แถวหน้าชักดาบออกมาทันทีที่เห็นสตรีสองนางในสภาพมอมแมมวิ่งพรวดพราดออกมาจากป่า ปลายดาบแหลมคมชี้มาที่พวกนาง ทำให้ไจ้หลินกรีดร้องด้วยความตกใจและทรุดตัวลงกับพื้นทันที ซึ่งนับว่าเป็นการแสดงที่สมจริงโดยไม่ต้องเสแสร้ง หลี่ซ่างเอินรีบทรุดกายนั่งลงไปกับพื้นเช่นกัน นางโอบกอดบ่าวรับใช้ไว้แน่น แสดงบทบาทของคุณหนูผู้บอบบางที่กำลังปกป้องคนของตนอย่างเต็มที่ นางเงยหน้าขึ้นมองเหล่าทหารด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตา “พวก... พวกเราหนีโจรมาเจ้าค่ะ! ได้โปรด... ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย” ในตอนนั้นเองที่หยางซานฉี รองแม่ทัพคนสนิทของเซวียอ๋องควบม้าออกมาดูสถานการณ์ด้วยตนเอง เขาขมวดคิ้วเมื่อเห็นสภาพของสตรีทั้งสอง “เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด” “ข้า... ข้าชื่อหลี่ซ่างเอิน... เป็นบุตรสาวของรองเจ้ากรมพิธีการหลี่ซู่เจ้าค่ะ” นางตอบเสียงสั่น “บุตรสาวของรองเจ้ากรมพิธีการหลี่ซู่เหตุใดจึงได้มาอยู่กลางป่ากลางเขาในสภาพเช่นนี้” หยางซานฉีเอ่ยถามด้วยความสงสัยพลางลอบประเมินสองสตรีตรงหน้า “เรากำลังจะไปไหว้พระ แต่... แต่ถูกโจรดักปล้น พวกมันฆ่าคนขับรถม้า... ช่วย... ช่วยพวกเราด้วยเถิดเจ้าค่ะ ท่านผู้มีพระคุณ!” เสียงร้องขอความช่วยเหลือของหลี่ซ่างเอินเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดผวาอย่างแท้จริง นางจงใจเรียกพวกเขาว่า ‘ท่านผู้มีพระคุณ’ เพื่อแสดงให้เห็นว่านางไม่รู้จักยศถาบรรดาศักดิ์ของพวกเขา และเพียงแค่มองหาผู้มีเมตตาที่จะช่วยชีวิตเท่านั้น ภายในรถม้าพระที่นั่ง… ซ่งเว่ยหลิงนั้นได้ยินทุกอย่างชัดเจน คิ้วกระบี่ของเขาขมวดมุ่นด้วยความรำคาญใจ อีกแล้ว... คุณหนูตระกูลขุนนางที่สร้างเรื่องเพื่อเรียกร้องความสนใจ เขาคิดอย่างเย็นชา “จัดการไล่ไปให้พ้นทาง” ก่อนจะสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่มีความปรานีแม้แต่น้อย หยางซานฉีรับคำสั่ง กำลังจะเอ่ยปากไล่ แต่แล้วคนในรถม้าก็ต้องชะงักเมื่อเห็นปฏิกิริยาของสตรีผู้นั้น... นางไม่ได้พยายามชะเง้อมองมาทางรถม้า ไม่ได้แสดงท่าทีอยากรู้อยากเห็นหรือมีจริตใด ๆ สายตาของนางมีเพียงความหวาดกลัวต่อคมดาบของทหารเท่านั้น เมื่อเห็นว่าเหล่าทหารยังคงนิ่งเฉย สีหน้าของหลี่ซ่างเอินก็แปรเปลี่ยนเป็นความสิ้นหวังอย่างสมบูรณ์แบบ นางก้มหน้าลงซบกับไหล่ของไจ้หลิน เสียงสะอื้นแผ่วเบาดังขึ้น “พวกเรา... คงจะรบกวนท่านแล้ว ไปเถิดไจ้หลินเราไปกันเถอะ...” นางทำท่าเหมือนจะพยุงตัวเองและบ่าวรับใช้ลุกขึ้น เพื่อเดินจากไปอย่างไร้จุดหมาย เป็นภาพของสตรีผู้น่าสงสารที่ถูกปฏิเสธความช่วยเหลือจนต้องยอมรับชะตากรรมอย่างไม่มีทางเลือกทว่า… “เดี๋ยวก่อน”
บทล่าสุด
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 3 : ทายาทของเทพสงคราม (นางมารน้อย)
ตอนพิเศษที่[3]ทายาทของเทพสงคราม (นางมารน้อย)สามเดือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว...ช่วงเวลาที่เมืองเซวียเต็มไปด้วยความสงบสุขและความหวานชื่น แต่แล้วก็มีเทียบเชิญจากวังหลวงส่งมาถึง... งานฉลองวันพระราชสมภพของไทเฮากำลังจะมาถึงอีกครั้ง ทำให้ซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินจำต้องเดินทางกลับสู่เมืองหลวงไทเฮาเมื่อได้เห็นหน้าสะใภ้คนโปรดก็แทบจะวิ่งเข้ามากอดด้วยความคิดถึง พระองค์จับมือหลี่ซ่างเอินเอาไว้ไม่ยอมปล่อย คอยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอย่างละเอียดลออ ก่อนที่สุดท้าย... สายตาที่คาดคั้นจะหันไปทางโอรสองค์เล็กของพระองค์“เว่ยหลิง... เรื่องที่แม่ฝากฝังไปถึงไหนแล้ว”ซ่งเว่ยหลิงถึงกับหน้าเจื่อนลงทันที เขากระแอมไอออกมาเบา ๆ อย่างเก้อเขิน “เอ่อ... เสด็จแม่ ลูก... ลูกก็พยายามอย่างเต็มที่แล้วพ่ะย่ะค่ะ แต่... มันยังไม่มีวี่แววเลย”ไทเฮาส่ายพระพักตร์อย่างระอาใจ พระองค์ขยับพระโอษฐ์แต่ไม่ได้เปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดที่ชัดเจนว่า ไม่ได้เรื่อง! ทำเอาเทพสงครามผู้ยิ่งใหญ่ถึงกับหน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบพระเนตรพระมารดางานเลี้ยงฉลองวันพระราชสมภพของไทเฮาถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แขกเหรื่อและเชื้อพระวงศ์มากมายมาร่วมถวายพระพร ในงานนี้ห
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 2 : การต่อสู้ในโลกที่ไม่คุ้นเคย
ตอนพิเศษที่[2]การต่อสู้ในโลกที่ไม่คุ้นเคยคืนหนึ่งในตำหนักเซวียอ๋องที่เงียบสงบ...หลังจาก ‘ทำภารกิจ’ ที่ได้ให้สัญญาไว้กับไทเฮาเสร็จสิ้นลง ซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินก็นอนกอดกันอยู่บนเตียงกว้างอย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าและเรื่องราววุ่นวายที่ผ่านมาทำให้ทั้งสองค่อย ๆ ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของกันและกันทว่าในนิทรานั้นเอง... จิตของพวกเขาทั้งสองกลับถูกดึงไปยังสถานที่แปลกประหลาดแห่งหนึ่ง...หลี่ซ่างเอินหลังจากที่สิ้นลมหายใจในห้องขังท้ายตำหนัก นางก็ได้ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่ที่นี่ไม่ใช่ปรโลกที่นางเคยจินตนาการไว้ มันคือโลกที่เต็มไปด้วยแสงสี ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้า นางพบว่าตนเองอยู่ในร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งที่หน้าตาเหมือนนางราวกับเป็นคนคนเดียวกัน แต่กลับไม่มีใครรู้จักนางเลยแม้แต่คนเดียว นางกลายเป็นคนแปลกหน้าในโลกที่แปลกประหลาดและแล้ววันหนึ่ง นางก็ได้เห็นเรื่องราวชีวิตของตนเองถูกฉายผ่าน ‘จอสี่เหลี่ยม’ ประหลาด มันเล่าเรื่องราวตั้งแต่เด็กจนโต ความใสซื่อ ความโง่เขลา การถูกหลอกใช้ การถูกทำร้ายจนเสียโฉม และจุดจบอันน่าสลดใจในห้องขัง... นางได้เห็นความจริงทั้งหมดด้วยสายตาของบุคคลที่สาม ได้เห็นรอยย
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนพิเศษที่ 1 : แผนการลองใจ (ที่ล้มไม่เป็นท่า)
ตอนพิเศษที่[1]แผนการลองใจ (ที่ล้มไม่เป็นท่า)หลังจากกลับมาถึงเมืองเซวีย ชีวิตของซ่งเว่ยหลิงและหลี่ซ่างเอินก็เข้าสู่ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ซึ่งกันและกันอย่างแท้จริง คราวนี้ไม่มีหน้ากากแห่งความใสซื่อมาบดบัง ไม่มีภารกิจแก้แค้นมาเป็นเป้าหมายหลัก มีเพียงสามีภรรยาที่กำลังค่อย ๆ ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของอีกฝ่ายซ่งเว่ยหลิงพบว่าพระชายาของเขานั้นน่าสนใจยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้หลายเท่านัก นางไม่ได้มีเพียงความงามและความฉลาดหลักแหลม แต่ยังมีความแข็งแกร่งและเด็ดเดี่ยวที่ซ่อนอยู่ภายใต้ท่าทีที่สงบเยือกเย็น ในยามว่างจากการช่วยเขาวางแผนพัฒนาเมือง ทั้งสองมักจะใช้เวลาอยู่ในลานฝึกซ้อมส่วนตัว“อีกครั้งนะเพคะ” หลี่ซ่างเอินในชุดฝึกซ้อมที่ทะมัดทะแมงเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มท้าทาย ในมือของนางคือดาบไม้ที่ชี้ตรงมายังเขาซ่งเว่ยหลิงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะตั้งท่ารับอย่างมั่นคง เขายอมรับว่าในช่วงแรกที่ประมือกัน เขายังคงออมมือให้นางอยู่บ้าง แต่หลังจากที่พ่ายแพ้ให้กับกลยุทธ์และเพลงดาบที่แปลกประหลาดแต่ร้ายกาจของนางไปหลายครั้งติด ๆ กัน บัดนี้... เขาต้องใช้ฝีมือทั้งหมดที่มีเพื่อต่อกรกับนาง!เพลงดาบของนางนั้นไม่เหมือนใคร
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 49 : บทสรุปของหนี้แค้น (ตอนจบ)
ตอนที่[46]บทสรุปของหนี้แค้น (ตอนจบ)วันประหารมาถึงในที่สุด...หลี่ซู่ หวังฮุ่ยจี้ และหลี่ซวงจวน รวมถึงคนที่เกี่ยวข้องถูกคุมตัวมายังลานประหารกลางเมือง ท่ามกลางสายตาของผู้คนนับพันที่มามุงดูจุดจบของตระกูลที่เคยมีหน้ามีตา บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงสาปแช่งและสมน้ำหน้าหลี่ซู่นั่งคุกเข่าอยู่บนลานประหารด้วยแววตาที่เลื่อนลอยและว่างเปล่า เขาไม่ได้สนใจเสียงก่นด่ารอบข้างแม้แต่น้อย ในหัวของเขาเอาแต่ฉายภาพเหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนซ้ำไปซ้ำมา... เหตุการณ์ที่บุตรสาวซึ่งเขาละเลยมาตลอดชีวิตได้มาหาเขาเป็นครั้งสุดท้ายในคุกหลวงวันนั้น... ประตูห้องขังของเขาถูกเปิดออก ร่างในอาภรณ์งดงามของหลี่ซ่างเอินเดินเข้ามาอย่างสง่างาม พร้อมกับกลุ่มชายชราในชุดหมอหลวงและหมอทั่วไปอีกหลายคนหวังฮุ่ยจี้ที่ถูกขังอยู่ด้วยกัน พอเห็นหน้าหมอเหล่านั้นก็ถึงกับใบหน้าซีดเผือดราวกับเห็นผี!‘ท่านพ่อ’ หลี่ซ่างเอินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ ‘ท่านยังจำหมอเหล่านี้ได้หรือไม่ พวกเขาคือหมอที่เคยรักษาท่านแม่’ หลี่ซู่มองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่เขาจะเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของบุตรสาว!‘และนอกจากนั้นพวก
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 48 : บทสนทนาสุดท้ายในห้องขังเดิม
ตอนที่[45]บทสนทนาสุดท้ายในห้องขังเดิมแสงจันทร์สีเลือดสาดส่องผ่านช่องหน้าต่างเล็ก ๆ เข้ามาในห้องขังที่อับชื้นและเหม็นคาวเลือด หลี่ซวงอี๋นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้นฟางสกปรก ร่างกายของนางเต็มไปด้วยบาดแผลเหวอะหวะ ใบหน้าที่เคยงดงามบัดนี้ถูกกรีดทำลายจนไม่เหลือเค้าเดิม ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่างจนแทบจะทานทนไม่ไหว แต่น่าแปลกที่ความเจ็บปวดทางกายนั้นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดและอัปยศในใจนางแพ้แล้ว... แพ้อย่างราบคาบ...ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางเคยไขว่คว้าได้พังทลายลงในพริบตา หญิงสาวคร่ำครวญกับตนเองเพียงลำพังก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าแผ่วเบาที่ค่อย ๆ เดินเข้ามาใกล้... ในตอนแรกนางคิดว่าเป็นเพียงผู้คุมที่มาตรวจตรา แต่ฝีเท้านั้นกลับมาหยุดลงตรงหน้าห้องขังของนาง เงาร่างของใครผู้หนึ่งยืนนิ่งอยู่ในความมืดสลัว... ร่างนั้นสง่างามในอาภรณ์หรูหราที่ดูสูงค่า ตัดกับสภาพอันน่าสมเพชของนางโดยสิ้นเชิง “ใคร...” หลี่ซวงอี๋เค้นเสียงถามออกมาอย่างยากลำบาก ร่างนั้นค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในแสงจันทร์ที่สาดส่องผ่านช่องลมเล็ก ๆ เผยให้เห็นใบหน้างดงามหมดจดที่นางทั้งเกลียดชังและคุ้นเคยเป็นอย่างดี... หลี่ซ่างเอิน! “น้อง... น้องรอง
กลับมาครั้งนี้โทษทีข้าไม่ใช่เหยื่อ! ตอนที่ 47 : ละครฉากสุดท้าย
ตอนที่[44]ละครฉากสุดท้ายข่าวการกลับมาของกองทัพเซวียอ๋องสร้างความโกลาหลและแตกตื่นไปทั่วทั้งตำหนักองค์ชายรอง! ซ่งซือเหยียนแทบจะสิ้นสติเมื่อได้ยินข่าวร้ายนั้น ความฝันอันหอมหวานของเขาพังทลายลงในพริบตา เขารู้ในทันทีว่าตนเองติดกับดักของเสด็จอาผู้ชาญฉลาดเข้าให้แล้ว!“เป็นไปได้อย่างไร! เขาชนะได้อย่างไร!” เขาทึ้งผมตัวเองอย่างบ้าคลั่ง “แล้วเหตุใดเขาจึงกลับมาเงียบ ๆ เขาต้องการจะทำอะไรกันแน่!”ในขณะที่องค์ชายรองกำลังสติแตกอยู่นั้น ที่คุกหลวง...หลี่ซู่ที่ถูกคุมขังมาหลายวันจนร่างกายซูบผอมและจิตใจย่ำแย่ ก็กำลังพยายามหาทางเอาตัวรอดอย่างสิ้นหวัง เขาใช้เส้นสายและเงินทองที่ยังพอมีเหลืออยู่ลักลอบส่งสารออกไปขอความช่วยเหลือจากองค์ชายรองผู้เป็นลูกเขย เขายังคงเชื่อมั่นว่าองค์ชายรองจะต้องหาทางช่วยเขาได้อย่างแน่นอนเพราะที่เขาตัดสินใจนำลงตนเองลงมาย่ำโคลนตมในครั้งนี้ก็เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นคนยื่นข้อเสนอมา ข้อเสนอที่เย้ายวนใจทางด้านหวังฮุ่ยจี้ก็เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย นางไม่ได้เป็นห่วงชะตากรรมของสามีหรือตระกูลแม้แต่น้อย แต่กลับเป็นห่วงบุตรสาวสุดที่รักอย่างหลี่ซวงอี๋ที่ถูกขังอยู่ที่ตำหนักองค์ชายรอง นางกลัวว่าบุตร
บางทีคุณอาจจะชอบ
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว360.2K viewsทัณฑ์อสุรา
เพลงมีนา13.2K viewsบ่วงดวงชะตา พระชายาหมอดูมือฉมัง
เจียงหนานเยียน89.5K viewsทะลุมิติทั้งทีดันมีสามีเป็นผู้พิการ
ฤดูหนาวที่เงียบเหงา19.3K viewsข้าไม่อยากเป็นนางเอกผู้ถูกทอดทิ้ง
ปังจัง2.2K viewsโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด107.9K views1975 ชีวิตนี้ฉันขอลิขิตเอง
Scince2.4K viewsหวนคืนอีกคราชะตานี้ข้าลิขิตเอง
Sanassetong 5.1K views
