ตอนที่ 10 ปีนเตียงท่านแม่ทัพ nc

สายตาคมยังคงจับจ้องใบหน้าหวานใส ที่ไร้ซึ่งการแต่งแต้มใด ๆ ทั้งสิ้นอย่างไม่วางตา ในตอนแรกเขาคิดว่าสตรีตรงหน้าอาจจะเป็นมือสังหาร แต่เมื่อเขาเข้ามาประชิดตัวนางกลับสัมผัสได้ว่านางไม่มีวรยุธเลยแม้แต่นน้อย

หากจะบอกว่านางคือคนที่เซียวเทียนเฟยส่งมาหล่ะก็ เขาเองก็ไม่มั่นใจสักเท่าไหร่ เพราะนางงดงามเกินกว่าที่จะเป็นเพียงสตรีในหอคณิกาทั่วไป

ทั้งแววตาตื่นตระหนกเมื่อครั้งที่เขาเข้าใกล้นาง มือบางที่วางทาบอยู่บนหน้าอกแกร่งอันเปลือยเปล่าของเขาก็มีอาการสั่นเล็กน้อยแต่เขาก็ยังสัมผัสมันได้อย่างชัดเจน

กลิ่นกายของนางก็หอมหวนชวนให้ลุ่มหลง ทั้งยังมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของสุราดอกไม้อีก สตรีที่ดื่มสุราก่อนที่จะมาพบบุรุษแปลกหน้าก็แปลได้สองอย่าง หนึ่งดื่มเพื่อทำใจเพราะโดนบังคับ สองดื่มเพื่อความสุนทรีย์ แต่เขาว่าสตรีตรงหน้าเขานี้คงจะเป็นแบบข้อแรกมากกว่า

นางอาจจะเป็นคุณหนูในห้องหอของจวนใดสักจวน ที่ทางบ้านฐานะไม่ดีจึงได้ถูกนำมาขายให้กับหอคณิกาก็เป็นได้ เขาเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร แต่ก็มิอาจที่จะฝืนใจและซ้ำเติมสตรีตัวเล็ก ๆ ตรงหน้าได้

ใบหน้าหวานเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระรื่นขึ้นเรื่อย ๆ แววตาที่ตื่นตระหนกในตอนแรกแปลงเปลี่ยนเป็นความสงสัยแทน คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันเหมือนนางจะสงสัยว่าเขาเป็นใคร

มือเล็ก ๆ เริ่มผลักเขาออกด้วยแรงอันน้อยนิดที่มี เขาจัดใจคลายมือหนาที่เกี่ยวอยู่ที่เอวบางของนางออก ก่อนที่จะถอยห่างจากคนตัวเล็ก

ซูหวินซี มองบุรุษร่างสูงตรงหน้าอย่างพิจารณา ใบหน้าหล่อเหลา สายตาคมดุจะเหนี่ยว คิ้วหนา จมูกโด่งสัน เขามองมาที่นางนิดหนึ่งก่อนที่จะถอดไปนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง

" เซียวเทียนเฟย ส่งเข้ามาสินะ "

นางมองเขาอย่างงง ๆ แต่ก็พยักหน้ารับ ทั้งที่ยังไม่รู้เลยว่าเขากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ เขาเดินไปที่หัวเตียงแล้วหยิบเอาตั๋วเงินออกมาจำนวนหนึ่ง แล้วเอามันมายัดใส่มือของนาง

" เจ้านำเงินนี่ไป แล้วไถ่ตัวเองซะ ส่วนเงินที่เหลือก็เก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นเถอะ ข้าคงจะช่วยเจ้าได้เท่านี้ รีบไปสิ ก่อนที่ข้าจะเปลี่ยนใจ "

เขาเอ่ยจบก็หันหลังเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าในทันที นางก้มลงมองเงินจำนวนมากในมือของตนเองก่อนที่จะยิ้มออกมา

' คนแบบนี้สิเหมาะที่จะเป็นพ่อของลูกข้ามากที่สุด '

" เอ่อ ท่านแม่ทัพข้า "

" ข้าไม่ใช่คนดีซักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากฝืนใจใคร หากเจ้ายังไม่รีบออกไปหล่ะก็ จะหาว่าข้าไม่เตือนไม่ได้นะ "

เขาเอ่ยขึ้นในขณะที่หยิบเอาเสื้อคลุมออกมาจากตู้ ก่อนที่จะหันกลับมาหาสตรีนางนั้น แต่สิ่งที่เขาไม่คาดก็เกิดขึ้น เมื่อเขาหันกลับมานางก็ผลักเขาไปชิดกับตู้เสื้อผ้า มือเรียวกอดรอบคอของเขาเอาไว้ก่อนที่จะเป็นฝ่ายประกบจูบเขาก่อน

ไป๋มู่จินยืนนิ่งไปชั่วขณะ เขามองใบห้าหวานที่หลับตานิ่งอยู่ตรงหน้า หากจะเรียกว่าจูบก็คงไม่ใช่ เพราะนางเพียงแค่เอาเรียวปากบางนุ่มนิ่มมาประกบปากของเขาเอาไว้เท่านั้น

นั่นก็ชัดเจนแล้วว่านางยังไม่เคยทำเรื่องพวกนี้มาก่อน แต่สัมผัสบางเบาจากนางเพียงแค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะจุดไฟราคะที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึกของจิตใจเขาให้ลุกโชนขึ้นมา

ที่ผ่านมาเขาไม่เคยคิดที่จะเล้าโลมสตรีใดมาก่อน กฎของเขาที่พวกนางต้องยอมรับคือห้ามสัมผัสร่างกายของเขา และเขาจะไม่เรียกใช้คนเดิมอีก กับพวกนางแค่ทำให้มันจบ ๆ ไป เท่านั้น จบแล้วจบเลยไม่ค้างคืนไม่มีรอบสอง

แต่กลับสตรีตรงหน้านี้ นางผิวขาวเนียนนุ่มจนเขาอยากที่จะสัมผัสนางไปทั่วทั้งตัว ในเมื่อนางแสดงออกอย่างชัดเจนว่านางเต็มใจ เขาเองก็ไม่มีเหตุผลใดที่จะต้องปฏิเสธนางอีกต่อไป แม้ว่านี่อาจจะเป็นกับดักของใครสักคนก็ตามที ตอนนี้เขาก็ไม่สนอะไรทั้งนั้น

เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไปนางจึงถอนเรียวปากบางออกก่อนที่จะมองสบตากับดวงตาคู่คม ที่กำลังจ้องมองนางอยู่

" แบบนั้นไม่เรียกว่าจูบหรอกนะ จูบจริง ๆ ต้องแบบนี้ "

ไป๋มู่จินเอ่ยขึ้นพร้อมกับหมุนตัวออกมาและดันคนตัวเล็กเข้าไปชิดกับตู้เสื้อผ้าแทน ก่อนที่จะเป็นฝ่ายเริ่มบทจูบที่เขาเองก็พึ่งจะเคยทำเป็นครั้งแรก แต่เขาก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่แค่การเอาปากมาประกบกันเหมือนที่นางทำแน่นอน

เรียวปากหนาดูดชิมเรียวปากบางเบา ๆ ก่อนที่จะ สอดลิ้นหนาเข้าไปหยอกเย้าลิ้นเล็ก ๆ ของนาง รสหวานของสุราดอกไม้ยังคงติดอยู่ที่เรียวลิ้นเล็กช่วยเพิ่มความหวานให้กับจูบในครั้งนี้ได้เป็นอย่างดี

มือใหญ่เริ่มซุกซนไปเลื่อย คนตัวเล็กนางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเขาเริ่มสอดมือเข้ามาในสาบเสื้อ เขาถอนจูบออกเมื่อรู้สึกว่านางเริ่มจะขาดอากาศหายใจ แต่เขาก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า

จมูกโด่งสันไล่ลงมาตามซอกคอขาว ที่หอมหวน กลิ่นกายของนางแตกต่างไปจากคนอื่นเป็นอย่างมาก เพราะว่านอกจากจะหอมแล้วยังชวนให้รู้สึกผ่อนคลายอีกด้วย

มือเรียวเกาะไหล่กว้าเอาไว้เพื่อพยุงตัวเองไว้ นางรู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรงไปหมด สัมผัสแปลกใหม่ที่ได้รับ ทำให้นางไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารู้สึกดีเพียงใด

นางไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองมานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ และเสื้อผ้าหลุดหายไปตอนไหน รู้แค่เพียงว่านางปล่อยตัวปล่อยใจให้กับเขาคนนี้เป็นผู้นำทาง

มารู้ตัวอีกทีเมื่อความเจ็บปวดตรงกลางกายสาว ที่เจ็บจนเกินบรรยาย มือเรียวจิกเล็บลงบนไหล่กว้างเพื่อระบายความเจ็บปวด

นางกลั้นหายใจ แล้วหลับตาแน่น ทำให้ใครอีกคนถูกรัดจนหายใจแทบไม่ออก เขาคิดว่าเขาอ่อนโยนกับนางที่สุดแล้วนะ แต่นางก็ยังคงเจ็บอยู่ดี

เขามองใบหน้าหวานที่มีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นมาบนหน้าผากนูน หยาดน้ำใส่ไหลรินจากหางตาแต่ไร้ซึ่งเสียงร้องใด ๆ มีเพียงเล็บที่จิกลงบนไหล่ของเขาเท่านั้นที่บ่งบอกให้รู้ว่านางเจ็บมากเพียงใด

" มู่จิน อย่าพึ่ง "

เสียงหวานพึมพำเบา ๆ คล้ายกับคนกำลังละเมอ เมื่อเขาเริ่มขยับตัวช้า ๆ ร้อยยิ้มปรากฏที่ใบหน้าคม เมื่อได้ยินนางเอ่ยเรียกชื่อเขาตรง ๆ อย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าเรียกมาก่อน แต่เมื่อเอ่ยออกจากเรียวปากบางของสตรีนางนี้กลับหวานล้ำยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ

" เดี๋ยวก็ดีขึ้น "

เขากระซิบเสียงเบาที่ข้างใบหูเล็ก แม้ปากจะบอกว่าไม่อยากผูกมัดกับใคร เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าเขาเป็นคนแรกของสตรีตัวเล็กคนนี้แล้ว กลับรู้สึกดีจนบอกไม่ถูก และต่อจากนี้ไปนางจะเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น

เมื่อความเจ็บจางหายไป เหลือแต่ความเสียวซ่านเข้ามาแทนที่ เมื่อเขาปรนเปรอความสุขให้นางอย่างไม่ขาดสาย

นางตอบสนองความต้องการของเขาทุกอย่างจวบจนเขาจะพอใจ เพราะนี่อาจจะเป็นครั้งเดียวในชีวิตที่นางจะทำอะไรบ้า ๆ แบบนี้อีก