บทที่ 9 ไม่รัก แต่หวง2

"งั้นเธอก็จำให้หมดแล้วกันว่าถูกฉันทำอะไรไว้บ้าง จะได้ไปฟ้องถูก" ศรัณย์ไม่ได้เกรงกลัว หน่ำซ้ำยังท้าทายอย่างไม่สะทกสะท้านเพราะความรัก ความเคารพ ความยำเกรง และความศรัทธาที่มีต่อคนเป็นพ่อมันหมดลงตั้งแต่ที่ท่านเปิดตัวเมียใหม่แล้ว

"อย่าลืมบอกนะว่าฉันจูบเธอด้วย" 

สิ้นเสียงริมฝีปากหยักก็เคลื่อนเข้าประกบกลีบปากนุ่มแล้วบดขยี้หนัก ๆ

"อื้อ..." 

ดาริกาแทบขาดอากาศหายใจทั้งดีดดิ้นทั้งใช้มือผลักไสทุบตีพัลวัน แต่เขายิ่งบดจูบรุนแรงใช้ฟันขบงับจนเจ็บแปลบ ก่อนจะผละปากออกมองหน้าเธอ

"และจูบไปกี่ครั้ง" กระซิบชิดกลีบปากอย่างคนเหนือกว่าแล้วกดจูบต่อโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวเลยเพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอีก 

และก็ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เขาถอดกระโปรงเธอออกมารู้อีกทีก็ต้องที่ความเย็นตกกระทบบั้นท้ายตลอดไปจนถึงขาอ่อนพร้อมด้วยเสียงดุดัน

"ห้ามเธอใส่เศษผ้าแบบนี้ให้ฉันเห็นอีก ห้ามแต่งหน้า ห้ามเที่ยวกลางคืน และห้ามไปเถลไถลที่ไหนตราบใดที่ยังอยู่ในบ้านพิทักษ์ธรานนท์ ถ้าไม่เชื่อฟังจะได้เห็นดีกัน"

เธออายแต่ก็ทำได้แค่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในวงแขนแกร่งราวกับเหล็กของคนใจร้าย อีกใจก็โกรธมากคิดไม่ถึงว่าเขาจะกลายเป็นคนแบบนี้ หรือบางทีที่ผ่านมาเธออาจจะไม่รู้ถึงตัวตนจริง ๆ ของเขาเลยสักนิด

"ที่คุณไม่พอใจกับการแต่งตัวของฉัน และห้ามทุกอย่างแบบนี้ จริง ๆ แล้วคุณหวงใช่ไหมคะ" 

"ฉันกลัวเธอใจแตก และจะท้องก่อนเรียนจบมากกว่า ถ้าเป็นแบบนั้นชื่อเสียงของตระกูลพิทักษ์ธรานนท์ก็พลอยเสื่อมเสียไปด้วย"

คำตอบที่ได้รับกลับเจ็บจี๊ด..

ยิ่งโกรธมากกว่าเดิมรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีผลักร่างสูงจนเขาเสียการทรงตัวเซถลาออกห่างเธอจึงใช้จังหวะนั้นรีบเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่อตัวไว้ แล้วเอ่ยออกไปด้วยความเสียใจ

"งั้นถ้าฉันย้ายออกไปอยู่ข้างนอก และตัดขาดกับตระกูลพิทักษ์ธรานนท์ทุกอย่างก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมคะไม่ว่าฉันจะใจแตก หรือท้องก่อนเรียนจบ"

"ดาริกา!" คำพูดของเธอเหมือนเป็นเชื้อเพลิงกระตุ้นอารมณ์โกรธศรัณย์ให้ลุกโชนมองว่าเธอท้าทายความอดทนของเขา ตวาดเสียงกร้าวจนร่างบอบบางสะดุ้งเล็กน้อย สองเท้าใหญ่พุ่งตรงเข้าหาเธออีกครั้ง

ครืด ครืด~

แต่ก่อนที่จะได้เข้าประชิดตัวเสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะเสียก่อนทำให้เขาชะงัก กวาดสายตามองหาต้นเสียงพบว่าดังมาจากกระเป๋าสะพายของหญิงสาวที่ตกอยู่บนพื้น

เขารีบก้าวไปหากระเป๋าเช่นเดียวกับดาริกาเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มยุ่งกับของส่วนตัว ทว่าเพราะนุ้งผ้าห่มผืนใหญ่ทำให้พะรุงพะรังการขยับตัวค่อนข้างลำบาก ทั้งอีกคนขายาวกว่า สุดท้ายก็เป็นเขาที่ได้กระเป๋าไปครอง หน่ำซ้ำยังหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าอย่างถือวิสาสะ

"เอามือถือฉันมานะคุณศรัณย์ คุณจะยุ่งกับของส่วนตัวฉันมากไปแล้วนะ" 

เธอรีบกระวีกระวาดเข้าไปหมายจะแย่งมือถือคืน แต่ด้วยส่วนสูงที่ต่างจากลิบลิ่วไหนจะแขนยาว ๆ นั่นอีกแค่เขาใช้มือยันศีรษะเธอไว้ไม่ให้เข้าใกล้ก็จบแล้ว

"เอามือถือฉันคืนมานะคุณศรัณย์" 

"มือถือเธอ แต่ใช้เงินของพิทักษ์ธรานนท์ซื้อ ของทุกอย่างที่เธอมีล้วนมาจากเงินพิทักษ์ธรานนท์ทั้งนั้นเพราะฉะนั้นก็เท่ากับฉันมีสิทธิ์ในทุก ๆ อย่างของเธอ" 

ศรัณย์ไม่แคร์เอ่ยจบก็กดรับสายทันทีรอฟังว่าใครโทรมา

(ดาอยู่ไหน เรากับมิ้นท์มารอหน้าบ้านตั้งนานแล้วไม่เห็นออกมาสักที) เสียงของแยมดังมาตามสาย

"ดาริกาไม่ไปแล้วไม่ต้องรอ พวกเธอไปกันได้เลย" พอจับใจความได้ก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง สายตาจับจ้องดวงหน้าหวานราวกับจะกินหัว

(คุณเป็นใครคะ แล้วมารับโทรศัพท์ดาได้ยังไง)

"ฉันเป็นผู้ปกครองของดาริกา ฉันไม่อนุญาตให้ดาริกาออกไปเที่ยวค่ำ ๆ มืด ๆ" 

(ตะ..)

ไม่รอให้อีกฝ่ายพูดอะไรอีกกดตัดสายทิ้งทันที จากนั้นก็โยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนประจวบเหมาะกับที่มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขาดังขึ้นพอดี

ครืดด~

ล้วงไปหยิบออกมาดูเห็นเป็นเบอร์ว่าที่คู่หมั้นสาวจึงกดรับสาย ขณะที่สายตาตวัดมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างเอาเรื่อง

"ครับน้องแป้ง"

(พี่ศรัณย์อยู่ไหนคะ แป้งมารอที่รถตั้งนานแล้ว ให้คนไปตามที่ห้องก็ไม่เห็นเดี๋ยวไปงานประมูลไม่ทันนะคะ)

"อ๋อ" เพราะมัวแต่โกรธดาริกาจนเขาลืมเสียสนิทว่าต้องไปงานประมูล แต่เพราะไม่อยากให้ว่าที่คู่หมั้นสาวรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับดาริกาจึงตอบโกหกไป "พี่มาสั่งงานแม่บ้านที่หลังตึกใหญ่น่ะครับ กำลังจะกลับแล้ว รอพี่แป๊บนะครับ" 

(ค่ะ)

"ครับ"

หลังจากวางสายคู่หมั้นสาวเขาจึงกดเสียงเอ่ยกับร่างบอบบางตรงหน้าต่อ "ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันเธอก็ไม่มีสิทธิ์ออกไปอยู่ที่ไหนทั้งนั้น"

ว่าจบก็หันหลังเดินออกจากห้องไปพร้อมด้วยเศษเสื้อผ้าของเธอที่ตั้งใจจะเอาไปโยนทิ้งถังขยะทิ้งให้อีกคนยืนมองตามหลังด้วยความไม่เข้าใจ

ดาริกาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าตกลงแล้วชายหนุ่มจะเอายังไงกันแน่ วันนั้นยังไล่เธอกับแม่ออกจากบ้านอยู่เลย แต่พอมาวันนี้กลับไม่ยอมให้เธอออกไป