1.1

“กินไปเถอะเหล้า ยังไงก็ขมไม่เท่าชีวิตพวกเราตอนนี้หรอก” เสียงแหบห้วนถามหญิงสาวข้างกาย พลางยกแก้วน้ำสีอำพันมากระดกดื่มราวกับคนหิวกระหาย แก้วแล้วแก้วเหล้าที่เธอดื่มมันเข้าไป

“โอ๊ย แรงอะเจ้ พูดงี้ตบหน้าซินเลยไหม” เสียงหวานตอบญาติผู้พี่ คนหนึ่งโดนคนรักหักหลัง อีกคนก็โดนคู่หมั้นนอกใจ ผู้ชายเดี๋ยวนี้นี่มันยังไงกันนะ เหอะ เจ้าชู้เหมือนกันหมด สารเลว ไว้ใจไม่ได้!

“ได้เหรอ?”

“นี่น้องเอง น้องรักของเจ้ไง” ซินหยานกระเง้ากระงอดแล้วยกแก้วกระดกดื่มน้ำสีอำพันตามไป

ก็จริงอย่างที่ดารินพูดมา ความขมของเหล้าพวกนี้ไม่เท่ากับชีวิตรักของพวกเธอเลยด้วยซ้ำ รักแรกและรักเดียวมันเส็งเคร็งถึงขั้นนี้เลยหรือ ทั้งเธอและญาติผู้พี่เพิ่งโดนผู้ชายที่รักนอกกายนอกใจจนสุดท้ายต้องกอดคอกันมาดื่มเหล้า ให้น้ำเมามันช่วยปลอบใจอยู่อย่างนี้

“วันนี้พี่ ๆ หายไปไหนกันหมด ไม่มีใครมาเลยเหรอเจ้เดียร์” เสียงหวานถามคนแก่กว่าพลางกวาดสายตามองไปรอบโต๊ะแล้วทอดถอนใจ พี่ ๆ ที่ว่าคือเพื่อนของดาริน วันนี้ไม่มีใครมาดื่มด้วยเลย เหงาชะมัด

ว่าแต่โต๊ะเล็กนิดเดียว นั่งกันอยู่แค่สองคนจะกวาดสายตามองอีกทำไม คนเริ่มมึนเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก่นด่าตัวเองในใจ

"ฮือ... ดื่มกันสองคนเหงามากเลยอะ ไม่ไหว ๆ ซินไม่ไหว ไม่ชอบเลยเจ้..." เสียงหวานยานคางบ่นงึมงำอีกระลอกจนอีกคนกลอกตา

“ยายเด็กบ้า เมาแล้วขี้บ่นจัง พูดมาก”

ซินหยานหอบหัวใจที่ช้ำรักหนีคู่หมั้นข้ามน้ำข้ามทะเลมาพักใจที่ไทยได้สัปดาห์หนึ่งแล้ว เธอหนีคู่หมั้นสารเลวมาหาดารินซึ่งเป็นญาติผู้พี่ ลูกสาวของป้าดาหวันผู้เป็นพี่สาวแท้ ๆ ของแม่เธอเอง วันแรก ๆ ดารินชวนเพื่อนตัวเองมาร่วมวงปาร์ตี้ด้วยนับสิบ แต่เพราะดื่มถี่ยิบ ดื่มทุกวันจนเพื่อนไม่ไหว ไตพังบ้างทะเลาะกับผัวบ้าง บางคนแทบโดนตัดออกจากกองมรดกเพราะมัวแต่เที่ยวเล่นไม่ทำงานทำการ พากันทยอยกันโบกมือบ๊ายบายไปทีละคนสองคน จนสุดท้ายก็เหลือกันแค่สองคนพี่น้อง

“คนอื่นเขามีงานมีการทำกันไหมล่ะ ไม่ใช่แกนะที่จะว่างงานจนแก่ตายก็มีเงินใช้สบาย ๆ ไม่เดือดร้อน” ดารินบ่นกลับ

ซินหยานเป็นลูกสาวคนเดียวของน้าดาหลาน้องสาวของแม่เธอ ถึงน้าจะเสียชีวิตไปหลายปีแล้ว แต่สองสาวก็ยังสนิทสนมกัน เพราะยังไปมาหาสู่ และติดต่อกันตลอดแม้ซินหยานจะปักหลักอยู่กับบิดาที่ฮ่องกงก็ตาม

“เห็นเจ้มาดื่มทุกวันยังลุกไปทำงานไหวเลย”

“ไม่ไหวไม่ได้ เดี๋ยวคุณนายดาหวันตีหัวแบะ” ดารินพูดถึงผู้เป็นแม่ที่ดุอย่างกับอะไร

สองสาวคุยกันไปดื่มกันไป ดารินขอวันนี้เป็นวันสุดท้ายเพราะไม่เช่นนั้นร่างเธอคงแหลกแน่ ๆ ฝืนสังขารในวัยยี่สิบแปดปีไปทำงานต่อไม่ไหว คอลลาเจนเอยวิตามินเอยที่กินๆเข้าไปก็ไม่ช่วยอะไรแล้ว เล่นดื่มและเที่ยวยาวมาเจ็ดวันติด โทรมไม่ไหว

“คืนนี้เอาให้สุดเลยนะซิน เมาเยอะกว่านี้ไม่ได้ กับผู้ชายกาก ๆ แบบนั้นเสียใจนานกว่านี้ไม่ได้นะ เสียของแย่ แกเอาตัวเองมาดิ่งขนาดนี้ก็น่าเวทนาพอแล้ว พี่อนุญาตแค่นี้ เข้าใจไหม” ดารินปลอบน้อง เป็นการปลอบแบบฮาร์ดคอร์ ปลอบปนก่นด่ากลาย ๆ

ซินหยานช้ำรักจากคู่หมั้นมา เธอเข้าใจหากต้องการปลดปล่อยหรือดื่มเพื่อระบาย เรื่องแค่นี้เธอตามใจน้องได้เพราะตัวเองก็เพิ่งเจอเหตุการณ์คนรักนอกใจมาเช่นเดียวกัน

ทว่าหญิงสาวที่ทั้งสวย ทั้งรวย เก่ง ฐานะหน้าตาและชาติตระกูลดี ทุกอย่างเพอร์เฟกต์ราวกับนางฟ้าแบบซินหยานจะลดตัวไปเสียใจกับคนแย่ ๆ นาน ๆ ไปทำไมกัน เสียใจพอเป็นกระษัย เจ็ดวันก็พอ!

“เจ้...” ซินหยานเรียกชื่อดารินได้เพียงเท่านั้นก็ต้องหุบปากฉับเพราะดารินพูดต่อ

“สัญญากับพี่ว่าหลังจากนี้แกจะไม่ร้องไห้ เสียใจก็ต้องเก็บไว้ น้ำตาแกเสียให้มันเยอะมากพอแล้วซิน ดีนะที่ยังไม่ทันเสียตัว...”

“เจ้...”

“หืม? มีไร”

“ซินอยากเสียตัว”

พรืดด...

“แค่ก ๆ ๆ” เหล้าในปากดารินแทบพุ่ง เธอรีบยกหลังมือขึ้นปาดริมฝีปากที่เปรอะเปื้อนแล้วแหวใส่ซินหยานเสียงดังลั่น

“ยายซิน! ยายเด็กบ้า! อะไรของแกเนี่ย เป็นบ้าไปแล้วรึไงฮะ!” พูดไม่ทันขาดคำก็มาบอกว่าอยากเสียตัวเนี่ยนะ มันน่านัก นึกอยากจะตียายหมวยเก๊นี่ให้หัวบุบ แต่ทำไม่ได้ เดี๋ยวหลานรักของคุณนายดาหวันมีรอยขีดข่วนแล้วเธอเองนี่แหละที่จะเป็นฝ่ายโดนแม่ตีตาย

“ก็ซินอยากลองนี่... ” ซินหยานเอ่ยด้วยน้ำตารื้นเบ้า ความมึนเมาทำให้เธอเลือกที่จะเผยความในใจอย่างไม่นึกอาย ก็คนมันไม่เคยลอง โตแล้ว อยากจะลองบ้างผิดตรงไหน “ทีผู้ชายยังไปลองกับคนโน้นทีคนนี้ทีได้เลย ไม่เห็นจะเป็นไร!”

“มันไม่เหมือนกันนะยายหมวย”

“ไม่เหมือนตรงไหน สิทธิเท่าเทียมอะ เจ้รู้จักไหม!” ซินหยานโวยวาย ดารินมองน้องสาวอย่างครุ่นคิด...

“เอาจริงดิ? ถ้าลองแล้วแกจะเสียใจไหม ไหนบอกว่าอยากเก็บซิงไว้ชิงโชคไง”