“น้องก็อยากไปนะคะ แต่พอดีว่า..” คำพูดเตรียมปฏิเสธ เพราะเย็นนี้มีนัดทานข้าวกับสามีกลับนิ่งไป ดวงตายาวรีเบิกกว้างแข็งค้าง เมื่อเห็นผู้หญิงวัยห้าสิบต้นๆ ผิวพรรณขาวสะอาด ใบหน้ารูปไข่แทบปราศจากริ้วรอยกำลังเดินยิ้มแย้มมากับเพื่อน บุคลิกสง่างาม ทว่าท่าทางกับนุ่มนิ่มเป็นผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว หล่อนจำได้ทันทีธาวิตา..มารดาแท้ๆ ของหล่อนนั่นเองน้ำใสเอ่อคลอนัยน์ตาอย่างห้ามไม่อยู่ ในภพชาติที่แล้วแม้จะไม่ได้มีความทรงจำดีๆ ร่วมกันนัก แต่อย่างน้อยท่านก็พยายามทำตนให้เป็นกลาง ไม่ได้เข้าข้างพี่ชายไปซะทั้งหมด ผิดแผกจากบิดาแท้ๆ ที่เลือกจะมองเมิน แถมไม่ยอมรับว่าหล่อนเป็นบุตรสาวแท้ๆ‘ผู้หญิงชั้นต่ำแบบนั้น คู่ควรเป็นคุณหนูที่แท้จริงของตระกูลวรรณศิลป์อย่างงั้นเหรอ?”‘คุณคะ แต่ยังไงยัยน้องก็ลูกเรานะคะ’ คนเป็นแม่พูดอย่างกลุ้มใจ‘เหอะ ได้เป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมก็เป็นบุญท่วมหัวเด็กคนนั้นแล้ว’วันนั้นคู่สามีภรรยาตัวอย่างทะเลาะกันบ้านแทบแตก และสาเหตุที่ว่าก็มาจากเธอ...“น้อง”“....”“น้องๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงพี่สาวสองสะกิด เมื่อเห็นนางแบบคนสวยมีสีหน้าไม่ดีนัก ก่อนจะถามอย่างสงสัยว่า“เมื่อกี้น้องมองอะไรอยู่เหรอ?”
“เอ่อ..พี่ธาม..ทำไมพูดแบบนั้นละคะ?” คนหน้าจืดถามเสียงเบา ในขณะที่คนเป็นพี่ยืดตัวกอดอก คิดย้อนไปถึงใบหน้าสะสวยอวดดีเงินแสนเดียวก็น่าจะเพียงพอกับค่าตัวแล้ว แต่ดันไม่เจียมตัวคิดจะมาแย่งงานน้องสาวเขา“เหอะ ถ้าไม่ติดที่งานนี้ปิ่นเป็นแม่งาน พี่จะทำให้ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ผุดได้เกิดแน่!!”“พี่ธามพูดอะไรคะ รินไม่เห็นเข้าใจเลย” ธารินยังคงงงงวยงาน? งานอะไร?“ก็...รินไม่ได้เสียใจเรื่องที่ไม่ได้เป็นนางแบบหลักในงานประมูลการกุศลเหรอ?” ธามไทย้อนถาม ดวงตายาวรีเริ่มสำรวจใบหน้าน้องน้อยหญิงสาวปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันที เพราะนางแบบหลักงานประมูลการกุศลมีอยู่งานเดียวนั่นแปลว่า..เธอชวดงานนี้..แถมคนที่แย่งงานไปยังเป็นผู้หญิงหน้าหวานคนนั้นอีกโลกมันจะกลมไปไหนยิ่งคิด..ธารินยิ่งเจ็บใจ เธอเพียงส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้“ค่ะ ที่รินเสียใจก็เพราะไม่ได้งานนั่นแหละ ฮึก...รินคงไม่ดีพอมั้ง”“เฮ้ย..น้องรินของพี่ดีทุกอย่าง ไม่มีอะไรไม่ดี..ไหนบอกพี่มาสิ ใครว่าน้องไม่ดีพอ?” ธามไทเริ่มหัวร้อนผู้หญิงบนโลกนี้ นอกจากแม่ของเขาที่แสนดีราวกับนางฟ้า ก็มีน้องน้อยที่สุดแสนจะน่ารักธารินก้มหน้ามองลายฉลุบนโต๊ะ ก่อนจะแสร้งทำเป็นอ้ำๆ อึ้ง
แน่ล่ะ มีเงินก็ใช่ว่าจะมีคฤหาสน์สวยและดูดีขนาดนี้ได้แต่มาบัดนี้..ความภูมิใจที่เคยมีมา..กลับแตกสลายไม่มีชิ้นดีเธอ...ไม่ใช่ลูกสาวตระกูลวรรณศิลป์ความจริงที่ตีแสกหน้า..นำพาความขมขื่น เหมือนโลกจะถล่มดินทลายก็ไม่เกินจริงนักมือเล็กขาวผ่องกุมกันแน่น ดวงตาชั้นเดียวเต็มไปด้วยความไม่ยินยอมที่นี่...คือครอบครัวของเธอบ้านหลังนี้..คือบ้านของเธอทุกสิ่งทุกอย่าง..คือของของเธอสองผัวเมียสารเลวนั้นใช้สิทธิ์อะไรในการแฉ?ธารินหลุบตามองมือถือ ก่อนจะคว้ามันขึ้นมาไล่ดูเฟส...ผู้หญิงคนนั้น..คนที่เป็น ‘ลูกสาวแท้ๆ’ ของครอบครัววรรณศิลป์เจ้าหล่อนชื่อ ‘ขนิษฐา’ไวเท่าความคิด หญิงสาวพิมพ์ค้นหาชื่อในเฟสที่สืบรู้มาจากการให้เพื่อนในมหาวิทยาลัยนั้นช่วยหา และก็หาได้ไม่ยาก เพราะเจ้าหล่อนนั้นขึ้นชื่อเรื่องความสวย ความนิยมตีคู่มากับดาวมหาลัยเลยทีเดียวภาพบนมือถือ ถึงกับให้หญิงสาวมือไม้สั่นใบหน้าสวยหวาน ผมยาวสลวยสีแดงโดดเด่นขลับผิวขาวอมชมพูให้ดูเจิดจ้า ดวงตายาวรีเป็นประประกาย ยามยิ้มหางตาโค้งลงเป็นรูปสระอิ แม้แต่ตัวเธอเองที่เป็นผู้หญิงยังนึกชื่นชมภาพลักษณ์แล้วถ้า..คนในครอบครัววรรณศิลป์เห็นจะไม่นึกรักเลยเหรอ?ยิ่งคิดใ
จบจากเสี่ยป๋อง ยังมีเสี่ยบ้าเสี่ยบอตามมาไม่ได้หยุดก่อนหน้านี้เงินที่ธารินให้ นอกจากจะเอาไปใช้นอกระบบ หนี้พนัน ไปไถ่ทองคืน ส่วนที่เหลือลูกผัวล้วนไถจนไม่มีให้ไถไอ้ผัวตัวดีจึงเสนอให้ไปไถเงินลูกสาวสุดที่รัก ‘ซ้ำ’ อีกรอบทว่าดวงตาดูถูกเหยียดหยามที่ลูกส่งมาไม่ต่างจากมีดที่กรีดกลางใจคนเป็นแม่..ถ้า 'เลือก' ได้หล่อนก็ไม่อยากทำนายมานพก็รู้ว่าตนผิดไป ที่หาเรื่องเข้าบ้าน..เสียงที่ใช้จึงเบาลง “เออน่า เอ็งจะพูดมากทำไมนังสาลี่”“ฉันไม่มีให้พี่หรอกนะ”“เอ้า เอ็งพูดแบบนี้ได้ไง บอกข้ามาเถอะนังรินโอนให้เท่าไร?” นายมานพเริ่มปะเหลาะใช้น้ำเย็นเข้าสู้ คนเป็นเมียเพียงส่ายหน้าไปมา จนเขาชักหงุดหงิด“ทำไม ความคิดที่จะขอเงินนังหนูนั่นก็ความคิดข้า พอได้เงินเอ็งคิดจะอมไว้คนเดียวหรือไง!?”“โถ่พี่ มันไม่ใช่แบบนั้น คือ..ครั้งนี้ลูกไม่ยอมให้เงิน” นางสาลี่ตอบเสียงเบาทั้งเจ็บปวดทั้งสะเทือนใจ สิ่งสุดท้ายที่คิด..คือไม่นึกว่าลูกสาวจะมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้รุนแรงขนาดที่ว่า..เป็นศัตรูคู่อาฆาตมากกว่าเป็น ‘ครอบครัว’ เดียวกัน“ห๊ะ เป็นไปได้ยังไงที่นังหนูจะไม่ให้เงิน แล้วเอ็งได้บอกมันไหม ว่าถ้าไม่ให้พวกเราจะฟ้องครอบครัวอ
หลังจากลูกสาวตัวจริงนัดเจอกันที่บ้านนายมานพเองก็รีบออกจากบ่อนแทบไม่ทัน ทว่าถึงจะรีบมาก็ไม่ทันเจอ“โว๊ะ อีลูกคนนี้นี่จะรอเจอพ่อมันหน่อยก็ไม่ได้” ชายวัยใกล้หกสิบถึงกับหัวเสีย เพราะตอนโดนตามตนเองก็กำลังเล่นไพ่เพลินๆ แต่เมื่อคิดถึงหนี้ก้อนใหม่ที่ตนก่อขึ้นจึงยอมล่ะจากสิ่งที่ชอบ ถึงขนาดยอมจ่ายค่าแท็กซี่ราคาแพงเพื่อรีบมาให้ไวที่สุด“เหอะ เมื่อกี้พ่อไม่อยู่ พ่อเลยไม่เห็นนังพี่ตัวแสบมันพูดอะไรบ้าง” นุชจรีรีบฟ้องทันทีหล่อนเจ็บใจนัก ทำไมนะ?พ่อก็พ่อเดียวกัน แม่ก็แม่เดียวกัน หน้าตาเราสองคนก็คล้ายกัน แต่โชคชะตาชีวิตดันห่างกันคนละโยชน์เอาแค่เสื้อผ้า เครื่องประดับที่เจ้าหล่อนใช้ มองด้วยตาเปล่ายังรู้ว่าราคาหลักหมื่นหลักแสนในชีวิตนี้คนธรรมดาทั่วไปอย่าได้คิดฝันว่าจะมี“เอาน่า นังนุชแกจะโวยวายทำไม?”“แม่ก็แบบนี้ แม่ไม่เห็นเหรอมันแทบจะปีนหัวแม่อยู่แล้ว” กระทืบเท้าไปด้วยบ่นไปด้วยขนาดไม่ได้อยู่ร่วมบ้าน แม่ยังเข้าข้างมันขนาดนั้น ถ้าได้อยู่ร่วมกันมีอะไรคงถวายให้หมดคนที่เคยเป็นลูกรักอันดับหนึ่งถึงกับอารมณ์เสีย“เอ๊ะ นังนุชแม่บอกให้เงียบไง แล้วถ้าไม่ใช่เพราะแกปากมาก นังรินจะโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงขนาดนั้นไหม
ไฮโซสาวที่ต่อหน้าสื่อมักมีภาพลักษณ์ไร้เดียงสา..แสนดี ตอนนี้กลับเชิดหน้าหยิ่งผยอง รูปตาชั้นเดียวที่แทบไม่ต่างจากน้องสาวแท้ๆ แตกต่างเพียงอีกคนประโคมด้วยเครื่องสำอางราคาแพง บัดนี้เต็มไปด้วยความรังเกียจ“เธอนี่นะน้องฉัน” เสียงจิกกัดไม่ยอมรับ ในขณะที่นุชจรีแทบเต้น ก่อนจะเถียงไปว่า“แก..แกพูดแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นลูกของพ่อมานพ กับแม่สาลี่ แกก็ลูกของท่านเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเราคือพี่น้องกัน”“เหอะ พวกแกคิดเองเออเองฝ่ายเดียว นี่..” ประโยคหลังหันไปตวาดมารดาแท้ๆ แม้แต่คำว่า ‘แม่’ ก็ไม่อยากเรียก ‘เสนียดปาก’“จ๋า ลูก”“ที่ฉันมาวันนี้ไม่ได้จะมาเล่นบทพ่อแม่ลูก ครอบครัวสุขสันต์กับพวกแกนะ” ไฮโซสาวยืดตัวขึ้นเต็มส่วนสูง ก่อนจะใช้คำเหยียดหยามไม่ไว้หน้า“ฉันคือคุณหนูตระกูลวรรณศิลป์ พ่อเป็นรัฐมนตรีในรัฐบาลปัจจุบัน ส่วนแม่ของฉันคือท่านผู้หญิงตราตั้ง ไม่ใช่แม่ค้าอย่างแก”“เฮ้ย ยัยรินแกพูดกับแม่แรงไปไหม” พี่ชายถึงกับอุทานตกใจ ในขณะที่แม่แท้ๆ หน้าซีดเหลือสองนิ้ว ดวงตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด“ฉันจะพูดจะทำไมล่ะ คราวที่แล้วครอบครัวแกก็เอาเรื่องนี้มาไถเงินฉัน ทั้งที่แกบอกเองว่าถ้าฉันจ่ายให้แกห้าสิบล้าน พวกแกจะไม่โผ