ตอนที่ 2 ผู้ชายแปลกหน้าบนโซฟา

สองวันหลังจากร่างสูงใหญ่ของคนแปลกหน้าหายลับไปจากห้องพัก เกวลินพยายามอย่างยิ่งที่จะสลัดภาพใบหน้าคมคายและดวงตาสีดำลึกซึ้งคู่นั้นออกจากความคิด เธอพยายามบอกตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝันร้าย หรือไม่ก็เหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นชั่วคราว และชีวิตของเธอก็จะกลับไปสงบสุขเหมือนเดิม

แต่ความจริงกลับโหดร้ายกว่านั้น ความรู้สึกไม่ปลอดภัยยังคงวนเวียนอยู่ในใจ ราวกับมีใครบางคนกำลังจับจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลา ทุกครั้งที่เปิดประตูห้อง เธอจะชะงักและมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง คำพูดสุดท้ายของเขา "เธอเป็นของฉัน" ยังคงดังก้องอยู่ในหูซ้ำไปซ้ำมา

ในคืนที่สาม เกวลินกลับมาจากร้านดอกไม้ด้วยความอ่อนล้าเป็นพิเศษ วันนี้มีออร์เดอร์จัดดอกไม้สำหรับงานแต่งงาน ทำให้เธอต้องทำงานหนักกว่าปกติ เมื่อไขกุญแจเปิดประตูห้อง แสงสว่างลอดออกมาจากภายใน ทำให้เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอจำได้ว่าปิดไฟทุกดวงก่อนออกจากห้อง

หัวใจของเธอเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว เธอค่อยๆ เปิดประตูช้าๆ และสิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า ทำให้เธอแทบทรุดลงไปกองกับพื้น

ร่างสูงใหญ่ของ "คีร์" เอนกายอยู่บนโซฟาตัวโปรดของเธออย่างสบายอารมณ์ ราวกับเป็นบ้านของตัวเอง แสงไฟสีส้มนวลจากโคมไฟข้างโซฟา ส่องให้เห็นใบหน้าคมสันที่ยังคงมีร่องรอยบาดแผลจางๆ ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องมองมาที่เธออย่างไม่ละสายตา

"คุณ..." เกวลินอุทานออกมาด้วยความตกใจปนความโกรธ "คุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง!"

คีร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้ดูอ่อนโยนเลยแม้แต่น้อย "ฉันบอกแล้วไง เกวลิน...เธอเป็นของฉัน"

"นี่มันบุกรุกนะคะ!" เกวลินเสียงสั่น เธอพยายามควบคุมความกลัวที่กำลังกัดกินหัวใจ "ฉันจะแจ้งตำรวจ!"

"ลองดูสิ" น้ำเสียงของเขาเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นจนน่าขนลุก "แต่ฉันไม่แน่ใจว่าตำรวจจะช่วยเธอจากฉันได้"

เกวลินตัวสั่นเทา เธอรู้ดีว่าผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่คนธรรมดา แววตาและท่าทางของเขาบ่งบอกถึงอำนาจและความอันตรายบางอย่างที่เธอไม่กล้าจินตนาการ

"คุณต้องการอะไรจากฉัน?" เธอถามเสียงแผ่ว

"ฉันต้องการเธอ" คำตอบของเขาตรงไปตรงมา ราวกับเป็นเรื่องที่เข้าใจได้โดยไม่ต้องอธิบาย "เธอช่วยชีวิตฉันไว้...นั่นหมายความว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณ และฉันก็จะทวงคืน"

"แต่ฉันไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทน!" เกวลินโต้แย้ง "ฉันแค่ช่วยเหลือคนบาดเจ็บตามมนุษยธรรม!"

"โลกของฉันไม่มีคำว่า 'ฟรี' เกวลิน" คีร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ทำให้ร่างของเขาดูใหญ่โตและน่าเกรงขามยิ่งกว่าเดิม "ทุกสิ่งมีการแลกเปลี่ยน และการช่วยชีวิตฉัน...เป็นการแลกเปลี่ยนที่ยิ่งใหญ่"

เขาเดินเข้ามาใกล้เธอทีละก้าว เกวลินถอยหลังโดยอัตโนมัติ จนแผ่นหลังชนกับประตูห้อง เธอรู้สึกเหมือนถูกต้อนจนมุม

"คุณมันบ้า!" เธอตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความกลัวสุดขีด

คีร์หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ดวงตาคมกริบคู่นั้นจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธออย่างไม่ยอมลดละ "บ้าเพราะเธอ...เกวลิน"

เขาเอื้อมมือมาสัมผัสแก้มของเธออย่างเบามือ สัมผัสที่แผ่วเบานั้นกลับทำให้เกวลินรู้สึกหวาดหวั่นยิ่งกว่าการถูกขู่คำรามเสียอีก

"เธอทำให้ฉันรู้สึก...ในสิ่งที่ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน" เสียงของเขาแหบพร่าลงเล็กน้อย "ความโกรธ ความหงุดหงิด...และความปรารถนาที่จะครอบครอง"

"ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ" เกวลินอ้อนวอน น้ำตาเริ่มคลอเบ้า "ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโลกของคุณ"

"สายไปแล้ว" คีร์ตอบเสียงหนักแน่น "ตั้งแต่วินาทีที่เธอเปิดประตูรับฉันเข้ามาในชีวิต...เธอก็ไม่มีทางหนีพ้น"

เขาโน้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอ เสียงของเขาต่ำจนน่าขนลุก "เธอคือจุดอ่อนของฉัน...และฉันจะไม่มีวันยอมให้ใครมาแตะต้องเธอ"

จากนั้น เขาก็ก้มลงมาจูบริมฝีปากของเธออย่างรุนแรงและหนักหน่วง เป็นจูบที่ปราศจากความอ่อนโยน แต่กลับเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้าและความต้องการที่จะแสดงความเป็นเจ้าของ

เกวลินพยายามดิ้นรน ขัดขืน แต่เรี่ยวแรงของเธอมันช่างน้อยนิดเมื่อเทียบกับเขา เธอรู้สึกเหมือนถูกกักขังอยู่ในอ้อมแขนที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กกล้า

เมื่อเขาผละริมฝีปากออกไป เกวลินก็หอบหายใจด้วยความตกใจและสับสน ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

"ทำไมคุณถึงทำแบบนี้?" เธอถามเสียงสั่นเครือ

คีร์จ้องมองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความคลั่งไคล้ "เพราะเธอเป็นของฉัน...และฉันก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธออยู่ข้างกายฉันตลอดไป"

แล้วเขาก็อุ้มเธอขึ้นแนบอก พาเธอไปยังห้องนอนของเธออย่างง่ายดาย ราวกับว่าเธอเป็นเพียงตุ๊กตาตัวน้อยๆ เกวลินกรีดร้องและดิ้นรน แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงของเธอ

ในคืนนั้น เกวลินได้รู้ว่าโลกของคีรินทร์ วาเลนซิโอ นั้นอันตรายและน่าหวาดกลัวเพียงใด และการเข้ามาพัวพันกับเขา...อาจเป็นความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอ

แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความเย็นชาและดุดันของเขา...ความรู้สึกที่ร้อนแรงและลึกซึ้ง จนน่าหวาดหวั่นว่ามันอาจจะกลายเป็นความผูกพันที่ยากจะตัดขาด