บทที่ 143

เส้าชิงเดินนำพวกเขามายังด้านนอกห้องทำงานของฟู่ซือเหยียน ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู

“เข้ามาได้”

เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังแว่วมาจากภายในห้องทำงาน

เส้าชิงเปิดประตู เดินเข้าไปด้านในไม่กี่ก้าว “คุณชายฟู่ คุณเสิ่นกับคุณเวินมาแล้วครับ”

ได้ยินดังนั้น ฟู่ซือเหยียนที่ยืนข้างหน้าต่างจรดพื้นหมุนตัวกลับมา ดวงตาเฉี่ยวยาวหรี่ลงเล็กน้อย วาดสายตามองเวินจิ่งซีอย่างราบเรียบ แล้วเปลี่ยนไปล็อกสายตาไว้ที่เสิ่นชิงซู

“นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเรา ให้คนนอกรอข้างนอกเถอะ”

เสิ่นชิงซูขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณเวินไม่นับเป็นคนนอก”

“ไม่นับเป็นคนนอก?” ฟู่ซือเหยียนส่งเสียงเย็นเยียบหนึ่งที “ทำไม? สำหรับคุณ เขามีสถานะแล้วงั้นเหรอ?”

เสิ่นชิงซูคร้านที่จะต่อปากต่อคำกับเขา จึงหันไปมองเวินจิ่งซี “คุณรอฉันด้านนอกนะ”

เวินจิ่งซีถลึงตาใส่ฟู่ซือเหยียน แล้วหันมามองเสิ่นชิงซูก่อนพูดว่า “คุณวางใจ ผมอยู่นอกประตูนี้เอง ถ้าเขากล้ารังแกคุณ คุณตะโกนทีเดียวผมจะบุกเข้ามาทันที!”

เสิ่นชิงซูซาบซึ้งใจอย่างยิ่ง จึงยิ้มให้เขาเล็กน้อย

ฟู่ซือเหยียนไม่นึกว่าจะได้เห็นมุมที่เธออ่อนโยนต่อเวินจิ่งซีถึงเพียงนี้ ดวงตาสีดำขลับเริ่มหรี่ลงเล็กน้อย

เสิ่น