ฉุดลากกระชากรัก[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]

ฉุดลากกระชากรัก[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-26
โดย:  มณีภัทรสรอัปเดตเมื่อครู่นี้
ภาษา: Thai
goodnovel16goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
20บท
11views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้ "ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่ "ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้ "คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

เชียงราย

Saat Clara Hermosa tiba di bandara Negara Latvin, waktu sudah menunjukkan pukul 9 malam.

Hari ini adalah hari ulang tahunnya.

Begitu dia membuka ponselnya, dia menerima sekelompok ucapan selamat ulang tahun.

Semuanya dari teman dan rekan kerjanya.

Tapi tidak ada kabar sama sekali dari Edward Anggasta.

Senyum Clara pun memudar.

Ketika dia tiba di vila, sudah jam 10 lebih.

Saat Bibi Sari melihatnya, dia tertegun sejenak: “Bu Clara, kenapa Ibu... bisa datang ke sini?”

“Di mana Edward dan Elsa?”

“Pak Edward belum pulang, Nona Elsa masih main di dalam kamar.”

Clara pun memberikan barangnya pada Bibi Sari, tapi saat di lantai atas dia melihat Elsa Anggasta yang memakai baju tidur, tampak duduk di meja kecil, entah sedang memukul apa, tapi dia sangat serius, hingga bahkan tidak tahu ada orang yang masuk ke kamarnya.

“Elsa?”

Saat Elsa dengar suara ini, dia langsung berbalik dan menyebut dengan riang: “Mama!”

Lalu, dia kembali membalikkan badan dan lanjut memukul barang di tangannya.

Clara lalu mendekat dan memeluknya, saat dia hampir menciumnya, dia didorong oleh Elsa: “Mama, aku lagi sibuk.”

Clara sudah dua bulan tidak bertemu anaknya, jadi dia rindu padanya, tentu saja ingin menciumnya, dan berbicara dengan putrinya itu.

Melihatnya begitu serius, dia juga tidak mau mengganggunya: “Seminggu lagi, Tante Vanessa berulang tahun, ini hadiah yang aku dan Ayah siapkan untuk dia! Kulit kerang ini buatan aku dan ayah sendiri pakai mesin, cantik ‘kan?”

Clara merasa tenggorokannya tercekat, sebelum dia menjawab, putrinya yang masih memunggunginya pun lanjut berkata: “Ayah juga sudah siapkan hadiah lain untuk Tante Vanessa, besok—“

Hati Clara tercekat, dia tidak tahan lagi, “Elsa... masih ingat ulang tahun Ibu?”

“Ha? Apa?” Elsa menatapnya, lalu tunduk kembali dan menatap untaian manik-manik, sambil menggerutu: “Sudah kubilang jangan bicara denganku dulu, susunan manik-manikku jadi berantakan—“

Clara melepaskan tangan yang tadi sedang memeluk putrinya, dan tidak berbicara lagi.

Dia berdiri diam begitu lama, melihat putrinya bahkan tidak melihatnya, Clara mengatup erat bibirnya, lalu pergi dalam diam.

Bibi Sari melihatnya, lalu berkata: “Bu Clara, tadi aku sudah telepon Pak Edward, dia bilang malam ini dia ada urusan, jadi dia minta Anda tidur duluan.”

“Oke.”

Clara menjawab pendek, teringat perkataan putrinya tadi, dia tertegun, dan menelepon Edward.

Setelah berdering sejenak telepon itu diangkat, tapi suaranya terdengar begitu tenang: “Aku masih ada urusan, besok saja—“

“Edward, ini sudah malam, siapa itu?”

Itu suara Vanessa Gori.

Clara menggenggam ponselnya erat-erat.

“Nggak apa.”

Sebelum Clara selesai bicara, Edward langsung mematikan telepon.

Mereka sudah 3 bulan tidak ketemu, hari ini akhirnya dia pulang ke Negara Latvin, tapi Edward malah tidak mau segera pulang, bahkan dengar teleponnya pun, dia tidak mau.

Setelah nikah begitu lama, Edward selalu gini padanya, dingin, menjauh, dan tidak sabar.

Sebenarnya dia sudah terbiasa.

Kalau dulu, dia pasti akan telepon Edward lagi, lalu dengan sabar menanyakan keberadaannya, dan apa dia bisa pulang.

Akan tetapi mungkin hari ini dia kelelahan, jadi tidak ada tenaga untuk melakukan ini.

Keesokan paginya begitu bangun, dia berpikir sejenak, lalu memutuskan untuk menelepon Edward lagi.

Negara Latvin dan Negara Marola memiliki perbedaan 17 hingga 18 jam, jadi di Negara Latvia, hari ini barulah ulang tahunnya.

Kali ini tujuannya pulang ke Negara Latvin, selain ingin bertemu Edward dan Elsa, dia juga berharap di hari yang spesial ini, mereka bisa berkumpul, dan makan bersama.

Ini adalah doanya dalam ulang tahun kali ini.

Edward tidak mengangkat teleponnya.

Setelah begitu lama, dia baru mengirim sebuah pesan.

[Ada apa?]

Clara: [Siang ini ada waktu? Aku bawa Elsa, kita makan bareng yuk?]

[Oke, beri tahu aku setelah tahu lokasinya.]

Clara: [Oke.]

Setelah itu, Edward tidak membalas lagi.

Dia tidak teringat hari ini ulang tahunnya.

Meski Clara sudah mempersiapkan hatinya, tapi dia tetap merasa kecewa.

Setelah mandi, dia bersiap turun ke bawah, tapi saat ini dia mendengar suara putrinya dan Bibi Sari.

“Bu Clara sudah pulang, Nona Elsa nggak senang?”

“Aku dan Ayah sudah setuju mau main di pantai bersama Tante Vanessa, tapi ibu mendadak pulang, kalau dia mau ikut kami pergi, suasananya pasti nggak enak.”

“Ibu juga jahat banget, selalu nggak suka Tante Vanessa—“

“Nona, Bu Elsa itu ibumu, nggak boleh bilang gitu, nanti Bu Clara jadi sedih oke?”

“Aku tahu, tapi aku dan Ayah memang lebih suka sama Tante Vanessa, apa Tante Vanessa nggak bisa jadi ibuku saja?”

“...”

Jawaban Bibi Sari selanjutnya, tidak terdengar Clara lagi.

Itu adalah putri yang dibesarkannya sendiri, tapi setelah bersama ayahnya selama 2 tahun, dia malah jadi lebih dekat pada ayahnya, tahun lalu Edward datang ke Negara Latvin untuk buka cabang, tapi putrinya malah mau ikut juga.

Dia tidak rela, dia tentu ingin putrinya tetap di sisinya.

Tapi dia tidak tega lihat anaknya sedih, jadi dia setuju.

Tidak disangka...

Seperti dipaku di lantai, Clara berdiri tegak, wajahnya pucat, tidak bisa bergerak sama sekali.

Kali ini dia melepaskan pekerjaannya untuk datang ke Negara Latvin, karena dia ingin menemani putrinya.

Tapi tampaknya, tidak perlu lagi.

Clara kembali ke kamarnya, lalu menyimpan kembali hadiah yang dia bawa dari Negara Marola, ke dalam kopernya.

Beberapa saat kemudian, Bibi Sari meneleponnya, mengabari bahwa dia bawa Elsa keluar main, meminta Clara meneleponnya kalau ada urusan.

Clara duduk di atas tempat tidur, merasa hampa dan bingung.

Dia secara khusus melepaskan pekerjaannya untuk kemari, tapi akhirnya tidak ada yang benar-benar butuh dia.

Kedatangannya, membuatnya terlihat bodoh.

Setelah beberapa saat, dia keluar rumah.

Dia berjalan tanpa arah di negara yang asing tapi familier ini.

Saat mendekati siang, dia baru teringat, sebelumnya dia mengajak Edward makan siang.

Dia lalu teringat perkataan yang dia dengar tadi pagi, saat dia sedang ragu apakah mau pergi jemput putrinya, dia tiba-tiba menerima pesan dari Edward.

[Siang ini ada urusan, makan siangnya batal.]

Clara menatapnya lama, tidak terkejut sama sekali.

Karena dia sudah terbiasa.

Di hari Edward urusan kantor ataupun janji dengan temannya... semuanya lebih penting dari istrinya.

Walau sudah janji dengannya, Edward bisa membatalkannya sesuka hati.

Sama sekali tidak memikirkan perasaannya.

Lalu apa dia merasa kecewa?

Dulu mungkin iya.

Tapi sekarang dia sudah kebal, tidak ada rasa sama sekali.

Clara makin bingung.

Dia datang dengan senang, tapi baik suaminya, ataupun putrinya, semua dingin padanya.

Tanpa disadari, mobil yang dia kendarai tiba di sebuah restoran yang sering dikunjunginya bersama Edward.

Saat dia baru mau masuk, dia melihat Edward, Vanessa dan Elsa di dalam restoran itu.

Vanessa dan putrinya duduk di sisi yang sama dengan mesra.

Sembari bicara dengan Edward, dia bermain dengan Elsa.

Elsa tampak mengayunkan kakinya dengan senang, bermain dengan Vanessa, sambil memakan kue bekas gigitan Vanessa.

Edward menyendokkan makanan untuk mereka sambil tersenyum, tatapannya terus tertuju pada Vanessa yang ada di depannya, seakan di matanya hanya ada dia.

Inilah urusan yang dibilang Edward.

Ini juga adalah putri yang dia lahirkan dengan susah payah setelah mengandung selama 9 bulan.

Clara tersenyum getir.

Dia hanya bisa berdiri menatap mereka.

Setelah setengah jam, dia memalingkan wajahnya, membalikkan badan dan pergi.

Setelah kembali ke vila, Clara menyiapkan sebuah surat cerai.

Edward adalah impiannya saat dia masih muda, tapi Edward tidak mau menikahinya.

Dirinya yang dulu dengan bodohnya mengira, asalkan dia berusaha keras, dia pasti bisa masuk ke dalam hatinya.

Tapi kenyataan malah menghantamnya dengan keras.

Sudah hampir 7 tahun.

Ini saatnya sadar.

Dia memasukkan surat cerai itu ke dalam amplop, meminta Bibi Sari memberikannya pada Edward, lalu menarik kopernya ke dalam mobil, dan memerintahkan supirnya: “Ke bandara.”
แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
20
เชียงราย
รถกระบะโฟร์วีลสี่ประตูเคลื่อนตัวออกจากลานจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังประจำจังหวัด เมื่อสายรายงานว่า ‘เหยื่อ’ มาถึงแล้ว ใบหน้าหล่อเหลายกยิ้มก่อนจะพลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา เพิ่งจะบ่ายสามโมงกว่า ๆ แต่บรรยากาศรอบด้านกลับดูเหมือนหกโมงเย็น คงเป็นเพราะฝนที่เพิ่งเทกระหน่ำลงมา เลยทำให้ดูมืดครึ้มไปทั่วบริเวณสถานีขนส่งจังหวัดเชียงรายร่างบอบบางสะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เดินลงมาจากรถทัวร์เมื่อกระเป๋ารถประกาศให้ทราบว่าถึงจุดหมายปลายทางแล้ว มือบางควานหามือถือที่กำลังสั่นในกระเป๋าสะพายใบเล็กเพื่อกดรับสาย เพราะเธอปล่อยให้มันสั่นมาแบบนี้มาพักใหญ่ ๆ แล้ว“ค่ะแม่ ป่านขึ้นเครื่องคืนพรุ่งนี้ค่ะ” ตอบปลายสายก่อนจะต้องรีบยกมือปิดมือถือ เมื่อมีเสียงเรียกผู้โดยสารดังแทรกเข้ามา“เกือบไปแล้ว” ลันลดาเป่าลมออกจากปาก รู้สึกโล่งใจเมื่อปลายสายไม่สงสัยอะไร ก่อนจะคลายนิ้วที่ไขว้ไว้ด้านหลังออกจากกัน“ขอโทษนะคะ” รู้สึกผิดที่ต้องโกหกมารดาคำโตมือบางยกมือถือขึ้นมาดู ก่อนจะพิมพ์ชื่อสถานที่ที่ต้องการไปเพื่อดูระยะทาง ‘ไร่แสงตะวัน’ คือสถานที่นั้น เพราะตอนนี้พ่อแม่และพี่สาวเธออยู่ที่นั่น กำหนดการเดินทางมาเชียงรายของลันลดาคือวั
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
แผนร้าย
ในขณะที่รถเคลื่อนตัว ในหัวของชายหนุ่ม ก็คิดไปต่าง ๆ นานา หลายครั้งที่ดวงตาคู่คมภายใต้กรอบแว่นตาสีดำเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งมาด้วยกัน ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวของนายหญิง มีหลายส่วนบนใบหน้าที่คล้ายกัน แต่นายหญิงสวยกว่า ในขณะที่ คนน้องดูจืดชืดไปนิด แต่ก็พอไปวัดไปวาได้เธอคนนี้น่ะหรือ... ที่กล้าปฏิเสธคุณเผ่าของเขา ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ขนาดรวยล้นฟ้าอย่างพ่อเลี้ยงเผ่าเพชร เธอยังกล้าปฏิเสธ ถ้าเป็นเด็กกำพร้าอย่างเขา คงถูกมองไม่ต่างจากไส้เดือนกิ้งกือแน่นอน“อีกนานไหมคะกว่าจะถึงไร่แสงตะวัน” ถามด้วยความอยากรู้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอไปไร่แสงตะวัน ครั้งหนึ่งเธอเคยมาเชียงราย แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว และก็ไม่ได้ไปที่ไร่แสงตะวัน เพราะเผ่าเพชรรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลประจำจังหวัด ใบหน้าพ่อแม่และพี่สาวลอยเข้ามาในหัว จะเป็นไงนะถ้าพวกท่านเห็นเธอวันนี้“อีกพักใหญ่ ๆ ฝนตกหนักถนนลื่น ขับเร็วไม่ได้”ลันลดาพยักหน้าเข้าใจ เมื่อคนขับรถตอบมาแบบนี้“ทำไมไม่ให้รถที่ไร่มารับ”อาคมถามกลับ อันที่จริงเรื่องที่เธอนั่งรถทัวร์มาเชียงราย เขาก็ไม่รู้มาก่อน แต่บังเอิญว่าลูกน้องเขาดันตาดีเห็นเธอเข้า จึงมารายงานให้เ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
ลักพาตัว
อาคมตัดสินใจพาลันลดามาที่บ้านของเขา เป็นบ้านไม้สองชั้น หลังเล็กกะทัดรัดบนเนื้อที่ไร่เศษ เขาซื้อที่ตรงนี้ไว้เพราะเจ้าของบอกขายให้ในราคาถูก ถึงแม้ส่วนใหญ่อาคมจะอยู่ที่โรงแรมกับไร่ แสงตะวัน แต่เมื่อเห็นว่าที่ตรงนี้สวยเลยซื้อเก็บเอาไว้ “ถึงแล้ว ลงไปสิ” ลันลดาหน้าเสีย เมื่อเห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้าชัดเจน ใบหน้าสวยซีดเผือด อย่าบอกนะว่าเธอกำลังเจอดี จังหวะนั้นมือถือของอาคมก็สั่นขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้เขาก็จะเมินเฉยไม่ได้อีกแล้ว เพราะมันเป็นการสั่นครั้งที่สาม“ครับคุณเผ่า” อาคมรับสาย“มึงอยู่ไหน” เผ่าเพชรถามกลับรัวเร็ว“ผมมาพักผ่อนครับ”“หา! อย่างมึงเนี่ยนะไปพักผ่อน”เผ่าเพชรแทบไม่เชื่อหูเมื่อได้ยินคำที่อาคมตอบกลับมา คนบ้างานอย่างมันเนี่ยนะจะไปพักผ่อน“ครับ! นั่งดี ๆ สิวะ” อาคมตอบกลับมา แต่เผ่าเพชรจับน้ำเสียงได้ว่า มันกำลังอยู่กับใครบางคน“อะไรนะ!”“เปล่า ๆ ครับ”“กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ เขาจะข่มขืนฉัน”“เงียบ!! บอกว่าให้เงียบ”“...”“ไอ้คม! มึงกำลังทำอะไร!”“แค่นี้ก่อนนะครับ อยากตายหรือไงฮะ!”“คม... ไอ้คม! มึงกำลังทำอะไร!!”เผ่าเพชรร้องลั่นเมื่อได้ยินเสียงคนในสายชัดเจน ร่างสูงยืนตะลึงอยู่กับ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
เกือบเสียแผน
“เอ้า” กระเป๋าผ้าใบโตถูกโยนมาข้างตัว ส่งผลให้ร่างบาง ที่นั่งเหม่อสะดุ้งสุดตัว อาคมจงใจโยนมันไปตรงหน้าเธอ ลันลดามองกระเป๋าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนค้ำหัวเธออยู่“คุณไม่ได้เป็นคนขับรถสองแถวจริง ๆ ใช่ไหม”หญิงสาวเอ่ยถาม หลังจากคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกอย่างช่างเหมาะเจาะไปหมด ไม่มีรถคันไหนไปส่งเธอที่ไร่แสงตะวัน มีแค่รถเขาเท่านั้นที่เสนอตัว และเขาก็พาเธอมาที่นี่ ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าเขาทำ แบบนี้ทำไม ถ้าเป็นพวกรักพาตัวเพื่อเรียกค่าไถ่ เขาก็คงรับเงินเธอไปแล้ว แต่นี่เขาไม่ต้องการเงิน ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าเขาอาจจะถูกใคร สักคนสั่งมา แต่เธอไม่เคยมีศัตรูที่ไหน จะมีก็แต่...“ผมเป็นคนขับรถ ถ้าไม่ขับจะพาคุณมาได้เหรอ”อาคมยังกวนไม่เลิก เพราะนิสัยเป็นคนขี้เล่น จึงลืมไปว่าเขาต้องทำตัวให้โหด เถื่อน เธอคนนี้จะได้กลัวเขามาก ๆ“มีคนจ้างให้คุณมาจับตัวฉันเหรอคะ”“อย่าพูดมาก หุงข้าวเป็นไหม เพราะต่อไปนี้คุณต้องอยู่ที่นี่”“นานแค่ไหนคะ”คำถามของเธอทำให้อาคมหยุดคิด นั่นสิ... เขาจะยึดตัวเธอไว้นานแค่ไหน“จนกว่าผมจะพอใจ”“แล้วแค่ไหนคุณถึงจะพอใจล่ะคะ คุณจะข่มขืนฉันแบบในละครหรือเปล่า”“...”“ถ้าจะทำแบบนั้น ค
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
ตุ๊กแกเป็นเหตุ
ลันลดายังคิดไม่ตกว่าเขาเป็นใคร และพาเธอมาที่นี่ทำไม เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่ ผู้ชายคนนั้นถึงแม้จะไม่ได้ดูน่ากลัว แต่ก็ไว้ใจไม่ได้ จะยังไงก็ตามเธอคงต้องไหลไปตามน้ำ เล่นไปตามบทเพื่อความอยู่รอดป่านนี้พ่อแม่และพี่สาวจะเป็นยังไงบ้างนะ ท่านจะเป็นห่วงเธอบ้างไหม แผนเซอร์ไพรส์ครอบครัว แต่ตัวเองกลับถูกเซอร์ไพรส์เสียเอง แถมใครก็ไม่รู้มาจัดให้ ช่างเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขจริง ๆ เธอตั้งใจมาหาพี่สาวเพื่อขอบคุณที่พี่ช่วยให้เธอได้ไปตามความฝัน ไม่ต้องแต่งงานตั้งแต่ยังเรียนหนังสือไม่จบ“พี่ปอขา ป่านคิดถึงพี่ปอจัง”แม้ว่าที่ผ่านมาเธอกับพี่สาวจะไม่ค่อยได้พูดคุยกันเท่าไร เพราะพ่อแม่ส่งลลนาไปอยู่ต่างประเทศตั้งแต่เธอยังเด็ก ๆ แต่ลันลดาก็จำได้และคิดถึงพี่ปอเสมอ วันที่พี่สาวกลับมา เธอกับพี่ก็กลายเป็นคนแปลกหน้า เธอเรียนหนัก ในขณะที่พี่ก็งานยุ่ง เวลาอยู่บ้านก็ไม่ตรงกัน และส่วนมากพี่ก็จะไม่ค่อยได้กลับบ้าน เธอภูมิใจเสมอที่มีคนรู้ว่าเธอเป็นน้องสาวนางร้าย และดีใจที่มีคนทักว่าเธอหน้าเหมือนพี่ ถึงแม้พี่จะมีข่าวเสีย ๆ หาย ๆ แต่เธอก็ไม่เคยแคร์ ทุกอย่างมาแตกหักก็วันที่พ่อแม่ส่งพี่สาวให้มาแต่งงานแทนเธอ เธอรู้ว่าตัวเ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
เมียเชลย
ผ้าขาวม้าถูกนำไปจุ่มน้ำทั้งผืนก่อนที่คนตัวโตจะวิ่งกลับมาแล้วใช้ผ้าผืนใหญ่ เช็ดไปบนใบหน้าที่ซีดจนไร้สีเลือดของหญิงสาว ตุ๊กแกแค่ไม่กี่ตัวถึงกับสลบเลยเหรอ คิดเมื่อใช้ผ้าละเลงลงไปบนใบหน้าของเธอ ถูลงไปแรง ๆ จะได้รู้สึกตัวเร็ว ๆ เพราะผ้าที่ใช้ผืนใหญ่เกินไปบวกกับแรงของชายหนุ่มน้ำบางส่วนจึงซึมลงไปตามเสื้อยืด ผ้าเนื้อบาง คนที่หมดสติขยับตัว เมื่อรู้สึกถึงแรงที่กดถูไปบนใบหน้า ผิวแก้มเนียนใสแดงขึ้นเป็นเปื้อนในพริบตา เมื่ออาคมถูเอา ๆร่างบางดีดตัวลุกขึ้น กระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของคนร่างสูง สองแขนเรียวกอดคอเขาเอาไว้ ใบหน้าสวยซุกลงที่อกกว้าง อาคมตะลึงค้างอยู่กับที่ ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเธอ สองแขน อ้าค้าง ไม่รู้จะเอาไปวางตรงไหนดี เมื่อมีคนร่างบางเนื้อตัวนุ่มนิ่มกอดเขาเอาไว้ ร่างสูงสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวที่สั่นเทาของเธอ“ช่วยด้วยค่ะ! ตุ๊กแกมันจะกัดป่าน ฮือ ๆ ๆ”ลันลดาร้องให้เขาช่วย เพราะภาพสุดท้ายที่เธอเห็นก็คือ ฝูงตุ๊กแกขนาดใหญ่ ดวงตาปูดโปนที่พากันมองมาที่เธอ ขนอ่อนพากันลุกชัน เมื่อขยะแขยงกับสิ่งที่เห็น หญิงสาวซุกตัวอยู่กับอกเขา กอดคอเขาแน่นเพื่อยึดไว้เป็นที่กำบัง อาคมที
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
เฮียขา
อาคมเดินเข้ามาในห้องครัวเพื่อสำรวจดูว่ามีอะไรให้กินได้บ้าง เวลานี้จะไปหาอะไรที่ไหนกินก็ยากแล้ว แม้แต่ก๋วยเตี๋ยวยังต้องขับรถเข้าไปกินในเมือง มือแกร่งเปิดกระติกน้ำที่เคยเอาข้าวสารใส่ไว้ ก่อนจะอมยิ้ม เมื่อเห็นข้าวสารยังเหลือเกือบครึ่งกระติก รอดตายแล้วชายหนุ่มคิดในใจ มองหาหม้อหุงข้าว ไม่ได้ใช้มานานตัวหม้อไปทาง ฝาไปทาง สายไฟไปอีกทาง ดีนะที่หนูไม่กัดจนขาด ไม่อย่างนั้นคงได้กินข้าวดิบกันบ้าง ชายหนุ่มถอนหายใจ หุงข้าวแล้วหนึ่งอย่าง ส่วนกับข้าวเดี๋ยวค่อยว่ากัน ไม่มีของสด มีแต่ไข่ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และปลากระป๋อง“ดีนะ ที่มีถุงยังชีพ” พูดกับตัวเองเมื่อของที่มีไม่ต่างอะไรกับของบริจาคลันลดาเดินตามเข้ามา ยังคงมองซ้ายมองขวาอย่างหวาดระแวง เจ้าตุ๊กแกพวกนั้นทำเธอประสาทหลอนไปหมด ไม่ว่าจะอยู่ตรงไหนเธอก็อยู่ไม่เป็นสุข อะไรขยับเขยื้อนเธอก็คอยระแวงว่าเป็นสัตว์น่ากลัว พวกนั้น ตากลมโตมองไปตามข้างฝา หลังคา ฝ้าเพดาน ก่อนจะไล่มองไปตามพื้น เพราะนอกจากตุ๊กแกแล้ว ยังมีสัตว์อีกหลายประเภทที่เธอกลัว ยิ่งฝนตกพื้นเฉอะแฉะแบบนี้ เวลาค่ำ ๆ อย่างนี้ อึ่งอ่าง คางคก ได้เวลาออกมาหากิน“หลอน” อาคมพูดขึ้นมาลอย ๆ เม
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
คมขา
อาคมเดินกลับเข้ามาในครัว เป็นเวลาเดียวกับที่ลันลดา ตีไข่จนฟู ชายหนุ่มนำใบโหระพาที่ได้มา ไปล้างน้ำแล้วใส่ลงไปในไข่ คนให้เข้ากัน ก่อนจะหันไปเปิดเตาแก๊ส ตั้งกระทะใส่น้ำมันรอให้น้ำมันในกระทะร้อนได้ที่ คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ก่อนจะชะโงกหน้าไปมองในชามไข่ เอาใบโหระพาใส่ลงไปแบบนี้ เธอไม่เคยกิน ถ้าเป็นชะอมไข่ยังเคยเห็นผ่านตามาบ้าง“กินได้น่า ถ้าทำแล้วกินไม่ได้จะทำไปทำไม” อาคมตอบ ทั้ง ๆ ที่สายตายังอยู่กับกระทะ เขารู้ว่าเธอสงสัย ตั้งแต่เห็นหัวคิ้วเธอขมวดเข้าหากันแล้ว คุณหนูก็แบบนี้... กินยาก“ยังไม่ได้ถามเลยค่ะ”“รู้ก็แล้วกัน เอาจานไปล้างไป คว่ำไว้นาน ๆ ฝุ่นมันเกาะ”“ใช้ฉันเหรอคะ”“อยู่กันสองคน ไม่ใช้คุณแล้วจะใช้ใคร”“ก็จริงของคุณ”ร่างบางหันไปหยิบจานที่คว่ำอยู่ในกระจาด เธอใช้วิธีมองหาเอา เพราะถ้าถามก็คงได้คำตอบแบบเดิม ยกจานเดินออกไปยังที่ล้าง ข้างนอก ตากลมโตมองอย่างหวาดระแวง ก่อนจะลงมือล้างจาน รีบ ๆ ทำจะได้เสร็จเร็ว ๆไม่นานกลิ่นหอมของไข่เจียวก็ลอยมาเข้าจมูก และที่ทำให้เธอกลืนน้ำลายลงคอก็คือนอกจากความหอมของไข่เจียวแล้ว ยังมีกลิ่นหอมของใบโหระพาเพิ่มมาด้วย เมนูนี้เธอจะยกให้เป็นเมนูโปรด จะจำเ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
ศัลยกรรม(เผ่าเพชร)
ลลนามองร่างสูงใหญ่เปล่าเปลือยที่ยืนอยู่หน้ากระจก บานสูงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ตากลมโตมองลงไปในดวงตาคู่คม ที่สะท้อนผ่านกระจกเงามาสบกับตาของเธอ หญิงสาวส่งยิ้มบางให้สามี ผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่พันอยู่รอบกายร่วงลงไปกองที่เท้า เจ้าของร่างบางจงใจสลัดมันออก ก่อนจะก้าวไปยืนซ้อนหลังคนที่ยืนอยู่หน้ากระจก แขนเรียวโอบรอบเอวหนาเอาไว้ เผ่าเพชรยิ้มหวานเมื่อลูกแมวตัวน้อยถูหน้าไปมากับแผ่นหลังของเขา “คิดอะไรอยู่คะ คิ้วยุ่งเชียว”คำถามของภรรยาทำให้คำที่กำลังคิดอะไรบางอย่างในหัว ต้องถอนหายใจ“พี่กำลังคิดเรื่องที่คุยค้างไว้กับไอ้พีทนะครับ”“อีพริตเหรอคะ! นังนั่นมันแอบมาคุยอะไรกับพี่คะ”ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนเมื่อได้ยินคำตอบของสามี จนคนฟังต้องเลิกหัวคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย“หึ ๆ ๆ”ขำให้ภรรยาอย่างนึกเอ็นดู เมื่อได้ยินคำที่เธอใช้เรียกเพื่อนรัก ร่างสูงหันกลับมาเผชิญหน้า มือใหญ่เอื้อมมาบีบจมูกเล็ก เมื่อลลนาทำท่าทางเหมือนหึงเขา หึงเขากับผู้ชายเนี่ยนะ มันเข้าท่าที่ไหนกัน“พีทครับ ไม่ใช่พริต” เผ่าเพชรเอ่ยแก้ให้พีทพล เพราะตอนนี้ อีพริตของลลนา แปลงร่างเป็นผู้ชายเต็มตัว แถมมีเมียมีลูกไปแล้ว “นั่นแหละค่ะ ปอก็
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
ร้องเพลงนะจ๊ะ
เสียงกีตาร์ที่ดังมาพร้อมเสียงเพลงของนักร้องเพื่อชีวิต ยุค 90 ทำให้ร่างบางที่นั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงนอน ลุกขึ้นไปมองที่หน้าต่างเพื่อหาที่มาของเสียงเพลงที่ไพเราะจนปวดหูนี้ อันที่จริงเสียงของเขาก็จัดว่าฟังได้ แต่ที่ทำให้เธอต้องปวดหูก็เพราะนักร้องตะเบ็งเสียงแข่งกับเสียงกีตาร์นั่นเอง หรือว่าเพลงเพื่อชีวิตเขาร้องกันแบบนี้ เอาให้มันสุด ๆ ไปเลย ไหน ๆ ก็อยู่กลางป่าแล้ว ดึกขนาดนี้คงไม่มีหมาแมวที่ไหนออกมาฟังหรอก มีแค่เธอคนเดียวนี่แหละที่นั่งตาค้าง ฟังเขามาหลายชั่วโมงแล้ว เพราะนอนยังไงก็นอนไม่หลับ กลัวและระแวง ไปหมด ขนาดปิดประตูลงกลอนแล้วก็ยังกลัวอยู่ดีมือที่เล่นกีตาร์ก็หยุดชะงัก เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นตากลมโตของคนที่กำลังมองเขา ร่างบางยืนกอดอกพิงกรอบหน้าต่าง ผมยาวสยายปลิวไปตามแรงลมที่พัดเข้าไปทางหน้าต่าง มือแกร่งฉวยขวดเหล้าขาวที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ แล้วกลืนลงคออึกใหญ่ ก่อนจะเพ่งมองข้างบนอีกครั้ง เพื่อดูให้แน่ใจ“คนนี่หว่า สวยซะด้วย” พูดกับตัวเองเมื่อปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายเริ่มมากขึ้น มากจนลืมไปว่าเขาเป็นคนพาเธอมาที่นี่เอง“อ้อ... ยายคุณหนูน้องนายหญิง ลืมเลย นึกว่าสาวที่ไหน”ตาคมเข้มมองไปที่คนข้า
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-06-23
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status