บทที่ 5 ข้อแลกเปลี่ยน

จ้าวจิ้งเทียนหันไปมองหญิงสาวผู้ยื่นข้อเสนอให้กับเขา

หึ! หนึ่งพันตำลึงงั้นรึ เขาที่เห็นเงินมากมายจนนับไม่ถ้วนไม่ได้สนใจกับข้อเสนอของนางสักเท่าใดนัก จึงหันหลังเดินออกมา แต่ทว่าหญิงสาวผู้นั้นช่างดื้อดึงนัก นางตามเขามาอย่างไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้น ก่อนจะมาหยุดตรงหน้าเขา

จ้าวจิ้งเทียนพิจารณามองใบหน้าของหญิงสาว ใบหน้าเรียวขาวอมชมพูเหมือนดอกเหมยแรกแย้ม ดวงตากลมโตเหมือนไข่หงส์ ผิวเนียนละเอียดราวกับหิมะ ทำให้เขาจิตใจหวั่นไหวไม่น้อย

เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับสตรีนางใดมาก่อน จ้าวจิ้งเทียนจึงหยุดและชำเลืองมองหลิวลี่เซียนเล็กน้อย

"ว่าอย่างไร ข้าซื้อต่อหนึ่งพันตำลึงขายรึไม่ ทำไมต้องเดินหนีข้าด้วย"

แววตาที่แฝงด้วยความดื้อรั้นและเอาเรื่องของหลิวลี่เซียน ทำให้จ้าวจิ้งเทียนเผลอยกยิ้มที่มุมปาก

"ไม่ขาย ข้าจำเป็นต้องใช้มัน"

จ้าวจิ้งเทียนตอบเสียงเรียบ ที่เขาออกมานอกวังวันนี้เพราะองครักษ์มารายงานเขาว่าไข่มุกสุยโหวมีขายที่หอเป่าชิง มันเป็นไข่มุกหายากยิ่งนัก และสรรพคุณของมันสามารถรักษารอยแผลเป็นบนใบหน้าเขาได้อีกด้วย

หลิวลี่เซียนมองจ้าวจิ้งเทียนด้วยแววตาครุ่นคิดเล็กน้อย อีตาคนนี้จะเอาไข่มุกสุยโหวไปทำไมกันนะ หรือว่าเอาไปให้ภรรยาของเขา

จ้าวจิ้งเทียนเดินหนีหลิวลี่เซียน แต่นางยังคงไม่ละความพยายามยังคงเดินตามเขาไม่หยุด จนกระทั่งเดินออกมาไกลจากตลาดมากแล้ว

นางแยกตัวออกมาจากไป๋หลางอย่างลืมตัว ก่อนจะพบว่าชายผู้นั้นได้เดินไปแล้ว

หลิวลี่เซียนเหมือนได้สติ นางหยุดเดินก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อย น่าเสียดายนัก!

ในระหว่างที่หลิวลี่เซียนกำลังจะหมุนตัวกลับสายตาของนางก็มองไปรอบๆ ให้ตายสิ! เดินมาทางไหนล่ะเนี่ย แล้วจะกลับทางใดกันเล่า!!! หลิวลี่เซียนยกมือขึ้นกุมหน้าผากตนอย่างคิดไม่ตก

"เจ้าต้องการไข่มุกสุยโหวไปทำไม?"

หลิวลี่เซียนตกใจจนต้องรีบหันกลับไปมอง ก็พบกับชายคนเดิมที่นางตามตื๊อขอซื้อไข่มุกสุยโหวต่อจากเขา อะไรกัน! เมื่อกี้เห็นเดินหายไปไกลแล้วแท้ๆ

"ข้าชอบ ข้าอยากได้ ตกลงท่านจะขายให้ข้าใช่หรือไม่?"

หลิวลี่เซียนแบมือไปตรงหน้าจ้าวจิ้งเทียน เขาชักกล่องไข่มุกกลับไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้หญิงสาวตรงหน้าคิ้วขมวดด้วยความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

จ้าวจิ้งเทียนมองหน้าหลิวลี่เซียนอย่างพิจารณา ในใต้หล้านี้มีไม่กี่คนที่รู้จักไข่มุกสุยโหวนี่ เพราะถ้าไม่พิจารณาดีๆ ก็จะมองมันเป็นเพียงแค่ไข่มุกไร้ค่าเม็ดหนึ่งเท่านั้น นอกจากว่าคนผู้นั้นเป็นผู้เชี่ยวชาญหรือมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาไม่เชื่อว่านางจะแค่ชอบมันเท่านั้น! 

"ท่านจะโก่งราคากันหรือไง ข้าให้ได้แค่หนึ่งพันตำลึงเท่านั้น หากท่านไม่เชื่อว่าข้ามีตำลึงให้จ่าย งั้นข้ามัดจำไว้ก่อนห้าร้อยตำลึง อีกห้าร้อยตำลึงข้าจะกลับไปเอาที่จวนแล้วให้คนส่งไปให้ท่าน ว่าแต่ท่านเป็นบุตรชายจวนใดหรือ?" หลิวลี่เซียนพยายามต่อราคากับจ้าวจิ้งเทียน ยังไงซะท่านพ่อท่านแม่ของเจ้าของร่างเดิมก็มีทรัพย์สินมากมาย นางขอมาใช้สักนิดหน่อยจะเป็นไรไป

"เจ้าเป็นบุตรสาวตระกูลใด?"

"ตระกูลหลิว พ่อข้าเป็นท่านเสนาบดี"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าเล็กน้อย บุตรสาวฝาแฝดของท่านเสนาบดีหลิวเทียนเฉิงนี่เอง ที่เขารู้ว่าเสนาบดีหลิวมีบุตรสาวฝาแฝดเพราะเสด็จพ่อเคยกล่าวว่า เสียดายที่เสด็จแม่หมายมั่นเจินเซียงไว้ให้เขาแล้ว มิฉะนั้นคงจะทาบทามสู่ขอบุตรสาวฝาแฝดของเสนาบดีหลิวคนใดคนหนึ่งให้แก่เขา

หญิงงามตรงหน้า เจ้าอยากเป็นชายารองของข้าหรือไม่?

จ้าวจิ้งเทียนสะบัดศีรษะไปมาไล่ความคิดพิลึกในหัวของเขาออกไป

ฟิ้ว! พรึ่บ!

จ้าวจิ้งเทียนรีบดึงตัวของหลิวลี่เซียนเข้ามาแนบกับตัวเขา นางมีสีหน้าตกใจพร้อมกับหันซ้ายหันขวาหาต้นต่อของธนูดอกนั้น

เจ็บใจนัก!!! วันนี้เขาไม่ได้ให้องครักษ์ลับตามมาด้วย แม้แต่ทหารรักษาพระองค์ก็ยังไม่มี ใครกันมันกล้าติดตามมาเล่นงานเขา

"นะ นั่นมันใช่ธนูรึเปล่า!!!"

"ตามข้ามาถ้ายังไม่อยากตาย"

หลิวลี่เซียนวิ่งตามจ้าวจิ้งเทียนที่จับมือนางวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต เสียงธนูยังคงไล่ตามมาไม่หยุด นางรีบหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนแล้วต้องเบิกตากว้าง แขนขวาของเขาที่จับมือนางไว้มีบาดแผลที่เกิดจากของมีคม ถ้าให้นางเดาน่าจะเป็นธนูนั้น

"หลบไปตรงนั้น ห้ามออกมาจนกว่าข้าจะสั่ง!"

จ้าวจิ้งเทียนผลักหลิวลี่เซียนให้ไปหลบที่หลังกิ่งไม้ใหญ่ ก่อนที่เขาจะพุ่งเข้าไปจัดการกับมือธนูทีละคน

ทำไมเขาเท่จังนะ ไม่สิ!!! ใช่เวลาไหม

ไม่นานหลังจากที่ต่อสู้อยู่สักพัก มือธนูที่ตามมาก็ล้มลงตายอย่างไม่เหลือซาก จ้าวจิ้งเทียนเดินมาหาหลิวลี่เซียนที่มองมาที่เขาด้วยสายตาตกตะลึง แต่มันก็แค่แวบเดียวเท่านั้น

"ท่านบาดเจ็บ!!!"

"ข้าไม่เป็นอะไร ประเดี๋ยวข้าจะเดินกลับไปส่งเจ้าตรงมุมตลาดนั้น เจ้าก็กลับจวนไปเถิด ที่ตรงนี้ไม่ปลอดภัยเท่าใดนัก"

"ให้ข้าใส่ยาทำแผลให้ท่านก่อนเถิด"

"ข้าไม่เป็นอะไร"

หลิวลี่เซียนไม่ฟังเสียงของจ้าวจิ้งเทียนแม้แต่น้อย นางดึงมือเขาให้มานั่งใต้ต้นไม้ จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย ตั้งแต่เล็กจนโตมาในวัยสิบแปดปีเขาไม่เคยแตะเนื้อต้องตัวหญิงสาว แต่นี่มันอะไรกัน หญิงสาวจากจวนตระกูลใหญ่ทำไมถึงมือไวนัก

หลิวลี่เซียนเหมือนจะรู้ความคิดของจ้าวจิ้งเทียน นางเบ้ปากน้อยๆ ก่อนจะมองค้อนเขา

"ข้ามิได้เสน่หาท่านหรอกนะ อย่ามาทำหน้าแบบนั้น ข้าแค่อยากตอบแทนที่ท่านช่วยดึงข้าให้พ้นจากธนูดอกนั้นก็เท่านั้นเอง"

จ้าวจิ้งเทียนมีสีหน้าเรียบเฉย เขานั่งมองหลิวลี่เซียนที่กำลังขยำใบอะไรสักอย่างอย่างใจจดใจจ่อ

"เจ้าทำอะไร?"

"ขยำใบบัวบกไง โชคดีนะข้าแวะซื้อมันมาตอนเดินตลาดนั่น มันมีสรรพคุณสมานแผลแก้อักเสบด้วยนะ มานี่เอาแขนท่านมา"

จ้าวจิ้งเทียนยื่นแขนให้นางอย่างว่าง่าย พลางมองดูหญิงสาวตรงหน้าทำแผลให้เขาอย่างตั้งอกตั้งใจ

เขาคิดผิดที่ไหนกัน บุตรสาวตระกูลหลิวนางนี้ไม่ธรรมดา? 

ในขณะที่กำลังทำแผลผ้าคลุมหน้าของจ้าวจิ้งเทียนที่คลุมไว้ก็หลุดออกมา ทำให้หลิวลี่เซียนที่กำลังเงยหน้าขึ้นมาตกตะลึงไม่น้อย

แก้มข้างขวาของเขาเป็นรอยแผลเป็นยาวสีดำนูนใหญ่ จ้าวจิ้งเทียนเหมือนจะรู้ตัวเขารีบดึงผ้ามาคลุม แต่ถูกหลิวลี่เซียนคว้ามือไว้ เขาหันไปมองนางด้วยแววตาเย็นชา

"เจ้าคิดจะทำอะไร"

"ดูแผลบนหน้าท่านไง"

หลิวลี่เซียนมองเขาด้วยสายตาปกติ ไม่มีแววตาหวาดกลัวหรือรังเกียจแม้แต่น้อย

"ท่านไปทำสิ่งใดมา หน้าถึงเป็นรอยแผลเช่นนี้"

"อย่ายุ่งเรื่องของข้า กลับไปซะ"

หลิวลี่เซียนจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด อะไรกัน น่าเสียดายใบหน้าหล่อเหลานี้นัก ถ้าได้ครีมของนางไปใช้นะ ไม่เกินสองอาทิตย์รับรองหล่อใสเหมือนเดิม รอยแผลไม่ลึกเท่าไร แต่ค่อนข้างยาวดำเกิดจากการรักษาผิดวิธี

"ข้ารักษาใบหน้าท่านได้นะ"

จ้าวจิ้งเทียนหันมามองนางด้วยแววตามีความหวัง ก่อนจะเก็บสายตาคืนกลับ

"เจ้าน่ะเหรอ?"

"นี่ๆๆๆ อย่ามามองข้าด้วยสายตาแบบนี้เชียวนะ เอางี้ ข้าจะบอกสูตรท่านไป ท่านก็เอาไปลองทำดู แต่มีข้อแม้นะ?"

"เจ้าต้องการอะไร?"

หลิวลี่เซียนยิ้มจนตาหยีพลางกวาดสายตามองไปที่กล่องไข่มุกนั่น

"ได้ ถ้าเจ้ารักษาข้าได้ ข้ายินดีให้เจ้าทุกอย่าง แต่ถ้าเจ้าทำไม่ได้เหมือนที่เจ้าว่า หึ!"

จ้าวจิ้งเทียนมองหลิวลี่เซียนด้วยใบหน้าเย็นเหยียบ จนนางรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

"ไม่ยาก ท่านเห็นใบบัวบกนี่ไหม ท่านใช้มันวันละกำคั้นแต่น้ำเอามาทารอยแผลนี้ของท่านทุกวันเช้าเย็น ส่วนไข่มุกสุยโหวท่านใช้แค่หนึ่งเม็ดบดให้ละเอียดผสมกับน้ำผึ้งสองช้อน เอามาทาแผลท่านก่อนนอน เท่านี้ไม่ยาก ท่านจำได้รึไม่?"

จ้าวจิ้งเทียนพยักหน้าเล็กน้อย

"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าสมุนไพรนั่นกับไข่มุกสุยโหวสามารถรักษารอยแผลบนหน้านี้ได้?"

"ข้าเคยเรียนมา"

หลิวลี่เซียนพูดพลางยิ้มตาหยี ก่อนจะมองไปที่กล่องไข่มุกสุยโหวด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

นางต่างจากหญิงสาวทั่วไปนัก นางไม่กลัวใบหน้าอัปลักษณ์นี้ของเขา

"เจ้าชื่ออะไร?"

หลิวลี่เซียนหันไปมองจ้าวจิ้งเทียนที่เอ่ยถามชื่อของนาง

"ชิงชิง ท่านล่ะ?"

"ข้าชื่อจิ้นหมิง"