ซาตานผลาญรัก

หญิงสาวเดินออกจากรถไปเปิดประตูห้องพัก เธอยังคงเหม่อลอยจ่อมจมในความคิดของตัวเองจนไม่สังเกตเห็นว่าเขาตามเธอไปด้านหลัง โอลิเวอร์ตะครุบร่างงามกอดรัดไว้แน่น ขณะลากดึงเธอเข้าไปด้านใน

“คุณ คุณฟื้นแล้วเหรอ ปล่อยนะจะทำอะไรฉัน”

สิตาภาสะบัดแขนเร่าๆ พยายามดิ้นหนีให้หลุดจากการจับกุมของโอลิเวอร์ เธอมัวแต่คร่ำครวญจนไม่ทันสังเกตเห็นว่าเขาฟื้นแล้ว เพราะตกใจจนขวัญบินเธอถึงได้ขับรถหนีมาโดยมีเขาติดรถมาด้วย หากสติไม่หลุดสิตาภาคงโยนเขาทิ้งกลางทางไปแล้ว

“ทำอะไรเหรอ ก็ลงโทษผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอน่ะสิ” เขาคำรามเสียงเข้ม ขณะอุ้มกึ่งลากพาตัวเธอมาโยนไว้บนที่นอน ก่อนจะโถมกายกักร่างงามไว้ใต้ร่างหนา จับข้อมือบางกดตรึงไว้กับที่นอน ดวงตาคมจ้องใบหน้าของเธอด้วยแววตาวาวกล้า

“อย่านะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ปล่อยฉันเถอะโอลิเวอร์” สิตาภาสั่นไปทั้งตัว หวาดกลัวท่าทีคุกคามของเขา ภาวนาอย่าให้เขาทำอะไรแบบที่เธอกลัวเลย

“ผมไม่ยกโทษให้คนที่ทำให้ผมกลายเป็นคนโง่หรอกสิตา” โอลิเวอร์แค่นยิ้มหยัน มองร่างงามของเธอด้วยแววตาหยามเหยียด ทั้งรักทั้งแค้นในอกจนแทบจะระเบิด “คุณไม่ได้รักผมใช่ไหม คุณเกลียดผู้ชายและชอบเล่นรักกับผู้หญิงใช่หรือเปล่า มันดียังไงบอกผมหน่อยสิ ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงเวลามีอะไรกัน มันดีกว่ากันยังไงเคยลองเปรียบเทียบหรือยัง”

“อย่านะโอลิเวอร์ อย่าทำอะไรบ้าๆ นะ คุณเคยบอกว่าคุณจะไม่ทำร้ายคนที่คุณรักยังไงล่ะ” เธอทวนคำพูดครั้งเก่าของเขา หวังให้เขาหยุดการกระทำเลวร้าย

“ใช่ผมเคยบอกว่าว่าผมจะไม่ทำร้ายผู้หญิงที่ผมรัก” โอลิเวอร์ มองหน้าหญิงสาวด้วยแววตาเจ็บปวด

“แต่ตอนนี้ผมไม่ได้รักคุณแล้วสิตา ผมเกลียดคุณยิ่งกว่าที่เคยเกลียดอะไรมาทั้งหมด ครั้งหนึ่งผมเคยหลงผิดหน้ามืดตามัวเพราะความรัก ต่อไปนี้ผมจะไม่รักผู้หญิงคนไหนอีก และผมจะผลาญพร่าผู้หญิงให้กลายเป็นแค่ของเล่น คุณคือผู้หญิงคนแรกที่ผมจะใช้บำบัดความต้องการของตัวเอง ผมไม่ได้รักคุณแล้ว แต่ผมยังอยากได้คุณอยู่ อยากได้ร่างกายสวยๆ นี่ อยากลองชิมดูว่าผู้หญิงเลสเบี้ยนมันจะสู้ผู้หญิงแท้ๆ ได้ไหม” พูดจบโอลิเวอร์ก็กระชากเสื้อผ้าของหญิงสาวออกจากร่าง

กรี๊ดดดด !!!

ชายหนุ่มถอนหายใจยาวขณะปัดภาพรบกวนหัวใจตลอดห้าปีเต็มออกจากหัว เขาทอดสายตาเปลี่ยนทิศทางไปมองอย่างอื่นบ้าง ก่อนจะสะดุดตากับร่างคุ้นตาของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่กำลังจูงมือเด็กชายหน้าตาน่ารักเดินเล่นอยู่ริมหาด

“สิตา...”

 โอลิเวอร์ถอดแว่นกันแดดออก เพื่อจะจ้องมองร่างนั้นให้ชัดเจน ดวงตาวาบไหวเมื่อแน่ใจว่าหญิงสาวคนนั้นคือสิตาภาจริงๆ เขารีบลุกขึ้นเดินแกมวิ่งไปหาเธออย่างลืมตัว

“สิตา... นั่นคุณใช่ไหม” เขาเอ่ยทักทาย เมื่อเดินเข้ามาเกือบจะใกล้แล้ว

หญิงสาวหันมาตามเสียงเรียก ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างราวกับเห็นผี ร่างบางถอยหลังกรูดมือจับข้อมือเด็กช่ายไว้แน่น มองหน้าเขาอย่างตื่นตะลึง ก่อนจะอุ้มเด็กชายแล้วออกวิ่งหนี โอลิเวอร์รีบวิ่งตามแต่เหมือนฟ้าแกล้ง เขาตามเธอเกือบทันที่ตรงทางเข้ารีสอร์ต แต่ไปชนกับพนักงานชายคนหนึ่งที่กำลังยกของผ่านมาพอดี ข้าวของหล่นกระจายเขาสะดุดล้มหน้าแทบขมำ พอลุกขึ้นได้หญิงสาวพร้อมเด็กชายก็หายไปจากสายตาแล้ว

“โถ่เว้ย! สิตา คุณหนีผมทำไม”

โอลิเวอร์สบถด้วยความโมโห จนพนักงานที่ชนเขาล้มรีบพนมมือไหว้ขอโทษ

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจชนท่าน ผมรีบมากจนไม่ทันระวัง ขอโทษด้วยครับ”

โอลิเวอร์ถอยหายใจแรง ลูบหน้าให้คลายความหงุดหงิด “รู้จักผู้หญิงกับเด็กคนเมื่อกี้ไหม ผู้หญิงสวยๆ กับเด็กผู้ชายลูกครึ่งอายุน่าจะสามสี่ขวบ” เขาถามไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าพนักงานจะจำลูกค้าได้ทุกคน

“อ๋อ... ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใช่ไหมครับ เธอคือคุณวาสินีหุ้นส่วนคนหนึ่งของรีสอร์ตนี้ครับ ส่วนเด็กก็เป็นลูกชายของเธอชื่อน้องเอื้อ ชื่อเต็มว่าอลันครับ คุณวาสินีพักอยู่ที่บ้านพักด้านหลังรีสอร์ตครับ เดินตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายก็เจอครับ”

“วาสินี...” โอลิเวอร์ทวนชื่อหญิงสาว เขานิ่วหน้าแปลกใจ “เธอไม่ได้ชื่อสิตาภาเหรอ แล้วสามีของเธอคือใคร”

เขาไม่คิดว่าตัวเองจะจำคนผิด รูปร่างหน้าตาแบบนั้น อยู่ในใจเขามาตลอดห้าปี จะไม่ใช่สิตาภาได้อย่างไร

“คุณวาสินีเธอเป็นม่ายครับ ไม่มีใครรู้ว่าพ่อของน้องเอื้อเป็นใคร เธอไม่เคยพูดถึง ดูเหมือนตอนนี้คุณโจนาธานตามขายขนมจีบอยู่ครับ ผมต้องรีบไปก่อนครับเดี๋ยวส่งของไม่ทัน” พนักงานชายเผลอเล่าเรื่องของนายจ้างไป กว่าจะรู้ตัวก็เล่าจนหมดพุง จึงรีบเผ่นไปก่อนจะถูกเพ่งเล็ง

โอลิเวอร์กุมคางอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อสิ่งนี้วาบเข้ามาในหัว

“สิตาภาอาจเปลี่ยนชื่อเป็นวาสินีเพื่อหลบหนีคดียิงพี่เอริก ส่วนเด็กนั่นก็เป็น...”

ชายหนุ่มใจเต้นรัว ใบหน้าน้อยๆ ปรากฏในมโนนึก เขาแย้มริมฝีปากกว้างรีบวิ่งไปยังทิศทางของบ้านพักของหญิงสาวทันที...

เขาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกแล้ว ไม่มีวัน !

โอลิเวอร์เดินมาตามทางเดินไปยังบ้านพักของผู้บริหารของรีสอร์ตตามคำบอกของพนักงานชายคนนั้น เขาเปิดรอยยิ้มเมื่อเห็นบ้านสองชั้นหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่ในรั้วไม้ ตัวบ้านเป็นไม้กึ่งปูนสร้างตามแบบคล้ายวิลล่าในรีสอร์ต แต่มีพื้นที่ใช้สอยมากกว่า รอบบ้านประดับตกแต่งด้วยต้นไม้ดอกไม้ให้ความร่มรื่นเย็นสบาย มีสนามหญ้าเล็กๆ อยู่ด้านหน้าวางซุ้มชิงช้าเป็นที่นั่งเล่น เขาเห็นเด็กชายคนเมื่อครู่กำลังนั่งเล่นอยู่บนสนามหญ้าโดยไร้เงาคนเป็นแม่ ชายหนุ่มหยุดนิ่งมองใบหน้าเล็กๆ นั้นอย่างพินิจ แม้หัวใจจะเชื่อเกินครึ่งว่าเด็กน้อยคือลูกชายของเขากับสิตาภาแต่ก็อดจ้องหน้าแกไม่ได้

เด็กชายกะพริบตาปริบๆ ดวงตาสีฟ้าสวยจ้องชายร่างสูงสีตาแบบเดียวกันอย่างไร้เดียงสา ริมฝีปากแดงแย้มน้อยๆ เมื่อเห็นรอยยิ้มของคนที่แกจ้องอยู่ รู้สึกถูกชะตากับผู้ชายตรงหน้าราวกับคุ้นเคยกันมานาน อาจเป็นเพราะเขามีดวงตาสีฟ้าสดแบบเดียวกับตน เจ้าตัววางรถเด็กเล่นลงแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินมาหาคนที่ยืนนิ่งอยู่นอกรั้วบ้าน

“มาหาใครครับ”

สำเนียงภาษาอังกฤษค่อนข้างชัด เอ่ยถามผู้มาเยือนออกไป ด้วยคิดว่าควรสื่อสารกับฝรั่งตัวโตคนนี้ด้วยภาษาอังกฤษตามที่มารดาสอน เพราะลูกค้าของรีสอร์ตล้วนแต่เป็นชาวต่างชาติ บวกกับเจ้าตัวเรียนโรงเรียนนานาชาติจึงถนัดภาษานี้

โอลิเวอร์ใจเต้นแรง เขามองหน้าของเด็กชายด้วยแววตาอ่อนโยน “หนูชื่ออะไรครับ เป็นลูกของใคร” เขาถามเด็กน้อยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

น้องเอื้อมองหน้าคนถาม คิ้วน้อยๆ หู่นิดๆ อย่างเจ้าสงสัย แต่ก็ยอมตอบคำถามคนแปลกหน้าโดยดี

“ผมชื่อเอื้อครับ เป็นลูกแม่สินี” เด็กชายมองหน้าของผู้มาเยือนด้วยแววตาเศร้านิดๆ ก่อนจะพูดต่อ “คุณพ่อชื่อโอลิเวอร์ครับ ตอนนี้พ่อผมไม่อยู่ แม่บอกว่าพ่อไปทำงานไกลยังกลับมาหาผมกับแม่ไม่ได้”

ท่าทางของเด็กน้อยซ่อนรอยหม่นซึมไม่มิด ใบหน้ากลมป้อมหมองลงเมื่อเอ่ยถึงบิดาที่แกไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จักตัวตนมากกว่าชื่อที่ผู้เป็นแม่ยอมบอกให้รู้ แม้จะได้รับความรักเต็มที่แต่ไม่เต็มเปี่ยมในหัวใจ น้องเอื้อยังปรารถนาอ้อมกอดของบิดาอยู่ทุกวัน แต่เจ้าตัวไม่รู้จะบอกกับมารดาอย่างไร เมื่อเอ่ยถามถึงผู้เป็นพ่อครั้งใด มารดาจะนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ก่อนจะบอกด้วยประโยคเดิมๆ ว่า

“คุณพ่อของน้องเอื้อทำงานอยู่ต่างประเทศ ไกลมากๆ คุณพ่อต้องทำงานหาเงินส่งมาให้เราสองแม่ลูกยังไงล่ะครับ ถ้าน้องเอื้อรักคุณพ่อ น้องเอื้อต้องเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนตั้งใจเรียน แล้ววันหนึ่งแม่จะพาไปหาคุณพ่อนะครับ”

เด็กชายรอแล้วรอเล่าแม่ก็ไม่พาไปหาพ่อสักที และยิ่งมีเพื่อนแม่อย่างลุงโจนาธานมาทำตัวสนิทสนมกับเขาและแม่ น้องเอื้อยิ่งไม่ชอบใจรู้สึกหวงแม่แทนพ่อที่อยู่ไกล จนต้องหาเรื่องแกล้งลุงตัวโตขี้หลีนี่ทุกครั้ง ไม่ว่าจะแกล้งทำน้ำหวานหกใส่ แกล้งเอาหมากฝรั่งไปใส่ในรองเท้า หรือแม้แต่แกล้งวางหมุดแหลมไว้ที่โซฟาให้ทิ่มก้นคนนั่ง สารพัดอย่างที่เด็กน้อยคิดได้ ทำเอาคนเป็นแม่ต้องกุมขมับและคาดโทษจนเต็มหน้ากระดาษ ถึงจะโกรธมากแค่ไหนแม่ของเขาก็ไม่เคยตีสักแปะ น้องเอื้อเลยได้ใจหาเรื่องแกล้งเพื่อนชายของแม่อยู่เรื่อยๆ