All Chapters of ซาตานผลาญรัก: Chapter 1 - Chapter 10

“พ่อ... พ่อคือพ่อโอลิเวอร์ของลูกยังไงล่ะครับ”โอลิเวอร์ผลักประตูก้าวเข้าไปหาลูกชาย เขาส่งยิ้มอบอุ่นให้เด็กน้อยที่ทำหน้าเหวอ ย่อตัวอ้าแขนออกสบตาสีเดียวกันแล้วพยักหน้าให้ น้องเอื้อนิ่งมองอยู่ครู่หนึ่งริมฝีปากสีสดเบะออกก่อนจะโผเข้าหาอ้อมกอดที่แกรอคอยมาทั้งชีวิต พร้อมกับปล่อยโฮลั่น“คุณพ่อ ฮือ... คุณพ่อเป็นพ่อโอลิเวอร์ของเอื้อจริงๆนะครับ” เจ้าตัวซุกหน้ากับอกอุ่น สองแขนกอดรัดลำตัวหนาไว้แน่น เมื่อถูกกอดรัดตอบหัวใจดวงน้อยก็พองโต น้ำตาไหลพรากออกมาแบบยั้งไม่อยู่ “น้องเอื้อรอคุณพ่อ น้องเอื้ออยากไปหาคุณพ่อ ฮือ... แม่สินีบอกว่าคุณพ่อทำงานอยู่เมืองนอกไกลมาก”โอลิเวอร์ตื้อในอกขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาซึมเขากอดรัดร่างน้อยแนบอก มือข้างหนึ่งลูบแผ่นหลังที่กำลังสั่นสะท้านจากแรงสะอื้นอย่างเวทนา สิตาภาหลอกลูกว่าเขาอยู่ไกล ปล่อยให้ลูกโหยหาอ้อมกอดของคนเป็นพ่ออยู่นานหลายปี หากไม่บังเอิญเจอสองแม่ลูกเขาคงไม่รู้ว่ามีดวงใจน้อยดวงนี้เฝ้ารออยู่ และลูกก็คงจะรอพ่อเก้ออยู่นานแสนนาน อาจจะนานจนแกเติบใหญ่โดยที่เขาไม่มีสิทธิ์ได้รับรู้ได้อุ้มชูสายเลือดในอก สายเลือดที่ติดท้องเธอไปในวันที่เขาพร่าผลาญร่างกายเธอ โอลิเวอร์สะท้อนในใจ

“ก็ได้ พ่อคนฉลาด” ...ฉลาดจนแยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร วาสินีสะบัดเสียงเข้าใส่ “ฉันจะแต่งงานกับคุณก็ได้ แต่ฉันมีข้อตกลงบางอย่างกับคุณ”คิ้วดกหนาเลิกขึ้นสูง ดวงตาสีฟ้าสดจ้องหน้าคนพูดอย่างระแวง “ข้อเสนออะไร ถ้ามันไม่เกินความสามารถและไม่ทำให้ผมเดือดร้อน ผมอาจรับปากคุณ”“มันไม่เกินความสามารถของคุณแน่”วาสินีเริ่มทนความเจ้าอำนาจของเขาไม่ได้ ไหนสิตาภาเคยบอกว่าโอลิเวอร์แสนดี ยกย่องเธออย่างกับเจ้าหญิง ยอมให้จูงจมูกง่ายอย่างไรล่ะ ตอนนี้ผู้ชายที่สิตาภาเคยหลอกใช้เป็นเครื่องมือกลับทำท่าน่ากลัวจนไม่อยากเข้าใกล้ “ว่ามา ข้อตกลงที่คุณต้องการมีอะไรบ้าง” โอลิเวอร์กอดอก ตั้งท่ารับฟังเต็มที่ “เราจะแต่งงานกันแต่ในนามเท่านั้น ห้ามคุณล่วงเกินฉันแบบสามีภรรยาทั่วไป เอ่อ... ฉันหมายถึงห้ามคุณนอนกับฉัน” วาสินีกลั้นใจพูดออกไป ใบหน้างามแดงเรื่อเมื่อต้องเอ่ยปากพูดถึงเรื่องลึกซึ้งแบบนี้ “ผมเข้าใจ คุณเป็นเลสเบี้ยนไม่ชอบนอนกับผู้ชายอยู่แล้วนี่ ผมไม่ฝืนใจคุณหรอก เราจะอยู่ด้วยกันในฐานะพ่อแม่ของน้องเอื้อเท่านั้น เรื่องบนเตียงผมจะไม่ยุ่งกับคุณ”โอลิเวอร์พยักหน้ายอมรับ เขาเข้าใจว่

“ไอรีน เธอก็มีลูกคงเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อแม่ว่ารักลูกตัวเองแค่ไหน พี่เพิ่งรู้ว่ามีน้องเอื้อเมื่อพี่ได้พบกับสิตา พี่อยากดูแลลูกอยากให้ลูกอยู่พร้อมหน้าครอบครัวเหมือนคนอื่นๆ ถ้าพี่พรากลูกมาจากแม่เขาลูกพี่จะมีความสุขเหรอ อีกอย่าง...”โอลิเวอร์พยายามใจเย็น อธิบายให้น้องสาวยอมรับ เขากลืนก้อนขมที่แล่นมาจุกคอให้หายไป เมื่อจำเป็นต้องเปิดเผยถึงสิ่งเลวร้ายที่เขาทำกับสิตาภา แม้ไม่อยากเล่าถึงสิ่งที่ผ่านมาแล้วแต่หากเก็บไว้เขาคงหาข้ออ้างในการรับผิดชอบสองแม่ลูกไม่ได้ เขามองหน้าพี่ชายก่อนจะสารภาพบาปด้วยน้ำเสียงแผ่วพร่า“พี่เอริก... เมื่อห้าปีก่อนผมข่มขืนสิตา ผมทำร้ายเธอ... ก่อนที่เธอจะหนีหายไปหลังจากที่ยิงพี่ สิตามีน้องเอื้อติดท้องไปเพราะถูกผมข่มเหง แต่เธอยังเก็บลูกไว้และเลี้ยงดูลูกของผู้ชายเลวๆ ที่ทำร้ายเธออย่างดี” เขาหันมาสบตากับวาสินี อย่างลุแก่โทษ“สิตายอมให้กำเนิดน้องเอื้อ และยังบอกให้ลูกรู้ว่ามีผมเป็นพ่อโดยไม่ใส่ความเกลียดชังในหัวลูกสักนิด ผมคงแย่มากหากทอดทิ้งลูกชายที่เฝ้ารอพ่อของแกมาตลอดไป หรือแย่งชิงแกมาจากแม่ที่ดูแลแกมาตั้งแต่เกิด ผมอยากดูแลสิตาอยากดูแลลูก พี่เอริกโปรดให้อภัยสิตา โปรดให

โอลิเวอร์หน้าตึง ตอนที่ยังคบหากันหญิงสาวทำอาหารให้เขารับประทานอยู่บ่อยๆ เขารู้ดีว่าสิตาภาทำอาหารอร่อยแค่ไหน เขาไม่ชอบใจหากหญิงสาวจะทำอาหารให้คนอื่นรับประทานนอกจากเขา แบบนี้ต้องเพิ่มข้อตกลงใหม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย คนขี้หวงคิด“เราเข้าไปหาแม่ของลูกดีกว่า เดี๋ยวพ่อจะพาไปทานข้าวกัน”โอลิเวอร์อุ้มลูกชายขึ้น แล้วเดินลิ่วเข้าไปในบ้าน ขณะเปิดประตูเดินเข้าไปในบ้าน ดวงตาสีฟ้าก็วาววับขึ้นเมื่อเห็นโจนาธานกำลังกุมมือหญิงสาวอยู่ ร่างสูงอุ้มลูกชายเดินตรงเข้าไปหาคนทั้งสอง“ทำอะไรอยู่ครับที่รัก”เขาวางลูกชายบนตักของคนเป็นแม่ พลางยื่นหน้าไปหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ แสดงความเป็นเจ้าของโดยไม่สนใจสายตาของผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ด้วย มุมปากกระตุกยิ้มสาใจเมื่อเห็นแววตาวูบไหวของโจนาธานวาสินีทำหน้าไม่ถูกรีบดึงมืออกจากการเกาะกุมของโจนาธาน และต้องหน้าแดงจัดเมื่อถูกจมูกโด่งงามขโมยหอมแก้มต่อหน้าบุคคลที่สาม หญิงสาวอยากข่วนหน้าคนเจ้าเล่ห์ที่ชอบเอาเปรียบเธอนัก แต่ไม่อาจทำได้ดังใจนึก“เอ่อ... คุณโอลิเวอร์คะ นี่คุณโจนาธานค่ะเป็นเพื่อนของฉันค่ะ” วาสินีขยับถอยห่าง วางลูกชายขวางคนเป็นพ่อไว้ไม่ให้เข้ามานัวเนียสองหนุ่มมองหน้ากัน

วาสินีเลี่ยงคำว่างานแต่งงานเป็นงานเลี้ยงแทน ปากดุลูกชายแต่สายตาของคนเป็นแม่กลับหลบสายตาพ่อของเจ้าตัวน้อย ดวงตาสีฟ้าของเขาจ้องมองเธอด้วยแววตาวาวระยับไม่ละสายตา มันทำให้คนถูกจ้องร้อนๆ หนาวๆ ขึ้นมา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตีเนียนทำตัวสนิทสนมกับลูกชายได้ในเวลารวดเร็วโอลิเวอร์หยัดกายลุกขึ้นนั่งเท้าแขนข้างหนึ่งกับที่นอน ริมฝีปากแต้มรอยยิ้มอบอุ่น ขณะบอกลูกชายว่า“ให้ผมเล่าให้ลูกฟังอีกสักเรื่องเถอะ ยังไม่ดึกเท่าไหร่หรอก”เขาตามใจเจ้าลูกชาย จนคนเป็นแม่ทำหน้านิ่ว อยากจะต่อว่าแต่เห็นแววตาทอประกายจ้าของเจ้าตัวน้อยแล้วก็เปลี่ยนใจ ลูกของเธอไม่เคยได้พบพ่อมาก่อนน้องเอื้อเฝ้าถามหาพ่อของแกเสมอ ยามนี้สมหวังได้พบพ่อได้มีโอกาสฟังนิทานจากพ่อ เธอจะใจดำปล่อยให้ลูกพลาดโอกาสดีๆ ในชีวิตได้อย่างไร วาสินีจำยอมพยักหน้าให้“ก็ได้ค่ะ แค่เรื่องเดียวนะคะ” เธอมีข้อแม้“เรื่องเดียวครับ”โอลิเวอร์ยักคิ้วให้ลูกชายที่กำลังยิ้มแป้นดีใจอยู่ ก่อนจะเล่านิทานเรื่องใหม่ให้ลูกชายฟัง“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหนูน้อยตัวหนึ่งชื่อมาร์ติน เจ้าหนูน้อยเกิดในโรงนาแห่งหนึ่ง มันโตมาโดยมีความปรารถนาจะไปผจญภัยในโลกกว้าง มันจึงกินอาหารที่มีประโยชน