ตอนที่ 2

เมื่อคุณหนูใหญ่ลงมาจากรถม้าโดยมีสาวใช้ประคองอยู่ไม่ห่าง     ทว่าพวกเขาแทบจะแยกไม่ออก ว่าผู้ใดคือนาย ผู้ใดคือบ่าว เพราะแทบจะมองไม่เห็นถึงความแตกต่าง มีเพียงหน้าตาและผิวพรรณที่พอจะแยกออกได้บ้าง

‘นี่หรือคือคุณหนูใหญ่แห่งจวนท่านราชครู เหตุใดถึงไม่ต่างจากขอทานข้างถนนเลยสักนิด เสื้อผ้าขาดวิ่น เทียบไม่ได้แม้กระทั่งเสื้อผ้าของบ่าวไพร่ในเรือนเลยแม้แต่น้อย หรือข่าวที่ได้บอกกล่าวก่อนหน้านั้นจะไม่ใช่เรื่องจริง ที่บอกว่าฮูหยินใหญ่แห่งจวนราชครูตัดขาดทางโลก เดินทางแสวงบุญพร้อมกับลูกสาวคนโตที่มีจิตใจกตัญญู ขอติดตามมารดาเพื่อลิ้มรสพระธรรม’

ทางด้านฮูหยินรอง จางซื่อ ถึงกับกัดฟันกรอด เมื่อเห็นสภาพของลูกเลี้ยงไม่ต่างอะไรกับขอทาน เป็นแบบนี้นางจะปล่อยให้ไปพบกับฮูหยินผู้เฒ่าได้อย่างไร

“หลี่เจียว คารวะฮูหยินรอง ท่านอาสะใภ้ ลูกอกตัญญูที่ปล่อยให้ผู้ใหญ่มายืนตากไอเย็นรอ” หลี่เจียวเดินไปถึง เห็นแม่เลี้ยงยืนรออยู่ ภายในใจนึกขัน คนพวกนี้ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด แม้ว่าอากาศจะหนาวเหน็บเพียงใด ทว่าหน้าตาก็ยังคงสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดอยู่ดี

“คุณหนูใหญ่ เหตุใดถึงได้พิลึกพิลั่นใส่เสื้อผ้าเช่นนี้ ข้างนอกอากาศหนาว รีบเข้าไปคุยข้างในเถอะ” จางซื่อ หรือฮูหยินรอง รีบเข้ามาประคองลูกเลี้ยง แม้ว่าภายในใจจะนึกรังเกียจ ที่เด็กสาวเนื้อตัวสกปรกมอมแมมไม่เหลือเค้าโครงคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์

หลี่เจียวกวาดสายตาครู่หนึ่ง กลับไม่พบน้องสาว ผู้ซึ่งอายุห่างกันเพียงช่วงเดือนเท่านั้น หากจำไม่ผิดในครั้งก่อน นางคงจะอยู่ที่ห้องฝ่ายในกับฮูหยินผู้เฒ่า จากนั้นก็แสดงบทบาทน้องสาวพี่สาว ที่พลัดพรากจากกันมานานหลายปี จนทำให้ทุกคนต่างพากันสงสาร เข้าไปปลอบโยนนางกันเสียยกใหญ่ ราวกับว่าเป็นหยกล้ำค่า ที่กำลังจะบุบสลายหากต้องลม

เมื่อเข้ามาภายในจวน นับว่าโอ่อ่าสมฐานะท่านราชครูของรัชทายาท ก็นึกสมเพชในวาสนาของตน และแค้นใจแทนมารดา ที่ด่วนจากไปเพราะทนพิษป่วยเรื้อรังไม่ไหว

เดิมทีมารดาของนางเป็นลูกหลานชนชั้นสูง ท่านตาของนางเป็นถึงหมอหลวงประจำพระวรกายของฮ่องเต้ แต่เป็นเพราะชีวิตส่วนใหญ่อยู่แต่ภายในวังหลวง จึงยากที่จะส่งข่าวให้ท่านตาทราบได้ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมารดาบ้าง คิดมาถึงจุดนี้ก็รู้สึกราวกับมีก้อนบางอย่างมาจุกในลำคอ พานให้น้ำตาจะไหลโดยไม่รู้ตัว

“หลี่เจียว คารวะฮูหยินผู้เฒ่า หลานอกตัญญูไม่สามารถอยู่ปรนนิบัติดูแลผู้อาวุโสได้ ขอให้ฮูหยินผู้เฒ่าได้โปรดลงโทษด้วย” หลี่เจียวคุกเข่าคำนับอยู่ที่พื้น เห็นว่าบนตั่งนั่งนั้นมีใครนั่งอยู่

นางไม่สามารถเรียก ท่านย่า ได้อย่างสนิทสนมเหมือนเมื่อก่อน เนื่องจากว่าคนในจวนราชครูนี้ ไม่มีใครหวังดีกับตนอย่างจริงใจสักคน กระทั่งผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นท่านย่าของนางเองก็ตาม

“อืม ลุกขึ้นเถอะ เจียวเจียวเข้ามาใกล้ๆ มาให้ย่าได้มองหน้าหลานให้ชัดๆ เถิด”

ฮูหยินผู้เฒ่าหลี่ถึงกับตะลึง ดวงตาเบิกกว้าง เมื่อได้เห็นสภาพของหลานสาวคนโต อดไม่ได้ที่จะหันไปมองลูกสะใภ้ด้วยสายตาตำหนิ จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ลูกชายคนโตตัดสินใจไม่ผิด ให้หลานสาวที่ท่านเลี้ยงอยู่ข้างกายมานานหลายปี สลับตัวไปแทนหลานสาวคนโต

เดิมทีท่านเองก็รู้สึกผิดต่อหลานสาวคนโตเป็นอย่างมาก เพราะถึงอย่างไรในใจท่านก็รู้สึกผูกพันกับหลี่เจียว เนื่องจากว่าเป็นหลานคนแรก ย่อมมีน้ำหนักในใจมากกว่า แต่เพราะวันเวลาทำให้ทั้งสองต้องห่างกัน กอปรกับถูกความอ่อนโยน ออดอ้อนของหลานสาวคนรองเข้ามาแทนที่ จึงเกิดความลำเอียงโดยไม่รู้ตัว

“บ่าวไร้ความสามารถ ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมคุณหนูใหญ่ให้เปลี่ยนอาภรณ์ใหม่ที่จัดเตรียมไปได้ ขอฮูหยินได้โปรดลงโทษบ่าวด้วยเจ้าค่ะ” ทันใดนั้นแม่บ้านใหญ่ก็คุกเข่าลง หลี่เจียวหันไปมองนางด้วยหางตา

หึ ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมนางได้อย่างนั้นหรือ แบบนี้ก็เท่ากับว่า การที่นางใส่เสื้อผ้าไม่ต่างจากขอทานเข้ามาในจวนราชครู ก็เป็นเพราะนางดื้อรั้น ไม่รับน้ำใจของคนตระกูลหลี่อย่างนั้นหรือ

“หลี่เจียว” ฮูหยินผู้เฒ่ายังคงรักษาสีหน้าเรียบเฉย ตามแบบฉบับฮูหยินตราตั้งได้อย่างสง่าผ่าเผย จนเมื่อครั้งก่อนนางถึงกับหลงเชื่อเสียสนิทใจ ว่าท่านย่าผู้นี้หวังดีกับตนเองมากที่สุด แท้จริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้นเลย

“เรียนฮูหยินผู้เฒ่า หลานขออนุญาตชี้แจง” หลี่เจียวพูดขออนุญาตอย่างรู้ความ ด้วยเข้าใจอย่างถ่องแท้ ว่าท่านย่าของนางนั้นเคร่งครัดในกฎระเบียบมากเพียงใด

“เจ้าพูดมาเถอะ” ฮูหยินผู้เฒ่าพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต

“ตั้งแต่ที่แม่บ้านไปถึงหมู่บ้าน ก็เร่งให้ออกเดินทางโดยไม่หยุดพัก ตลอดการเดินทางยี่สิบวันที่ผ่านมา เปลี่ยนม้าไปสิบตัวเห็นจะได้ หลานและสาวใช้ติดตามไม่รู้ความ ไม่ทันได้เก็บข้าวของ ก็ต้องรีบเร่งขึ้นรถม้าจากมา ระยะทางยากลำบาก หิมะตกหนักตลอดทาง ดีที่ภายในรถม้ามีเตาพกพอให้ช่วยคลายหนาว ส่วนเสื้อผ้าที่จัดเตรียมไป แม่บ้านคงพูดผิดกระมัง เพราะตั้งแต่ที่หลานอยู่บนรถม้า จนกระทั่งในตอนนี้ มีเพียงเสื้อคลุมกันหนาวตัวเดียวที่อยู่บนตัวของนางเท่านั้น หลานเห็นว่านางอาจจะหนาวมาก ด้วยร่างกายที่ร่วงโรยไปตามกาลเวลา ทั้งยังทำท่าเสียดายเมื่อต้องถอดเสื้อคลุมให้กับหลานตอนที่อยู่หน้าจวน จึงไม่อาจที่จะรังแกคนสนิทของฮูหยินรองได้เจ้าค่ะ” หลี่เจียวพูดโดยไม่เว้นช่องว่างให้อีกฝ่ายแก้ตัวใด ๆ

“จริงเจ้าค่ะ บ่าวก็ไม่เห็นว่าจะมีเสื้อผ้าตามที่แม่บ้านบอกเลยสักนิด” ฉินซินสาวใช้คนสนิทพูดตบท้าย เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ให้เจ้านาย

“เจ้านายกำลังพูด ขี้ข้าอย่างเจ้าพูดแทรกได้หรือ” แม่บ้านหันมาถลึงตาใส่สาวใช้ของหลี่เจียว

“นั่นสิ ฉินซิน เจ้านายยังไม่อนุญาต เจ้าก็ไม่ควรที่จะเสียมารยาทพูดแทรก ไม่มีสาวใช้ผู้ดีที่ไหนทำกัน” หลี่เจียว แม้ว่าจะหันหน้าไปบอกกล่าวตักเตือนสาวใช้ของตน แต่แท้จริงแล้วจงใจว่ากระทบแม่บ้าน ทั้งที่นางก็เป็นเพียงบ่าวรับใช้คนหนึ่ง เพียงถือตนว่าเป็นคนสนิทของฮูหยินรอง จึงทึกทักเอาเองว่าอยู่สูงกว่าบ่าวไพร่ทั่วไป

ฮูหยินรองกระแอมเพื่อเตือนสติแม่บ้านคนสนิท ซึ่งพ่วงตำแหน่งเป็นแม่นม ที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่ยังเด็กอีกด้วย นางจึงรักและให้เกียรติแม่นมไม่ต่างจากญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง

เวลาไม่ถึงหนึ่งก้านธูป ก็ถูกเด็กคนนี้ถอนหงอกไปไม่รู้ตั้งกี่รอบ   น่าเจ็บใจยิ่งนัก ฮูหยินรองได้แต่รำพึงคนเดียวในใจพร้อมทั้งกำมือแน่น

“คารวะพี่ใหญ่ ถิงถิงเสียมารยาท ไม่ได้ทำความเคารพพี่ใหญ่ ตั้งแต่แรก ขอพี่ใหญ่ได้โปรดอภัยให้ข้าด้วย” หลี่ถิง ช่วยมารดาแก้ไขสถานการณ์ อาศัยว่าตนเป็นหลานรักของท่านย่ามานาน จึงไม่เคยเห็นหัวพี่น้องคนอื่นมานานแล้ว

“น้องรองกล่าวเกินไปแล้ว บุตรสาวบัณฑิต ผู้ที่อยู่แต่ในจวนราชครู ผ่านการอบรมจากอาจารย์ชื่อดัง จะทำเรื่องไร้มารยาทเทือกนั้นได้อย่างไรกัน เป็นข้าเองต่างหากที่เสียมารยาท ทำให้ทุกคนที่จวนต้องวุ่นวายตั้งแต่มาถึง” หลี่เจียวพูดเนิบนาบ กล่าวโทษตนเองว่าเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด ทว่าสิ่งที่นางพูดนั้นทำเอาหลี่ถิงแทบกระอักเลือดออกมา เพราะเมื่อครู่เป็นนางเองที่เสียมารยาทไม่ออกไปต้อนรับ และทำความเคารพพี่สาวคนโต