ตอนที่ 3

หลังจากการทักทายอย่างดุเดือดจบลง และการสนทนาในครั้งนี้   หลี่เจียวก็ตั้งใจเปิดศึกให้คนเหล่านั้นได้รู้ว่า ตนจะไม่มีวันยอมเหมือนที่ผ่านมาเป็นอันขาด

ในเมื่อนางกลับถึงเรือนหลังใหญ่ที่เคยเป็นที่พำนักของตนและมารดา บัดนี้ถูกคนบ้านรองยึดครองไปเสียแล้ว ยังดีที่มารดาเลี้ยงยังคงรักษาหน้าตาอันดีงามของตนเองเอาไว้ สั่งให้คนงานจัดเตรียมเรือนทางฝั่งตะวันออกที่มีสวนดอกไม้งดงามเอาไว้ให้ และนางเองก็ชอบเรือนหลังนี้อยู่ไม่น้อยเพราะทั้งเงียบสงบและหลีกหนีความวุ่นวาย

หลี่เจียวในชาติก่อน ถูกเนรเทศออกนอกจวนไปยังบ้านเกิดของบิดาตั้งแต่ยังเล็ก โชคดีที่มารดาเป็นสตรีที่ผ่านการเลี้ยงดูเฉกเช่นคุณหนูชนชั้นสูง ไม่ว่าจะเป็นความสามารถทางด้านใดที่สตรีพึงมี นางต่างได้ร่ำเรียนจากมารดามาจนหมดสิ้น ทว่าในตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะต้องแสดงความสามารถเหล่านั้นออกมา ปล่อยให้พวกเขาเข้าใจว่านางเป็นเพียงสตรีบ้านนอกที่เพิ่งเข้ามาในเมืองหลวงดีกว่า รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง

จากนั้นไม่นาน สาวใช้ในเรือนใหญ่ก็ส่งเสื้อผ้าสำเร็จรูปเนื้อผ้าชั้นดีมาให้นาง ช่วงนี้อากาศหนาวมากจึงไม่คิดปฏิเสธ สิ่งที่ควรจะเป็นของตนมาตั้งแต่ต้นก็ควรที่จะรับเอาไว้

“น้ำใจฮูหยินรอง หลี่เจียวจะจดจำให้ขึ้นใจ” หลี่เจียวบอกผ่านสาวใช้ถึงน้ำใจของมารดาเลี้ยงที่นำเสื้อผ้าและของใช้ชั้นดีมามอบให้

“ฮูหยินใหญ่ เอ่อ...ฮูหยินรองยังฝากความมาบอกอีกว่า ให้คุณหนูใหญ่พักผ่อนให้สบายอารมณ์ อีกสักครู่จะตามช่างฝีมือดีจากร้านหรูอี้เข้ามาตัดชุดให้คุณหนูใหม่เจ้าค่ะ” สาวใช้นำความมาบอก เสร็จหน้าที่ของตนแล้วจึงขอตัวกลับ

ทว่าก่อนกลับยังอดที่จะทิ้งสายตาดูแคลนคุณหนูใหญ่แห่งจวนราชครูไม่ได้ หากเป็นคุณหนูรอง คงจะตกรางวัลให้ตนไม่น้อยที่สามารถเชิญช่างวัดตัวจากร้านหรูอี้มาได้ หึ คุณหนูใหญ่อย่างนั้นหรือ? ช่างไม่มีสง่าราศีใดเอาเสียเลย

“อืม” หลี่เจียวตอบรับสั้นๆ จากนั้นก็ส่งสายตาให้ฉินซินส่งแขก

นางยังไม่มีสาวใช้ประจำตัว เดิมทีคุณหนูใหญ่จะต้องมีสาวใช้ขั้นหนึ่งข้างกาย 2 คน และสาวใช้ขั้นสองอีก 3 คน สาวใช้ขั้นสาม 2 คน

นึกไม่ถึงว่า หลังจากที่นางอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย  สาวใช้หน้าตาจิ้มลิ้มจำนวนมากก็เข้าแถวอยู่ในห้องโถงของเรือนนางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เดิมทีอยากจะเอนหลังพักสายตาสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าเรื่องยุ่งยากก็เข้ามาหานางเสียแล้ว

“เรียนคุณหนูใหญ่ สาวใช้เหล่านี้ ล้วนแล้วแต่ผ่านการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี ฮูหยินรองให้ข้าเป็นธุระจัดการเรื่องนี้เจ้าค่ะ เชิญคุณหนูเลือกสาวใช้ที่ถูกชะตา” แม่นมคนสนิทของฮูหยินรองพูดขึ้น จากนั้นก็แนะนำสาวใช้ทีละคน แต่ถึงจะบอกชื่อไป พวกนางเหล่านั้นก็จะต้องได้รับการตั้งชื่อใหม่อยู่ดี

หลี่เจียวมองสาวใช้ทีละคนอย่างพินิจพิจารณา ถึงอย่างไรก็จะต้องอยู่ร่วมกัน จึงจำเป็นต้องเลือกอย่างดี แต่ละคนที่นางเลือกล้วนเป็นสาวใช้ที่เพิ่งซื้อมาได้ไม่นานด้วยกันทั้งนั้น

ทางด้านแม่นมได้แต่ลอบยกมุมปากคนเดียวในใจ กาก็ยังคงเป็นกาอยู่ คุณหนูใหญ่ผู้สูงศักดิ์เมื่อครั้งวันวานคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว ถึงได้เลอะเลือนเลือกสาวใช้ที่เพิ่งซื้อตัวมาอบรมได้ไม่นาน แทนที่จะเลือกสาวใช้ที่เกิดและเติบโตมาในจวนแห่งนี้ พวกนางย่อมต้องรู้กฎและธรรมเนียมของที่นี่เป็นอย่างดี

หลี่เจียวไม่สนใจธรรมเนียมหรือกฎการเลือกใด ๆ ทั้งสิ้น นางในตอนนี้คือคนตายแล้วเกิดใหม่ ครั้งก่อนนางเลือกสาวใช้ที่เกิดและโตในจวนแห่งนี้ แต่แล้วอย่างไรเล่า พวกเขาต่างหักหลังนางด้วยกันทั้งสิ้น เพราะคนเหล่านั้นล้วนเป็นคนของมารดาเลี้ยง ไม่สู้เลือกสาวใช้ที่ถูกซื้อตัวมาไม่นานยังจะดีเสียกว่า อย่างน้อย ๆ ก็ยังมิเคยได้รับใช้ และสมัครปักใจที่จะซื่อสัตย์กับเจ้านายคนอื่น

กิริยามารยาทล้วนแต่สอนกันได้ เพราะนางเองจำกฎของจวนได้ขึ้นใจตั้งแต่อายุ 3-4 ขวบ ใครบอกว่าการเป็นบุตรสาวของภรรยาเอกนั้นเป็นเรื่องง่าย ยิ่งนางที่เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว ทั้งยังต้องแบกหน้าตาของจวนราชครู ที่มีความรู้ความสามารถ เป็นทั้งอาจารย์ที่เคยพร่ำสอนฮ่องเต้ และยังเป็นราชครูขององค์รัชทายาท ยิ่งต้องทำตัวเป็นแบบอย่างแก่สตรีชนชั้นสูง

ถึงกระนั้น นางยังติดตามบิดาเข้าวังอยู่บ่อย ๆ มีโอกาสไปร่ำเรียนเป็นพระสหายขององค์หญิง และพบกับบุรุษผู้นั้น ผู้ที่นางหลงลืมมองข้ามเขาไป จนกระทั่งในตอนนี้ นางต้องการกลับมาเพื่อชดเชยกับสิ่งที่ทำลงไป

“เอาละ ที่เหลือก็กลับไปเถิด” หลี่เจียวโบกมือเบาๆ เพื่อให้สาวใช้ที่เหลือกลับไป

สาวใช้ทุกคนต่างตกอยู่ในอาการอึ้ง เพราะต่างคาดหวังว่าจะต้องถูกเลือกเป็นสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูใหญ่ คิดไม่ถึงว่าคุณหนูใหญ่จะเลอะเลือนไปชั่วขณะ ถึงขั้นไม่เลือกสาวใช้ในเรือนเลยสักคน ทว่าอย่างไรนางก็เป็นเจ้านาย โวยวายไปก็เท่านั้น จึงได้แต่ก้มหน้า ถอยหลังเดินจากไปอย่างเป็นระเบียบ

“นี่เป็นเบี้ยของเดือนนี้ และเบี้ยชดเชยตลอดสิบปีที่ผ่านมาเจ้าค่ะ ฮูหยินรองรู้สึกผิดกับคุณหนูใหญ่มาตลอด ทุกวันเฝ้าอ้อนวอนขอนายท่าน เพื่อที่จะได้ลดโทษให้เรียกตัวคุณหนูกลับมา ในที่สุดคำขอของฮูหยินก็เป็นจริง” แม่บ้านพูดความดีของจางซื่อ ที่นางเฝ้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก ๆ

แม้จะเป็นบุตรของอนุ แต่ก็เป็นอนุของจวนกั๋วกง มีอันใดไม่เหมาะสมที่จะขึ้นมาเป็นฮูหยินใหญ่ของจวนราชครู น่าเจ็บใจตรงที่ตำแหน่งฮูหยินใหญ่ของจวนเว้นว่างมาเกือบสิบปี ตั้งแต่ที่สองแม่ลูกถูกเนรเทศออกไป ทว่ากลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ สำหรับตำแหน่งนี้แม้แต่น้อย

“เอาละแม่บ้าน ท่านเองก็เดินทางมาเหน็ดเหนื่อย สมควรแก่เวลาที่จะไปพักผ่อน น้ำใจที่ฮูหยินรองหยิบยื่นให้ ข้ารับไว้ด้วยความซาบซึ้งใจ ฉินซิน ส่งแขก” หลี่เจียวไม่มีอารมณ์ที่จะนั่งฟังแม่นมผู้ซื่อสัตย์ พูดพร่ำถึงความดีของมารดาเลี้ยงได้ หากว่ารู้สึกผิดจริง เหตุใดถึงส่งเพียงบ่าวรับใช้มา ไม่มาด้วยตนเองเล่า เพียงเท่านี้ก็ดูออกแล้วว่ารู้สึกเช่นไร

ทว่าไม่ทำก็ดูจะไม่เหมาะสมไปสักหน่อย หากฮูหยินผู้เฒ่าสอบถามถึงการดูแลที่ปฏิบัติต่อนาง ก็ยังพอจะเป็นหน้าเป็นตาให้ได้บ้างกระมัง

เบี้ยรายเดือน เบี้ยชดเชยตลอดสิบปีอย่างนั้นหรือ

ในถุงแดงที่หนักอึ้งนั้น มองดูก็รู้ว่าเป็นเบี้ยหวัดจำนวนไม่น้อย ปล่อยให้คนพวกนั้นเสวยสุขมายาวนานเพียงนี้ ถึงเวลาทวงทุกอย่างที่เป็นของนางกลับคืนมาแล้ว

“คุณหนูเจ้าคะ สาวใช้พวกนี้จะให้ทำอย่างไรดีเจ้าคะ” ฉินซินถาม

แม้ว่าจะเกิดที่จวน แต่เพราะติดตามคุณหนูไปตั้งแต่อายุยังน้อย หากจะว่าไปแล้ว นางเองก็เพิ่งจะอายุสิบหกปีเท่านั้น แก่กว่าคุณหนูแค่หนึ่งปี นางเลยทำตัวไม่ถูก เมื่อมีสาวใช้จำนวนมากกำลังนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าเช่นนี้

“ค่อย ๆ ดูไปก่อนเถิดยังไม่ต้องรีบ ดูว่าผู้ใดเหมาะสม และถนัดทางด้านใด หลังจากนั้นอีกสองสัปดาห์ ข้าถึงจะบอกว่าผู้ใดเป็นสาวใช้ขั้นใดกันบ้าง” หลี่เจียวคร้านจะสนใจเรื่องเหล่านี้ มอบหมายให้สาวใช้คนสนิท พ่วงตำแหน่งพี่สาวผู้ร่วมทุกข์กับนางมานานหลายปีเป็นคนจัดการ

มารดาจากไปได้สามปีแล้ว ก่อนมาที่นี่ หลี่เจียวเองก็เพิ่งจะออกจากช่วงไว้ทุกข์ เพื่อแสดงความกตัญญู จะว่าไปแล้วก็ช่างเหมาะกับช่วงนี้ที่ทางวังหลวงได้ทวงสัญญาจากท่านตาของนางเสียจริง

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ หลี่เจียวได้รับการบำรุงเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน ของบำรุงร่างกายที่ทางเรือนใหญ่ส่งมาให้ไม่ขาดสาย นางรู้สึกว่าร่างกายที่ผ่ายผอมเริ่มมีน้ำมีนวลมากขึ้น ไม่เป็นหนังหุ้มกระดูกเดินได้แล้ว