เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 22 ใครอยู่ในนั้นกับแม่นางโม่! ตอนต้น
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-08-15 19:52:06
บทล่าสุด
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 23 อย่างมากเปิ่นหวางก็แค่สละฐานันดร ตอนปลาย
เว่ยลี่หยางหูแดง พยักหน้ารับเบาๆ “ท่วงท่าการปีนกำแพงของหนิงเอ๋อร์ในวันนั้น…ทำเปิ่นหวางหัวใจกระตุก“ ยิ่งเห็นตอนที่นางไปนอนค้างเติ่งอยู่บนขอบกำแพง ด้วยอาการเหนื่อยหอบจนลิ้นห้อย ทว่าดวงตาทั้งสองข้างของหญิงสาว กลับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว มิต่างจากทหารหาญที่ต้องการเอาชนะข้าศึก! ช่างร้อนแรงสุดจะบรรยาย! องครักษ์สองหลิวกลั้นขำจนไหล่สั่น ท่านอ๋องทรงมีรสนิยมไม่เหมือนใครจริงๆ “คราแรกเปิ่นหวางก็ไม่ได้แน่ใจ ว่าความรู้สึกที่เกิดในวันนั้นคือสิ่งใด จนกระทั่งได้ข่าวว่านางหย่ากับสามีแล้ว เปิ่นหวางเกิดความรู้สึกปีติยินดีอย่างบอกไม่ถูก จึงได้ตัดสินใจปลอมตัวมาอยู่ในหมู่บ้านหว่านเซิน และมาขอเป็นคนสวน เพื่อทำตามความปรารถนาในส่วนลึกของจิตใจ หากเปิ่นหวางไม่สามารถพิชิตหัวใจของหนิงเอ๋อร์ได้ นั่นก็เป็นเพราะเปิ่นหวางไม่เอาไหนเอง แต่เมื่อทราบว่าหนิงเอ๋อร์มิได้รังเกียจหมีตัวโตหน้าปานนามหยางหยางทั้งยังมีไมตรีจิตให้ เปิ่นหวางจึงได้บากหน้าหนาๆ มาสู่ขอนางกับนายหญิงเย่ หวังว่าท่านจะกรุณาเห็นใจบุรุษหยาบกระด้างผู้นี้…และยอมยกบุตรีให้แต่งกับข้าด้วยเถิด” เย่หลินเงียบไปครู่หนึ่ง มองแม่ทัพใหญ่ของแคว้นที่ตอน
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 23 อย่างมากเปิ่นหวางก็แค่สละฐานันดร ตอนต้น
บทที่ 23 อย่างมากเปิ่นหวางก็แค่สละฐานันดร จนถึงตอนนี้เวลาผ่านไปเกือบครบสามเดือนแล้ว อีกไม่กี่วันเว่ยลี่หยางก็ต้องกลับไปเป็นจวิ้นอ๋อง แม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินตามเดิม หมดเวลาสวมบทหยางหยาง หนุ่มชาวสวนผู้คลั่งรักนายหญิงเจ้าของสวน ช่วงเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ มิต่างจากเนื้อย่างที่วางไว้บนโต๊ะ เพียงหันหลังไปรินชา หันกลับมาอีกทีก็ถูกหลางจื่อขโมยกินหมด! เว่ยลี่หยางขอลางานช่วงเช้ากับเสวี่ยหนิง อ้างว่ามีธุระสำคัญต้องไปจัดการ จวนตระกูลเย่ เย่หลินนั่งทำบัญชีอยู่ในห้องทำงาน พ่อบ้านเย่หานเดินมารายงานว่ามีคนมาขอพบ หากแต่ท่าทางของเขาแปลกไปจากยามปกติ จนเย่หลินสังเกตเห็น “ใครมาขอพบข้าหรือพ่อบ้านเย่” “เอ่อ คนงานที่ชื่อหยางหยางจากสวนของนายหญิงน้อยขอรับ” “คนงานที่ชื่อหยางหยางอย่างนั้นหรือ ได้บอกหรือไม่ว่ามาเพราะอะไร” นางไม่คิดว่าเกิดเรื่องกับบุตรี เพราะฝีมือการต่อสู้ของลูกน้องที่นางฝึกเองกับมือแต่ละคนไม่อ่อนด้อย โดยเฉพาะต้าเชิน พ่อบ้านเย่หานฉีกยิ้ม หากแต่ไม่ตอบคำถามเพียงบอกให้นางออกไปดูเอง โถงรับรอง เว่ยลี่หยางนั่งแผ่นหลังเหยียดตรงในท่วงท่าสง่างาม แม้จะสวมอาภรณ์เรียบง่าย แต่กลิ่นอายความองอา
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 22 ใครอยู่ในนั้นกับแม่นางโม่! ตอนปลาย
ในขณะที่เสวี่ยหนิงกำลังสับสนกับความคิด ทางด้านเว่ยลี่หยางที่เดินตามพ่อบ้านไปเงียบๆ และเมื่อถึงหน้าห้องสำหรับใช้เปลี่ยนเสื้อผ้า พลั่ก! ตุ๊บ!! จู่ๆพ่อบ้านจวนโม่ก็หลับกลางอากาศโดยไม่รู้ตัว …โม่หรานกำลังรอพ่อหยางหยางหุ่นล่ำบึ้กอยู่ภายในห้องอย่างใจจดใจจ่อ กลิ่นกำยานลอยอวลอยู่ในอากาศ ผ้าม่านโปร่งบางพัดไหวตามสายลมแผ่ว แสงสลัวนวลตาจากโคมดวงเล็กที่มีก็เหมือนไม่มี ตกกระทบเรือนร่างของหญิงสาวผู้ที่อยู่ในห้อง โม่หรานเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตั่ง เสื้อคลายออกนิดๆ ผมหลุดรุ่ย หน้าร้อนผ่าวเพราะดื่มไปหลายจอกเพื่อความเนียน เสียงบานประตูเปิดออก ร่างสูงกำยำเดินเข้ามาในแสงสลัว “ท่าน…” โม่หราน ยิ้มเอียงอาย ลุกขึ้นแล้วโผเข้าหาอีกฝ่ายทันที “ข้าร้อนเหลือเกินเจ้าค่ะ ช่วยข้าที ช่วยข้าด้วย” เสียงหวานเร้าอารมณ์เกินห้ามใจ มือไม้ปัดป่ายไปทั่วแผ่นอกกว้างของชายหนุ่ม ผ่างงง!! ประตูห้องถูกผลักเปิดกะทันหัน พร้อมด้วยเสียงชาวบ้านหลายคนตะโกนเสียงดังตามบทที่นัดกันไว้ “เกิดอะไรขึ้น!?” “ข้าได้ยินเสียงแปลกๆ ในห้องนี้!” และภาพที่เห็นคือ… โม่หรานในสภาพเสื้อหลุดไหล่ หน้าแดงระเรื่อกำลังคลุกวงในกับชายหนุ่มล่ำบึ้ก “
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 22 ใครอยู่ในนั้นกับแม่นางโม่! ตอนต้น
เรื่องที่โม่หรานพึงใจชายหนุ่มร่างกำยำนามหยางหยาง คนงานของสวนอรุณรักรู้ไปถึงหูของพี่ชาย โม่เจ๋อ เจ้าของที่ดินในหมู่บ้านหว่านเซิน ผู้เป็นน้องสาวมาออดอ้อนพี่ชายขอให้เขาช่วยเป็นพ่อสื่อให้นาง “พี่ใหญ่ ข้าชอบเขาจริงๆ นะเจ้าคะ ตั้งแต่ท่านพี่ของข้าเสียไป ข้าก็ไม่เคยถูกตาต้องใจบุรุษที่ไหนสักคน พี่ชายหยางหยางคนนั้นเป็นคนแรกที่ทำให้…พึงใจ” โม่เจ๋อมองน้องสาวอย่างเหนื่อยใจ เรื่องที่นางชื่นชอบบุรุษหุ่นล่ำตัวใหญ่ไยเขาจะไม่รู้ ความประพฤติของนางกับคนงานในสวนผลไม้ที่สามีทิ้งไว้ให้นั่นอีก…พ่อหนุ่มแซ่สิงนั่นก็นับว่าไม่เลว ถึงจะอายุน้อยกว่านางไปสักนิดแต่กลับขยันขันแข็ง ครอบครัวก็พอมีหน้ามีตา บิดาทำงานเป็นผู้ช่วยนายอำเภอเหอผิง ที่สิงเป้ยยอมมาเป็นคนงานในสวนผลไม้ก็เพราะถูกนางหลอกล่อมานี่แหละ… พี่ชายอย่างเขาคิดแล้วปวดหัว ใครใช้ให้เขามีน้องสาวคนเดียวกันเล่า “เจ้าจะให้ข้าช่วยอย่างไร ไหนลองว่ามาซิ” …รุ่งเช้าวันถัดมา ทุกคนในหมู่บ้านหว่านเซินและคนของสวนอรุณรัก ได้รับเทียบเชิญให้ไปร่วมงานแทนคำขอบคุณ จากเจ้าของที่ดินอย่างโม่เจ๋อ งานจะมีขึ้นที่จวนของเขาในอีกสามวัน “นายหญิงอยากไปหรือไม่ขอรับ” ชายหนุ่มที่กำลังมัด
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 21 คนของข้า ตอนปลาย
ถ้อยคำของเสวี่ยหนิงทำโม่หรานหน้ากระตุก รีบเฉไฉเบี่ยงหัวข้อสนทนาอย่างไว หันมาสนใจเป้าหมายที่แท้จริงของตนต่อ “พี่ชายหยาง ท่านช่างแรงดีจริงๆ แค่เห็นท่าเลื่อยไม้ก็ใจสั่นแล้ว… เอ๊ย หมายถึงน่าชื่นชมเจ้าค่ะ” องครักษ์เงาของเว่ยลี่หยางแทบตกจากต้นไม้ หญิงสาวนามโม่หรานเกี้ยวพานจวิ้นอ๋องโดยไม่สนใจหญิงสาวอีกคน ที่เกือบจะกลายร่างเป็นแม่เสือสาวเข้าไปทุกที ต้องขอชื่นชมในความหน้าหนาของนางจริงๆ “โอ้ ขนาดนั้นเชียวรึ” เสวี่ยหนิงเลิกคิ้วอุทานเสียงสูง ก้าวมาหาคนตัวโตด้วยรอยยิ้มเย็นเยียบ “พี่ชายหยางเจ้าคะ แม่นางโม่ใจสั่นเพราะพี่ชายเจ้าค่ะ ทำอย่างไรดี หืม?” “ทำอย่างไรก็ได้อย่างที่นายหญิงต้องการ ในเมื่อข้า…เป็นคนของท่านนี่ขอรับ” เว่ยลี่หยางรีบฉวยโอกาส กล่าวย้ำคำจำกัดความที่นางในดวงใจใช้เรียกเขาก่อนหน้านี้ จากนั้นจึงแกล้งกระแอมไอ ส่งสัญญาณให้องครักษ์ของตน ในเสี้ยวลมหายใจนั้นจู่ๆ ก็มีลมสายหนึ่งพัดวูบผ่าน กิ่งไม้เหนือหัวแม่ค้าคิ้วสาหร่ายวากาเมะได้ร่วงโครมลงมาทับลงบนเล็บขบของโม่หรานเข้าอย่างจัง โม่หรานกรี๊ดลั่นกระโดดโหยง “กรี๊ดดด เล็บขบข้า!!!” ความเจ็บปลาบที่ได้รับ แล่นขึ้นไปถึงรากฟัน! เว่ยลี่หยางแสร้งทำห
ทะลุมิติคราวนี้นางร้ายขอทำสวน บทที่ 21 คนของข้า ตอนต้น
เว่ยลี่หยางอ้าปากดื่มชามะนาวด้วยความรู้สึกหวานล้ำในอก ดวงตาคู่คมพราวระยับหวานซึ้ง เพ่งพิศใบหน้างามของเสวี่ยหนิง ภายในใจเพียรคิดว่า เข้าวังไปขอสมรสพระราชทานจากพระบิดาเลยดีไหม! ร่างบางตรงหน้าทำเขาคลั่งรักจนแทบอยากขโมยนางกลับตำหนักทุกวี่วัน ครึ่งชั่วยามต่อมาสมาชิกจากสวนอรุณรักก็ช่วยกันขนของขึ้นเกวียนเดินทางกลับหมู่บ้านหว่านซิน แม่ค้าคิ้วสาหร่ายวากาเมะโม่หราน ยืนมองเกวียนที่เพิ่งเคลื่อนตัวออกไป ดวงตาของหญิงสาวทอประกายวาบ หากจะบอกว่าอันตรายก็ใช่ ไม่อันตรายก็ไม่เชิง ดูออกไปทางหื่นกระหายมากกว่า “เถ้าแก่เนี้ยพอใจพ่อหนุ่มหุ่นล่ำที่หน้ามีปานคนนั้นหรือเจ้าคะ” “เจ้าจะรู้อะไร พ่อหุ่นล่ำบึ้กนั่นพอได้มองใกล้ๆยิ่งเร้าใจ ข้าไม่ได้เจอใครที่ทำให้เลือดลมในกายข้าสูบฉีดรุนแรงแบบนี้มานานแล้ว คอยดูเถอะอาหลี ข้าต้องทำให้พ่อหุ่นล่ำบึ้กคนนั้นกลายมาเป็นสามีของข้าให้ได้!” พ่อหุ่นล่ำบึ้กที่กำลังบังคับเกวียน จู่ๆ ก็เสียวสันหลังวาบขึ้นมาเสียอย่างนั้น ในวันที่สอง ทันทีที่เสวี่ยหนิงตั้งแผงผักเสร็จปุ๊บ บรรดาลูกค้าบุรุษที่รอมาอุดหนุน ก็จะแย่งกันต่อแถวซื้อผักปั๊บ พร้อมเกี้ยวพานแม่ค้าคนงามอย่างไม่มีใครยอมใคร บางคนถ
บางทีคุณอาจจะชอบ
นางร้ายอย่างข้าขอลิขิตชะตาเอง
ชวี่เหว่ย23.5K viewsพระชายาของท่านอ๋องธงแดง NC
กระดิ่งจันทร์26.7K viewsเกิดใหม่ทั้งทีได้ลูกมาสองแถมสามีอีกหนึ่งคน
พิมพ์สีทอง46.4K viewsปีศาจน้อยของแม่ทัพคลั่งรัก
ชาไทยเย็น12.0K viewsองค์หญิงกาลกิณี
วริษา1.1K viewsจองจำรักร้าย
l3oonm@3.2K viewsท่านอ๋องเจ้าขา...ข้ายอมแล้ว
มี่เยี่ยน2.2K viewsเหวินเว่อแห่งบ้านโคกกะโดนหลงยุคโบราณ
ปลายฝนต้นหนาว1.5K views
