7. ยอมเป็นเมียน้อยเสี่ย

ด้านพิชชาภาก็เข้ามาหาน้องสาวในห้องทำงาน ก่อนจะยืนมองน้องสาวที่กำลังใจจดใจจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ จนไม่รุ้ว่าตอนนี้เธอยืนอยู่ในห้องด้วย

“ยัยพลอย อ่านอะไรอยู่น่ะ ไม่สนใจพี่เลยนะเรา” พิชชาภาพูดออกไปก็เดินเข้าไปหาน้องสาวก็นั่งที่ขอบวางแขนที่เก้าอี้ของน้องสาวกำลังนั่งอยู่ ก่อนจะมองไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์

“อ่านใบตอบรับค่ะพี่พิช ตอนนี้พลอยได้ทุนไปเรียนต่อที่อังกฤษแล้วนะคะ พี่พิชดีใจกับพลอยไหม” พลอยลดาสาวน้อยลูกครึ่งตากลมโตเอ่ยบอกพี่สาวด้วยรอยยิ้มที่มีความสุข เพราะเธอกำลังจะได้ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยชื่อดังในประเทศอังกฤษ

“จริงเหรอ ไหนพี่ดูหน่อยสิ” พิชชาภาตอบไปอย่างดีใจ เพราะเธอเห็นพลอยลดาสมัครขอทุนของมหาวิทยาลัยนี้ไว้ตั้งนานแล้ว ในที่สุดน้องสาวของเธอก็จะได้ไปเรียนแพทย์ที่นั่น

“น้องสาวของพี่เก่งที่สุดเลย แล้วบอกน้าพิมกับน้าโจหรือยัง ท่านคงจะดีใจแย่เลยที่พลอยสอบติดหมอที่นั่น” พิชชาภาเอ่ยถามออกไป เพราะตอนนี้สถานะทางการเงินไม่ดี เธอไม่รู้ว่าน้าทั้งสองจะพอมีเงินส่งเสียพลอยลดาหรือไม่

“ค่ะ พลอยบอกพ่อกับแม่แล้ว ท่านก็ดีใจเหมือนพี่นี่แหละ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพลอยจะไปจ่ายเงินแรกเข้าแล้ว พ่อกับแม่ก็บอกว่าให้ไปเอาเงินที่ท่าน พลอยดีใจที่สุดเลยค่ะพี่พิชในที่สุดพลอยก็จะได้ไปเรียนหมอที่นั่น” พลอยลดาบอกพี่สาวไปก็กอดเอวพี่สาวแน่นอย่างดีใจ จนพิชชาภาคิดหนักเกี่ยวกับเรื่องของพลอยลดา เธอรู้ว่าพลอยลดาได้ทุนไปเรียนต่อก็จริงแต่ก็ต้องมีค่าใช้จ่ายมากพอควร แล้วน้าของเธอจะไปหาเงินมาจากไหนกัน เธอต้องหาทางช่วยให้น้องสาวของเธอไปเรียนต่อให้ได้ ในเมื่อน้าเธอส่งเธอเรียนได้ เธอก็ต้องส่งน้องสาวเธอเรียนให้จบได้เหมือนกัน

“พี่ก็ดีใจกับเราเหมือนกัน ถ้าไปแล้วต้องตั้งใจเรียนให้มากๆนะ” พิชชาภาพูดไปก็กอดตอบน้องสาวอย่างอบอุ่น ก่อนจะช่วยน้องสาวกรอกแบบฟอร์มต่างๆให้สมบูรณ์ หลังจากนั้นทั้งสองก็อยู่ดูแลร้านจนร้านปิด ก่อนจะเดินทางกลับบ้านไปอย่างปลอดภัย

พอเช้าของอีกวันโจเซฟและพิริมาก็มาพูดคุยกันถึงเรื่องที่เขาจะส่งลูกสาวไปเรียนต่อ เนื่องจากตอนนี้เขายืมเงินใครไม่ได้เลยสักคน ขนาดเพื่อนที่เขาไปคุยด้วยเมื่อวานก็ยังไม่มีเงินมากพอที่จะให้เขายืม จนตอนนี้เขาต้องกลุ้มใจหนักกว่าเก่า

“พิมว่าเราให้ลูกเรียนหมอที่ไทยก็ได้นะคะ อย่างน้อยค่าใช้จ่ายมันก็ไม่มากเท่ากับเมืองนอก” พิริมาบกกับสามีไปเสียงอ่อย เพราะเธอก็อยากจะให้ลูกสาวไปเรียนต่อที่เมืองนอก แต่ตอนนี้เธอไม่มีเงินมากพอที่จะส่งพลอยลดาไปจริงๆ

“ผมก็คิดว่าอย่างนั้น อย่างน้อยเราขายร้านไปเราก็ยังจะพอมีเงินส่งยัยพิชกับยัยพลอยให้เรียนจบได้ ผมจะคุยกับลูกเรื่องนี้เอง คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคุณพิม” โจเซฟเอ่ยบอกไป เพราะตอนนี้ไม่มีทางไหนแล้วที่จะรั้งธุรกิขชองเขาไว้ได้

“อย่าขายร้านเลยนะคะน้าพิมน้าโจ” พิชชาภาที่ยืนฟังอยุ่เอายพูดออกไป ก่อนจะเดินเข้าไปหาน้าทั้งสองที่กำลังพูดคุยกันด้วยความตึงเครียด

“ยัยพิช เราไม่ต้องมายุ่งเรื่องนี้ ปล่อยให้น้ากับน้าพิมจัดการเรื่องนี้เอง เรายังเด็กเราไม่รู้อะไรหรอก” โจเซฟได้ยินหลานสาวพูดก็หันไปมองพร้อมกับทำหน้าตกใจ ก่อนจะเอ่ยพูดออกไปอย่างใจแข็ง

“ไม่ค่ะ พิชไม่ยุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ น้าโจกับน้าพิมเลี้ยงพิชมาจนโตนะคะ ยังไงพิชก็ไม่ยอมให้สิ่งที่น้าสองคนรักต้องพังลงแน่ค่ะ ส่วนเรื่องเรียนของยัยพลอย พิชจะเอาเงินที่พิชเก็บไว้มาส่งน้องเองค่ะ อย่างน้อยก็พอจะให้ยัยพลอยใช้ได้ในช่วงแรกๆที่ไปที่นู้น” พิชชาภาเอ่ยบอกไป เพราะเธอมีเงินเก็บที่เธอไปช่วยเจ้หงส์ฟ้าเจ้าของร้านพรีเวดดิ้งที่มักจะจ้างเธอให้ช่วยออกแบบชุดแต่งงานและการตกแต่งรูปแบบงานแต่งงาน

“ส่วนเรื่องร้าน ถ้าน้าโจกับน้าพิมหาเงินไม่ได้จริงๆ พิชจะยอมไปเป็นเมียน้อยเสี่ยกำธรเองค่ะ” พิชชาภาเอ่ยบอกไป เพราะเงินตั้งสิบล้านเธอจะไปหามันได้จากที่ไหนในเวลาแค่สองอาทิตย์

“ไม่ได้ น้าไม่ยอม” พิริมาเอ่ยพูดออกไปอย่างรวดเร็วแบบไม่ต้องคิด เพราะเธอเลี้ยงพิชชาภามากับมือ เธอจะไม่ยอมส่งหลานสาวไปลงนรกแบบนั้นเด็ดขาด ต่อให้ต้องขายร้านไปเธอก็ยอม

“น้าก็ไม่ยอมให้เราทำแบบนี้เหมือนกัน น้ากับน้าพิมเลี้ยงเรามาไม่ได้จะให้ไปเป็นเมียน้อยของใคร น้าตัดสินใจที่จะขายร้านแล้ว ดังนั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องไปเป็นเมียน้อยไอ้เสี่ยนั่น เลิกคิดเรื่องนี้ไปเลยนะ” โจเซฟเอ่ยพูดด้วยเสียงจริงจังอย่างไม่พอใจ เพราะเขากลัวว่าหลานสาวจะทำมันขึ้นมาจริงๆ

“แล้วก็ห้ามคิดเรื่องนี้อีก เรามีหน้าที่เรียนก็เรียนไป ส่วนเรื่องยัยพลอยกับเรื่องร้านน้าสองคนจะจัดการเอง เข้าใจไหม” พิริมาเอ่ยย้ำบอกกับหลานสาวออกไป

“เข้าใจค่ะ แต่ว่าพิชขอให้น้องได้ไปเรียนต่อที่นั่นนะคะ มันเป็นความฝันของยัยพลอย พิชไม่อยากให้น้องต้องมาผิดหวังทั้งที่น้องก็ได้โอกาสแล้ว พิชมีเงินเก็บประมาณหกแสนค่ะ พิชจะให้ยัยพลอยเอาไปใช้เรียนต่อ แล้วพิชก็จะไปของานพี่หงส์ฟ้าทำเพิ่ม พิชจะช่วยน้าโจกับน้าพิมส่งน้องเรียนเองค่ะ” พิชชาภาบอกออกไปด้วยสีหน้าจริงจัง เพราะเธออยากจะให้น้องสาวได้ทำตามความฝันของแกเอง เหมือนที่เธอได้ทำตามความฝันของตัวเองสำเร็จเพราะมีน้าทั้งสองคอยช่วย

“ยัยพิช น้าขอบใจเรามากนะที่รักและห่วงน้องแบบนี้” พิริมาพูดไปก็น้ำตาไหลอย่างซาบซึ้งที่หลานสาวของเธอรักและห่วงใยลูกสาวของเธอจากใจจริงแบบนี้ เธอดีใจเหลือนเกินที่เห็นพิชชาภารักลูกสาวเธอแบบนี้ ต่อไปถ้าเธอตายไปเธอก็คงไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว เมื่อลูกสาวของเธอมีพี่สาวแบบพิชชาภาคอยดูแล

“ขอบคุณอะไรกันคะน้าพิม แค่นี้มันยังไม่ได้ครึ่งขอน้าพิมกับน้าโจที่ต้องเลี้ยงเด็กดื้อแบบพิชมาเลยค่ะ” พิชชาภาบอกไปก็ยิ้มให้น้าทั้งสอง ก่อนจะกอดกันกลมด้วยความรักใคร่

“น้ากับน้าพิมรักเรานะยัยแสบ” โจเซฟเอ่ยพูดไปด้วยความซาบซึ้งเช่นกัน เขาดีใจที่เห็นพิชชาภารักและเป็นห่วงลูกสาวของเขา ไม่เสียแรงที่เขาและพิริมาเฝ้าเลี้ยงดูเด็กสาวให้เติบโตมาด้วยความรักและความเอาใจใส่ เธอจึงกลายเป็นคนมีน้ำใจแบบนี้