บทที่ 1 นางคือฉินอี้หนิง

ในหมู่บ้านแถบตีนเขานามว่าฮุ่ยฟาง มีเด็กหญิงผู้น่าสงสารอาศัยอยู่ นางคือเด็กหญิงผู้เคยสูญเสียทุกอย่างในชีวิต แต่กลับยังคงยืนหยัดมีชีวิตอยู่เพื่อรอคอยโอกาสบางอย่าง…

มีมากถึงสามเหตุผลที่ทำให้เด็กสาวเกือบทุกคนในหมู่บ้านไม่ชอบบุตรสาว (เลี้ยง) สกุลฉินนามว่าฉินอี้หนิง ลำดับแรกคือตัวนางไม่มีครอบครัว และไม่มีที่มาที่ไปอย่างชัดเจน ว่ากันว่านางเคยเป็นเพียงคนเร่ร่อนที่ถูกท่านตากับท่านยายสกุลฉินช่วยเอาไว้จากริมแม่น้ำ หรือบางทีนางอาจเป็นปีศาจจำแลงกายมาเพื่อสร้างความปั่นป่วนให้มนุษย์

ลำดับที่สองคือนางมีใบหน้างดงาม ผิวพรรณก็ผุดผาดแตกต่างจากคนทั่วไปมากถึงเก้าส่วน รูปร่างเรียกได้ว่าดูดีตั้งแต่เด็ก ขนาดอายุเพียงสิบสี่ยังสามารถทำให้ชายหลายคนรุ่มหลง โตไปคงกลายเป็นสาวงามล่มเมือง บรรดาสตรีที่ริษยาจึงยิ่งทุ่มเทความคิดว่านางเป็นปีศาจจิ้งจอกแปลงกายมาจริงๆ

และลำดับที่สาม เพราะนางคือหญิงสาวที่อยู่ในใจของบุตรชายคนโตของหัวหน้าหมู่บ้านอย่างจ้าวซูฮ่าว รวมถึงครอบครองหัวใจของหนุ่มหล่อคนอื่นๆ ตัวของฉินอี้หนิงจึงมักได้รับการปฏิบัติจากเพื่อนสาววัยไล่เลี่ยกันอย่างหยาบคายอยู่เสมอ

แต่ใครจะรู้บ้างว่าในตอนที่นางมาอยู่หมู่บ้านชนบทแห่งนี้ บัลลังก์มังกรอาบเลือดนั่น ถูกพลัดเปลี่ยนผู้เป็นนายกลายเป็นคนของสกุลหลี่นามว่าหลี่หยางหนิงอัน เขาครองราชย์เป็นจักรพรรดิทรราชในวัยเพียงยี่สิบปี กวาดล้างสายเลือดของจักรพรรดิองค์เก่าอย่างสกุลหลันเสียจนสิ้นซาก

อีกทั้งออกตามหาองค์หญิงสามที่หายตัวไปอย่างหลันฝูหรงจนแทบพลิกแผ่นดิน แบบนี้การโผล่มาของฉินอี้หนิง เหตุใดจึงไม่ตกเป็นที่สงสัยกันล่ะ?

กลับมายังปัจจุบัน ในพื้นที่ริมน้ำที่ไร้ผู้คน ร่างบอบบางในชุดสีเขียวชาซอมซ่อกำลังก้มตัวลงเก็บยอดผักบุ้งอ่อนบนผิวน้ำ ข้างกายของนางมีตะกร้าใบใหญ่ที่สานจากต้นหวาย ภายในนั้นมีปลาหลี [1] ตัวใหญ่สามตัว และหอยขมประมาณสองกำมือ

ใบหน้างามที่จงใจใช้เขม่าถ่านสร้างร่องรอยน่าเกลียดบนสองแก้มและบนหน้าผาก ยังคงตั้งอกตั้งใจเก็บผัก โดยไม่สนว่าบนขอนไม้ที่ลอยอยู่ข้างๆ นางกำลังมีสิ่งมีชีวิตอื่นปรากฏตัวขึ้น

เมี้ยวววว~

มือเรียวใหญ่ฉายแววสั่นเบาๆ เมื่อยกมือทั้งสองข้างของตนเองขึ้นมาดู และพบว่ามันได้กลายเป็นอุ้งเท้านุ่มนิ่มของแมวเหมียวตัวสีขาวไปเสียแล้ว

ทุกอย่างเป็นไปตามคาด ยกเว้นเพียงสถานที่เท่านั้นที่หลี่โต๋วเปาไม่ได้ตั้งใจจะโผล่มา เล็บแมวที่มีรีบจิกลงบนขอนไม้ใต้เท้าอย่างตื่นตัว นัยน์ตาสีอความารีนตวัดมองรอบกายอย่างรนราน ตามหนังสือเก่าที่เคยอ่าน และภาพจำลองที่เคยเห็นจากพิพิธภัณฑ์ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังมาโผล่อยู่ในชนบทจีนโบราณ

แต่ยังไม่ทันที่อดีตจอมพลผู้เก่งกาจจะตั้งสติได้ บั้นท้ายของใครบางคนก็ถอยมาโดนขอนไม้ที่เขากำลังขี่ ทำเอาร่างแมวอ้วนเสียหลักพลัดตกน้ำดังตู้ม!!!

“โอ้ย! ข้าเจ็บนะเจ้าเหมียว”

เสียงหวานใสของคนที่ช่วยอุ้มร่างก้อนขนสีขาวขึ้นจากน้ำทำเอาหลี่โต๋วเปาที่กำลังตื่นตกใจกับสถานการณ์ไม่คาดคิด เริ่มสงบเงียบลงอย่างง่ายดาย ก่อนจะยกสองมือที่กำลังใช้เล็บจิกลงบนผิวแขนเนียนนุ่มขึ้นสูงราวกับเป็นท่ายอมจำนน

“เจ้าหลงทางมาจากไหนเนี่ย” ดวงตากลมสวยเพ่งมองก้อนขนสีขาวในมืออย่างงุ่นงง ก่อนจะใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนหลี่โต๋วเปาแทบลืมหายใจ “เจ้าแมวตัวนี้น่าเอ็นดูนัก แถมยังมีดวงตาสีฟ้า ราวกับอัญมณีในท้องทะเล”

นางยังคงวิเคราะห์แมวอ้วนในมืออย่างตั้งใจ ขณะเดียวกันกับข้อความบางอย่างที่ขึ้นมาบนหน้าจอของหลี่โต๋วเปา

[แฮนซั่มบอย : เด็กผู้หญิงยุคโบราณคนนี้สวยชะมัด ผมไม่เคยเห็นใครสวยขนาดนี้เลย]

[late Fr. : เห็นด้วยอย่างยิ่ง ขนาดฉันเป็นผู้หญิงยังหลง]

คิ้วคมเข้มของอดีตนายพลขมวดมุ่นเล็กน้อย อย่าบอกนะว่าเขาเผลอเปิดไลฟ์สดทิ้งไว้ ว่าจะลองเล่นเบาๆ แค่เล็กน้อย แต่ดูเหมือนการท่องยุคอดีตจะสนุกกว่าที่คาดคิดไว้

[Reels : สวัสดีสตรีมเมอร์หน้าใหม่ นี่คือเกมอะไรเหรอคะ?]

[สตุซซี่ : เกมโคตรจะสมจริงเลยครับพี่!?!?]

ชายหนุ่มไม่ได้สนใจจำนวนคนดูที่กำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จากหลักสิบเป็นหลักร้อย จากหลักร้อยเป็นหลักพัน อีกทั้งไม่ได้ไล่อ่านทุกคอมเมนต์ เพราะในขณะนี้ความสนใจของเขามันไปรวมอยู่ที่เด็กหญิงปริศนาตรงหน้า ซึ่งกำลังก้มลงมองพวงไข่น้อยของอวาตาร์แมว ทั้งยังใจกล้าใช้นิ้วเรียวๆ นั่นเขี่ยสองตุ้มของเขาอีกต่างหาก

“เจ้าอยากกลับบ้านกับข้ามั้ย?” เสียงหวานใสถามอย่างน่าเอ็นดู แต่ยังไม่ทันได้คำตอบจากเจ้าสัตว์ตัวนุ่ม นางก็อุ้มเขาแนบอกออกจากที่นี่เสียแล้ว

หลี่โต๋วเปาพยายามส่งเสียงแง้วๆ เพื่อประท้วง ทว่าการได้ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกหอมๆ อุ่นๆ ของเด็กคนนี้กลับทำให้เขาเผลอเงียบเสียงลงโดยไม่รู้ตัว กลิ่นของนางหอมมาก เป็นกลิ่นที่เขาไม่รู้จักและไม่เคยสัมผัสจากที่ใด แม้ในตะกร้าด้านหลังจะมีกลิ่นคาวปลา และกลิ่นผักที่ไม่คุ้นเคยผสมอยู่ก็ตาม แต่แบบนี้สินะคือกลิ่นของโลกกลมๆ สีฟ้าใบนี้

[ผู้ชมจากดาวเนปจูน : กลิ่นของสตรีมนี้จะสมจริงเกินไปแล้ว]

…..

ตุบ!!!

“จะรีบไปไหน นังปีศาจบ่อน้ำสกปรก”

เสียงแหลมสูงพร้อมผ้าเช็ดจานเปียกๆ ที่ลอยมาโดนศีรษะของฉินอี้หนิงทำเอาร่างเล็กต้องหยุดกึก และหันไปมองฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่สบอารมณ์

หลี่โต๋วเปารู้ในทันทีว่าเด็กคนนี้ต้องมีคู่อริเยอะแน่ๆ ในฐานะสัตว์เลี้ยงหมาดๆ บางทีเขาอาจต้องทำอะไรบ้างอย่างเพื่อนาง

“ฉินอี้หนิง ในมือเจ้าคืออะไร แมวงั้นเหรอ?” เด็กผู้หญิงคนนั้นยังคงก่อกวนไม่เลิก แถมยังถือวิสาสะเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ “เอามันมาให้ข้าซะ”

เมี้ยว!!!!!

“กรี๊ดดดดดด!!! มันข่วนข้า เจ้าต้องรับผิดชอบ”

แง้วววว!!!!

“กรี๊ดดดด! เจ้าแมวบ้า”

เพราะเดาว่าตนเองจะถูกยื้อแย้ง หลี่โต๋วเปาจึงต้องรีบป้องกันตัว แน่นอนว่ารอยข่วนนั้นก็ทำเอาฝ่ายตรงข้ามเลือดไหลหลายแผลเลยทีเดียว จบด้วยการที่ร่างอ้วนๆ ของแมวขาวเปียกน้ำกระโดดเข้าไปฟาดหมัดใส่ใบหน้าฝ่ายนั้นหลายป๊าบ จนเจ้าตัวต้องรีบหนีเอาชีวิตรอดไปเอง

การกระทำนี้ทำเอาคนดูหลายคนชอบใจเป็นอย่างยิ่ง บางคนถึงกับโดเนทเงิน 1 ดวงดาวมาให้หลี่โต๋วเปากันคนละดวง วันนี้ชายหนุ่มจึงรับทรัพย์เข้าบัญชีสตรีมเมอร์จำนวนไม่ต่ำกว่า 100 ดวงดาว ซึ่งแม้จะเป็นยอดเงินที่น้อยที่สุด แต่ก็มีคุณค่าแก่การเริ่มต้นอาชีพนี้ไม่น้อยไปกว่าใคร

[เจ้มิ่ง : ทำดี ทำเริดมากเจ้าแมวนักสตรีม!!!]

[บุญช่วย : ตดใส่นังนั่นแรงๆ เลย ถ้าแอบตดเบาๆ ถือว่าไม่จริงใจจจจ]

ยามนี้ขนสีขาวของสตรีมเมอร์แมวเหมียวถึงกับฟูฟ่องเพื่อข่มขู่ศัตรู แน่นอนว่าสิ่งที่ทำให้ฉินอี้หนิงถึงกับต้องรีบเข้าไปห้ามมัน ก็คือการที่นางรู้ว่าจะมีเรื่องใหญ่อะไรตามมาถ้าทั้งสองยังดึงดันจะยืนอยู่ตรงนี้

“ข้าขอบคุณที่เจ้าออกตัวปกป้องข้าอย่างที่ไม่เคยมีใครทำ แต่เรารีบหนีกันเถอะเจ้าเหมียว”

“เมี้ยว” หลี่โต๋วเปาส่งเสียงตอบกลับ ส่วนใบหน้าของแมวไม่ต้องพูดถึง เพราะมันฉายแววไม่สบอารมณ์อย่างที่สุด

“ประเดี๋ยวพ่อแม่นางก็คงวิ่งหน้าตั้งออกมาตามหาเจ้า แบบนั้นข้าปกป้องเจ้าไม่ไหวแน่”

ครืดดดด~ แม้ววว แง่ว เหมียวๆ

เจ้าแมวในอ้อมอกส่งเสียงประท้วงราวกับมันไม่ยอมแพ้ให้กับเรื่องเมื่อครู่ ขณะที่ร่างเล็กวิ่งลัดเลาะไปตามพงหญ้าคาสูงท่วมศีรษะ เพื่อหวัจะปลีกตัวเลี่ยงผ่านหมู่บ้าน จนกระทั่งมาถึงบ้านไม้ของตนเอง เด็กหญิงตัวน้อยก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“หนิงเอ๋อร์กลับมาแล้วเจ้าค่ะท่านตาท่านยาย” เสียงใส่กล่าวกับสองคนชราที่กำลังนั่งหั่นสมุนไพรอยู่ภายในบ้าน “วันนี้ได้ปลาหลีกับหอยขมมา แล้วก็มียอดผักบุ้งอ่อนด้วยนะเจ้าคะ เรื่องอาหารวันนี้ให้ข้าจัดการเถอะเจ้าคะ”

“เสี่ยวหนิง วันนี้เด็กคนนี้กลับมาเร็วกว่าปกติตามที่สัญญาไว้จริงๆ” เอ่ยจบท่านตาก็หัวเราะเบาๆ ระคนเอ็นดู

“เอาตัวอะไรกลับมาละนั้น ไหนเอามาให้ยายดูใกล้ๆ หน่อยสิ”

แน่นอนว่าเป็นท่านยายที่สังเกตเห็นก้อนขนอ้วนๆ สีขาวสะอาดตาที่ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกของฉินอี้หนิง เด็กหญิงที่เคยมีความคิดว่าจะซ่อนเจ้าแมวตัวนี้ไว้ก่อนจนกว่าจะถึงเวลาอันเหมาะสม จึงต้องจำใจนำมันเข้าไปให้สองผู้เฒ่าได้ดูอย่างชัดๆ

“ข้าเจอมันที่ริมแม่น้ำฟางน่ะเจ้าค่ะ เห็นมันหลงทาง ไม่มีเจ้าของ ก็เลยนำมันกลับมาเลี้ยง” คราวนี้ใบหน้างดงามพยายามออดอ้อนอย่างที่สุด “เจ้าแมวตัวนี้…เราเลี้ยงมันได้รึเปล่าเจ้าคะท่านตาท่านยาย มันน่าสงสารขนาดนี้”

“แหม ชะตาของเจ้าเหมียวตัวนี้ช่างเหมือนกับเจ้าเสียเหลือเกิน ถ้าอยากเลี้ยงก็เลี้ยงได้ แต่แมวถ้ามีเจ้าของ ยังไงมันก็จะหาทางกลับไปหาเจ้าของที่แท้จริงจนได้” ชายชรานามฉินกงจื่อลุกขึ้นยืนยืดเส้นยืดสายอยู่ครู่หนึ่ง จนฉินอี้หนิงแอบได้ยินเสียงเส้นและกระดูกของเขาดังกรอบแกรบ ก่อนจะนำสมุนไพรที่ตากไว้เข้ามาเก็บไว้ในโหลของแห้ง

“ก็จริงนะ นึกถึงวันนั้นเลย วันที่ยายเจอเสี่ยวหนิงครั้งแรก ตอนนั้นเจ้าบาดเจ็บหนัก นอนไร้สติอยู่ที่ริมแม่น้ำฟาง ตาและยายต้องใช้เวลารักษามากถึงสามเดือนเจ้าถึงฟื้นคืนสติ” ฉินอี้เอินกล่าวพลางเดินเข้ามาดูวัตถุดิบที่หลานสาวบุญธรรมไปเสาะหามาจากแม่น้ำฟาง

“แต่ความทรงจำของหนิงเอ๋อร์ก็ไม่เคยกลับมา หนิงเอ๋อร์ขอโทษจริงๆ ที่อยู่เป็นภาระของพวกท่าน”

นางเอ่ยอย่างรู้สึกผิด ความรู้สึกนี้ออกมาจากใจจริง เพียงแต่ช่วงเวลาไม่เหมาะสมนัก เพราะหากนางบอกความจริงแก่ทุกคนว่านางเป็นใครมาจากไหน มีหวังนางคงไม่มีโอกาสได้ยืนหายใจอยู่บนโลกกว้างแห่งนี้แน่ๆ เช่นนั้นจนกว่าทุกอย่างจะปลอดภัยมากกว่านี้ นางจะไม่ยอมกลับไปเป็นองค์หญิงหลันฝูหรงเด็ดขาด!

“ดูเจ้าเด็กนี่พูดจาเข้า ม้าผอมอย่างเจ้าเป็นภาระอะไรกัน สองตายายไม่มีลูกหลานเลยสักคน การที่เจ้ามาอยู่ที่นี่ ก็แสดงว่าสวรรค์ต้องการมอบของขวัญชิ้นนี้ให้กับเรา” เป็นท่านตาที่เอ่ยติดตลก ส่วนท่านยายก็พยักหน้าเห็นด้วย

“เจ้าแมวนี่ก็ดูอ้วนกลมน่ารักดีนะ จะตั้งชื่อมันว่าอะไรดีหนอ” ท่านยายเดินมาลูบขนเจ้าแมวขาวตาสีฟ้า แต่ก่อนที่ทุกคนในบ้านจะได้เสนอชื่อเรียกให้กับสมาชิกใหม่ ป้ายไม้บางอย่างที่แขวนอยู่บนคอของมันก็ปรากฏขึ้นเสียก่อน

“หื่ม? โต๋วเปา” ท่านยายฉินอ่านทวนคำที่เขียนอยู่บนป้ายไม้นั้นอย่างเชื่องช้า

“อาจจะเป็นชื่อของเจ้าแมวตัวนี้นะเจ้าคะ” ฉินอี้หนิงออกความคิดเห็นบ้าง

“ชื่อน่ารักดีนะ เหมาะกับเจ้าก้อนขนอ้วนตัวนี้ไม่น้อยเลย ฮ่าๆๆ”

ในขณะที่เจ้าแมวขาวตั้งใจฟังสถานการณ์นี้อย่างเหนื่อยหน่าย คอมเมนต์มากมายก็ผุดขึ้นบนจอแสดงราวกับดอกเห็ด

[ฟรานซิสสส : ชื่อเหมือนท่านจอมพลคนหล่อของเราเลย]

[SinSee : หรือว่า…]

คนพวกนี้จะเชื่อมโยงอะไรต่อมิอะไรเก่งเกินไปแล้ว!!!

[เจนนี่หยาง : ไม่ใช่หรอก คนระดับนั้นไม่มีเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้แน่นอน]

คอมเมนต์ล่าสุดทำเอาชายหนุ่มถึงกับคิ้วกระตุกทันที ทำไมคนเราถึงกล้ามาตีดสินคนอื่นจากรูปลักษณ์ภายนอกกันนะ แบบนี้กระมังเขาถึงไม่กล้าทำอะไรไร้สาระต่อหน้าคนอื่น แต่คอมเมนต์แบบนี้มันก็เป็นข้อดีละนะ เพราะต่อจากนี้เขาจะได้ทำอะไรบ๊องๆ โดยใช้ร่างแมวเหมียวสีขาวตัวนี้บังหน้า

“เช่นนั้น ถ้าท่านตาท่านยายไม่ว่าอะไร หนิงเอ๋อร์ขอตัวไปทำอาหารเย็นก่อนนะเจ้าคะ” กล่าวจบร่างเล็กก็รีบคว้าเอาวัตถุดิบเข้าไปในครัวทันที แน่นอนว่าร่างอ้วนๆ ของเจ้าแมวสีขาวก็ตามติดนางไปราวกับเป็นเงาตามตัว

[ฟรานซิสสส : ชอบจังแฮะ การได้มาดูสตรีมเมอร์คนทำอาหารในยุคโบราณแบบนี้]

หลี่โต๋วเปาอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดเห็นนั้น ตอนนี้สายตาของเขาไม่อาจละจากฝ่ายตรงข้ามได้เลยสักวินาทีเดียว ทั้งความงาม ความคล่องแคล่วในการทำอาหารของนาง ล้วนทำให้เขาไม่อาจหนีหายไปไหนได้ ยามเมื่อนางเด็ดยอดผักบุ้งด้วยมือเพื่อนำมันไปผัด และยามเมื่อนางขอดเกล็ดปลาหลีด้วยมีดปังตอใหญ่ๆ ที่ไม่น่าจะเหมาะกับการทำอาหารเล็กๆ แสนละเอียดอ่อนเช่นนี้

“เจ้าเหมียวโต๋วเปา เจ้าจะสนใจอะไรขนาดนั้น?” เสียงหวานถามราวกับติดตลก ก่อนจะใช้มีดหั่นปลาหลีสองตัวเป็นท่อนๆ เพื่อต้ม ส่วนตัวใหญ่ที่สุดอีกหนึ่งตัวนางใช้วิธีบั้งถี่ๆ เพื่อทอดในน้ำมันเดือดๆ

“ข้าชื่อฉินอี้หนิง ตอนนี้เราสองคนเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะ”

เมี้ยวววว

ชายหนุ่มในร่างแมวนั่งลงอย่างสงบเสงี่ยมบนโต๊ะไม้ซึ่งใช้วางวัตถุที่นางหั่นเตรียมไว้

“วันนี้ข้าจะทำปลาหลีต้มเม็ดบ๊วย ปลาหลีทอดราดพริกเปรี้ยวหวาน แล้วก็ผัดผักบุ้ง”

อดีตจอมพลยังคงนั่งฟังสิ่งที่เด็กหญิงยุคโบราณที่มีอายุมากกว่าเขาถึงหมื่นๆ ปี พูดอธิบายถึงสิ่งที่นางกำลังลงมือทำอย่างตั้งใจ บางครั้งเขาก็ส่งเสียงเมี้ยวๆ ตอบกลับ เพราะอยากตั้งคำถามกับสิ่งที่นางทำให้มากกว่านี้ ทว่าด้วยอวาตาร์ที่สมจริง ทำให้เขาไม่อาจทำอะไรได้ตามใจขนาดนั้น

เมื่อวาจาใช้ไม่ได้ อวัจนภาษาจึงถูกนำมาใช้ นั่นคือการแตะอุ้งมือลงบนหอยที่นางเรียกว่าหอยขมนั่นเอง

“ส่วนหอยพวกนี้ยังกินไม่ได้ ต้องแช่น้ำใส่พริกเพื่อให้มันคายดินออกมาเสียก่อน พรุ่งนี้เช้าเราคอยเอามันมาผัดกินกันนะ”

มือเรียวลูบศีรษะสัตว์เลี้ยงนิสัยประหลาดตัวนี้ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะทำงานของตนเองด้วยท่าทางสดใสน่ามอง

จบตอนที่หนึ่งแล้ว ถูกใจกันบ้างมั้ยคะ อย่าลืมกดหัวใจเพื่อเป็นกำลังใจให้กันนะ

 

 

[1] ปลาหลี เป็นปลาน้ำจืดอยู่ในวงศ์ปลาตะเพียน รูปร่างลักษณะคล้ายปลาตะเพียนขาว เกล็ดกลมใหญ่ทั่วตัว หัวไม่มีเกล็ด ปากเล็ก ยืดหดปากได้ ริมฝีปากหนาและมีหนวดสี่เส้น ครีบหลังมีฐานยาว