ตอนที่27 ยันต์ความรัก

ณ หมู่บ้านตงซานหลังจากจากเกิดเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา ก็ไม่มีใครกลับไปนอนอีกต่างพากันนั่งรอให้ถึงเช้า อู่ถงพอเปิดประตูออกมาในตอนเช้าตรู่ ก็ต้องชะงักกับสตรีราวเจ็ดแปดคน มายืนรออยู่หน้าเรือนพัก ในมือมีอ่างใส่น้ำ เพื่อให้ทุกคนได้ล้างหน้าล้างตา ฮุ่ยเจียงเดินมารับอ่างจากสตรีนางหนึ่ง แล้วยกเข้าไปด่านในให้กับท่านหญิง ส่วนอู่ถงเดินมารับอ่างน้ำอีกอันเพื่อนำไปให้เหว่ยอ๋อง

 หลังจากทุกคนล้างหน้าล้างตากันเสร็จ สตรีที่มาคอยช่วยดูแลก็นำน้ำชาและโจ๊กมาให้ทุกคน ว่านชิงอีมองเห็นวิญญาณห้าดวงที่ยืนมองอยู่ห่างๆ ก็สะกิดปิงปิงให้ไปเรียกเข้ามา

 “พวกท่านมีอะไรหรือไม่?”

 “ทูลท่านหญิง พวกกระหม่อมไม่มีที่ไป ขอติดตามเป็นทาสรับใช้ท่านได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ว่านชิงอีได้ฟังก็พยักหน้า

 “ได้ต่อไปก็คอยฟังคำสั่งของปิงปิงก็แล้วกัน” ห้าดวงวิญญาณปรายตามองเด็กน้อยวัยห้าขวบ ก่อนจะเอ่ยขึ้น

 “ท่านหญิงจะให้พวกข้าฟังคำสั่งจากเด็กคนนี้หรือ?” ว่านชิงอียกยิ้ม

 “อย่าดูถูกความสามารถนางเชียวนะ” ปิงปิงพอได้ยินนางเอ่ยชม ก็ยกแขนขึ้นมากอดอกอย่างเย่อหยิ่ง

 “พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าใครที่เป็นคนทำวิชาอาคมพวกนี้ ในนิมิตข้าเห็นชายผู้หนึ่งแต่ว่าไม่ชัดมาก และข้าอยากรู้ว่าตำแหน่งที่เขาทำพิธีอยู่ที่ใด เพราะข้าเห็นเหล่าดวงวิญญาณมากมายถูกขังอยู่ในนั้น”

 “ท่านหญิงพวกกระหม่อมก็ไม่รู้เหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ หลังจากถูกดึงวิญญาณไป ก็ถูกควบคุมจากเขาผู้นั้น แต่ดูท่าแล้วเขาน่าจะวิชาอาคมที่แข็งแกร่งมาก พวกกระหม่อมไม่มาสามารถมองเห็นเขาได้เลยพ่ะย่ะค่ะ”

 “ที่จริงถึงเขาจะวิชาอาคมแข็งแกร่งเพียงใด ก็ไม่สามารถทำอะไรคนปกติได้ นอกจากคนที่มีร่างกายอ่อนแอเพียงเท่านั้น การที่ทุกคนเริ่มล้มป่วยลง ต้องมีคนช่วยเหลือเขาอยู่เป็นแน่ ถ้าให้ข้าเดาอาจจะเป็นคนในหมู่บ้านนี้ก็อาจเป็นได้ พวกท่านก็คอยจับตาดูแล้วคอยรายงานกับปิงปิง เพราะนางสามารถไปมาได้สะดวก”

 “พ่ะย่ะค่ะ” ห้าดวงวิญญาณคำนับรับปากอย่างแข็งขัน

 “แบมือของพวกท่านออกมา” ว่านชิงอีเขียนอักษรลงบนฝ่ามือของพวกเขา

 “ต่อไปจะไม่มีใครสามารถมาดึงวิญญาณของพวกท่าน ให้ไปทำร้ายใครอีก”

 “ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ” 

 หลังจากช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านตงซานและแจกยันต์ป้องกันให้กับทุกคนว่านชิงอีจึงคิดว่าควรเตรียมตัวกลับแต่จู่ๆ อาการปวดหน่วงท้องน้อยก็เริ่มขึ้นมา ว่านชิงอีรีบทรุดตัวลงนั่งอย่างทรมานปิงปิงที่เห็นอาการของนางก็เดาออกทันที 

 “คุณหนูเป็นรอบเดือนใช่หรือไม่ มาอยู่ยุคนี้ยากหน่อยไม่มีผ้าอนามัย เราจะทำอย่างไรกันดี?”

 “ก็คงต้องตัดผ้ามาพับๆ ทบๆ กันหลายชั้นๆ เสียดายของแบบนี้แม่กับพ่อข้า คงไม่ทำบุญส่งมาให้ข้าหรอก คนทำบุญส่วนใหญ่นึกถึงของกินเป็นอย่างแรก แต่ว่ารสดีทำไมถึงทำบุญส่งมาให้ก็ไม่รู้แปลกจริง แต่ปิงปิงข้าคิดว่าข้าน่าจะทำผ้าอนามัยขายนะ ยุคนี้คงยังไม่มีใครทำออกมา”

 “คุณหนูความคิดดีมากเลยเจ้าค่ะ แต่ว่าหากทำก็ต้องทำกางเกงในสำหรับใส่ด้วย”

 “ใช่แล้วปิงปิง!ข้ารู้แล้วว่าจะทำอะไร นอกจากช่วยเหลือวิญญาณ ข้าก็จะมีกิจการเป็นของตนเอง ขอบใจเจ้ามากนะปิงปิง” ว่านชิงอียิ้มอย่างเบิกบานใจ เมื่อนึกถึงกิจการในวันข้างหน้า สินค้าเหล่านี้เป็นสิ่งที่สตรีจำเป็นต้องใช้ กิจการของนางต้องไปได้สวยแน่

 “เจ้าเป็นอะไรไม่สบายหรือ?” เหว่ยอ๋องที่เดินเข้ามา เห็นนางนั่งใช้มือกุมอยู่ที่ท้องจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

 “ปวดท้องนิดหน่อยเพคะ” พอเขาได้ยินเช่นนั้นก็ทรุดตัวลงนั่งด้วยสีหน้าเป็นกังวล แล้วเอื้อมมือไปจับมือนางมากุมไว้

 “มีหมอหลวงมาด้วยจะให้เขาตรวจดูหรือไม่?”

 “ท่านอ๋องอาการปวดท้องน้อยของสตรีจะเป็นแบบนี้ทุกเดือนเพคะท่านอย่าทรงกังวลไปเลย อีกสามวันหม่อมฉันก็หายแล้วเพคะ”

 “สามวันเลยหรือเจ้าต้องทรมานมากแน่” ว่านชิงอีเห็นมุมนี้ของเขาก็ยิ้มสดใส

 “หม่อมฉันทนได้เพคะ” เขายกมือมาลูบแก้มนางเบาๆ อย่างปลอบโยน นางจึงจับมือเขามาแล้วเขียนยันต์ลงไปบนฝ่ามือ

 “เจ้าเขียนอะไรหรือ?”

 “เขียนยันต์ความรัก จะได้เหนี่ยวแน่นมั่นคงตลอดไปเพคะ” กล่าวจบนางส่งยิ้มให้เขาอย่างอ่อนหวาน เหว่ยอ๋องมองใบหน้าที่งดงามตรงหน้า ภายในหัวใจเต้นแรง

เเละเบิกบานอย่างมีความสุข 

 “วันปักปิ่นของเจ้าคือเมื่อใด?”

 “อีกหนึ่งเดือนเพคะท่านอ๋องถามทำไมหรือเพคะ? หรือว่าพระองค์อยากแต่งหม่อมฉันเป็นชายา! แหม่ใจร้อนเหมือนกันนะเพคะ” ว่านชิงอีกล่าวพลางกระตุกแขนเสื้อเขาเบาๆ อย่างหยอกล้อ ใบหน้าเหว่ยอ๋องแดงระเรื่อขึ้นมาทันที

 “เจ้าพูดอะไรข้าก็ถามไปอย่างนั้นเอง”

 “ถ้าเช่นนั้นหม่อมฉันรับหมั้นคนอื่นดีหรือไม่?”

 “เจ้าอยากตายหรือข้าจะได้สงเคราะห์ให้” เหว่ยอ๋องเอ่ยน้ำเสียงเย็นเยียบขึ้นมาทันที

 “ดุจริงๆ ไม่รู้ว่าข้าเผลอไปชอบคนเช่นนี้ได้อย่างไรกันนะ อุ๊บ!ขออภัยเพคะหม่อมฉันคิดดังไปหน่อย” ว่านชิงอีกล่าวขอโทษแต่ใบหน้ากลับยิ้มระรื่น จนเขาต้องยกยิ้มเอ็นดู นางทำให้เขาตกหลุมรักนาง วันละหลายๆ ครั้งได้อย่างไรกันนะ 

 “เราออกเดินทางกันเถิดเพคะเดี๋ยวจะมืดค่ำเสียก่อน”

 “ไปเถอะ” เหว่ยอ๋องรับคำก่อนจะเดินมาส่งนางขึ้นรถม้า 

 ทางด้านหานไจ๋ที่พอได้รับคำสั่ง จากเจ้าสัวโจวป๋อเหวิน ให้ตามออกมาดูคนที่ออกไปสั่งหารเหว่ยอ๋องและท่านหญิง ว่าเป็นอย่างไรกันบ้างเพราะไม่มีใครมารายงานความคืบหน้าใดๆ เลย ทำให้เจ้าสัวโจวถึงกับนั่งไม่ติด หากแผนลอบสังหารครั้งนี้ผิดพลาด การลงมือครั้งต่อไปก็คงยากขึ้นอย่างแน่นอน 

 หานไจ๋พร้อมกับกลุ่มคนที่มีฝีมือด้านวรยุทธ ควบม้าตรงไปยังเส้นทางที่ไปยังหมู่บ้านตงซาน แต่ภาพที่เห็นไกลๆ ว่ามีกลุ่มคนกำลังเดินทางมา ทำให้เขาต้องรีบบอกทุกคนให้หยุด แล้วไปแอบอยู่บนเนิ่นเขาเพื่อดูว่าเขาเหล่านั้นเป็นใคร พอขบวนเดินทางเข้ามาใกล้เขาถึงตกใจหน้าซีดเผือด นักฆ่าทั้งสิบคนถูกจับและกำลังถูกควบคุมไปเมืองหลวง เป็นไปได้อย่างไรกัน หมายความว่าเหว่ยอ๋องรู้ตัวหรือ? ไม่ได้เขาต้องจัดการปิดปากพวกเขาซะ

 เหล่านักฆ่าที่ถูกควบคุมให้เดินไปตามถนนจู่ๆ ก็ล้มลงสิ้นใจตายกันกันทีละคน ทำเอาเหล่าทหารหลายสิบคนตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เอ่อไท่องครักษ์ข้างกายคนสนิทองค์ชายซีห่าว หยุดชะงักเมื่อทหารตะโกนบอกว่ามีคนลอบฆ่าคนร้าย เขารีบกวาดตามองรอบบริเวณแต่ก็ไม่พบสิ่งใดผิดปกติ เห็นทีคนบงการคงส่งคนมาฆ่าปิดปากพวกเขาเป็นแน่ ช่างเลือดเย็นและเหี้ยมโหดเกินไปแล้ว

 “พวกเจ้าระวังตัวด้วยไม่รู้ว่าคนร้ายดักซุ่มอยู่ตรงไหน”

 “ขอรับ”

 หลังจากฆ่าปิดปากนักฆ่าทั้งสิบคนด้วยเข็มพิษปลิดวิญญาณ หานไจ๋ก็รีบกลับมารายงานท่านเจ้าสัวโจวทันที ซึ่งโจวป๋อเหวินพอได้รับรู้ว่า หานไจ๋ได้จัดการปิดปากนักฆ่าไปหมดแล้วก็โล่งใจ ถึงแม้แผนจะไม่สำเร็จแต่ไม่มีอะไรสาวมาถึงตัวเขาแค่นี้ เขาก็พอใจมากแล้ว หานไจ๋ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง เขาทำงานได้เด็ดขาดและรู้ว่าควรทำอย่างไร ไม่เสียแรงที่เขาเลี้ยงดูมาเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง

 “ทำงานได้ดีมาก เจ้าไม่เคยทำให้ข้าผิดหวังเลยจริงๆ” โจวป๋อเหวินหัวเราะออกมาด้วยความพอใจ

 “ขอบคุณนายท่านขอรับ”