ตอนที่29 ฆ่านางทิ้งเสีย

 ทางด้านสามตระกูลใหญ่ ที่ยามนี้มารวมตัวกันอยู่ที่จวนของตระกูลกู้ เพื่อรอฟังข่าวว่าวันนี้ท่านหญิงจะเป็นเช่นไร เมื่อมีข่าวออกมาว่าผู้คนได้ไปรวมตัวกัน ที่หน้าสำนักงานหน่วยสืบสวนเพื่อเรียกร้องให้จับท่านหญิง มาเผาไฟต่อหน้าทุกคน

 ฝ่ายกรมยุติธรรมเมื่อถูกกดดันจากราษฎร จึงต้องเข้าไปตรวจสอบ เพื่อความสบายใจให้แก่ทุกคน แม้ว่าเรื่องนี้ฟังดูแล้วข้อกล่าวหาอาจดูเกินจริง และดูเหมือนใส่ร้ายท่านหญิงจนเกินไป แต่เนี่ยนเจินกรมยุติธรรมก็ต้องทำตามหน้าให้ดีที่สุด สร้างความพอใจให้กับสามตระกูลใหญ่เป็นอย่างมาก พวกเขาจึงนัดกันมานั่งจิบชา รอฟังข่าวอยู่ที่จวนเสนากู้ 

 สามฮูหยินและคุณหนูทั้งสามต่างพากัน พูดคุยอย่างอารมณ์ดี พวกนางคิดว่าอย่างไรวันนี้ท่านหญิงก็คงไม่รอด เพราะเหตุการณ์วันนั้นหลายคนเห็นกับตาตนเอง ว่านางสามารถสร้างภาพลวงตาทำให้ผู้คนหวาดกลัว ข้อกล่าวหาว่านางเป็นปีศาจไม่ดูเกินจริงเลยสักนิด

 “รายงานขอรับ” บ่าวจวนเสนาบดีกู้รีบเข้ามารายงาน หลังออกไปเกาะติดสถานการณ์ เกี่ยวกับท่านหญิงมาทั้งวัน เมื่อได้ยินเสียงตะโกนบอกของบ่าวที่มารายงาน ทุกคนก็ตั้งอกตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ

 “เรียนท่านเสนาตอนนี้ผู้คนที่รวมตัวกัน ไปเรียกร้องให้เผาท่านหญิง ต่างพากันคุกเข่าขออภัยโทษที่ได้กล่าวล่วงต่อท่านหญิงขอรับ”

 “เจ้าว่าอย่างไรนะ!” เสนากู้ยามนี้ตกใจแทบร่วงเก้าอี้ เหตุใดเหตุการณ์ถึงกลับกลายเป็นเช่นนี้ เสนาจางและเสนาซูตกใจไม่ต่างกัน นี่มันเกิดอะไรขึ้น!

 “มันเกิดอะไรขึ้นเจ้าเล่ามาให้หมด” เสนากู้ยามนี้อารมณ์ปะทุด้วยความโกรธภายในใจ นี่เขาจะทำอะไรนางไม่ได้จริง ๆ หรือ?

 “เรื่องเป็นแบบนี้ขอรับ ท่านหญิงนางได้ให้เหล่าดวงวิญญาณที่ได้รับความเดือดร้อน จากการตายโดยไม่เป็นธรรมมาปรากฎตัว ท่านหญิงยังบอกอีกว่า วิญญาณเหล่านั้นมาหานางเพื่อขอความช่วยเหลือ เพราะนางสามารถมองเห็นและพูดคุยกับวิญญาณได้ และวันนี้วิญญานที่ถูกฆ่าปิดปากในคุก ก็ยังปรากฏตัวแล้วยังได้ชี้ตัวคนร้ายต่อหน้าทุกคน ยามนี้ทุกคนต่างกล่าวยกย่องท่านหญิง ว่าเป็นสตรีที่มีจิตใจเมตตา แม้แต่วิญญาณนางก็ให้ความช่วยเหลือจากการตาย โดยไม่รับความเป็นธรรมขอรับ”

 “เจ้าว่าอะไรนะ!วิญญาณที่ตายในคุกอย่างนั้นรึ?” เสนาซูตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินว่า วิญญาณที่ตายในคุกปรากฏตัวแล้วยังได้ชี้ตัวคนร้าย นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน คนตายไปแล้วยังมาปรากฎตัวได้ นี่มันเรื่องจริงใช่หรือไม่?

 “ตกใจอะไรกันขนาดนั้นเสนาซู อย่าบอกนะว่า ท่านมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่ตายในคุก?” เสนาซูเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อเสนาจางเอ่ยถามขึ้นมา เสนากู้ปรายตามองเขาก่อนจะถอนใจออกมา

 “เรื่องนี้ข้าว่าท่านควรอยู่เฉย ๆ ตั้งแต่แรก น้องชายของท่านทำตัวเบ่งอำนาจว่างท่าใหญ่โต เที่ยวหอคณิกาเข้าบ่อนการพนัน ล่าสุดทำร้ายคนจนถึงขั้นเสียชีวิต เพราะถือว่ามีพี่ชายเป็นเสนาบดี ท่านช่วยเขาปิดบังความผิด ท่านจะเดือดร้อนไปด้วย เนื้อร้ายบางทีก็ต้องยอมตัดมันทิ้ง ท่านคิดว่าฆ่าคนในคุกเพื่อปิดปาก แล้วคนที่อยู่ที่บ่อนพนันอีกเล่า ไม่ใช่ว่ามีเขาเพียงคนเดียวที่ไหนกันที่เห็นเหตุการณ์ ท่านทำอะไรไม่คิดให้ถี่ถ้วนเอาเสียเลย” เสนากู้กล่าวออกมายืดยาว เพื่อจะเตือนสติของสหาย

 “แล้วเช่นนั้นข้าจะทำเช่นไรดี?” เสนาซูยามนี้สีหน้าเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

 “ท่านก็แค่ปล่อยให้ทางการจัดการกับน้องชายตัวดีของท่านไป ท่านแค่ห้ามไปยุ่ง” เสนาจางกล่าวเสริมขึ้น 

 “ใช่ข้าเห็นด้วยกับเสนาจาง แต่ว่าเรื่องท่านหญิงข้าว่าพวกเราควรต้องไปปรึกษากับนายใหญ่เสียแล้ว หลายต่อหลายครั้งแล้วที่พวกเรา ไม่สามารถทำอะไรนางได้เลย ขืนปล่อยไว้เช่นนี้ต่อไป นางต้องสืบสวนจนสาวมาถึงพวกเราแน่ ยิ่งนางมีเหล่าวิญญาณเป็นบ่าวรับใช้เช่นนี้ ข้ารู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย”

 “ข้าเห็นด้วยกับท่าน ให้คนไปติดต่อนายใหญ่เถิดเรื่องนี้เราจะนิ่งนอนใจได้” เสนาจางเห็นด้วย ในเมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้ว ก็ต้องช่วยกันคิดหาวิธีรับมือ เพราะหากถูกนางสืบสาวราวเรื่องขึ้นมา คนที่โดนไม่ใช่เขาคนเดียวแต่เป็นพวกเขาทั้งหมด

 หลังจากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันกลับจวนอย่างหัวเสีย เสนากู้เป็นฝ่ายเสนอที่จะเป็นคนติดต่อไปหานายใหญ่ และให้ทางฝ่ายนั้นนัดแนะว่าให้ไปพบที่ใด เพราะแต่ละครั้งสถานที่ที่นัดเจอ จะเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอด 

 

 วันต่อมาทางฝั่งนายใหญ่ก็ส่งคนมาแจ้งกับเสนากู้ถึงสถานที่นัดพบ เขาจึงให้คนไปบอกเสนาซูและเสนาจาง จากนั้นเขาก็รีบรุดหน้าไปยังสถานที่นัด นั้นก็คือร้านขายหนังสือร้านหนึ่ง ซึ่งเป็นกิจการของตระกูลโจว ที่มีอยู่หลายสิบแห่งในเมืองเจินฟ่าน ตระกูลโจวครอบครองกิจการค้าขายมากมาย จนเป็นตระกูลที่ร่ำรวยเป็นอันดับหนึ่งในแคว้นเจิน ผู้คนต่างให้ความเคารพนับถือ แต่เบื้องหลังใครจะรู้ว่า ความประสบผลสำเร็จที่ได้มานั้น ต้องแลกมากับสิ่งใดบ้าง ผู้คนมองเห็นแค่ฉากหน้าที่สวยงาม จึงไม่เคยนึกถึงฉากหลังว่าเป็นเช่นไร

 รถม้าสามคันมาจอดที่หน้าร้านหนังสือในเวลาไล่เลี่ยกัน เสนากู้เดินเข้าไปในร้านเป็นคนแรก ตามด้วยเสนาจางและเสนาซูตามลำดับ ภายในร้านตกแต่งอย่างสวยงาม มีมุมให้นั่งอ่านอย่างเงียบ ๆ อีกทั้งร้านยังมีบริการน้ำชา ให้กับลูกค้าที่เข้ามาซื้อหนังสืออีกด้วย พอพนักงานที่เห็นพวกเขาเดินเข้ามา ก็รีบเดินนำพาพวกเขาขึ้นไปบนชั้นบน ชั้นนี้รอบด้านทำเป็นชั้นวางหนังสือต่าง ๆ แต่พอบุรุษที่เป็นพนักงานคนนั้น สัมผัสกับหนังสือเล่มหนึ่ง ฝาผนังก็เลื่อนเปิดออก เผยให้เห็นว่ามีห้องอยู่ด้านใน สามเสนารีบก้าวเข้าไปทันที ก่อนฝาผนังจะเลื่อนปิดลงอีกครั้ง

 “ท่านเสนาทั้งสามเชิญนั่ง” โจวเหม่ยหลิงกล่าวเชื้อเชิญเมื่อเห็นพวกเขาก้าวเข้ามาในห้อง สามเสนาคำนับให้โจวป๋อเหวินและโจวเหม่ยหลิงอย่างให้เกียรติ ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมให้

 “ท่านไม่ต้องเอ่ยสิ่งใดทั้งสิ้น เพราะข้ารู้เรื่องทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว จากที่ข้าสังเกตดูช่วงนี้ พวกท่านก็พยายามกันอย่างเต็มที่ แต่ก็ไม่ประสบผลสำเร็จเท่าใด ต่อไปเรื่องท่านหญิงข้าจะเป็นคนจัดการเอง พวกท่านมีหน้าที่เพียงสร้างสถานการณ์ เบี่ยงเบนความสนใจของผู้คนในเมืองเจินฟ่าน การลักลอบขุดเหมืองแร่กำลังดำเนินไปด้วยดี ที่จริงข่าวของท่านหญิงในช่วงนี้ก็มีส่วนดีอยู่บ้าง แต่ว่าการที่นางสามารถมองเห็นวิญญาณ และยังมีพวกเขาเป็นบ่าวรับใช้นั้นไม่ใช่เรื่องดีเท่าใดนัก เทศกาลปีใหม่ใกล้เข้ามาแล้ว พวกท่านรู้ว่าควรทำอย่างไร ส่วนข้าหากมีใครมาขวางทางข้า แน่นอนว่าข้าย่อมไม่เก็บเอาไว้” โจวเหม่ยหลิงกล่าวอย่างเฉื่อยชาแต่แฝงไปด้วยความอำมหิต สามเสนามองหน้ากันด้วยอาการขนลุก พวกเขารู้ดีว่าภายใต้ใบหน้าอันงดงาม ปกปิดความชั่วร้ายไว้มากเพียงใด หลังจากพูดคุยกันจนเข้าใจ พวกเขาสามคนก็ขอตัวกลับ 

 พอสามเสนากลับออกไปแล้ว บุรุษผู้หนึ่งก็ก้าวออกมาจากฉากกั้น เขาผู้ซึ่งมีใบหน้าหล่อเหล่าแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็น ร่างกายของเขาสูงโปร่งดุจดั่งทหารนักรบ แม้จะอยู่ในชุดเสื้อผ้าเรียบ ๆ แต่ก็ไม่อาจปิดบังความสง่างาม

 “คารวะท่านเจ้าสัว คารวะนายหญิง”

 “นั่งลงเถิด” โจวเหม่ยหลิงรีบยกกาน้ำชา มารินให้เขาด้วยตนเอง เจ้าสัวโจวป๋อเหวินปรายตามองอย่างไม่ชอบใจนัก ที่บุตรสาวของเขาแสดงทีท่าชื่นชอบบุรุษผู้นี้อย่างออกหน้าออกตา แต่ว่าเขาจะทำอย่างไรได้ นางทำอะไรตามใจตนเองมาแต่ไหนแต่ไร อีกทั้งกิจการทั้งหมดที่ตระกูลโจวครอบครอง รุ่งเรืองได้ถึงเพียงนี้ก็เป็นเพราะนางดูแล

 “ท่านคงรู้เรื่องแล้ว คิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป?”

 “คืนนี้ข้าจะส่งลูกน้องข้าให้ไปจัดการกับวิญญาณเหล่านั้น หากไม่มีเหล่าวิญญาณคอยชี้เบาะแส นางก็สืบหาอะไรไม่ได้” ซิ่วเป่าเอ่ยขึ้นน้ำเสียงเรียบนิ่ง โจวเหม่ยหลิงได้ฟังคำตอบ ก็แสยะยิ้มก่อนจะเอ่ยขึ้น

 “ข้าว่าฆ่านางทิ้งเสียน่าจะง่ายกว่า ไม่มีนางวิญญาณพวกนั้นก็ไร้ความหมาย” ซิ่วเป่าพอจะเดาความคิดของนางได้อยู่แล้ว แต่เพียงเพราะเขายังไม่โหดเหี้ยมเท่านางก็แค่นั้นเอง จึงไม่อยากเสนอวิธีการนี้ออกไป

 “ท่านพ่อคิดว่าอย่างไรเจ้าคะ?” นางหันไปถามความคิดเห็นของเจ้าสัว

 “ข้าก็คิดกำจัดนางทิ้งไปก็เป็นวิธีที่ดี” จ้าวลัทธิซิ่วเป่าแอบถอนใจ สมกับเป็นพ่อลูกกันเลือดเย็นทั้งคู่