ตอนที่30 การมาของวิญญาณ

 ดึกสงัดในค่ำคืนเดือนมืด ว่านชิงอีและพี่สาวอีกสองคนของนางก็ยังไม่พากันเตรียมตัวเข้านอน เพราะว่านชิงอีไหว้วานให้พี่สาวทั้งสอง ช่วยพับยันต์ที่นางเขียนขึ้นมามากมาย เพราะอีกไม่นานจะเป็นเทศกาลปีใหม่ ว่านชิงอีจึงอยากจะทำไว้แจกผู้คน แต่ในความรู้สึกส่วนตัวลึกๆ นางมีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องราวไม่ดีเกิดขึ้น นางจึงคิดว่าหากมียันต์ป้องกันภูตผีพกติดตัวกันเอาไว้ ก็อาจจะพอช่วยอยู่ได้บ้างแม้จะไม่ได้ทั้งหมด แต่ก็ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย ว่านชิงอีปรายตามองปิงปิงที่นอนเล่นอยู่บนเตียงของนาง ส่วนดวงวิญญาณอีกสามดวงนั่งอยู่อีกมุมหนึ่ง 

 “เหตุใดเจ้าถึงต้องทำเยอะขนานนี้กัน? ว่านชิงหลานเริ่มรู้สึกเบื่อ เพราะนั่งทำมาหลายชั่วโมงแล้ว เสี่ยวหมานพยักหน้าเห็นด้วยที่ เพราะนางก็เริ่มเมื่อยมือเช่นเดียวกัน

 “งั้นพี่ใหญ่พี่รองก็ไปนอนเถิดเจ้าค่ะ วันหลังคอยมาพับใหม่” ว่านชิงอีมองเห็นความเหนื่อยล้าของพี่สาวทั้งสอง จึงรีบบอกให้ไปพักผ่อนเสียง

 “ถ้าเช่นนั้นข้าไปก่อนนะ” ว่านชิงหลินและว่านชิงหลานรีบเอ่ยลา เพราะร่างกายเริ่มล้าและง่วงนอนเต็มที

 หลังจากพี่สาวของนางจากไปไม่นาน จู่ ๆ ลมก็พัดอย่างรุนแรงคล้ายจะมีลมฝน แต่กลิ่นที่มาพร้อมกับลม ทำเอาว่านชิงอีเบ้หน้า กลิ่นเน่าคล้ายกลิ่นของซากศพ รุนแรงจนนางต้องยกมือขึ้นมาปิดจมูก ปิงปิงรีบลุกขึ้นมานั่งทำสมาธิเพ่งจิตทันที ส่วนตงไห่ อีถง ลู่หลิง รีบลุกขึ้นมายืนข้างๆ ว่านชิงอี ส่วนองครักษ์หญิงฮุ่ยเจียงแม้จะรู้สึกหวาดกลัว แต่พยายามข่มกลั้นเอาไว้ หากเป็นคนนางไม่กลัว แต่เป็นผีหรือวิญญาณนางต้องยอมรับว่ากลัวจริง ๆ ว่านชิงอีพอจะเข้าใจความรู้สึกขององครักษ์หญิงข้างกาย จึงเอ่ยขึ้นอย่างให้กำลังใจ

 “เจ้าไม่ต้องกลัวมีข้าอยู่ทั้งคน” ฮุ่ยเจียงได้ยินก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

 “ท่านหญิงกับคนหม่อมฉันสู้ไม่ถอย แต่กับสิ่งนี้หม่อมฉันยอมรับว่ากลัวมากเพคะ” ฮุ่ยเจียงสารภาพออกไปตามตรง เพราะนางไม่อยากฝืนความรู้สึกอีกต่อไป ว่านชิงอีจับมือนางมาบีบเบาๆ  ส่วนเสี่ยวหมานรีบไปยืนหลบอยู่ด้านหลังของว่านชิงอีตั้งแต่ลมพัด 

 “คุณหนูมีดวงวิญญาณอยู่ด้านนอกเจ้าค่ะ ท่าทางไม่ได้มาดี กลิ่นอายความชั่วร้ายลอยฟุ้งอยู่รอบบบริเวณเลยเจ้าค่ะ” ปิงปิงพอลืมตาก็รีบรายงานทันที ว่านชิงอีพยักหน้ารับรู้เพราะนางก็มองเห็นได้อย่างชัดเจน แม้นางจะอยู่ภายในห้อง ก่อนนางจะเริ่มร่ายมนต์วิชาที่ได้ติดตัวมาแล้วเอ่ยขึ้น

 “พวกเจ้าอยู่ในนี้ไม่ต้องออกไป รวมถึงวิญญาณของพวกเจ้าสามคนด้วย ส่วนปิงปิงเจ้าไปกับข้า” ว่านชิงอีร่ายมนต์สร้างเกราะป้องกันในเขตอาคม ไม่ให้วิญญาณร้ายเข้ามาทำอะไรได้

 ว่านชิงอีและปิงปิงก้าวเท้าเดินออกไปเผชิญกับสิ่งที่มาเยือนอย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กน้อยปิงปิงก้าวเดินเคียงข้างว่านชิงอี อย่างไม่หวาดหวั่นเช่นเช่นเดียวกัน ร่างดำทะมึนของวิญญาณร้ายที่ดูคล้ายปีศาจดวงตาแดงก่ำ จ้องมองมาที่ว่านชิงอี อย่างอาฆาตมาดร้ายพร้อมแสยะยิ้ม ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่า นางเป็นเพียงดรุณีน้อยนางหนึ่งเท่านั้น

 “แม่นางน้อยเจ้าคิดจะมาขวางข้าหรือ? ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็มอบดวงวิญญาณสามดวงนั้นมาให้ข้าซะดีๆ”

 “ตาแก่วิญญาณเฒ่า เป็นวิญญาณไม่ยอมไปผุดไปเกิด อยู่รับใช้คนชั่วจนแก่ชรา คิดว่าพวกข้าจะยอมให้เจ้า มาเอาดวงวิญญาณใครไปง่ายๆ รึ” ประโยคนี้เป็นปิงปิงเอ่ยขึ้นมา ว่านชิงอียกยิ้มด้วยความถูกใจกับคำพูดของคู่หูตัวจิ๋ว

 “ฮึ!เจ้าเด็กปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม พูดจาโอหังนัก มาดูกันว่าหากข้าจะเอาวิญญาณของใครแล้ว ก็ไม่มีใครมาห้ามข้าได้” กล่าวจบวิญญาณร้ายตนนั้น ก็ปล่อยพลังดูดวิญญาณออกมา พลังปราณสีดำลอยหมุนไปรอบๆ เรือนของว่านชิงอี แต่ยังไม่สามารถดูดวิญญาณออกมาได้ วิญญาณร้ายพยายามอยู่หลายครั้งจนต้องล้มเลิก ก่อนจะหันมามองว่านชิงอีและปิงปิงอย่างไม่เข้าใจ เพราะเหตุใดพลังดูดวิญญาณถึงไม่ได้ผล พวกนางก็ยืนกันอยู่เฉยๆ ไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด เกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ หากเขาทำงานนี้ไม่สำเร็จ จ้าวลัทธิคงจับวิญญาณเขาขังไม่ให้ออกมาเห็นโลกภายนอกเป็นแน่ 

 “แปลกใจละสิว่าทำไมถึงดูดวิญญาณพวกเขาไม่ได้” ว่านชิงอีเอ่ยเยาะ 

 “นั่นนะสิเจ้าบอกข้าทีสิว่าเป็นเพราะเหตุใด?” ปิงปิงได้ยินวิญญาณร้ายเอ่ยขึ้นเช่นนั้นก็หลุดหัวเราะออกมา ตอนมาท่าทางดุดันน่ากลัว แต่เหตุใดยามนี้กลายเป็นหมาหง่อยไปเสียแล้ว 

 “ก็เพราะว่าพวกข้าเก่งอย่างไรละ” ปิงปิงเอ่ยตอบอย่างผู้เหนือกว่า

 “แต่ข้าไม่เห็นว่าพวกเจ้าทำอะไรเลยนะ!”

 “ข้าขอถามหน่อย เหตุใดถึงยอมทำงานรับใช้คนชั่ว ไม่อยากไปผุดไปเกิดแล้ว? หรือว่าพอใจที่จะเป็นผีเป็นวิญญาณแบบนี้?” ว่านชิงอียกแขนขึ้นมากอดอกแล้วถามออกไป อย่างสงสัยใคร่รู้

 “ข้าก็อยากไปเกิดใหม่แต่ข้าทำไม่ได้ เขาจับวิญญาณคนในครอบครัวของข้าขังไว้ทั้งหมด หากข้าไม่ยอมทำตาม เขาจะทำลายปราณวิญญาณเหล่านั้นทั้งหมด แล้วพวกเขาก็จะไม่ได้ไปเกิดอีก” ว่านชิงอีได้ฟังก็ถอนใจ ขนานตายเป็นผียังมีคนจับเอาดวงวิญญาณไปข่มขู่ ยังมีเรื่องแบบนี้จริงๆ เหรอเนี้ยะ แต่ยังไม่ทันที่ว่านชิงอีจะได้ทำอะไร ก็มีวิญญาญร้ายอีกดวงปรากฎขึ้น ท่าทางกราดเกรี้ยวและไม่พอใจ ที่วิญญาณเฒ่าทำงานไม่สำเร็จ

 “นายท่านคิดถูกที่ส่งข้าตามมาดู เจ้ามันไม่ได้เรื่อง” กล่าวจบนางก็สะบัดพลังใส่วิญญาณเฒ่าตนนั้น จนเขากระเด็นลอยไปกระแทกกับต้นไม้ ก่อนจะส่งพลังไปดูดดวงวิญญาณที่อยู่ในเรือนของว่านชิงอี ดูท่าทางวิญญาณตนนี้จะมีพลังแข็งแกร่งพอตัว จึงสามารถดึงสามวิญญาณให้ลอยออกมาได้ แต่ว่านชิงอีก็รีบโยนสายสิญจน์อาคมออกไป พอสายสิญจน์ถูกโยนขึ้นไปบนอากาศ ก็กลายเป็นเชือกขนาดใหญ่ ลอยไปมัดและดึงสามวิญญาณมาไว้กับนางทันที

 “คิดจะเอาวิญญาณบ่าวรับใช้ของข้าไป เจ้าไม่ถามข้าหน่อยหรือว่าข้าอนุญาตหรือไม่?” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างแข็งกร้าว

 “ข้าจำเป็นที่จะต้องถามวามคิดเห็นกับเด็กน้อยเช่นเจ้าด้วยหรือ ข้าแค่มีหน้าที่ทำตามคำสั่งของนายท่านเท่านั้น” วิญญาณตนตอบกลับมา

 “ตายเป็นวิญญาณแล้วก็ยังไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี งั้นวันนี้ข้าก็จะไม่ใจดีอีกต่อไป” กล่าวจบว่านชิงอีกก็โยนสายสิญจน์ไปมัดวิญญาญตนนั้น จากนั้นก็ร่ายมนต์ ก่อนไฟจะลุกพรึบติดตามเชือกสายสิญจน์ ที่มัดอยู่รอบตัวดวงของดวงวิญญาณร้ายตนนั้น วิญญานร้ายเริ่มกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะเชือกสายสิญจน์ที่เริ่มรัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ อีกทั้งไฟเริ่มลุกไหม้อย่างรุนแรง ก่อนดวงวิญญาณตนนั้นจะดับสลายไป พอวิญญาณเฒ่าเห็นเช่นนั้นก็เริ่มหวาดกลัว รีบวิ่งกุลีกุจอวิ่งมาคุกเข่าต่อหน้าว่านชิงอีอย่างสำนึกผิด

 “คุณหนูปล่อยข้าไปเถอะข้าถูกบีบบังคับ ข้าไม่ได้อยากทำตามคำสั่งของเขา” ว่านชิงอีมองวิญญาณตนนี้อย่างชั่งใจว่าจะเอาอย่างไรดี ถึงจะเป็นเพียงวิญญาณก็ยังต้องทนทุกข์ ไม่เป็นอิสระของตนอย่างแท้จริง

 “ข้าให้ท่านตัดสินใจว่าจะกลับไป หรือว่าจะอยู่กับข้าที่นี่ เพื่อช่วยสร้างบุญสร้างกุศลให้กับตัวท่าน และวิญญาณของคนในครอบครัว บางทีการกลับไปก็ไม่ใช้ทางเลือกที่ดี หากว่ายังคงถูกบีบบังคับอยู่เช่นนี้ วิญญาณที่ถูกจับไปขังไว้ ข้าต้องหาทางช่วยออกมาแน่ ตายแล้วก็สมควรไปสู่ภพใหม่ไม่ใช่ยังคงถูกกักขังอยู่ที่นี่”

 “ข้าสามารถสร้างบุญสร้างกุศลได้หรือขอรับ?”

 “แน่นอนสิบุญกุศลที่ท่านทำ สามารถเป็นพลังอย่างหนึ่ง ที่จะช่วยให้วิญญาณของคนในครอบครัวของท่านไม่ได้รับความลำบากมากนัก ถึงจะถูกทำลายวิญญาณไป ก็ยังมีเกราะความดีคุ้มครอง และก็อาจได้ไปเกิดใหม่ในภพที่ดี” วิญญาณตนนั้นพอได้ฟังก็เริ่มคลายความกังวล และเริ่มดีใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ว่า เขาสามารถช่วยวิญญาณของครอบครัวตนได้

 “ข้าจะอยู่รับใช้ท่านขอรับ”

 “ท่านชื่อว่าอะไร?”

 “ลู่กังขอรับ”

 “ท่านส่งมือมา” ว่านชิงอีเขียนตัวอักษรลงบนฝ่ามือของชายตนนั้น จากนั้นร่างที่ดำทะมึนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นร่างดั่งคนทั่วไปในชุดสีขาว 

 “ท่านอย่ายึดติดจนเกินไป ทุกคนมีหน้าที่ของตนเอง ไม่มีใครคอยปกป้องคนอื่นได้ตลอดไป วิญญาณของคนในครอบครัวของท่านต้องไปสู่ภพที่ดีแน่ หากท่านมีความตั้งใจจริงพวกเขาก็คงรับรู้ได้”

 “ขอบคุณคุณหนูที่ให้โอกาสขอรับ” ว่านชิงอียิ้มให้อย่างอ่อนโยน

 “ต่อไปเขาผู้นั้นก็จะไม่สามารถมาดึงวิญญาณของท่านไปได้อีกแล้ว ต่อไปท่านก็คอยเป็นผู้ช่วยวิญญาณของสามตนนั้น ท่านมีอะไรก็สามารถบอกปิงปิงได้เลย นางจะรีบมารายงานข้าเอง 

 “ขอรับ”