ความลับในดวงตา

แสงอาทิตย์ยามบ่ายคล้อยสาดส่องลงบนลานดินหน้าบ้าน เงาของต้นไผ่เอนลู่ตามแรงลมทอดลงบนพื้นราวกับเส้นหมึกที่ขีดเขียนโดยจิตรกรผู้ชำนาญ ซูอี้เหม่ยก้าวออกจากเรือนด้วยจังหวะมั่นคง แม้หัวใจยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเพราะการปะทะกับแม่เลี้ยงเมื่อครู่ แต่บนใบหน้างดงามกลับฉายรอยยิ้มเย็นเฉียบ

นางไม่คิดจะทนรับฟังคำด่าทอและการเหยียดหยามอีกต่อไป — ชีวิตนี้ นางมิได้เกิดมาเพื่อเป็นเครื่องรองรับความโกรธแค้นหรือเป็นตัวตลกให้ใครหยามเหยียด

“บ้านหลังนี้…ไม่ใช่ที่สำหรับฉันอีกแล้ว” เสียงในใจดังขึ้นแน่วแน่

ทันทีที่ก้าวพ้นประตูไม้บานใหญ่ กลิ่นอายของอิสรภาพก็เหมือนพัดเข้าสู่หัวใจ นางเดินตรงไปตามถนนสายเล็กของหมู่บ้าน เสียงหัวเราะของเด็กๆ ที่วิ่งไล่จับกันดังคลอไปกับเสียงพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้า กลิ่นอาหารทอดบนกระทะและกลิ่นขนมหวานพื้นบ้านลอยมาตามลม บรรยากาศช่างคึกคักสดใส ทว่าหัวใจของซูอี้เหม่ยกลับรู้สึกเหมือนก้าวเข้าสู่โลกใหม่ที่ไม่คุ้นเคย โลกที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ต้องเรียนรู้และเผชิญหน้า

แต่ก่อนที่นางจะได้ทอดสายตาชื่นชมโลกใบใหม่นี้ เสียงฝีเท้าหนักแน่นกลับดังขึ้นจากด้านหลัง

ตึก… ตึก… ตึก…

เสียงนั้นแตกต่างจากเสียงฝีเท้าของชาวบ้านทั่วไป มันเต็มไปด้วยความมั่นคงและอำนาจที่กดทับบรรยากาศโดยรอบ

ซูอี้เหม่ยหันขวับไปทันที — ร่างสูงในชุดดำปรากฏขึ้นในสายตา เขาคือชายลึกลับผู้ที่ช่วยชีวิตนางไว้เมื่อคืน ดวงตาคมกริบราวกับคมดาบจ้องตรงมาโดยไม่กะพริบ ทุกย่างก้าวที่เขาก้าวเข้ามาเหมือนยิ่งลดระยะห่างระหว่างเขากับนาง จนหัวใจของซูอี้เหม่ยเหมือนถูกบีบแน่น

“คุณหนูซู” เขาเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงนิ่งเย็น ราวกับสายลมหนาวในยามค่ำคืน “เจ้ามิใช่…คนของที่นี่ใช่หรือไม่?”

ประโยคเดียวสั้นๆ กลับทำให้ร่างของซูอี้เหม่ยชะงักงันทันที ความลับที่เธอพยายามเก็บซ่อนลึกที่สุดในใจกลับถูกคนแปลกหน้าพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา

“ท่าน…หมายความว่าอย่างไร?” นางพยายามเก็บอาการ ทว่าดวงตากลับสั่นไหวอย่างไม่อาจควบคุมได้

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่ได้เต็มไปด้วยความอบอุ่น หากแต่เหมือนรอยยิ้มของผู้ที่อ่านใจคนออกทะลุปรุโปร่ง “แววตาของเจ้า…ไม่ใช่สายตาของหญิงสาวชาวบ้านผู้ถูกกดขี่มาชั่วชีวิต สายตานั้นเต็มไปด้วยความรู้ การต่อสู้ และความทรงจำที่มิใช่ของผู้คนในยุคนี้”

ถ้อยคำเหล่านั้นกระแทกเข้ากลางอกของซูอี้เหม่ย นางแทบหยุดหายใจ — ใช่แล้ว ความลับนั้นคือเรื่องจริง นางมิใช่หญิงสาวโลกนี้ หากแต่เป็นวิญญาณจากโลกอนาคตที่ถูกดึงเข้ามาในร่างนี้โดยไม่ทันตั้งตัว

“เหตุใดเขาถึงรู้? หรือว่า…เขาเองก็มิใช่คนธรรมดา?” เสียงในใจดังก้อง นางเผลอก้าวถอยหลังอย่างระวัง

ชายหนุ่มในชุดดำก้าวเข้ามาใกล้อีกหนึ่งก้าว กลิ่นอายเย็นเยียบจากร่างเขาแผ่ออกมาประหนึ่งแรงกดดันที่บดขยี้ทุกสิ่งรอบข้าง ดวงตาคมไม่ละไปจากนางแม้แต่วินาทีเดียว

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาจากที่ใด หรือเป็นผู้ใดกันแน่” เสียงของเขานิ่งสงบ แต่แฝงด้วยอำนาจ “แต่จงจำไว้…โลกนี้โหดร้ายกว่าที่เจ้าคิด หากเจ้ามิได้เรียนรู้ที่จะปิดบังความลับของตน เจ้าจะไม่มีวันอยู่รอด”

ซูอี้เหม่ยเม้มริมฝีปากแน่น ใบหน้างามสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย แต่แววตากลับแข็งกร้าวยิ่งขึ้น

“ข้ารู้…แต่หากโลกนี้คิดจะทำร้ายข้าอีก” เสียงนางต่ำลึก ดุดัน “ข้าจะไม่ยอมเป็นเหยื่อเหมือนในโลกก่อน”

คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มเลิกคิ้วเล็กน้อย แววตาแฝงประกายประหลาด คล้ายประทับใจในความเด็ดเดี่ยว แต่ก็ยังเต็มไปด้วยความเฝ้าระวัง

สายลมพัดแรงขึ้นทันใด ใบไผ่เสียดสีกันเป็นเสียงดังก้องราวกับเสียงดนตรีแห่งโชคชะตา บรรยากาศรอบตัวทั้งสองคนถูกโอบล้อมด้วยความเงียบงันที่กดดัน จนแม้แต่เสียงพ่อค้าแม่ค้าก็คล้ายเลือนหายไปชั่วขณะ

นี่ไม่ใช่เพียงการสนทนา หากแต่เป็นคำประกาศสงครามที่ไร้ถ้อยคำ โลกนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป — เพราะความลับของซูอี้เหม่ย…ถูกเปิดเผยแล้ว

ซูอี้เหม่ยไม่อาจละสายตาจากชายตรงหน้าได้ แม้หัวใจเต็มไปด้วยความหวาดระแวง แต่นางกลับรู้สึกถึงบางสิ่งที่แตกต่าง ความเย็นชาในแววตาของเขามิได้เป็นเพียงการคุกคาม หากแต่เป็นการเตือนสติ เป็นการบอกใบ้ว่าทางข้างหน้ามีอันตรายซ่อนอยู่

“ท่านเป็นใครกันแน่?” นางถามออกไปในที่สุด เสียงสั่นเล็กน้อยแต่ยังคงความแข็งแกร่ง

ชายชุดดำไม่ตอบในทันที เขาเพียงหันสายตามองไปยังขอบฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังจะลับ “ผู้ที่เดินในเงามืด ไม่จำเป็นต้องบอกนามแก่ใคร”

คำตอบนั้นเต็มไปด้วยความกำกวม แต่กลับทำให้ซูอี้เหม่ยยิ่งสงสัย — ชายคนนี้ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาแน่นอน สายตาที่เฉียบคม การเคลื่อนไหวที่มั่นคง และถ้อยคำที่เอ่ยออกมาล้วนแฝงกลิ่นอายของคนที่ผ่านสมรภูมิชีวิตมาแล้วนับไม่ถ้วน

“หากท่านไม่คิดจะเปิดเผยตน เหตุใดจึงสนใจเรื่องของข้า?” นางย้อนถาม แววตาดุดันกลับไม่ยอมแพ้

เขามองนางนิ่ง ก่อนตอบเสียงต่ำ “เพราะเจ้า…ไม่ควรอยู่คนเดียวในโลกนี้ หากเจ้าคิดจะต่อสู้ด้วยลำพัง เจ้าจะตายโดยไม่รู้ตัว”

ถ้อยคำตรงไปตรงมาทำให้ซูอี้เหม่ยกำมือแน่น หัวใจทั้งหวั่นไหวและดื้อรั้นในเวลาเดียวกัน

“บางทีข้าอาจตาย” นางเอ่ยช้าๆ “แต่ข้าจะไม่ยอมตายอย่างไร้ค่าอีกแล้ว”

เงียบงันปกคลุมระหว่างทั้งสอง ฝุ่นทรายลอยขึ้นตามแรงลม แสงแดดที่ใกล้จะสิ้นวันทอดเงาของคนทั้งคู่ยาวเหยียดราวกับกำลังขีดเส้นทางชะตาที่ต้องเผชิญร่วมกัน