บทที่ 119 กินไม่หมด ก็กินไม่หมด

หลินมู่อิงหันกลับไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังจับแขนชายวัยกลางคนที่ผมมันเยิ้ม ในยุคนั้น แม้แต่คู่แต่งงานก็ยังไม่จับมือหรือเกี่ยวแขนกันต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้

เพราะถึงอย่างไร ก็ยังเป็นยุคที่แยกชายหญิงออกจากกันอย่างเคร่งครัด และการแสดงออกที่ใกล้ชิดกันถือเป็นสิ่งต้องห้ามในที่สาธารณะ

ผู้หญิงคนนี้คือจ้าวเฟิงเซีย อดีตพี่สะใภ้ของโจวอี้หมิง ซึ่งมาปรากฏตัวที่บ้านของเขาเมื่อบ่ายวานนี้ เธอแต่งตัวหรูหรายิ่งกว่าเมื่อวาน แม้กระทั่งแต่งหน้าและทาลิปสติก

ลิปสติกเป็นของหายากในยุคนั้น ปกติจะใช้เฉพาะในวันแต่งงาน และสีลิปสติกก็ค่อนข้างเรียบง่าย ต่างจากรุ่นหลังที่มีเฉดสีนับร้อยเฉด

ลิปสติกบนริมฝีปากของจ้าวเฟิงเซียทำให้หลินมู่อิงรู้สึกอึดอัด ราวกับเป็นปีศาจที่ชอบกินเด็กที่ตายแล้ว

หลินมู่อิงหันไปมองโจวเฉินตง พี่ชายคนโตของโจวอี้หมิงเพื่อดูสีหน้าของเขา

ในที่สุดเขาก็ปล่อยวางจากอดีตภรรยาไปได้แล้วหรือ? คำตอบที่ได้รับนี้ทำให้หลินมู่อิงพอใจมาก โจวเฉินตงไม่รู้สึกอะไรอีกต่อไปเมื่อมองจ้าวเฟิงเซีย เขสามองเธอราวกับกำลังมองคนแปลกหน้า

จ้าวเฟิงเซียตอนนี้ดูเหมือนไม่ใช้คนที่โจวเฉินตงเคยรู้จักมาก่อน และเธอก็ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย ในเ