บทที่ ๒ ไอ้คนโง่

        เฉินเหยียนเฟยพอจะเดาเรื่องราวที่ผ่านมาได้บ้างเขานั่งจ้องใบหน้าของหลินเยี่ยนจือคนอะไรทั้งสวยทั้งน่ารัก เจ้าพ่อมาเฟียตัวจริงก็โง่เสียยิ่งกว่าอะไรมีเมียสวยขนาดนี้ยังไม่รักเมีย

        “คุณเป็นภรรยาผมจริงๆ ใช่ไหม”

        “คุณถูกยิงที่หน้าอกทำไมสมองถึงได้รับความกระทบกระเทือน” หญิงสาวทำท่าทีสงสัยเพราะตั้งแต่นั่งคุยกันมาเขาจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำไม่รู้จะเสียใจหรือดีใจ

        “คนไข้การสูญเสียความทรงจำชั่วคราวครับอาจจะมีเรื่องอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจ ^[1]” คุณหมออธิบายไปเกี่ยวกับอาการป่วยของชายหนุ่มแต่หลินเยี่ยนจือไม่เชื่อว่าเขาจะความจำเสื่อม

        เฉินเหยียนเฟยรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลเกือบหนึ่งเดือนเต็มถึงได้กลับมาที่คฤหาสน์หลังโตที่เขาไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่โตขนาดนี้

        “ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณชาย” สาวใช้ทั้งหลายต่างพากันมายืนรอต้อนรับเจ้านายที่เพิ่งออกจากโรงพยาบาล

        “ตามสบาย”

        เขาเดินตัวปลิวเข้ามาในบ้านหลังใหญ่โตและเห็นรูปแต่งงานของเฉินเหยียนเฟยกับหลินเยี่ยนจือรู้สึกคันยุกยิกที่หัวใจไม่น้อย ‘นายตายไปแล้วต่อไปฉันจะดูแลหลินเยี่ยนจือเอง’

        “หลิวเยี่ยนจืออยู่ไหน”

        “คุณผู้หญิงออกไปทำงานค่ะกลับมาอีกทีช่วงเย็นๆ”

        “ทำงาน?”

        “ใช่ค่ะคุณผู้หญิงต้องทำงานเพราะเอ่อ คุณผู้ชายไม่ยอมให้เงินค่ะ”

        เฉินเหยียนเฟยไม่รู้จะตกใจกับคำตอบไหนก่อนดีบ้านก็รวยแต่ขี้งกแม้กระทั่งภรรยาตัวน้อยๆ

        “เยี่ยนจือกลับมาแล้วให้มาหาฉันด้วย บอกไปว่าฉันรอที่ห้องนอน”

        เขาเดินมายังชั้นสามของบ้านที่นี่กว้างใหญ่ไพศาลเขามีความทรงจำของเฉินเหยียนเฟยทั้งสองใบหน้าเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน คิดแล้วก็ปวดหัวเพราะชายต้องอยู่ท่ามกลางกระสุนและปืน

        “ปวดหัวซะมัด”

        ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนที่นอนและหลับตาลงในเมื่อเขาได้มาใช้ชีวิตในยุคนี้แถมยังมีเงินมีทองและภรรยาที่สวยขนาดนี้เขาก็จะใช้ชีวิตต่อไป

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

        “คุณให้แม่บ้านไปตามฉันมาทำไมคะ”

        “ผมมาคิดๆ ดุแล้วเราก็แต่งงานกันมาสามปีแล้วนะ”

        “คุณจะหย่าเหรอคะ” แววตาแห่งความดีใจฉายชัดออกมาเธอรอเวลาที่จะคุยเรื่องนี้มานานแล้ว

        “คุณดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”

        “ตกลงคุณจะหย่าใช่ไหมคะ” หลินเยี่ยนจือเอ่ยออกมาโดยไม่สนใจคำถามของเขา แต่ต้องรีบเก็บความดีใจลงเพราะประโยคที่ออกจากปากของเฉินเหยียนเฟย

        “เปล่า ผมแค่จะบอกว่าต่อจากนี้คุณควรทำหน้าที่ภรรยาซะ”

        “คุณผีเข้าหรือไง ตอนนั้นหาว่าฉันไม่สวยไม่คู่ควรกับคุณ?”

        ตอนนี้เฉินเหยียนเฟยค้านหัวฝนฝาว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับเธอที่ทั้งอ้วนและผิวพรรณไม่สวยเท่าผู้หญิงของเขาตอนนี้ทำไมจู่ๆ ถึงมาเปลี่ยนคำพูด

        “ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้วที่รักครับ” ก็ตอนนี้เขาไม่ใช่ไอ้เจ้าพ่อมาเฟียคนนั้นแล้วไง ใครมันตาถั่วมองว่าหญิงสาวไม่สวยกันคนตรงหน้านี่แหละที่เรียกว่านางฟ้าเดินดิน

        “ถอยออกไปให้ห่างจากฉัน”

        “ต่อจากนี้คุณไม่ต้องไปทำงานแล้วเตรียมทำหน้าที่ภรรยาก็พอ”

        “คุณมันบ้าไปแล้ว” หลินเยี่ยนจือไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ตอนนั้นว่าน่ากลัวแล้วแต่ตอนนี้น่ากลัวกว่า

        “คุณพร้อมเมื่อไร”

        “พร้อมอะไรฉันจะไม่ลาออกหรอกนะ” เธอต้องทำงานหาเงินเพื่อมาใช้ในชีวิตประจำวันสามีใจดำยังไม่เคยเหลียวแลไม่คิดจะถามไถ่เลยสักครั้ง

        “คุณลืมไปแล้วหรือว่าผมรวยแค่ไหน” ชายหนุ่มพูดอย่างพากย์ภูมิใจเขาจะใช้เงินให้หมดไปเลยชดเชยที่เขาเกิดมาจนต้องดิ้นรน แถมยังมีผู้หญิงสวยๆ อยู่ตรงหน้าอีก

        “คุณเหยียนเฟย!”

        “เรียกผมว่าสามีสิ” เขาเห็นแก้มแดงๆ ของหญิงสาวก็นึกอยากแกล้งขึ้นมาเพราะอะไรกันหนอที่เฉินเหยียนเฟยถึงไม่คิดจะรักภรรยาคนนี้ จะว่าไม่ชอบเด็กก็ไม่น่าใช่ข้ออ้างแต่เขาชอบเด็กเห็นแล้วมันหนุบหนับหัวใจ

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

        “คุณชายครับท่านผู้บัญชาการเติ้งหลานซีมาขอเข้าพบครับ”

        เฉินเหยียนเฟยจึงหยุดชะงักใครคือผู้บัญชาการคงไม่ได้มาจับเขาหรอกนะทำไมเขาถึงคิดไม่ออกว่าคนผู้นี่เป็นใคร

        “ท่านผู้บัญชาการคือคนที่ช่วยคุณดูแลพื้นในเขตนี้” หญิงสาวบอกเพราะเห็นท่าทีของเขาแล้วคงจะจำอะไรไม่ได้จริงๆ แต่แววตาของเขาเปลี่ยนไปซึ่งเธอไม่ไว้ใจเขาที่เขาเกลียดเธอก็เพราะต้องแต่งงานกันแล้วทำให้คนรักของเขาหนีไป

        เฉินเหยียนเฟยเดินลงมาตามลูกน้องต้องหยุดเพราะเห็นทหารมาเฝ้าหน้าบ้านคงไม่มีใครจะแอบมาฆ่าเขาอีกหรอกนะตายแล้วตายอีกเหนื่อยฉิบหาย

        “คุณชายหายดีแล้วเหรอครับ” ผู้บัญชาการเติ้งทำความเคารพชายหนุ่ม เขากับเฉินเหยียนเฟยรู้จักกันมาตั้งนานและคอยคุ้มกันตลอดเวลา

        “อืม”

        “คนนี้เราจับคนร้ายได้แล้วครับคุณชายจะไปจัดการด้วยตัวเองไหมครับ”

        “คนร้าย? จัดการอะไร” แล้วเฉินเหยียนเฟยมันโหดแค่ไหนเขาไม่รู้เรื่องอะไรเลยตอนนี้เขากลัวปืนมากและเกลียดเสียงปืนที่สุดสมัยนี้พากันถือปืนเต็มบ้านเต็มเมือง

        “คุณชายคนร้ายที่ยิงไงครับ”

        “ขอโทษด้วยครับคุณชายได้รับความกระทบกระเทือนทางสมอง” เย่าหยางเป็นคนมาอธิบายให้ผู้บัญชาการฟังเจ้านายของเขาตอนนี้เหมือนเด็กไม่มีผิด

        “คุณชายถูกยิงไม่ใช่เหรอครับทำไมถึงลืมไปได้”

        “ตอนนี้กำลังอยู่ในกระบวนการรักษาครับ”

        “ผมจะไปดูคนร้าย” ชายหนุ่มอยากรู้เหมือนกันว่าคนที่นี่ถ้าทำผิดไม่ส่งตัวให้ทางการจะทำอะไรได้บ้าง ระหว่างอยู่บนรถเขาจึงหันมาถามเย่าหยาง

        “คนที่นี่ส่วนมากเขาจัดการคนกันยังไง นายทำอะไร!”

        “ปืนของคุณชายไงครับ”

        เฉินเหยียนเฟยตกใจที่ลูกน้องยื่นปืนมาให้เขาลังเลที่จะหยิบมันขึ้นมา แต่จำใจต้องหยิบขึ้นมาเป็นปืนลูกโม่ที่คนสมัยนี้นิยมใช้กันตรงด้ามจับสลักชื่อเฉินเหยียนเฟยไว้

        “แล้วมันใช้ยังไงวะ” เขาพึมพำออกมาเพราะไม่เคยใช้ปืนมาก่อนเขาเป็นผู้ชายบอบบางไม่เคยจับอาวุธอะไรพอดีหลอกแต่เหยื่อโอนเงินไม่เคยยิงใคร

        “คุณชายจะยิงทิ้งไวครับ”

        “อะไรนะ! ยิงทิ้ง! ไม่นะฉันกลัว” เฉินเหยียนเฟยพูดออกมาเสียงดังจนลูกน้องที่อยู่ในรถคันเดียวกันต้องหันมามองหน้ากันมีแต่เย่าหยางที่รู้ว่าคนนี้ไม่ใช่คุณชายตัวเองแต่เขาไม่พูดอะไร ทุกอย่างมีเหตุผลของมันเขารักและเทิดทูนเฉินเหยียนเฟยยิ่งกว่าชีวิต

        “เอ่อ เดี๋ยวผมจัดการเองครับคุณชายไปดูหน้ามันก็พอ”

        เพราะไม่อยากให้ใครสงสัยในตัวเฉินเหยียนเฟยเขาจึงต้องปกป้องคุณชายเขาสาบานต่อหน้าหลุมศพของอดีตผู้บัญชาการใหญ่ซึ่งเป็นพ่อของคุณชายที่ช่วยเขาออกมาจากขุมนรก เขาจะดูแลคุณชายให้ดี

        “อะไรกันก็ไม่รู้หลอกเอาเงินคนยังง่ายกว่ามาจับปืน”

        รถแล่นเข้ามาจอดในโกดังของเฉินเหยียนเฟยศัตรูของชายหนุ่มมีมากมายจนไม่รู้ว่าใครคือคนคิดวางแผน แต่มีไม่กี่คนที่อยากขึ้นมาเป็นใหญ่แทนเขา

        “แล้วฉันต้องทำยังไงต่อ”

        “คุณชายทำหน้าโหดๆ ไว้และเสียงโหดๆ ถามมันว่าใครส่งมันมาครับ” เย่าหยางแนะนำชายหนุ่มถึงแม่จะไม่ใช่คุณชายแต่นิสัยก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไร เขารู้ตั้งแต่ตอนที่คุณชายถูกยิงแล้วว่ายังไงเขาก็ไม่รอดแน่เพราะลูกกระสุนตัดตรงขั้วหัวใจพอดี

[1] “สำหรับภาวะการสูญเสียความทรงจำชั่วคราว อาจเกิดจากการสูญเสียระดับความสมดุลในร่างกาย ถ้าในทางจิตวิทยานั้น มนุษย์เราจะมีระดับการรับรู้อยู่สองส่วนใหญ่ๆ คือ ระดับจิตสำนึก และระดับจิตใต้สำนึก จิตสำนึกเป็นระดับการรับรู้ปกติ ส่วนจิตใต้สำนึกเป็นส่วนที่มันเกิดขึ้นไปแล้วแต่ว่าเราจำไม่ได้ ตั้งแต่เราอยู่ในครรภ์จนถึงอายุ 1-2 ขวบ สมองก็รับรู้ข้อมูลมาตลอดแต่เราจำอะไรไม่ได้ ซึ่งเราจะเริ่มจำความได้ช่วงที่เรียนอนุบาล เพราะข้อมูลในช่วงเวลาก่อนหน้านั้นจะถูกเก็บอยู่ที่จิตใต้สำนึก