บทที่ ๓ ไม่อยากเป็นแล้วเจ้าพ่อ

        “ใครส่งพวกนายมา” เสียงโหดพอไหมวะชายหนุ่มปรับสีหน้าและแววตาให้ดูเหมือนคนโหดเหี้ยม แต่เหมือนคนร้ายจะไม่กลัวเลยสักนิด

        “ฮ่าๆๆ ฉันยอมตายดีกว่าพูด”

        “แล้วเราจะเอายังไงต่อมันไม่ยอมพูด” เฉินเหยียนเฟยหันมาถามเย่าหยางว่าเขาต้องทำยังไงต่อเจ็บตัวไม่พอยังต้องมาปวดสมองกับเรื่องไร้สาระอะไรอีก

        “ยิงมันเลยไหมครับ” ลี่เจินยื่นปืนให้คุณชาย

        “นายเอาออกไปไกลๆ อยากจะทำอะไรกับพวกมันก็ทำไป”

        เฉินเหยียนเฟยไม่ได้สนใจและให้ลูกน้องจัดการคนร้ายเขาอยากรู้ว่าคนพวกนี้จะทำยังไง พูดไม่ทันจะจบลี่เจินจึงยิงไปที่ต้นขาของคนร้ายหนึ่งนัด

        ปัง

        “เห้ยย” เฉินเหยียนเฟยใช้มือปิดปากตัวเองไว้เพราะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นทุกคนหันมามองเขาเป็นตาเดียว ชายหนุ่มต้องแกล้งทำตัวให้เป็นปกติทั้งที่ความจริงอยากจะร้องออกมาและวิ่งหนีไปเลย

        “คุณชายครับ คุณชาย!”

        “อะไรวะ ตกใจหมดเลยนายอยากจะทำอะไรก็ทำไป”

        เย่าหยางพาคุณชายกลับมารอที่รถสักพักพวกนั้นก็พากันออกมาภาพที่คนถูกยิงยังติดตาเขาอยู่เลย ตายเพราะกระสุนปืนยังคงวนเวียนอยู่แต่กับปืน เทวดาตนไหนผลักให้เขาเข้ามาอยู่ในร่างนี่กัน

        “คุณชายจะกลับเลยไหมครับ”

        “ฉันอยากกลับแล้ว”

        “พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงของท่านผู้บัญชาการคุณชายจะไปไหมครับ”

        “อืม”

        ชายหนุ่มตอบแค่นั้นและเผลอหลับไปไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลูกน้องตัวเองพูดอะไรอยู่เขาเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกครั้งเพราะอะไรเขาถึงย้อนเวลากลับมาอยู่ในร่างมาเฟียได้

        ตอนดึกหลินเยี่ยนจืออาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะเข้านอนวันไหนไม่มีเฉินเหยียนเฟยอยู่ในบ้านเธอจะมีความสุขมาก แต่อยู่ๆ เขาเปลี่ยนไปไม่รู้จะต้องรับมือยังไง

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก

        “ใครคะ” หญิงสาวคิดว่าแม่บ้านนำนมอุ่นๆ มาให้จึงเดินมาเปิดประตูโดยที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยหญิงสาวอยู่ในชุดนอนตัวบางมองยังไงก็ทะลุปรุโปร่ง

        “คุณเหยียนเฟย!”

        “ขอเข้าไปหน่อยสินะ” ไม่รอหญิงสาวอนุญาตเขาแทรกตัวเข้ามาและรีบเดินขึ้นไปบนเตียงของหญิงสาวและทิ้งตัวลงนอนมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

        “คุณมานอนอะไรในห้องนี่กลับห้องคุณไป”

        “ขอนอนด้วยสิหมาหอนเสียงดังฉันกลัวผี” คนขี้กลัวแบบเขาแค่ได้ยินเสียงอะไรก็ระแวงไปหมดตอนนี่ไม่ใช่เดือนสิบสองหมาจะหอนทำไมก็ไม่รู้แถมห้องนอนก็กว้างไม่ชินเลย

        “กลัวผี? คุณกินยาลืมเขย่าขวดหรือไงออกไปจากห้องฉัน”

        “เยี่ยนจือเราแต่งงานกันมานานแล้วขอฉันนอนด้วยคนนะ”

        ชายหนุ่มยังคงตัวสั่นเพราะรู้สึกกลัวจริงๆ แต่เหมือนหญิงสาวไม่เชื่อที่ผ่านมาเขาร้ายกาจสารพัดเธอจะไม่หลงกลเขาอีกแล้ว

        “ลุก ออก ไป!”

        ไม่พอแค่นั้นหญิงสาวยังคงลากเฉินเหยียนเฟยออกไปและปิดประตูห้องใส่หน้าเขายืนเคาะประตูอยู่สักพักและเสียงก็เงียบไป หญิงสาวเดินมาที่ประตูและค่อยๆ เปิดดูเขาไปแล้วจริงๆ

        ก๊อก ก๊อก ก๊อก ปัง ปัง

        จากเสียงเคาะประตูกลายเป็นเสียงทุบจนเย่าหยางต้องสะดุ้งตื่นและรีบเดินมาเปิดประตู สิ่งที่เห็นทำให้เขาตกใจคุณชายมายืนทำอะไรอยู่ตรงนี้

        “คุณชายมาทำอะไรครับ”

        “ขอฉันนอนด้วยคนฉันกลัวผี” เฉินเหยียนเฟยรีบเข้ามาในห้องของเย่าหยางและกระโดดขึ้นเตียงไปจองที่เรียบร้อยและสั่งให้ลูกน้องลงไปนอนที่พื้นแทน

        “คุณชายครับ”

        “ทำไมหรือนายจะให้ฉันไปนอนพื้น”

        “เปล่าครับ” เย่าหยางไม่มีทางเลือกจึงไปหยิบหมอนและผ้าห่มมานอนที่พื้นแทนคงจะถูกคุณผู้หญิงไล่ออกมาคนที่รับกรรมคงหนีไม่พ้นพวกเขา

        เวลาเกือบเจ็ดนาฬิกาหลินเยี่ยนจือรีบออกไปทำงานวันนี้มีประชุมใหญ่เลยไม่อยู่ทานข้าว บริษัทที่เธอทำงานอยู่เป็นของพี่ชายเพื่อนสนิทหลินเยี่ยนจือจึงเกรงใจ

        “เยี่ยนจือละ”

        “คุณผู้หญิงออกไปทำงานแล้วครับ” พ่อบ้านหมิงตอบคุณชายออกไป แต่ชายหนุ่มทำหน้านิ่วคิ้วขมวดหลินเยี่ยนจืออยากดื้อกับเขาก่อน

        “คุณชายจะเข้าไปดูงานหน่อยไหมครับ”

        “ไปที่ทำงานของเยี่ยนจือ” ลูกน้องจึงไม่โต้ตอบอะไรและทำตามคำสั่งของคุณชายทันที เขาไม่เข้าใจทำไมหลินเยี่ยนจือต้องออกไปทำงาน

        “หลินเยี่ยนจือทำไมต้องออกไปทำงาน” เขารู้มาส่วนหนึ่งแล้วว่าสามีตัวจริงของหญิงสาวไม่ยอมให้เงินหญิงสาวและยังทำเป็นรังเกียจภรรยาตัวเอง

        “คุณชายเป็นคนสั่งให้คุณผู้หญิงรู้จักทำมาหากินเองนี่ครับคุณผู้หญิงก็ออกไปทำงานตั้งแต่แต่งงานแล้วนะครับ” เย่าหยางสงสารผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ต้องทำงานอย่างหนักเพื่อหาเงิน

        “แล้วยังไงต่อ”

        “คุณผู้ชายเกลียดคุณผู้หญิงยิ่งกว่าอะไรอีกเพราะทำให้คนที่คุณชายรักหนีไปเพราะแต่งงาน”

        เฉินเหยียนเฟยพอจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้วบนโลกใบนี่ยังมีคนสวยกว่าหลินเยี่ยนจืออีกหรือ ไอ้มาเฟียโง่คนนั้นยังมาทำทีรังเกียจภรรยาตัวเองอีก

        “คุณชายยึดสมบัติของคุณผู้หญิงมาและยัง เอ่อ ยังไล่ให้ไปหย่าอีกครับ” เย่าหยางหยุดพูดเพียงเท่านั้นเพราะเห็นแววตาที่เห็นใจออกมาจากเฉินเหยียนเฟย

        ไอ้มาเฟียรวยแล้วยังจะโกงผู้หญิงอีกตายไปแล้วก็ให้ตายไปอย่ากลับมาอีกต่อจากนี่เขาจะดูแลหลินเยี่ยนจือเอง รถแล่นเข้ามาจอดอยู่หน้าบริษัทที่หญิงสาวทำงานอยู่

        “ไปเรียกหลินเยี่ยนจือกลับบ้านบอกว่าฉันมารอรับ”

        “คุณชายจะให้คุณผู้หญิงลาออกหรือครับ” ลี่เจินถามเพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

        “นายหูตึงไปแล้วเหรอ”

        “ครับผมจะจัดการให้เดี๋ยวนี่”

        เฉินเหยียนเฟยนั่งอ่านหนังสือหนังพิมพ์อยู่สักพักคนที่เขาอยากเจอหน้าก็มาหยุดตรงหน้าเขาด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไร “ฉันมารับภรรยากลับบ้าน”

        “คุณบ้าไปแล้วหรือไงฉันต้องทำงาน”

        “เย่าหยางนายจัดการแล้วใช่ไหม”

        “ทุกอย่างเรียบร้อยครับ” พอลูกน้องพูดจบเฉินเหยียนเฟยไม่รอช้ารีบอุ้มหญิงสาวขึ้นพาดบ่าและเดินออกไปทันทีโดยไม่สนสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา

        “ปล่อยฉันนะ...” ร้อยวันพันปีเขาไม่เคยคิดที่จะสนใจเธอเลยสักครั้งและไม่เคยเข้ามาวุ่นวายเรื่องของเธอแต่ครั้งนี้เขาเล่นยื่นใบลาออกแทนเธอ และยังมาลักพาตัวเธอออกไปทั้งที่ยังไม่หมดเวลาทำงาน

        “ต่อไปนี่ไม่ต้องไปทำงานอีก”

        “คุณจะพาหรือไงแล้วฉันจะเอาอะไรกิน!”

        เขาเห็นแก่ตัวมากทั้งที่โกงสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อมอบให้เธอไม่พอยังจะมาสั่งไม่ให้เธอทำงานอีก เขาแค่โกรธที่ต้องแต่งงานกับหญิงสาวทำให้ผู้หญิงที่เขารักหนีไป

        “ฉันออกจะรวยจะเอาเท่าไร”

        “ฉันต้องการใบหย่าคุณให้ได้ไหมละ”

        “อย่ามาตลกน่า” พอได้ยินว่าหญิงสาวอยากหย่าขึ้นมาทำไมหัวใจของเขาถึงรู้สึกคันหยุกหยิกและไม่พอใจเป็นอย่างมาก

        “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาคุณถามหามันตลอดไม่ใช่หรือและทรมานฉันสารพัด”

        “เรา เราก็เริ่มต้นกันใหม่ได้” เขาเห็นน้ำตาไหลออกมาจากใบหน้าแสนสวยนั่นเขารู้สึกผิดใบหน้าที่สวยของหลินเยี่ยนจือไม่เหมาะกับน้ำตาเลย มือหนาจะเลื่อนขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้แต่หญิงสาวกลับหันใบหน้าหนีและใช้มือปาดเช็ดน้ำตาด้วยตัวเอง ทั้งรถจึงตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาจนรถแล่นเข้ามาจอดในลานจอดรถของคฤหาสน์หรู