บทที่ 116

แรงสั่นสะเทือนรอบตัวที่โคลงเคลงไปมา ทำให้ฉินเจียวเยี่ยนรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย จนนางต้องขยับตัว เพื่อหาท่าทางที่สามารถนอนได้อย่างสบาย

'หืม... เหตุใดจึงรู้สึกโคลงเคลงเหมือนอยู่บนรถม้า?'

'แต่เราต้องนอนอยู่ในจวนสิ...'

แพขนตาหนากะพริบถี่ขึ้นด้วยความฉงน เพื่อพิสูจน์ความจริงว่า สิ่งที่ตนกำลังคิดนั้น มันถูกต้องหรือไม่ ภาพเพดานของรถม้าจวนเฟิงอ๋องที่เริ่มคุ้นตาปรากฏขึ้น แสงแดดยามซื่อส่องผ่านผ้าม่านผืนหนาที่หน้าต่างเข้ามา

ดวงตาจิ้งจอกกลอกกลิ้งไปมาอย่างงุนงง ศีรษะเล็กหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเงยหน้าสบตาสวามีหมาด ๆ ที่มองตอบกลับมาอย่างหยอกเย้า “เสี่ยวเยี่ยนตื่นแล้วหรือ?”

“เพคะ” ฉินเจียวเยี่ยนพยักหน้าตอบรับง่าย ๆ ราวกับสติยังไม่กลับคืนมาครบถ้วน

'เมื่อคืน ภาพสุดท้ายที่ข้าเห็นคือบนเตียงในเรือนอี้หงมิใช่หรือ?'

'แล้วเหตุใดข้าลืมตาอีกทีกลับเป็นในรถม้าไปได้เล่า?'

“กำลังสับสนสิ่งใดกัน?” เซียวชิงเฟิงอดใจไม่ไหว จนต้องยกปลายนิ้วขึ้นมาแตะจมูกโด่งนั้นเบา ๆ แม้จะรู้ดีว่า แม่นางน้อยบนตัก