บทที่56 จะไม่ยอมให้สูญเปล่า

ครั้นเห็นว่าเด็กหญิงได้พบกับครอบครัวแล้ว หวงเชียนเล่อก็ได้เข้าไปชี้แจงเล็กน้อย “นางหลงไปทางโน้น บังเอิญข้าพบเขาจึงนำมาส่ง”

“ขอบใจเจ้ามาก” ชิงผิงโหวรีบควักก้อนเงินเล็กๆ ออกมาหมายจะให้เด็กหนุ่ม

“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าแค่ช่วยเหลือตามคุณธรรม”

ชิงผิงโหวยิ้มบางๆ แล้วเก็บเงินกลับไป เพราะพอมองดูดีๆ เสื้อผ้าอาภรณ์ที่เด็กหนุ่มผู้นี้สวมใส่เขาคงไม่ใช่แค่เด็กเหลือขอทั่วไปแน่ๆ

“พี่ชาย” หลังมารดาคลายอ้อมกอด กัวรั่วชิงก็เดินมาตรงหน้าเด็กหนุ่ม แล้วชื่นชมอย่างจริงใจ “ท่านเก่งมากจริงๆ ท่านเป็นคนดี และกล้าหาญมากๆ”

หวงเชียนเล่อรู้สึกเหมือนหัวใจเต้นแรงขึ้น เมื่อได้ยินคำชมที่เขาโหยหามาตลอดชีวิตจากเด็กสาวตัวเล็กๆ “เจ้ากล่าวหนักเกินไปแล้ว”

กัวรั่วชิงยิ้มอย่างน่ารัก “ข้าพูดเรื่องจริงทั้งนั้น ท่านช่วยข้าเอาไว้ ภายภาคหน้าท่านจะต้องเป็นวีรบุรุษอย่างแน่นอน”

การกระทำเล็กน้อยเพียงเท่านี้ กลับดูยิ่งใหญ่ในสายตานางปานนั้น มันทำให้หวงเชียนเล่ออดยิ้มออกมาไม่ได้

“