ตอนที่7อาหารมื้อแรก

"โครก~"

เสียงท้องร้องดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของคนที่จะเป็นคนใหม่ เริ่มต้นชีวิตใหม่

ก่อนที่ หลินจื่ออิง คนนี้ จะลงมือเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมด ความหิวโหย กลับเป็นสิ่งที่เร่งเร้าให้เธอต้องลงมือทำอะไรเกี่ยวกับปากท้องเสียก่อน

จื่ออิงยกมือกดหน้าท้องแบนราบเบาๆ พลางถอนหายใจ คำกล่าวที่ว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง ดูจะเป็นความจริงที่เถียงไม่ออก เพราะต่อให้เธอจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าปวดหัวเพียงใด แต่ร่างกายกลับเรียกร้องสิ่งที่สำคัญที่สุด ซึ่งในเวลานี้ก็คืออาหาร อย่างน้อยเธอก็ควรหาอะไรใส่ท้องเสียก่อน สมองของเธอจะได้ปลอดโปร่ง พอท้องอิ่มเธอจะได้คิดลงมือทำสิ่งอื่นต่อ เพราะตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาในร่างนี้ เธอยังไม่ได้แตะต้องอาหารเลยสักนิด

หวังว่าคงจะพอมีอาหารหลงเหลือให้เธอประทังความหิวได้บ้าง

จื่ออิงไม่ลืมที่จะคว้าแอปเปิ้ลลูกนั้นขึ้นมากัดกินอย่างหิวโหย ในขณะที่เดินไปยังห้องครัวซึ่งตั้งอยู่ด้านหลังของตัวบ้าน เมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตู เธอกลับรู้สึกลังเลขึ้นมาอย่างประหลาด เธอไม่รู้เลยว่าข้างในนั้นจะมีอะไรให้กินบ้างไหม ตอนเดินสำรวจก็เพียงกวาดตามองผ่านๆ เพราะไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของความทรงจำเกี่ยวกับร่างนี้เหลืออยู่ในหัวของเธอเลย

มันช่างไม่เหมือนอย่างที่เคยอ่านในนิยายเลยสักนิด ในเรื่องราวที่เธอเคยอ่าน ตัวละครที่ทะลุมิติมักจะได้รับความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมติดมาด้วยเสมอ แต่สำหรับเธอ มันกลับว่างเปล่า เรื่องราวของหลินจื่ออิงในนิยายก็เป็นเรื่องก่อนที่หญิงสาวจะตายเท่านั้น และไม่ได้ลงละเอียดอะไรมากนัก หลังจากหลินจื่ออิงตายนักเขียนก็ไม่ได้กล่าวถึงอีกฝ่ายอีกเลย

เธอไม่รู้ว่าภายในครัวนี้มีอาหารหรือเปล่า

เธอไม่รู้ว่าเธอสามารถกินอะไรได้บ้าง

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ก่อนจะตัดสินใจผลักบานประตูเข้าไป ต่อให้ไม่รู้อะไรเลยแต่เธอก็ต้องเอาตัวรอดจากความหิวให้ได้ก่อน

จื่ออิงยืนนิ่งอยู่กลางห้องครัว ดวงตาคู่สวยกวาดมองไปรอบๆ อย่างพินิจพิเคราะห์ คราบเขม่าสีดำที่เกาะตามผนังและเพดานเป็นหลักฐานบ่งบอกถึงการใช้งานมาอย่างยาวนาน กลิ่นควันไฟจางๆ ผสมกับกลิ่นของน้ำมันและกลิ่นหอมของแป้งแตะจมูก

หญิงสาวกวาดตามองสำรวจทุกอย่างด้วยความรู้สึกทั้งตื่นเต้นและประหม่า

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับครัวในยุค 80 ของจีนจริงๆ ไม่ใช่ในซีรีส์หรือหนังสือที่เธอเคยอ่าน

มุมหนึ่งของครัวมีเตาหุงต้มดินเผาขนาดใหญ่ โครงสร้างทำจากอิฐและดินเหนียว ด้านล่างเป็นช่องสำหรับใส่ฟืนที่ตอนนี้ยังมีอายความร้อนและเศษขี้เถ้าเหลืออยู่ ส่วนด้านบนเป็นกระทะเหล็กขนาดใหญ่ที่แม้จะดูเก่าแต่ก็ยังแข็งแรงและใช้งานได้ดี ข้างเตามีฟืนจำนวนหนึ่งกองพิงผนังไว้สำหรับใช้จุดไฟ

ติดกับเตาหุงต้มมีโอ่งน้ำตั้งเรียงกันอยู่สามใบ แต่ละใบดูเหมือนจะใช้สำหรับเก็บน้ำสะอาดที่ใช้ทำอาหารและอุปโภคบริโภค ด้านข้างมีโต๊ะไม้ตัวเตี้ยที่ใช้วางเขียงไม้ขนาดใหญ่พร้อมกับมีดทำครัวที่ผ่านการใช้งานมาอย่างหนัก ใบมีดวาววับแม้จะมีร่องรอยสึกหรอ

จื่ออิงเงยหน้าขึ้นมองชั้นไม้ติดผนัง ที่วางโหลแก้วและถ้วยดินเผาเอาไว้หลายใบ ซึ่งดูแล้วน่าจะใช้สำหรับใส่เครื่องปรุงในการทำอาหาร เธอเอื้อมมือไปหยิบโหลหนึ่งขึ้นมาเปิดฝาดู ภายในกลับว่างเปล่าไร้เงาของวัตถุดิบที่ควรมี

สายตาของเธอกวาดมองไปที่โหลใบอื่นๆ พอจะเห็นอยู่บ้างว่าก้นโหลใบหนึ่งยังมีเกลือเหลือติดอยู่เล็กน้อย ส่วนอีกใบหนึ่งมีคราบน้ำมันหมูที่แห้งเกรอะกรังอยู่ตามขอบ บ่งบอกว่าอาจจะมีน้ำมันหมูเหลืออยู่บ้าง

จื่ออิงถอนหายใจเบาๆ สภาพของครัวแห่งนี้สะท้อนให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ความเป็นอยู่ของครอบครัวนี้ไม่ได้ดีนัก แม้อาจไม่ถึงกับอดอยากจนไม่มีอะไรกินเลย แต่ก็คงต้องใช้วัตถุดิบทุกอย่างอย่างประหยัดที่สุด

เธอหันไปยังมุมหนึ่งของครัว สายตาสะดุดเข้ากับถังไม้สำหรับบรรจุข้าวสารที่วางอยู่ใกล้ๆ กับโต๊ะเตรียมอาหาร จื่ออิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจยื่นมือไปเปิดฝาถังขึ้น

ภายในนั้นมีเพียงข้าวสารขาวๆ ที่เหลืออยู่แค่หนึ่งกำมือ น้อยจนแทบไม่พอหุงเป็นข้าวสักถ้วย

"เหลืออยู่แค่นี้เองหรือ"

หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น ดวงตาหรี่ลงอย่างครุ่นคิด ร่างกายของเจ้าของร่างนี้ผอมบาง แม้จะไม่ถึงกับซูบผอมเพราะอดอยาก แต่ก็ไม่ได้ดูมีเรี่ยวแรงมากนัก เธอเริ่มแน่ใจแล้วว่าชีวิตในบ้านหลังนี้ ไม่ง่ายเลย

จื่ออิงกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก ขณะที่ท้องของเธอเริ่มส่งเสียงประท้วงอีกครั้ง ความหิวเริ่มกัดกินมากขึ้นทุกที

หญิงสาวตัดสินใจเดินไปที่เตาไฟที่ยังคงอุ่นๆ จากความร้อน กลิ่นอาหารที่หลงเหลืออยู่ทำให้เธอพอจะเดาได้ว่า เมื่อไม่นานมานี้มีคนทำกับข้าวอยู่ที่นี่

เธอยกมือขึ้นปัดฝุ่นออกจากมือเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เปิดฝากระทะที่วางอยู่บนเตา ภายในมีน้ำซุปสีขุ่นๆ แต่เธอไม่แน่ใจว่ามันทำมาจากอะไร เพราะไม่มีเนื้อสัตว์หรือผักลอยอยู่เลย มันอาจเป็นน้ำแกงที่ถูกตักแบ่งไปแล้ว หรือไม่ก็เป็นเพียงน้ำซุปที่ใช้หุงต้มอาหาร

สายตาของเธอเหลือบไปเห็น แป้งย่างสองแผ่น ที่วางทิ้งไว้ข้างๆ กัน แป้งแผ่นบางนั้นมีรอยเกรียมนิดๆ ตรงขอบ บ่งบอกว่ามันถูกย่างอย่างดี แต่ตอนนี้กลับเย็นชืดไปแล้ว

จื่ออิงเม้มริมฝีปากแน่น พลางชั่งใจว่า สิ่งเหล่านี้เป็นของเธอหรือเปล่า และหากเธอกินเข้าไป เจ้าของของมันจะว่าอะไรหรือไม่ แต่สุดท้าย เสียงร้องของท้องที่ประท้วงอยู่ ก็ทำให้เธอต้องตัดสินใจ

"เถอะน่า กินๆ ไปก่อนก็แล้วกัน"

หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะหยิบแป้งย่างขึ้นมาแผ่นหนึ่งและลองกัดไปคำเล็กๆ มันแห้งและแข็งไปหน่อย แต่ก็พอมีรสชาติจากแป้งที่โดนไฟย่าง กลิ่นหอมอ่อนๆ ของข้าวสาลีช่วยให้เธอพอใจขึ้นมาเล็กน้อย

จื่ออิงก้มลงมองน้ำซุปในกระทะอีกครั้ง ของเหลวสีขุ่นดูจืดชืดไม่มีแม้แต่เศษเนื้อหรือผักลอยอยู่ให้เห็น แต่ก็คงพอช่วยบรรเทาความหิวได้

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกวาดตามองหาอะไรสักอย่างที่พอจะใช้ตักน้ำซุปขึ้นมากิน ในที่สุดสายตาก็ไปหยุดที่ถ้วยดินเผาใบหนึ่งซึ่งถูกวางอยู่ตรงชั้นไม้ใกล้ผนัง

จื่ออิงหยิบถ้วยใบนั้นขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ใช้ทัพพีตักน้ำซุป เสียงน้ำกระทบขอบถ้วยดังเบาๆ กลิ่นจางๆ ของกระดูกหมูโชยขึ้นแตะจมูก แม้ว่าจะไม่ได้มีกลิ่นหอมกรุ่นตีจมูกเหมือนน้ำซุปที่เธอเคยกินในโลกเดิม แต่ก็มั่นใจว่ามันคือน้ำซุปกระดูกหมู คงเป็นน้ำต้มกระดูกที่เหลือจากมื้อก่อน แม้มันจะดูจืดชืดและไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นอาหารที่สมบูรณ์ แต่ในยามนี้อะไรก็ยังดีกว่าความหิวที่กำลังทรมานท้องของเธออยู่

หญิงสาวถือถ้วยขึ้นจรดริมฝีปากแล้วลองจิบคำแรก รสชาติอ่อนๆ แต่กลับกลมกล่อมกว่าที่คิด ไม่เค็มไป ไม่จืดไป 

ไม่น่าเชื่อว่าน้ำซุปเปล่าๆ นี้จะอร่อยเฉย รสชาติของอาหารมื้อนี้ก็ไม่ได้แย่เลย

จื่ออิงจิบมันต่ออีกสองสามคำ ก่อนจะหยิบแป้งย่างขึ้นมากัดคำเล็กๆ เนื้อแป้งหยาบและแห้งแต่เมื่อกินคู่กับน้ำซุปแล้วกลับเข้ากันอย่างประหลาด นี่ไม่ใช่มื้ออาหารที่ดีที่สุด แต่ก็ไม่ได้แย่ อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอรู้สึกว่าท้องเริ่มอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว