จับขี้เมา

: บาร์

หลังจากที่ลู่จินออกไปคุยโทรศัพท์เสร็จก็พยายามประคองตัวเองเข้ามาบอกเหมยลี่ให้รู้ว่าเธอต้องกลับเสียแล้ว วันนี้คงไม่ได้พักกับเหมยลี่ตามที่รับปาก แต่พอมาถึงที่โต๊ะกลับพบว่าเพื่อนสาวมีชายหนุ่มรูปหล่อนั่งติดกันอยู่

"เหมยลี่...ฉันว่าฉันต้องกลับแล้ว"

ลู่จินพยายามกระซิบข้างหูเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด แต่ดูเหมือนวันนี้เหมยลี่จะไม่ปล่อยเธอไปง่ายอย่างใจคิดเมื่อลู่จินถูกดึงให้นั่งลงข้างๆ เพื่อนรัก ก่อนเหมยลี่จะยื่นแก้วเหล้าให้เธอจนถึงปาก

"ดื่มชดใช้เดี๋ยวนี้ ชดใช้ที่หายไปไม่บอกเพื่อน"

"อ่าา ฉันเมาแล้วเหมยลี่"ลู่จินพยายามอธิบายพร้อมใช้มือดันแก้วเหล้าให้ออกห่างตัว แค่ตอนนี้ที่เธอเป็นอยู่ก็มึนหัวจนแทบยืนไม่ไหวแล้ว

"น๊าาาาาา"

"พอดีกว่าครับ...ลู่จินดูจะไม่ไหวแล้วเอาเป็นว่าผมดื่มแทนเธอนะ"

ระหว่างที่เหมยลี่คะยั้นคะยอจะให้ลู่จินดื่มให้ได้ ชายหนุ่มที่เข้ารวมนัดเดทคนหนึ่งก็แย่งแก้วเหล้าไปจากมือเล็กก่อนจะดื่มแทนลู่จินจนหมดแก้ว ทำเอาทั้งสองสาวหันมองหน้ากันทันทีก่อนที่เหมยลี่จะระบายยิ้มล้อเลียนออกมาเป็นเชิงแซวความสัมพันธ์ของทั้งคู่

"เห้ ลู่จินดูเหมือนอี๋เฉินจะสนใจเธอเลย"เหมยลี่กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูเพื่อนสาวก่อนจะมองไปยัง 'มู่อี๋เฉิน'ชายหนุ่มที่มีอาชีพเป็นนายแบบแบรนด์เสื้อผ้าหลายแบรนด์ที่นั่งดูตรงข้ามกัน

"ไม่หรอกเขาหน้าตาดีขนาดนั้นต้องเจ้าชู้แน่ แถมยังเป็นนายแบบอีกไม่ไหวๆ"

ลู่จินพูดปฏิเสธออกไปเสียงดังเนื่องจากอาการหูอื้อทำเอาเจ้าของเรื่องถึงกับหลุดหัวเราะออกมากับท่าทางของเธอ จริงๆ วันนี้ตัวอี๋เฉินมาเป็นเพื่อนหยางฟางที่กำลังให้ความสนใจเหมยลี่อยู่เท่านั้น ตัวเขาไม่ได้คิดจะมาหาคู่จากการนัดเดทแบบนี้ แต่ที่เขาอาสาดื่มเพราะเห็นว่าลู่จินหน้าแดงและมีอาการเมาชัดเจนมากแล้วเท่านั้นเอง อุตส่าห์ทำความดีกลับถูกมองเป็นชายเจ้าชู้ไปเสียอย่างนั้น

"ผมเปล่าเจ้าชู้นะ"

"ได้ยินเหรอ?"ลู่จินตาเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าเขาได้ยิน ทำเอามู่อี๋เฉินอดยิ้มกับท่าทางของเธอไม่ได้

"ไม่ต้องคิดมากหรอก ผมไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย"

"ขอโทษที่นินทาค่ะ"ลู่จินยกมือไหว้ท่วมหัวเป็นการขอโทษจนเรียกเสียงหัวเราะจากคนร่วมโต๊ะได้เป็นอย่างดี ก่อนที่เธอจะรู้สึกได้ถึงแรงสั่นบริเวณกระเป๋าสะพายหลายต่อหลายครั้ง พอเธอลวงมันออกมาดูก็พบว่าเป็นสายจากจางหลินอี้กำลังโทรเข้ามา และยังมีข้อความอีกมากมายเด้งเข้ารัว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาคงมาถึงที่นี่แล้วและคงกำลังตามหาเธอ

"เป็นอะไรไปเหรอ?"เหมยลี่ถามเมื่อเห็นเพื่อนสาวมีท่าทีลุกลี้ลุกลนมากผิดปกติ

"ต้อง...ไปแล้ว โอมายก็อด"ฤทธิ์เหล้าในตัวหญิงสาวหายไปจนหมด เมื่อเธอได้รับข้อความจากจางหลินอี้ว่าเขาเดินเข้ามาหาเธอด้านในแล้ว นั้นมันทำให้หญิงสาวถึงขั้นตกใจเด้งตัวยืนขึ้นมองหาเจ้าของข้อความทันทีเพราะเธอจะให้เพื่อนสาวรู้ไม่ได้ว่าทั้งสองคนรู้จักกัน

ไม่รอช้าลู่จินรีบโบกมือลาทุกคนก่อนจะวิ่งตรงออกมามองหาจางหลินอี้ด้านนอก โดยไม่ทันมองว่าด้านหลังมีร่างสูงของนายแบบหนุ่มเดินตามมาติดๆ ด้วยความเป็นห่วง เขาคอยมองหญิงสาวที่กำลังลุกลี้ลุกลนกวาดสายตาไปมาแต่กลับไม่มองทางเกือบจะเดินสะดุดหลายต่อหลายครั้ง จนมู่อี๋เฉินทนไม่ไหวต้องยื่นมือไปคว้าเข้าที่แขนเล็กไว้เพราะเป็นห่วง ทำเอาเจ้าของร่างถึงกับสะดุ้งตกใจ

"ไม่ต้องกลัวผมเอง เห็นคุณรีบเดินจนสะดุดหลายรอบแล้วน่ะ"

"อะ อ่อขอบคุณนะ"ลู่จินพยายามแกะมือของเขาออกก่อนจะรีบยืนให้ตรง

"ไม่ต้องกลัว ผมไม่ได้คิดจะทำอะไรคุณแค่ช่วยจริงๆ"มู่อี๋เฉินรับรู้ได้ถึงความกังวลของลู่จินจึงเร่งอธิบาย

"ถ้าอยากช่วยก็ปล่อยได้แล้ว..."เสียงทุ้มต่ำเย็นเยือกดังขึ้นมาด้านหลังของลู่จิน มันคือเสียงของจางหลินอี้! ไป๋ลู่จินหดคอลงทันทีเมื่อรู้ว่าด้วยเองคงถูกดุแน่นอนก่อนจะเอื้อมมือไปแกะมือหนาออกจากแขนอีกครั้ง

ครั้งนี้เมื่อมู่อี๋เฉินเห็นท่าทีสลดของหญิงสาวก็รู้ได้ทันทีว่าผู้ชายที่เข้ามาใหม่คงเป็นญาติหรือใครสักคนที่ทำให้เธอรู้สึกกลัวได้เขาจึงยอมปล่อยเธอให้เป็นอิสระโดยดี

และเมื่อเขาปล่อยเธอได้ไม่นานร่างทั้งร่างของลู่จินก็ถูกคลุมด้วยเสื้อสูทตัวใหญ่ ตามมาด้วยเจ้าของเสื้อโอบเข้าที่ไหล่บางอย่างวิสาสะแล้วจัดการดึงเธอให้เดินออกมาด้านนอกโดยที่ไม่เอ่ยลาหรือขอบคุณมู่อี๋เฉินเลย ทำเอามู่อี๋เฉินถึงกับหัวเราะในลำคอกับความเสียมารยาทของชายที่ดูภูมิฐานคนนั้น

ด้านลู่จินที่ถูกหลินอี้ลากมาที่รถก็แทบจะยืนไม่อยู่เพราะความมึนหัว แต่ใช่ว่าหลินอี้จะสงสารเธอ…เขากลับเหวี่ยงร่างบางเข้าไปในรถอย่างแรงจนตัวกระแทกเข้ากับเบาะที่นั่งข้างคนขับดัง อึก

ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินอ้อมมานั่งประจำที่คนขับทั้งๆ ที่สายตายังคงจ้องหน้าหญิงสาวไม่วางตาแถมยังเป็นสายตามองขวางอีกต่างหาก ปึก! เสียงปิดประตูแรงๆ ของหลินอี้ทำให้ลู่จินสะดุ้งอีกครั้งก่อนเธอจะค่อยๆ ขดตัวซุกกับเสื้อสูทตัวหนาหลบสายตาดุ

...ท่ามกลางความเงียบที่รถคันหรูยังคงนิ่งสนิทเพราะเจ้าของรถยังไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ดีพอ ตอนแรกแค่คิดว่าเธอแอบมาเที่ยวโดยที่เขายังไม่อนุญาตมันก็ทำเขาโกรธมากแล้ว แต่เขากลับมาเจอภาพเธอยืนจับมือถือแขนกับชายหนุ่มวัยรุ่นนั้นอีกมันทำเอาเขาแทบบ้าเลย!

"พี่หลินอี้...คือ"

"ใครอนุญาตให้เธอมาเที่ยว! แล้วกล้าดียังไงมาจับมือถือแขนกับผู้ชายในสถานที่แบบนี้!!"

ไป๋ลู่จินพยายามทำลายความเงียบแต่กลับถูกเขาตวาดออกมาเสียงดังลั่นรถอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน สายตาคมกริบที่ตวัดมองจ้องมายังเธอนั้นทำให้ตัวลู่จินสั่นไปด้วยความกลัว

"ฉันนึกว่าพี่เห็นข้อความฉันแล้ว..."

"ถ้าฉันยังไม่ได้ตอบแสดงว่าเธอยังไม่ได้รับอนุญาตไง เรื่องแค่นี้ต้องให้ฉันพูดเหรอลู่จินแล้วไอ้ที่เธอมากับผู้ชายนี่หมายความว่ายังไง? ลืมหรือไงว่าฉันเป็นใครห๊า!!"

ปึก! จางหลินอี้ยังคงตะคอกใส่เธอเสียงดังก่อนที่ฝ่ามือหนาจะฟาดลงที่พวงมาลัยอย่างแรงเป็นการระบายอารมณ์ ภาพที่ลู่จินเห็นมันเป็นสิ่งที่เธอไม่เคยได้สัมผัสจากชายคนนี้มาก่อนเพราะทุกครั้งที่ได้เจอกันตั้งแต่วันที่รู้ว่าเขาคือคู่หมั้นเขาก็ไม่เคยพูดกับเธอเกินสามประโยคด้วยซ้ำ ทว่าเขากำลังโมโหใส่เธอมันทำให้ลู่จินรู้สึกกลัวจนน้ำตาซึม

"ฉันขอโทษค่ะ..."

"ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร"หลังจากฟังคำขอโทษทั้งน้ำตา น้ำเสียงของคนโมโหก็เบาลงแต่ยังปนไปด้วยความหงุดหงิดที่ไม่จางหาย เขาถามพร้อมกับมองตรงไปนอกหน้ากระจกราวกับว่าไม่อยากให้เธอเห็นแววตา

"เพื่อนของผู้ชายที่เหมยลี่นัดบอร์ด"

"ว่าไงนะ? นี่เธอมานัดบอร์ดเหรอ?"ใบหน้าหล่อหันมามองจ้องลู่จินพร้อมกับมือหนาบีบเข้าที่ไหล่บางของลู่จินแรงๆ มันทำให้น้ำตาที่ซึมอยู่ในดวงตาหวานไหลออกมาเป็นทางเพราะรู้สึกเจ็บ

"ฉะ ฉันมาเป็นเพื่อนเหมยลี่เท่านั้นฉันไม่ได้นัด"

ไป๋ลู่จินตอบเสียงสั่นแต่ไม่ได้ทำให้จางหลินอี้สงบลงได้เลย หนำซ้ำยิ่งเขารู้ความจริงว่าเธอไม่ได้มาเที่ยวธรรมดาแต่มันคือการนัดบอร์ดใจของเขาก็ยิ่งร้อนอย่างกับถูกไฟเผา แต่จำต้องกดอารมณ์ไว้ในใจเมื่อเห็นดวงตาใสนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา เขาเลือกจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างใบหูของหญิงสาวเป็นการเอ่ยคำขาด

"ถ้าเธอยังไม่รู้ว่าฉันมีสถานะอะไรสำหรับเธอ ฉันเองก็จะไม่ไว้หน้าใครอีก"

ระหว่างที่ใบหน้าคมกำลังถอยห่างออกไปไม่ไกลชั่วขณะหนึ่งที่ดวงตาคมสบเข้ากับดวงตาใส อยู่ๆ หลินอี้ก็พุ่งใบหน้าเข้ามานาบริมฝีปากอุ่นลงบนริมฝีปากแดงทันที

เขาใช้มือทั้งสองข้างกดร่างเล็กที่กำลังดิ้นให้อยู่กับที่จนลู่จินต้องจำยอมปล่อยให้เขาเข้าครอบครองริมฝีปากรสสตรอว์เบอร์รีของเธอเนิ่นนานจนพอใจ ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ปล่อยเธอเป็นอิสระแต่ยังไม่วายจ้องใบหน้านวลด้วยสายตาคมดุอย่างไม่รู้สึกผิด

"พี่หลินอี๋! ทะ ทำไมพี่จูบฉัน!!"ลู่จินถามออกไปด้วยความตกใจ การกระทำเมื่อครู่ของเขาทำให้เธอถึงกับสร่างเมาทันที

"จำไว้แค่ฉันไม่ใช่คนเดิมก็พอ"

"พี่เปลี่ยนไปมาก พี่ไม่เคยเป็นแบบนี้"

"มันจะมากจนเธอพูดไม่ออกเลยละ! เตรียมใจของเธอให้พร้อมเถอะ กลับมาก็สร้างเรื่องขนาดนี้คอยดูว่าฉันจะจัดการกับผู้หญิงแบบเธอยังไง"

เขาละความสนใจจากหญิงสาวแล้วหันกลับไปบังคับรถให้ออกตัวจากสถานที่นี้ทั้งๆ ที่อารมณ์ยังไม่ดีขึ้นมากนัก แต่ตอนนี้เขาเหนื่อยเกินกว่าจะดุด่าเธอแล้วแถมนี่มันก็ดึกมากเขาอยากจะนอนพักเหลือเกินแล้ว ทำงานมาเหนื่อยๆ ยังต้องมาตามคนขี้เมากลับบ้านอีก!