8 บุรุษรูปงามที่ข้าจับตัวได้ (3)

“ฮ่าๆ เก่งกาจถึงเพียงนี้ หากไร้ประโยชน์ ในเมื่อบ้านเมืองของเจ้ากำลังจะล่มสลาย” มู่ชิงซานไม่คิดขู่สตรี เขาเพียงแต่เอ่ยความจริงเพื่อให้พวกนางเข้มแข็ง ดีเท่าไรแล้วที่มาพบกับเขา มิใช่พวกเผ่าคนเถื่อนที่นอกด่านหากพบเห็นสตรีเช่นนี้ ทั้งสามนางคงไม่แคล้วถูกย่ำยีราวกับเป็นหญิงจากหอนางโลม

“ท่านอ๋อง ให้ข้าได้ปรนนิบัติท่านก่อนเถิด” จางหลิงเวยซึ่งเป็นลูกของพ่อค้าเอ่ย นางสืบเท้าเข้ามาหาชายหนุ่ม ท่าทางนางเป็นกุลสตรี แต่ก็ชวนให้เขารู้สึกเร่าร้อนจนเป้ากางเกงพองขยาย

“เจ้ามีแซ่อันใด”

“ผู้น้อยแซ่จาง นามว่าหลิงเวย”

ชายหนุ่มทำเสียงคำรามในลำคอ เขาชมชอบความงามเพราะเป็นสิ่งที่สตรีพึงมี ทว่าหลายปีมานี้ไม่ได้ตบแต่งพระชายา ด้วยยังไม่ถูกใจใครเป็นพิเศษ อีกทั้งไอสังหารรุนแรงที่อยู่ในร่างกายเขาอาจทำให้ธาตุไฟแตกได้ง่ายๆหลายปีที่ผ่านมาจึงติดตามหาคนผู้หนึ่งที่จะมาช่วยทำให้เขาควบคุมสิ่งที่อยู่ในร่างกายให้เป็นปกติ กระนั้นของสวยงามริมทางเขาก็เชยชมมิขาด ด้วยมันช่วยทำให้เลือดลมสูบฉีด ลดอาการงุ่นง่าน

“หากเจ้าแน่ใจที่จะรับใช้ข้า จงรีบปรนนิบัติเสีย”

แม้จะทำใจดีสู้เสือ แต่จางหลิงเวยยังอดกลัวมิได้ นางค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออก แล้วบีบนวดเนื้อตัวเขาอย่างออเซาะ

“เชิญชินอ๋องที่ตั่งไม้ดีหรือไม่”

“เสียเวลา ข้าเพียงอยากชิมเต้าหู้ของเจ้า เปลื้องผ้าออก!” เขาสั่งเสียงเฉียบขาด ทำให้นางมิอาจขัดขืน

มือของจางหลิงเวยสั่น ขอบตานางแดงระเรื่อ ทั้งคับแค้นใจและรู้สึกอดสู กระนั้นด้วยความที่สมัครใจมาทำภารกิจนี้เพื่อบ้านเมือง นางจึงเก็บความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้และทำตามที่มู่ชิงซานต้องการ ทว่าไม่ทันที่นางจะเผยดอกบัวคู่งามให้เขาได้ลิ้มรสหอมหวาน เสียงหยวนซางก็ดังขึ้น

“ท่านอ๋อง เกิดเหตุร้ายแล้ว ข้าต้องพบท่านโดยด่วน”

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก จากนั้นจึงสั่งให้หญิงสาวทั้งสามออกไปให้พ้นๆ หน้าเขาเสีย

อึดใจต่อมาหยวนซางก็มายืนเหงื่อท่วมร่างอยู่ตรงหน้ามู่ชิงซาน พร้อมกล่องไม้รูปร่างแปลกตา

“มีผู้นำสารส่งของสิ่งนี้มาให้ท่านอ๋อง”

“ข้าไม่ต้องการเจรจาอันใดกับแคว้นหมิง เหตุใดพวกมันยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจนี้”

หยวนซางถอนหายใจแรงๆ สีหน้าเขาเหมือนจะร้องไห้ก็ไม่ได้ หัวเราะก็ไม่ออก

“โถ ท่านอ๋อง ยามนี้หากจะว่าไปตามตรงเรากำลังเสียเปรียบ ทหารที่ถูกรัชทายาทสับเปลี่ยนไปล้วนมากฝีมือ ส่วนที่อยู่กับเราตอนนี้ครึ่งหนึ่งกำลังป่วยไข้ ซ้ำร้ายยังไม่มีทางรักษาพวกเขาให้หาย ขวัญและกำลังใจทหารย่อมต้องเป็นท่านที่ต้องเรียกกลับคืน”

“นี่เจ้ากำลังออกคำสั่งข้า” มู่ชิงซานถลึงตาใส่หยวนซาง

“หามิได้ หากข้ากระทำเช่นนั้น มิแคล้วหัวคงได้หลุดจากบ่า”

“ฉะนั้นยังนับว่าเจ้ายังมีปัญญา แล้วนำกล่องไม้หน้าตาพิลึกเช่นนี้มาให้เพื่อการใด” มู่ชิงซานมองไปยังสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ

“ข้าไม่แน่ใจว่าคนของแคว้นหมิงต้องการสิ่งใด นอกจากป้ายหยกของจวิ้นอ๋องที่ท่านได้รับ สิ่งที่อยู่ในกล่องนี้คงสำคัญไม่แพ้กัน ซึ่งอาจเป็นการข่มขู่”

“ข่มขู่!” มู่ชิงซานนึกว่าตนหูฝาด แผ่นดินเล็กๆ และยังมีผู้ปกครองที่อ่อนแอไฉนกล้าคิดทำการใหญ่เช่นนั้น

“ท่านอ๋อง อาจเป็นไปได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราประมาทเกินไป”หยวนซางกล่าวด้วยเสียงเหมือนคนใกล้หมดแรง ก่อนที่เขาจะเปิดกล่องดังกล่าว และมันทำให้โทสะของมู่ชิงซานปะทุ เส้นเลือดที่ขมับเต้นแรง ร่างกายร้อนจัดจนแทบจะระเบิด

“นิ้ว!” หยวนซางแข้งขาอ่อน เขาทรุดลงไปกองบนพื้น

“ใครมันบังอาจล้อเล่นกับข้าเช่นนี้” มู่ชิงซานตวาดเสียงดัง ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งที่นิ้วชี้ในกล่องไม้ ซึ่งสวมแหวนหยกแกะสลักลายมังกรและชื่อของมู่หรูซื่อ

หยวนซางหวิดเป็นลมในขณะนั้น แต่เขาฝืนประคองสติของตนไว้และเอ่ยว่า “ข้าเกรงว่าตอนนี้จวิ้นอ๋องคงตกอยู่ในอันตราย และฟ้าดินกำลังลงโทษเรา!”

มู่ชิงซานกำหมัดแน่น ใจห่วงน้องชาย แต่ความแค้นตอนนี้ก็คือเขาต้องตามหาสตรีที่มอบป้ายหยกประจำตัวมู่หรูซื่อให้แก่เขาจงได้ สตรีซึ่งมีจมูกประหลาดใหญ่โตแปะอยู่บนใบหน้า

“สวรรค์โปรดเมตตา นาง ย่อมต้องเป็นนาง หญิงอัปลักษณ์จมูกสุกร!!”

ชายหนุ่มพุ่งออกมาจากกระโจมไม่ฟังเสียงทัดทานผู้ใด เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ด้านนอกเกิดความโกลาหล ทหารปลายแถวที่มู่หรูซื่อหลงกลพี่ชายคนโตของพวกเขาสับเปลี่ยนกำลังมาแทน ต่างร่ำร้องหามารดาของพวกมันราวกับเด็กทารกยังไม่หย่านม

“แย่แล้วท่านอ๋อง ทหารเหล่านั้นต่างอยู่ในความหวาดกลัว” หยวนซางไม่อยากรายงานสิ่งใด แต่กลับถูกเหล่าแม่ทัพและนายกองผลักให้เขามาแจ้งข่าว ตอนนี้กลุ่มกำลังทหารที่เป็นคนของมู่จื้อถิงซึ่งดำรงตำแหน่งรัชทายาทแห่งต้าหลางกำลังแข็งข้อ เพราะเมื่อมู่หรูซื่อหายตัวไป พวกเขาก็ถูกเป่าหูว่ามู่ชิงซานสั่งเก็บน้องชายตนเอง!

“ข้าบอกแล้ว หากพวกมันกลัวตาย ก็สั่งให้ขุดหลุมแล้วฝังกลบตนเองเสีย” มู่ชิงซานกล่าวจบจึงกระโดดขึ้นควบม้าคู่ใจและออกไปในจุดที่เขาเคยพบสตรีอัปลักษณ์ เขาเชื่อว่านางกำลังรอคอยเขาอยู่ มันย่อมเป็นแผนของนาง สตรีแคว้นหมิงแผ่นดินเล็กๆ ที่กล้ากระตุกหนวดหมาป่ารัตติกาลอย่างเขา

“ท่านอ๋อง ช้าก่อน แล้วที่นี่ผู้ใดจะนำทัพ” หยวนซางวิ่งตามมาแล้วพุ่งไปขวางหน้าจนเกือบถูกม้าตัวโตเหยียบ

“ข้าจะตามตัวหรูซื่อกลับมา จากนั้นก็ให้เขานำพาทหารปลายแถวกลับต้าหลาง ส่วนคนของข้าให้อยู่ที่นี่ และข้าจะสั่งเผาแคว้นหมิงให้มอดไหม้จนไม่เหลือซาก”

“หากกระทำเช่นนั้น ย่อมเป็นการขัดคำสั่งฮ่องเต้ผู้เป็นบิดาท่าน”

“ฮ่าๆ ตั้งแต่เกิดมามีครั้งไหนที่บิดากล่าวแล้วข้าเชื่อฟัง”

หยวนซางได้ยินเช่นนั้นก็น้ำตาตก เขาจะขัดมู่ชิงซานผู้เป็นเจ้านายที่มีอำนาจเหนือชีวิตได้หรือ