136: คลี่คลาย [2]

หลังจากเหตุการณ์อันวุ่นวายในคืนนั้นได้จบลง คนที่เข้าร่วมเป็นกบฏ ถูกจับกุมจนหมด ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องถูกตัดสินโทษหนักเบาตามที่คนผู้นั้นกระทำ ส่วนมหาเสนาบดีขวาถูกตัดสินโทษประหารชีวิต ครอบครัวและบ่าวไพร่ถูกเนรเทศให้ไปใช้แรงงานยังชายแดน มิอนุญาตให้กลับเข้าเมืองอีกตลอดไป

เมื่อทุกอย่างถูกคลี่คลายราชครูกงยี่จึงตัดสินใจออกบวชตลอดชีวิต เพื่อหวังว่าผลบุญกุศลนี้จะส่งไปถึงบุตรสาวของเขา ส่วนปัญหายังชายแดนก็ยังต้องมีผู้จัดการปัญหาให้แล้วเสร็จ หนานฟาหยางจึงจำต้องกลับไปจัดการให้เรียบร้อย

ถึงแม้ว่าอยากจะกลับไปหาภรรยาและลูกใจจะขาด อีกทั้งเขายังได้รับข่าวดีว่าตอนนี้ภรรยากำลังมีบุตรให้เขาเพิ่มอีกหนึ่งคน จัดการปัญหาคราวนี้เสร็จเมื่อไรเขาจะมิยอมห่างครอบครัวอีกแน่

หนานฟาหยางเมื่อกลับมายังชายแดนเขาจึงรีบสะสางปัญหาเรื่องที่อยู่ทำกินของชนเผ่าเร่ร่อน หากจะถามถึงการศึกในครั้งนี้ที่จบลงโดยง่ายไม่เสียเลือดเนื้อแม้แต่น้อย นั่นก็เพราะว่าแต่เดิมพวกชนเผ่าไม่ต้องการทำศึกกับผู้ใดอยู่แล้ว เพียงแค่ใช้การเจรจาพูดคุยกันอย่างประนีประนอม และข่มขู่บ้างเพื่อให้เรื่องจบลงอย่างน่าพอใจ

จวบจนตอนนี้ก็ผ่านมาได้เจ็ดเดือนแล้ว เวลานี้ภรรยาคงใกล้คลอดเต็มทีเขาจึงเร่งวันเร่งคืนไม่หยุดพักเพื่อให้ได้อยู่กับนางทันวันคลอดอย่างที่ตั้งใจไว้

“เสด็จพ่อกลับมาแล้ว” อาจูเมื่อแน่ใจแล้วว่าผู้ใดเดินเข้ามาจึงได้วิ่งเข้าไปกระโดดกอดจนเต็มรัก

“แม่เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง” เมื่ออุ้มบุตรสาวยืนขึ้นอย่างมั่นคงแล้วจึงได้ถามหาผู้เป็นภรรยา ด้วยในตอนที่เขามาถึงพ่อบ้านได้รายงานว่าหวางเฟยกำลังคลอดพอดี

“ท่านแม่อยู่ในห้องคลอดเพคะ ตอนนี้น้องยังไม่คลอดเลย”

“เราไปช่วยให้กำลังใจท่านแม่ที่หน้าห้องกันเถิด”

“เพคะเสด็จพ่อ”

สองพ่อลูกจึงได้ไปรวมกลุ่มกับทุกคนที่คอยให้กำลังใจสตรีที่กำลังคลอดบุตร แต่ดูเหมือนภายในห้องคลอดที่ตอนนี้กำลังเจองานหนัก เนื่องจากเด็กในท้องตัวโตเกินไปทำให้คลอดลำบาก หนานเจียอีจึงต้องใช้ความอดทนเป็นอย่างมากเพื่อที่จะเบ่งคลอดบุตรในครรภ์ ก่อนที่นางจะหมดแรงไปเสียก่อน

“หวางเฟยเบ่งอีกเพคะ” หมอหญิงจากวังหลวงที่ถูกส่งตัวมาเพื่อทำคลอดพยายามอย่างถึงที่สุดที่จะให้ทั้งมารดาและบุตรปลอดภัย

“ฮึบ อื้อ” เมื่อได้ยินสัญญาณให้เบ่งหนานเจียอีจึงได้รวบรวมแรงสุดกำลังให้ถึงที่สุด แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเด็กน้อยจะออกมาสักที

“หายใจเข้าลึก ๆ แล้วเบ่งเพคะ”

“กรี๊ด ข้าไม่ไหวแล้ว” แม้จะพยายามเพียงใดแต่เจ้าเด็กอ้วนที่อยู่ในครรภ์กลับมิยอมออกมาให้ได้ยลโฉมโดยง่าย ผู้เป็นมารดาก็ได้แต่อ่อนใจ ออกมาเถิดเด็กอ้วนของแม่ แม่ผู้นี้จะหมดแรงแล้วนะลูก

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของบุคคลที่อยู่ภายในห้อง ทำให้ผู้เป็นบิดาต้องทรมานใจไปด้วยอยากจะเข้าไปหาเหลือเกิน แต่ตัวเขาเองนั้นเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นโคลน มิเหมาะที่จะเข้าไปในตอนนี้

“น้องหญิงพี่กลับมาแล้ว อดทนสักหน่อยเถิด”

หนานเจียอีเมื่อได้ยินเสียงของสามีแรงฮึดอันน้อยนิดก็กลับมาเพิ่มอีกครั้ง รวบรวมแรงฮึดเพื่อเบ่งเจ้าอ้วนให้ออกมาได้ดูโลกเสียที เพราะนางเจ็บท้องมานานหลายชั่วยามแล้วเจ้าเด็กดื้อก็ยังไม่ยินยอมออกมา