ตอนที่4 ชายผู้เป็นเสี้ยนหนาม

ทว่ากลางเปลวไฟที่ลุกโซน ร่างสูงใหญ่ของชายในชุดดำ ได้ปรากฏขึ้น เท้าหนาก้าวตรงไปยังร่างที่อาบไปด้วยเลือด ร่างสูงย่อกายลงคุกเข่าข้างๆ สองพี่น้อง ก่อนที่เขาจะประคองร่างนั้นพลิกเข้าสู่อ้อมแขน

         “...”

         ดวงตาที่ปิดสนิทพยายามขยับกรอกไปมา เพื่อเปิดขึ้นมองผู้ที่มาแตะต้องตัวของนาง เพียงชั่วแวบเท่านั้นที่เปลือกตาขยับเปิดขึ้น และมันเป็นการเปิดครั้งสุดท้าย ก่อนที่มันจะปิดลงตลอดกาล ขอบคุณที่เจ้ามาหาข้าสหาย ผู้ที่ข้ามองข้ามาตลอด

         “ข้าขอโทษที่มาช้า คังอัน! อ๊าก!!!”

         น้ำเสียงอ่อนโยนในคราแรก แปรเปลี่ยนเป็นคำรามก้อง แข่งกับเสียงไม้ที่ถูกไฟเผาแตกดังรอบกาย ชายหนุ่มปลดผ้าคลุมห่อกายหญิงสาวเอาไว้ ก่อนจะส่งสัญญาณ เรียกผู้ติดตามให้มาช่วยพาร่างของบุตรสาวคนเล็ก ของสกุลลั่วไปด้วย ร่างสูงหายไปท่ามกลางเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ พร้อมกับสองร่างไร้ลมหายใจ และหนึ่งศีรษะของชายผู้เป็นรั้วของแผ่นดิน

         “คัง! เจ้าหลับหรืออย่างไร”

         ดวงตาที่ปิดสนิทเมื่อครู่ ค่อยๆ เลิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะกวาดตามองสหายทั้งหก ที่จับจ้องตนเองเป็นตาเดียว

         “เรียบร้อยแล้วหรือ”

ผู้ที่ถูกเรียกคัง เอ่ยถามทุกคนด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนล้า ต่างจากก่อนหน้าเสียลิบลับเลย

         “อืม...เจ้าไม่เป็นอะไรแน่นะ” หนึ่งในหกเอ่ยถามสหายรัก ด้วยความห่วงใย

         “ข้าแค่พักสายตาเท่านั้น”

         แม้ปากจะบอกว่าไม่ ทว่าภายใต้ชุดที่สวมอยู่ กลับเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ อากาศหนาวเหน็บแค่ไหน ก็คงไม่เทียบเท่าไฟแค้นในใจของนางได้

         นางจดจำได้ว่ากลางดึกคืนนั้น ก่อนวันปักปิ่นเพียงหนึ่งวัน นางตื่นขึ้นมาในสภาพเหงื่อโซมกาย ในตอนนั้นนางยังไม่อยากเชื่อ ว่าจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อนางได้มีโอกาสเลือกใหม่อีกครั้ง มีหรือนางจะยินยอมกลับไปยังเส้นทางเดิม

หลังปักปิ่นเพียงข้ามคืน นางเลือกที่จะควบม้าสู่ชายแดน เพื่อมาอยู่ในกองทัพกับพี่ชาย ยิ่งเมื่อนึกถึงพี่ชายคนโตของบ้าน นางก็มั่นใจแล้วว่าลั่วเยี่ยนคัง ไม่ได้ตายด้วยน้ำมือโจรป่า ซึ่งมันเกิดขึ้นหลังนางในชีวิตเดิม ออกเรือนได้เพียงสามเดือนเท่านั้น

กองทัพเรือนแสนของสองสกุล ตกอยู่ในมือของจิ้งหยวน เจ้าคนต่ำช้านั่น เพราะเขาใช้สิทธิ์การดูแลกองทัพแทนพี่ชาย และตัวนางตามฐานะของสามี

‘เจ้าจะไม่มีวันได้แตะต้อง ครอบครัวข้าอีกจิ้งหยวน’   

หากไม่เพราะอ๋องจิ้งไม่ยอมเลิกรา นางคงไม่ต้องเดินทางกลับเข้าเมืองหลวง เพื่อสะสางปัญหานี้ให้จบสิ้น รวมถึงเรื่องสำคัญบางอย่างด้วย

         “ถ้าเรียบร้อยเราเดินทางกันเถอะ เสียเวลามามากแล้ว”

         คังเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียง ที่เริ่มเป็นปกติ ไม่สั่นไหวเยี่ยงเมื่อครู่นี้ เหตุผลที่พวกเขาเลือกที่จะพักในโรงเตี๊ยม ก่อนเดินทางสู่เมืองหลวง ก็เพราะต้องการข่าวสารที่หลากหลาย เพื่อประกอบการตัดสินใจในหลายๆ อย่าง

         “คุณชายข้าน้อย จัดการเรื่องเสบียงเรียบร้อยแล้วขอรับ”

         สาวใช้คนสนิท ในคราบของบ่าวรับใช้ ได้เดินเข้ามารายงาน สำหรับความพร้อมในการเดินทางครั้งนี้ ทั้งหมดจึงลุกขึ้นเดินออกจากร้านเหล้าไป ท่ามกลางสายตาชื่นชมจากหลายๆ คนที่อดไม่ได้กับการมอง ความสง่างามของคนทั้งเจ็ด หากหนึ่งในนี้มองบุตรสาวพวกเขาสักคน คงดีไม่น้อยเลย

  

จวนสกุลหยาง ณ เรือนเหยาเกอ

         ภายในห้องนอนอันโอ่อ่า สมฐานะของสกุลมหาเสนาบดี ซึ่งห้องนี้เป็นของทายาทคนโต ผู้เป็นหลานชายที่ถูกคนทั้งเมืองกล่าวขวัญถึงความไร้ค่า

         ทว่าเรื่องเหล่านี้ ไม่ได้ทำให้ท่านมหาเสนาบดีหยาง คิดจะละทิ้งหลานชายคนโตแม้แต่น้อย เขากลับมอบคนดูแลที่ดีที่สุด และตำแหน่งผู้นำตระกูลคนต่อไป เขาก็วางตัวของหลานชายอันเป็นที่รัก ให้เป็นผู้ครอบครอง

         บนเตียงกว้างในตอนนี้ ร่างสูงที่นอนอยู่เริ่มขยับกาย ให้รู้ว่าเขาได้ตื่นแล้ว พ่อบ้านสูงวัยที่กำลังจัดเตรียมทุกอย่างรอผู้เป็นนาย รีบวางสิ่งของในมือลง แล้วก้าวยาวๆ ไปยังเตียงนอนในทันที

         “คุณชายค่อยๆ นะขอรับ”

         พ่อบ้านสูงวัยคอยประคอง ให้ผู้เป็นนายน้อย ลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยความใส่ใจ

         “ท่านลุงโจว พักผ่อนบ้างเถอะขอรับ ข้าเจ็บป่วยจนชินแล้ว”

         ชายหนุ่มเอ่ยกับพ่อบ้าน ที่รับหน้าที่ดูแลเขาอย่างใกล้ชิด มาตั้งแต่เขาลืมตาดูโลกจนถึงวันนี้ เพียงแค่เมื่อวานเขารู้สึกมีไข้ ท่านลุงโจวจึงเฝ้าไม่ห่างตาเลยก็ว่าได้

         “มันมิใช่เพียงหน้าที่นะขอรับ แต่ข้าน้อยทำด้วยความรักที่มีต่อคุณชายขอรับ”

         โจวเชา พูดไปขณะที่กำลังใช้ผ้าหมาดๆ เช็ดตามใบหน้าให้แก่ผู้เป็นนาย ชายหนุ่มหลับตาลงเพื่อให้พ่อบ้านโจว ทำได้อย่างสะดวก เพราะต่อให้เขาลืมตา ก็ยากจะมองเห็นสิ่งใดได้อยู่ดี

         นอกจากตาจะบอด ขายังคงไร้หนทางกลับมาเดินได้อีก ช่างน่าอนาถใจนัก สำหรับทายาทคนโตของสกุลมหาเสนาบดี การที่เขายังอยู่ตรงนี้ได้ ด้วยบารมีของท่านปู่กับท่านย่าเท่านั้น หากวันใดไร้คนทั้งคู่ เขาก็คงไม่ต่างจากขอนไม้ผุพัง