ความวุ่นวาย

"คุณชาย.....คือ....ข้าเข้าห้องผิดถ้าข้ารบกวนท่านข้าต้องขออภัย" ซินเยว่ยกมือมองข้างขึ้นเป็นสัญลักษญ์ว่ายอมแพ้ นางเหลือบตามองเขาเล็กน้อยแต่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งอยู่ในท่าเดิม

ทุกอย่างเงียบ!! จนนางแทบอยากจะหยุดหายใจ

"เอ่อ ถ...ถ้าท่านไม่มีอะไรแล้วเช่นนั้นข้าต้องขอตัว"

ซินเยว่ใช้นิ้วดันกระบี่ออกจากคอแล้วเดินไปทางระเบียงช้าๆ นางกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจวกกลับมาเล่นงานนางอีก

"เจ้าไปผิดทาง"

เสียงทุ้มดังขึ้นที่ด้านหลังของนาง -____-?

"อ่อ! ประตูอยู่อีกด้านขอบคุณ คุณชายที่เตือนข้า"

ซินเยว่พุ่งออกนอกประตูไปอย่างรวดเร็ว นางรีบหลบออกทางด้านหลังโรงเตี๊ยมตรงไปหาฮุ่ยหลิงที่กำลังรออยู่ คล้อยหลังหญิงสาวเสียงเย็นทุ้มต่ำดังออกมาจากมุมมืดภายในห้อง

"ตามไป"

บุรุษชุดน้ำเงินมองบุรุษปริศนาในความมืดด้วยสายตาไม่เข้าใจ

"นางไม่มีพลังปราณนะขอรับ หรือว่านางจะเป็น......"

บุรุษชุดน้ำเงินคาดเดาตัวตนของสตรีที่พึ่งออกจากห้องไป

"อืม.... ตามนางไป"

เสียงเย็นกดต่ำยิ่งกว่าเดิม

"ขอรับนายท่าน"

บุรุษชุดน้ำเงินขานรับแล้วหายวับไปทันที

"ข้ามาแล้วฮุ่ยหลิงเจ้าอยู่ไหน"

ซินเยว่เรียกหาสาวใช้เบาๆ ตรงที่นางได้นัดเอาไว้

"เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะคุณหนูเรียบร้อยดีหรือไม่"

ฮุ่ยหลิงออกมาจากที่ซ่อนและสำรวจดูร่างกายคุณหนูของนางเมื่อเห็นว่าไม่มีส่วนใดบุบสลายนางก็เบาใจ

"กลับได้แล้วเดี๋ยวข้าเล่าให้ฟังแถวนี้ไม่ปลอดภัย"

สองนายบ่าวรีบสาวเท้าเดินกลับทางเดิมที่ออกมาเมื่อกลับถึงจวนตระกูลหยางก็เข้าสู่ปลายยามโฉ่ว (01.00-02.59) แล้ว

ก่อนกลับเข้าไปจวน ซินเยว่ทำการฝังของมีค่าที่พวกนางขโมยมาจากลูกค้าในโรงเตี๊ยมไว้ใกล้กับต้นไม้ใหญ่ในป่า

"ฝังไว้ที่นี่แหละอันตรายเกินไปถ้าเอาติดตัวเข้าไปด้วย รอเราออกไปจากที่นี่เมื่อใดค่อยมาขุดไปขาย"

หลังจากที่กลับเข้ามาในจวนตระกูลหยางด้วยทางเดิมที่ออกไปนางก็บอกให้ฮุ่ยหลิงกลับไปพักผ่อนพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน ซินเยว่เปลี่ยนชุดสีดำ เอาไปซ่อนไว้แล้วเปลี่ยนเป็นชุดนอนผ้าฝ้ายเนื้อหยาบจากนั้นก็ล้มตัวลงนอนแล้วหลับไปทันทีโดยลืมไปว่าตนได้เจอกับใครในคืนนี้

ปลายยามซื่อ (09.00-10.59) ซินเยว่งัวเงียตื่นเพราะเสียงดัง ด้านนอก

"ออกมาพบข้าเดี๋ยวนี้นะนางสวะซินเยว่อย่าคิดว่ามุดหัวอยู่แต่ในเรือนผุๆ ของเจ้าแล้วข้าจะไม่สามารถทำอะไรเจ้าได้"

ซินเยว่เดินงัวเงียออกมาด้านนอก โดยลืมไปว่าตนยังไม่ได้ล้าง หลัววั่งจื่อออกจากใบหน้า

"มีอันใด"

ซินเยว่เอ่ยถามเสียงเรียบ ไร้ความสนใจต่อผู้ที่มาใหม่ เมื่อคืนกลับมาถึงจวนสกุลหยางก็เกือบเช้าแล้วตอนนี้นางยังง่วงอยู่นะ รีบพูดแล้วรีบไสหัวไปซะที

"เจ้า...สตรีอัปลักษณ์เจ้าไม่มีสิทธิ์ใช้น้ำเสียงเช่นนี้กับข้า ตัวสวะไร้ค่าเช่นเจ้าสมควรตายไปซะ"

หยางหลันฮวามองซินเยว่ด้วยสายตาเหยียดหยามและเกลียดชัง ใบหน้าที่งดงามของนางบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

"เจ้ามันตัวไร้ค่าไม่คู่ควรกับองค์ชายสามเจ้ากับแม่ของเจ้ามันเป็นเพียงแค่ขยะ"

ซินเยว่ขมวดคิ้วทันทีเมื่อนางได้ยินหยางหลันฮวากล่าวเหยียดหยามมารดาของนาง

"พูดจบหรือยังถ้าพูดจบแล้วก็เชิญไสหัวไป"

ซินเยว่หันหลังกำลังจะเดินหนี นางไม่อยากจะเสียเวลามาสนใจน้องสาวต่างมารดาที่นางไม่รู้จักคนนี้ 'พวกประสาทมาหาเรื่องแต่เช้า'

หยางหลันฮวาคว้าแขนนางเอาไว้

"เจ้าคิดจะหนีไปที่ใดทั้งเจ้าและแม่ของเจ้าก็เป็นพวกเศษสวะเหมือนกันหึ! เพราะพวกเจ้าทั้งสองคนเป็นพวกไร้ค่าท่านพ่อจึงไม่เคยไยดีสักครั้ง อีกไม่นานท่านพ่อจะต้องขับไล่เจ้าสองแม่ลูกออกไปจากจวนตระกูลหยางอย่างแน่นอน”

ซินเยว่หมุนตัวต่อยเข้าที่ใบหน้าของหยางหลันฮวาเต็มแรง

"เจ้าจะด่าว่าข้าอย่างไรข้าไม่ว่าแต่อย่าได้มาลามปามถึงท่านแม่ของข้า...เจ้ามันสมควรโดน"

หยางหลันฮวากรีดร้องด้วยความโกรธแววตาของนางวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต

"เจ้ากล้าทำร้ายข้า"

หยางหลันฮวาซัดพลังปราณสีเหลืองใส่ซินเยว่ด้วยความโกรธแค้น แรงกระแทกของพลังซัดซินเยว่กระเด็นชนเสาด้านหน้าเรือนนางกระอักเลือดออกมาคำโตแล้วสลบไปทันที

ฮุ่ยหลิงไปรับอาหารที่ครัวใหญ่ทันได้เห็นซินเยว่กำลังถูกทำร้ายนางทิ้งชามข้าวต้มรีบวิ่งเข้าไปประคองซินเยว่ขึ้นมาทันที

"คุณหนูรองเหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้ท่านคิดจะฆ่าคุณหนูใหญ่จริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านก็รู้ว่านางไร้พลัง"

ฮุ่ยหลิงร้องไห้โฮเสียงดังกอดร่างของซินเยว่เอาไว้ บ่าวสองคนที่ติดตามหยางหลันฮวาคิดในใจว่าแย่แน่ถ้าคุณหนูรองฆ่าคุณหนูใหญ่ตาย คนที่รับโทษคงไม่พ้นพวกตนถึงหยางซินเยว่จะเป็นแค่สวะเเต่นางก็ยังคงเป็นคุณหนูใหญ่ของจวนแม่ทัพ

จิงอีจึงรีบวิ่งไปตามเซวี่ยฟังเฟยให้รีบมาดูซินเยว่ หลังจากซินเยว่โดนพลังของหยางหลันฮวาซัดกระเด็นนางกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด

'นี่มันเกิดอะไรขึ้นอีกเนี่ยหรือว่าเราตายอีกรอบแล้ว'

ซินเยว่มองไปรอบๆ เห็นหญิงสาวนางหนึ่งนั่งหันหลังให้จึงเดินเข้าไปถาม

"ขอโทษนะไม่ทราบว่าที่นี่คือที่ไหน"

เมื่อหญิงสาวนางนั้นหันมาซินเยว่ถึงกับตกใจ เพราะนางมีใบหน้าที่เหมือนซินเยว่มากคล้ายกับว่านางกำลังส่องกระจกเงา

หญิงสาวใบหน้างดงามผิวขาวผ่องจนแทบเปล่งแสงออกมา ดวงตากลมโตสองชั้นเป็นประกายเหมือนมีดวงดาวนับล้านกำลังส่องสว่างระยิบระยับอยู่ในนั้นทำให้มองแล้วรู้สึกหลงใหล ขนตางอนเป็นแพหนาทั้งบนล่างเมื่อนางกะพริบตาคล้ายผีเสื้อกระพือปีก ริมฝีปากรูปกระจับอวบอิ่มสีเเดงระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าเล็กรูปไข่ได้สัดส่วนสวยงาม จมูกโด่งปลายเชิดบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจ

'ปกติแล้วเราสวยขนาดนี้เลยหรือ'

ซินเยว่คิดในใจ

"เจ้ากลับมาแล้วหรือ"

เสียงใสดั่งกระดิ่งเงินเอื้อนเอ่ยนุ่มนวลชวนให้คนฟังรู้สึกเคลิบเคลิ้ม

"กลับมา....หมายความว่ายังไง"

นางเดินเข้ามาหาซินเยว่เอื้อมมือโอบกอดนางเอาไว้แล้วเอ่ยเสียงนุ่มนวลบางเบา

"สิ้นสุดการรอคอยที่แสนยาวนานของข้าแล้ว"

เมื่อเอ่ยจบร่างของหญิงสาวก็หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกับซินเยว่ นางตกตะลึงแทบสิ้นสติ

ก่อนหน้าที่จะเกิดเรื่อง หยางจิ่งเทียนพูดกับมู่เซี่ยอี่ในโถงรับแขกเรื่องฮ่องเต้ต้องการให้องค์ชายสามหมั้นหมายกับคุณหนูใหญ่ตระกูล หยางแต่หยางหลันฮวาบังเอิญผ่านมาได้ยินเข้า ความโกรธเกลียดที่นางมีต่อหยางซินเยว่ยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิม หยางหลันฮวาน้อยใจเหตุใดบิดาของนางถึงต้องให้นางสวะนั่นหมั้นหมายกับองค์ชายสามบุรุษที่นางมีใจปฏิพัทธ์มาหลายปี และนั่นเป็นเหตุผลที่หยางหลันฮวามาอาละวาดใส่ซินเยว่ที่เรือน

หลังจากที่เซวี่ยฟังเฟยได้ทราบข่าวว่าซินเยว่ถูกหยางหลันฮวาทำร้ายนางก็รีบกลับมาที่จวนทันที เมื่อนางกลับมาเห็นสภาพบุตรสาวที่นอนเลือดอาบไปทั่วร่างไร้ลมหายใจเซวี่ยฟังเฟยแทบหัวใจหยุดเต้น

"ไม่นะ!!!เยว่เอ๋อของแม่ลูกห้ามทิ้งแม่ไปแบบนี้ โลกใบนี้เเม่เหลือลูกเพียงคนเดียวเท่านั้นหากไม่มีลูกแล้วเเม่จะอยู่ต่อไปได้อย่างไร"

เซวี่ยฟังเฟยกอดร่างซินเยว่ร้องไห้เจียนขาดใจ

"คุณหนู คุณหนู ท่านอย่าล้อเล่นกับบ่าวเช่นนี้กลับมาหาบ่าวเถิดได้โปรดอย่าทิ้งบ่าวไปเลยนะเจ้าคะ"

ฮุ่ยหลิงกอดขาซินเยว่ร้องไห้เสียงแหบเเห้ง เซวี่ยฟังเฟยเงยหน้าขึ้นจากร่างของซินเยว่นางก็อาละวาดทันที

"ทำกันถึงเพียงนี้พวกเจ้าอำมหิตเกินไปแล้ว"

พวกบ่าวที่มุงดูได้แต่ก้มหน้าไม่มีใครเอ่ยปากหรือตามหมอมารักษานางสักคน เซวี่ยฟังเฟยที่เคยอ่อนหวานนุ่มนวนตอนนี้แทบจะกลายร่างเป็นปีศาจร้ายที่พร้อมฆ่าทุกคนที่กล้ามาขวางนาง เซวี่ยฟังเฟยพุ่งไปที่เรือนหลักของหยางจิ่งเทียนด้วยดวงตาแดงก่ำ "เฮือก"!!