1.1

“พี่เสือ ลูกไม่คิดจะแต่งงานมีครอบครัวบ้างเหรอ อายุเยอะ แล้วนะ”

“แม่ก็รู้ดีนี่ครับว่าผมโสด แล้วจะแต่งงานได้ยังไง” เสียงทุ้มนิ่งตอบผู้เป็นแม่เสียงเรียบอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร

“ตกลงลูกหัวใจยังว่าง ไม่ได้รักหรือชอบใครอยู่ใช่ไหม...”

“ทำไมครับ แม่มีอะไรรึเปล่า?” เขาละสายตาจากจานอาหารมามอง คิ้วหนาขมวดมุ่นไม่เข้าใจว่าทำไมแม่เขาถึงถามเรื่องนี้ ทั้งที่ก็ไม่เคยก้าวก่ายชีวิตส่วนตัวของลูก ๆ เลย

“ก็แค่สงสัยว่าลูกแม่ทั้งหล่อ รวย เพอร์เฟกต์ขนาดนี้แต่ทำไมไม่เคยเห็นควงใครบ้าง เสียงหวานเอ่ยบอกอีกครั้งเริ่มช่างใจอยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะพูดต่อ “แม่นัดดูตัวลูกสาวเพื่อนแม่ให้เอาไหมตาเสือ”   

“ไม่ต้องเลยครับแม่” เสือ หรือ พยัคฆินทร์ เอ่ยขัดด้วยน้ำเสียงราบเรียบสีหน้าเบื่อหน่าย ไม่มีทีท่าจะสนใจเรื่องไร้สาระพวกนี้แม้แต่น้อย

“เย็นชาแบบพี่เสือ ใครจะเอาด้วยล่ะคะแม่ เป็นหงส์ก็ไม่เอาด้วยหรอก” เสียงหวานของหญิงสาวที่เพิ่งเดินเข้ามาสมทบดังขึ้น เป็นหงส์ หรือ กรรวี [1]ลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัว

“ไหนบอกมีเคสด่วนไม่ใช่เหรอเรา” สิงห์ สิงหราช [2]บุตรชายคนที่สองเอ่ยถามน้องสาว

 “เคสไม่หนักเท่าไหร่ค่ะ เรียบร้อยหมดแล้วเลยรีบกลับมากินข้าวด้วยนี่ไง พอดีว่าหงส์มีเรื่องอยากปรึกษากับพ่อแม่ด้วยค่ะ” กรรวีตอบพี่แล้วก็หันกลับมาคุยกับมารดาเสียงเครียดลงกว่าเก่า

“มีเรื่องอะไรเหรอลูก” วาคิมผู้เป็นพ่อเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ปกติกรรวีเป็นคนร่าเริง น้อยครั้งที่จะมีสีหน้าจริงจังเช่นนี้

“กินข้าวกันก่อนดีกว่านะคะ คิคิ” กรรวีทำหน้าทะเล้นใส่ พร้อมกับตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“ยายเด็กคนนี้นี่ ชอบมายั่วให้แม่อยากรู้แล้วค้างไว้ตลอดเลยนะ” เวเนสซ่าดุทีเล่นทีจริงหากก็ไม่ได้เซ้าซี้ถามต่อ

เมื่อมื้ออาหารหลักจบลงบิดาและลูกชายทั้งสามก็นั่งพูดคุยปรึกษากันเรื่องธุรกิจตามประสาผู้ชาย อย่างที่ทำกันเป็นประจำเมื่อมีเวลาว่างแบบวันนี้ ตามกฎที่มารดาเคยตั้งไว้...

‘ไม่ว่าจะยุ่งแค่ไหน ทุกคนต้องมากินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันและมีเวลาว่างให้ครอบครัวบ้างอย่างน้อยสัปดาห์ละหนึ่งวัน จนกว่าจะแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเอง’

“เรามีเรื่องอะไรจะปรึกษาแม่เหรอ” เวเนสซ่าถามอย่างอยากรู้ เรื่องที่เมื่อครู่ที่ลูกสาวตัวดีเปิดประเด็นไว้

“ก็เรื่องเกี่ยวกับเคสด่วนวันนี้แหละค่ะ...” กรรวีถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วพูดต่อ

“…เคสวันนี้คือผู้ชายโดนแทงมาค่ะ เขาคือคุณเพชร ลูกเลี้ยงของน้าทิพย์เพื่อนคุณแม่น่ะแหละ”

“ตายแล้ว! จริงเหรอลูก แล้วตาเพชรเจ็บมากไหม” เวเนสซ่าร้องตกใจ เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับทิพวรรณก็เหมือนเรื่องของเธอทั้งนั้น วาคิมผู้เป็นสามีที่ได้ยินดังนั้นจึงหยุดบทสนทนากับลูกชายและหันไปสนใจฟังด้วย

“ใจเย็นค่ะคุณแม่ ถ้าได้ยินเรื่องต่อไปนี้ คุณแม่ได้ตกใจกว่านี้แน่ หงส์รับรอง”

“รีบเล่าสิลูก” คิ้วสวยขมวดมุ่นขึ้นอีก

“คนที่แทงคุณเพชร คือพี่เพียวค่ะ”

“ฮะ! อะไรนะ! ทำไมกัน หนูเพียวจะทำร้ายพี่ชายตัวเองไปทำไม แม่ไม่เข้าใจเลย”

“เรื่องนี้หงส์ไม่แน่ใจค่ะ แค่ได้ยินตำรวจเจ้าของคดีที่มาขอสอบปากคำคนเจ็บพูดเหมือนว่าคุณเพชรพยายามจะข่มขืนน้องสาวตัวเองแต่น้องสาวขัดขืนต่อสู้ค่ะ” กรรวีเล่า

แม้ตามหลักจรรยาบรรณแล้วแพทย์ไม่ควรเอาเรื่องคนไข้มาบอกเล่าเม้าท์มอยหรือส่งต่อข้อความถึงใคร หากทว่าเคสนี้กรรวีไม่พูดไม่ได้

เธอรู้จักกับครอบครัวเพื่อนรักของแม่เพราะเวลาพวกท่านนัดเจอกันมักพาลูก ๆ ไปด้วย  ทิพวรรณก็มักจะพาลูกสาวคนเดียวอย่าง เพียว หรือ พรนับพัน ไปด้วยเสมอ เพราะอยากให้ลูก ๆ สนิทและเป็นเพื่อนเล่นกันได้ กรรวีและพรนับพัน จึงสนิทสนมกันพอสมควร ด้วยเพราะอายุห่างกันแค่ไม่ถึงสองปีเท่านั้น

“จริงเหรอลูก อะไรกันเนี่ย แล้วทิพย์จะเป็นยังไงบ้าง แม่ก็ไม่ได้ติดต่อกันตั้งหลายเดือนแล้วด้วย มัวแต่เที่ยว งั้นแม่โทรหาทิพย์ดูดีกว่า” พูดจบเวเนสซ่าบก็ลุกพรวดหายไปทันที

วาคิมสั่งให้ลูกน้องสืบเรื่องนี้ทันทีก่อนเดินตามเวเนสซ่าไป เพราะรู้ดีว่าทิพวรรณคือเพื่อนรักที่สุดของภรรยา และเธอจะไม่ยอมอยู่เฉยเป็นแน่

“เพียวเป็นยังไงบ้างหงส์ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน?” มังกร หรือภชุคินทร์ [3]บุตรชายคนที่สามที่นั่งเงียบอยู่นานถามน้องสาวทันทีที่พ่อและแม่หายกันขึ้นไปชั้นบน

“หงส์ไม่รู้เลยค่ะพี่กร ไม่ได้ติดต่อกันมาพักใหญ่แล้วด้วยสิ แอบเป็นห่วงเหมือนกันนะเนี่ย” กรรวีบ่นอุบ

“รู้จักกันด้วยเหรอ” สิงหราชถามน้อง ๆ ไปรู้จักกันตอนไหน ขนาดตนเองยังไม่รู้จักเลย แม้แต่ชื่อก็ไม่คุ้น

“ผมเคยเจอตอนแม่พาไปเที่ยวกับน้าทิพย์ตอนเด็ก แต่ก็ไม่บ่อยเท่ากับยายหงส์” ภชุคินทร์เคยเล่นด้วยกันกับพรนับพันตั้งแต่ยังเด็ก

เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หน้าตาน่ารักน่าชัง ตากลมโต แสบซนพอ ๆ กับน้องสาวของเขา แต่พอเริ่มเป็นหนุ่มก็ไม่ไปกับแม่อีกเลย มัวแต่เที่ยวเล่นตามประสาเด็กผู้ชายช่วงเข้าสู่วัยรุ่น

[1] นางเอกจากเรื่อง หงส์ฟ้ากับซาตาน โดย หญิงเพียว

[2] พระเอกจากเรื่อง ทัณฑ์รักสิงหราช โดย หญิงเพียว

[3] พระเอกจากเรื่อง ใจมังกร โดย หญิงเพียว