บทที่ 4

"พ่อทำอะไรคะ" เข้ามาถึงก็เห็นพ่อพยายามดันตัวลุกขึ้นจากเตียง

"ไปไหนมาตั้งนานสองนาน"

"ออกไปทำธุระมาค่ะ"

"เกี่ยวกับพวกมันไหม"

"ฝันจะเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกันค่ะ" เธอยังไม่รู้เลยว่าคุณหมอจะตอบตกลงไหม แต่ถึงแม้คุณหมอจะตกลงเธอก็ไม่รู้จะเล่าให้พ่อฟังยังไง ตอบพ่อไปแบบผ่านๆ ก่อนแล้วกัน

"เราอย่าตามรอยแม่เด็ดขาด"

"พ่อยังไม่บอกเลยว่าจะลุกมาทำไม" หญิงสาวเลี่ยงที่จะคุยเรื่องนี้

"จะเดิน"

"คุณหมอยังไม่อนุญาตให้พ่อลุกเดินเลยนี่คะ"

"เพราะมันเป็นพวกเดียวกันไง กลัวว่าฉันเดินได้แล้วจะไปฆ่ามัน"

"พ่อก็เป็นเสียแบบนี้ อยู่เฉยๆ ให้ฝันสบายใจหน่อยไม่ได้หรือไง"

"ข้างนอกกี่องศาเนี่ยทำไมในห้องมันร้อนจัง" คนเป็นพ่อก็เลยพูดไปเรื่องอื่น

"ช่วงนี้ฤดูร้อนอากาศก็แบบนี้แหละค่ะ" ห้องนี้มีช่องลมพอให้มีอากาศหายใจได้

ในห้องผ่าตัดเวลาเดียวกันนั้น..

"คุณหมอไม่สบายหรือเปล่าครับ" ทำงานด้วยกันมานาน ทำไมจะไม่รู้ว่าตอนนี้หมอคีตะดูเสียอาการไป

"ความดันคนไข้เป็นยังไงบ้าง" ถ้ายังเป็นแบบนี้มีหวังเสียชื่อแน่ คีตะต้องลืมหน้าเธอไปให้ได้ก่อน

"ความดันคนไข้ยังคงที่ค่ะ"

"ผมยังไหวผ่าตัดต่อได้เลย"

จนเวลาผ่านไปตอนนี้การผ่าตัดก็เป็นไปด้วยดี

"คุณหมอน่าจะหาโอกาสพักผ่อนบ้างนะครับ ช่วงนี้โหมงานหนักเกินไปแล้ว"

"ผมจะเก็บไปพิจารณาแล้วกัน ขอบคุณมากที่เข้าห้องผ่าตัดด้วย"

"ถ้างั้นผมไปเยี่ยมคนไข้ก่อนนะครับ"

ได้ยินว่าหมอกฤษณะจะไปเยี่ยมคนไข้ คีตะก็ต้องไปดูคนไข้รายนั้นบ้าง

เดินมาถึงบันไดหนีไฟชั้นหกของโรงพยาบาลนั้น คุณหมอคีตะก็มองซ้ายมองขวาก่อนที่จะหายเข้าไปในห้อง

"หมอบอกว่าอย่าเพิ่งขยับตัวไม่ใช่เหรอ"

"คุณหมอ?" พ่อดื้อมากเธอก็เลยช่วยพยุง แต่ไม่คิดว่าคุณหมอจะเข้ามา

"ถ้าไม่เชื่อหมอที่นี่จะไปรักษากับหมอคนอื่นก็ได้นะครับ" กระดูกคนไข้ร้าวต้องทำการดามด้านนอกไว้ เพราะกลัวว่าตรงที่ร้าวมันจะหักก็เลยยังไม่อยากให้คนไข้ขยับตัว

"หมอแน่ใจนะว่าไม่ได้เกี่ยวกับคู่กรณีของผม"

"พ่อคะ"

"ก็บอกแล้วไงว่าถ้าไม่เชื่อใจหมอจะไปทำการรักษาที่อื่นก็ได้"

คำก็อยากให้ไปรักษาที่อื่นสองคำก็อยากให้ไปรักษาที่อื่น ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้พ่อกำลังหนีคดี จะไปรักษาที่ไหนได้ล่ะ "นอนลงที่เดิมก่อนนะคะพ่อ" วาดฝันใช้แรงที่มีดันตัวพ่อไว้ไม่ให้ใช้แรงของพ่อเอนตัวลงเอง

"ม่ะ เดี๋ยวผมช่วย" คีตะก็เลยรีบเข้าไปรับร่างคนป่วยเพื่อที่จะจัดท่าให้นอนลงบนเตียง

"อยู่แบบนี้อีกสักสองวัน จะพาไปเอกซเรย์ดูอีกที" ตรวจอาการเสร็จคีตะก็ออกจากห้องนั้น

"คุณหมอคะ" วาดฝันรีบตามคุณหมอออกมาด้วย "เราจะคุยเรื่องนั้นกันต่อตอนไหนคะ"

"คุณทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมติดค้างอะไรคุณอยู่เลยนะ"

"ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณหมอรู้สึกแบบนั้น แต่ฉันก็ไม่ได้ขอให้คุณหมอช่วยเปล่าๆ นี่คะ"

"หมอ" ในขณะที่ทั้งสองกำลังพูดคุยกันอยู่เสียงนี้ก็ดังขึ้น

"ด็อกเตอร์" คีตะหันไปมองเพื่อน

***ตอนที่เล่าเรื่องยั่วรักคุณหมอคีตะช่วงแรกดอกเตอร์พันไมล์ยังไม่เดินทางไปต่างประเทศ และพันฤทธิ์ก็ยังไม่ออกจากโรงพยาบาลนะคะ

"เราเข้ามาขัดจังหวะอะไรไหม"

"ดูอาการคนป่วยเสร็จพอดีมีอะไร"

"ได้ยินว่าตำรวจมาหา" ขณะที่พูดพันไมล์มองไปดูลูกสาวคู่กรณี แต่เธอคนนั้นไม่กล้ามองสบตาเขา

"อืม ไปคุยกันในห้องดีกว่า"

ห้องทำงานคุณหมอคีตะ..

"จากคนที่เชื่อถือได้อย่างนั้นเหรอ"

"ใช่..เรื่องนี้มีแค่ไม่กี่คนที่รู้" ขนาดคนที่ทำงานในโรงพยาบาลยังไม่รู้เลยว่าคนไข้คนนั้นเป็นใคร รู้แค่ว่าเป็นคนไข้อนาถา

"อย่าบอกนะว่าเป็นฝีมือของพ่อ"

"เราว่านายไปคุยกับท่านก่อนดีกว่าไหม" และหนึ่งในนั้นที่รู้ว่าคนที่ยิงพันฤทธิ์รักษาตัวอยู่ที่นี่ก็คือพ่อเลี้ยงอิทธิพล

แกร็ก..

คุยกับคุณหมอคีตะเสร็จ..ด็อกเตอร์พันไมล์ก็เปิดประตูออกมา พอออกมาก็เห็นว่าลูกสาวของคนที่ยิงพี่ชายยืนอยู่หน้าห้อง

"ด็อกเตอร์คะ"

"ครับ"

"ขอร้องนะคะ ขอให้คุณพ่อฟื้นฟูร่างกายได้ก่อน"

"เรื่องนี้ผมก็ช่วยได้ไม่เยอะ ถ้าตำรวจได้กลิ่นแล้วก็คงไม่นาน" ยังไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ พันไมล์ก็มองเห็นว่าตอนนี้วันศุกร์มองมาด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง

วาดฝันคิดว่าจะชักช้าอีกไม่ได้แล้ว ต้องรีบคุยกับทนายความ แต่เธอจะเอาเงินที่ไหนมาจ้างทนายความล่ะ

"เป็นอะไรทำไมหน้าเป็นแบบนี้" พันไมล์รีบเดินมาหาภรรยาที่ยืนรออยู่หน้าลิฟต์

"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"

"ผู้หญิงคนไหน"

"ก็คนที่ใส่เสื้อสีชมพู ที่หน้าสวยๆ นั่นไง"

"ลูกสาวของคนที่ผมเล่าให้ฟังไง เธอมาขอร้อง"

"คุณก็เลยยอมช่วยเพราะเธอสวยใช่ไหมคะ"

"คุณคิดอะไรอยู่เนี่ย นั่นลูกของคนที่คิดจะฆ่าพี่ชายผมเลยนะ อีกอย่างสวยไม่สู้คุณหรอก"

เวลาเดียวกันนั้น..หน้าห้องคุณหมอคีตะ

"เดี๋ยวก่อนค่ะ" พยาบาลที่นั่งอยู่ด้านหน้ารีบหยุดเธอคนที่ชอบมาป้วนเปี้ยนแถวนี้ก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไปในห้อง

"คุณหมอบอกให้ฉันมาพบค่ะ"

"คุณหมอบอกแน่นะคะ"

"ใช่ค่ะ"

"ถ้างั้นฉันขอไปแจ้งคุณหมอก่อนแล้วกัน"

มั่นหน้าไปไหมเรา..ถ้าเขาบอกพยาบาลว่าไม่ได้บอกให้เรามาพบจะทำยังไงต่อล่ะ