ตอนที่8. รอยยิ้มละมุน

ต้วนอี้หลาง เดินเข้ามาช่วยบีบไหล่ให้มารดา เพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้แก่นาง เด็กชายรู้ดีว่ามารดา ต้องการให้พวกตน มีชีวิตที่ไม่ต้องเร่ร่อน จึงตอบรับเป็นบุตรสาวบุญธรรม ของท่านตาท่านยาย และลงมือทำงานอย่างหนัก

          “อี้หลาง ขอแค่เรามีโอกาสที่จะลืมตาอ้าปาก คำว่าเหน็ดเหนื่อยมันไม่มีในหัวแม่เลยรู้ไหม แม้เจ้ายังเด็กอยู่ ก็ต้องมั่นที่จะหาความรู้ให้มาก เพื่ออนาคตที่ดีรู้ไหม ภายหน้าไร้แม่คอยคุ้มภัย เจ้าจะได้ดูแลตนเองได้”

          หญิงสาวลูบมือน้อยๆ ของบุตรชาย ด้วยความรักใคร่ นี่หรือคำว่าแม่ที่นางเคยใฝ่ฝันอยากเป็น ก็ดีนางไม่ต้องทนเจ็บปวดตอนคลอด ยุคนี้ไม่มีเครื่องมือทำคลอด หากต้องมาอุ้มท้องและคลอดเอง นางคงคิดหนักไม่น้อย

          “ข้าจะปกป้องพวกเขาแทนเจ้าอี้หรู เจ้าเก่งมากในฐานะแม่ ที่สู้เพื่อพวกเขาจนลมหายใจสุดท้าย”

          หญิงสาวบอกกล่าว แก่คนที่จากไปแล้วอยู่ภายในใจ คงไม่มีสิ่งใดสำคัญเท่าการมีชีวิตอยู่ เพื่อมองอนาคตของลูกๆ

          “ข้าจะทำทุกอย่าง ให้ครอบครัวของเรามีความสุขขอรับ”

          แก๊ก! เด็กชายตวัดสายตา ไปยังเสียงแปลกปลอมในทันที กิ่งไม้แห้งที่อยู่ด้านนอก ถูกเหยียบหัก แม้จะเบาสำหรับคนทั่วไป แต่ไม่ใช่ตัวเขา เด็กชายหันกลับมาที่มารดา โดยที่มือยังคงบีบนวดคลายเส้น ให้แก่ผู้เป็นแม่อย่างตั้งใจ

          “เจ้าเข้าไปนอนเถอะ ทางนี้แม่จัดการเอง”

          หญิงสาวที่ได้ยินเสียงกิ่งไม้หัก เริ่มห่วงใยในความปลอดภัยของบุตรชายเช่นกัน นับตั้งแต่ตื่นมา นางก็ฝึกฝนตัวเองอย่างหนัก ชาติที่แล้วนางตายเพราะวางใจคนใกล้ตัว หากวันนั้นไม่มึนเมาจากการดื่มฉลอง อย่างน้อยก็คงหนีรอดจากความตายได้

แต่ก็นะ...มันอาจถึงคราวตายของนาง จากคนไม่เคยประมาท ก็ละหลวมปล่อยให้ตนเองดื่มกินจนมึนเมา เพียงเพราะคิดว่าอยู่ในบ้านตัวเอง ไหนเลยคนลงมือก็คือคนในบ้าน

          “ข้าจะอยู่ช่วยท่านแม่ดีกว่าขอรับ”

          เด็กชายวัยสิบขวบ ที่มีรอยยิ้มละมุน หาได้ใสซื่อเยี่ยงเด็กไร้เดียง ทว่ามันคือแววตาพยัคฆ์ ฉายพาดผ่านไปชั่วขณะ สองแม่ลูกยังแสร้งไม่รู้เห็นสิ่งใด

          อี้หรูซึ้งในน้ำใจของพ่อแม่บุญธรรมยิ่งนัก เพราะคนที่ลงมือกับนางและลูก ยังคงวนเวียนหาหนทาง เพื่อเข้ามากำจัดพวกนางอยู่บ่อยครั้ง แต่บิดาก็สามารถปกป้องพวกนางมาได้ตลอด ถึงอย่างนั้นวันที่แมลงกลางคืน หลุดรอดสายตาของบิดาก็ต้องมาถึง และมันอยู่ใกล้ตัวนางกับลูกแล้วในตอนนี้ แค่กำลังรอเวลาลงมือเท่านั้น

“เจ้าช่วยดูหม้อยา รอแม่สักครู่นะ ประเดี๋ยวแม่มา”

แม้ไม่อยากให้ลูกอยู่ห่างสายตา แต่ก็จำต้องปล่อยเขาไว้เพียงลำพังสักครู่ ด้วยไม่อยากให้เกิดความล่าช้า เพราะการรบในแบบที่ตัวเองไร้ซึ่งพลังยุทธ์ ย่อมต้องมีอาวุธในการลงมือ

“ขอรับ”

เด็กชายรับคำมารดา ก่อนจะมานั่งหน้าเตาแทนผู้เป็นแม่ คล้อยหลังมารดา เด็กชายลุกไปเอาเหล็กแหลม ที่ใช้ในการแทงปลาไหลมาแหย่เข้าไปในเตาไฟ ก่อนจะกอดอกเอนกายผิงถังไม้ด้านหลัง พร้อมทั้งหลับตาลงอย่างช้าๆ

เงาร่างสีดำ เคลื่อนเข้ามาภายในห้องปรุงยา คนในชุดดำแสยะยิ้มเหี้ยม เมื่อเป้าหมายหลักของเขา อยู่เพียงลำพังแล้ว หากปล่อยให้รอดไปได้ งานของเขาคงต้องยืดเยื้อออกไปอีกนานทีเดียว

เด็กคนนี้พอร่างกายสะอาดสะอ้าน ดูสง่าสมสายเลือดนัก แต่น่าเสียดายที่เกิดมาจากมารดา ที่อาภัพโชคและเป็นก้างชิ้นใหญ่ของผู้เป็นนาย จึงมีคำสั่งให้กำจัดนางแม่ลูกไปเสีย

“ข้าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่งท่านั้น เป็นอันตรายถึงขนาดต้องส่งมือสังหารมาเลยหรือ นายเจ้าช่างขลาดเขลานัก หึๆ”

คำพูดและเสียงหัวเราะของเด็กชาย ซึ่งพิงกายกับถังไม้ โดยที่ดวงตายังคงปิดสนิทอยู่ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอันเยียบเย็น ต่างจากเด็กวัยเพียงสิบขวบนี้เหลือเกิน

“ปากดีใช้ได้นี่...หึๆ”

ชายชุดดำไม่รีบรอ พุ่งเข้าหมายกำจัดเด็กชายในครั้งเดียว ทว่า...ฟิ้ว! ร่างสูงจำต้อง เบี่ยงกายหลบการโจมตี จากด้านหลังเสียก่อน สายตาดุกร้าวหันกลับไปยังที่มาของอาวุธ เป็นลูกดอกจากหน้าไม้ในมือของเป้าหมายสำคัญอีกคน

เด็กชายแสร้งขดตัว ด้วยความตื่นกลัว เมื่อเห็นแล้วว่าคนที่ลงมือ คืนมารดาของเขาเอง ใบหน้าที่เย็นชาของผู้เป็นแม่ ทำให้เขารู้สึกชื่นชมนางยิ่งนัก นี่ล่ะหนาคำว่าแม่ ต่อให้ตรงหน้าคือพยัคฆ์ร้าย ก็พร้อมกางปีกปกป้องลูก โดยไม่กลัวเกรงต่ออันตรายเบื้องหน้า

ชายชุดดำเห็นว่าหญิงสาวมีอาวุธ จึงคิดใช้เด็กชายเป็นทั้งโล่ และข้อต่อลองสำหรับจบภารกิจ จึงพุ่งเข้าหาเด็กชายอีกครั้ง เพื่อจับตัวเอาไว้

“อ๊ากกก!”

แต่ยังไม่ทันได้ถึงตัว มือของเขา กลับต้องปล่อยกระบี่ร่วงลงสู่พื้น เมื่อเหล็กแหลม ที่แดงฉานจากการเผาไฟ เสียบทะลุข้อมือของเขา มันแม่นยำราวจับวาง ขนาดตัวเขาที่เป็นนักฆ่ามานานปี ยังต้องใช้เวลานานนับสิบปี ในการฝึกฝนเพื่อให้ทรงพลังและแม่นยำได้