บทที่ 472

หวังชิงแก้ตัวด้วยความเจ้าเล่ห์ “อาจารย์เคยบอกศิษย์ว่าเห็นข้อสอบที่ห้องทรงพระอักษรของฝ่าบาท ก็เลยจดมา”

“ข้าให้ข้อสอบเจ้าที่ใด วันไหน” เจียงหวยกล่าว

“ผ่านมาประมาณหนึ่งเดือนกว่าแล้วขอรับ วันนั้นฝนตก อาจารย์ไปร้านขายเสื้อผ้า ข้าก็รอท่านอยู่ที่นั่น เราก็พบกันที่นั่นนั่นเอง อาจารย์จำไม่ได้แล้วหรือ ว่าท่านบอกข้อสอบข้า” หวังชิงกล่าว

เจียงหวยคิดอยู่ครู่หนึ่ง “กระหม่อมเคยไปที่ร้านขายเสื้อผ้าในวันที่ฝนตกจริง ๆ แต่ว่ากระหม่อมไม่ได้ไปเพื่อพบเขา แต่ไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ฮูหยินของกระหม่อม ของขวัญกระหม่อมยังกอดไว้กับอกอยู่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

ซูเต๋อไห่กล่าว “คำโกหกเช่นนี้ก็ทำให้ราชครูเจียงกลบเกลื่อนไปได้หรือ เจ้าเห็นขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักเป็นเด็กเล็กที่หลอกได้ง่าย ๆ หรือ?”

“หากข้าจะหลอกก็จะหลอกฝ่าบาท เหตุใดต้องไปหลอกขุนนางทั้งบุ๋นและบู๊ทั้งราชสำนักด้วยเล่า หรือว่าในสายตาแม่ทัพซูมีแต่ขุนนางเต็มราชสำนัก แต่ไม่มีฝ่าบาทอยู่หรือ” เจียงหวยอ่อนแอขี้กลัว เพราะเขาไม่อยากทำตัวโดดเด่นให้เกิดเรื่องยุ่งยาก แต่เมื่อเขาจับประเด็นได้และสาธยายเหตุผลแล้ว ก็มีเพียงไม่กี่คนที่เถียงเขาได้

ซูเต๋อไห่รีบกล่าวว่า “ฝ