ตอนที่ 7 สัมผัสนิด สะกิดหน่อย

[ลลิน Part]

เชื่อไหมว่าชีวิตคนเราเนี่ย แค่เดินผ่านประตูห้องทำงานของบอสสุดหล่อ ก็สามารถกลายเป็นเรื่องเครียดแห่งชาติได้ และที่แย่ไปกว่านั้นคือระบบที่ตะโกนใส่หูไม่หยุด

[ระบบหญิง] “แขน อก หน้าท้อง อย่าช้า! พุ่งตัวไปเลย!!!”

[ระบบชาย] “หากภารกิจล้มเหลว หักเงินสองเท่า และห้ามทำตัวน่าสงสัย”

ใช่ค่ะ ชีวิตฉันตอนนี้เหมือนเดินอยู่บนเส้นด้ายขึงตึง

เส้นหนึ่งคือ “เงินรางวัล 2,000 บาท”

อีกเส้นหนึ่งคือ “โดนไล่ออก+ติดลิสต์คนโรคจิต”

ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็ก ๆ ในมุมห้องทำงานบอส พี่พรรณรายบอกว่าวันนี้บอสจะเทสงานเองก่อน เขานั่งไขว้ขา อ่านเอกสารอย่างหล่อเหลาอยู่ไม่ไกลโดยไม่พูดกับฉันเลย นอกจากคำทักทายเมื่อเช้าตอนพี่พรรณรายพาฉันมาแนะนำตัว

เสียงนุ่มลึกแบบนั้นมันไม่ควรปล่อยผ่านจริง ๆ ให้ตายสิ!

แต่ฉันจะหลงไม่ได้ เพราะฉันมีภารกิจลับต้องทำ!

“จับแขนก่อน ต้องเริ่มจากแขน” ฉันคิดในใจ พลางหยิบแฟ้มขึ้นมาเดินไปที่โต๊ะเขา

“เอ่อ…ท่านประธานคะ นี่เอกสารที่ฝ่ายบุคคลฝากมาให้ค่ะ”

เขาเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย ดวงตาคมคู่นั้นประสานเข้ากับสายตาฉันแบบตรง ๆ

ฉันเผลอกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึก

“วางไว้บนโต๊ะเลย”

“อะ เอ่อ…ค่ะ”

โอกาสทอง!

ฉันวางแฟ้มไว้บนโต๊ะ แล้วแกล้งสะดุดขอบโต๊ะนิด ๆ มือข้างหนึ่งทิ้งตัวไปหา…

แปะ!

แขนเสื้อสูทของเขา...

[ระบบหญิง] “เย้~ จับแขนสำเร็จ 1/3 แล้ว~ เหลืออกกับหน้าท้องนะจ๊ะ!”

[ระบบชาย] “คุณได้รับโบนัสย่อย 500 บาท กรุณาอย่าทำตัวน่าสงสัย”

ฉันผละตัวกลับมานั่งแทบไม่ทัน หัวใจเต้นตึกตักเมื่อถูกเขามองด้วยสายตาประหลาด

“ระวังหน่อยสิ โต๊ะมันไม่วิ่งหนีหรอก”

เสียงราบเรียบมาก แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามันมีการระแวงแฝงอยู่

โอ๊ย! ฉันกลายเป็นผู้หญิงน่าสงสัยไปแล้วแน่ ๆ!!

“ยังเหลืออกกับหน้าท้องอีก ทำไมถึงยากเย็นขนาดนี้วะเนี่ย!”

ฉันฟุบหน้ากับโต๊ะพลางพร่ำบ่นอยู่ในใจ ระหว่างนั้น บอสลุกออกจากโต๊ะเพื่อเดินไปหาหนังสือในชั้นวางด้านข้าง

เสื้อนั่นแนบเข้ากับเรือนร่างเขาแบบพอดีเป๊ะ

โอ้โห อก! ท้อง! มาครบ!

แต่จะให้พุ่งเข้าไปตอนนี้เหรอ!?

ฉันค่อย ๆ ขยับตัวเข้าใกล้ ทำเป็นช่วยหยิบหนังสืออีกเล่มในชั้นเดียวกัน แขนเราชนกันอีกครั้ง

“โอ๊ะ ขอโทษค่ะ…”

เขาหันมามอง “คุณมีปัญหาเรื่องการทรงตัวเหรอ?”

“มะ ไม่ค่ะ แค่ผิดจังหวะนิดหน่อย”

เงียบ…

เขายืนนิ่งมองฉัน 3 วินาทีได้ แล้วก็เดินกลับไปนั่งโดยไม่พูดอะไรต่อ

[ระบบหญิง] “บอสเริ่มจับไต๋ได้แล้วนะ! เราต้องเนียนมากกว่านี้!”

[ระบบชาย] “ภารกิจยังเหลืออีก 2 จุด กรุณาปรับกลยุทธ์”

ฉันถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้

นี่มันวันแรกนะ ชีวิตพนักงานออฟฟิศที่มีระบบบ้า ๆ ตามหลอกหลอนแบบนี้ ช่างเหนื่อยใจจริง ๆ!

[คิริน Part]

ผมเงยหน้ามองหญิงสาวที่นั่งลุกลี้ลุกลนบนโต๊ะทำงานอย่างมีพิรุธ

สายตาเธอกวาดมองไปทั่ว เหมือนจะหาจังหวะอะไรบางอย่าง

นี่เธอคิดจะทำอะไร?

ผมรู้สึกแปลกใจตั้งแต่ที่เธอสะดุดโต๊ะแล้วมาแตะที่แขนผมแบบพอดีเป๊ะ พอผมลุกไปหยิบหนังสือ เธอก็ตามมาชนอีก

“บังเอิญเกินไปไหม...”

ผมคิดในใจพลางหลุบตามองแผ่นหลังเล็ก ๆ ที่นั่งนิ่งเหมือนกำลังสำนึกผิดอยู่ ถ้าเป็นพนักงานใหม่ทั่วไป ผมคงมองว่าเธอตื่นเต้น แต่คนคนนี้ ไม่ปกติ...

เธอเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้ หรือไม่ก็อาจมีแผนอะไรในหัวที่ไม่ใช่เรื่องธรรมดา

แต่น่าแปลก แทนที่จะรู้สึกโมโหหรือระแวงมากกว่านี้ แต่ผมกลับกำลังรู้สึกสนุก

“ดูซิว่าเธอจะทำอะไรต่อ”

ผมแสร้งกลับไปอ่านเอกสาร ทำเหมือนไม่สนใจ แต่ยังเฝ้าจับตาทุกฝีก้าว

[ลลิน Part]

เวลาเดินช้าเหมือนหอยทาก ตอนนี้จะเที่ยงแล้ว! ผ่านไปแล้วครึ่งวัน ฉันยังทำภารกิจผ่านแค่จุดเดียว

ยังเหลืออกกับหน้าท้องที่ไม่รู้จะทำยังไงถึงจะสัมผัสได้

“หรือต้องทำเหมือนในละครวะ เดินผ่าน สะดุดแล้วคว้าไว้?”

ไม่เวิร์ก ๆ บอสฉลาดขนาดนี้ เขาอาจสงสัยได้

ฉันถอนหายใจ หยิบแก้วน้ำลุกขึ้นเดินไปกดน้ำดื่ม สายตาเหลือบไปเห็นบอสกำลังเปิดโน้ตบุ๊กและโทรศัพท์แนบหูไปด้วย

โอกาส!

พอเห็นเขาวางสาย ฉันรีบเดินเข้าไป “เอ่อ ท่านประธานคะ มีเอกสารให้เซ็นค่ะ”

เขารับไปโดยไม่เงยหน้าขึ้น แต่ฉันเห็นแววตาเขาชำเลืองผ่านขอบแว่นเล็กน้อย

ฉันยื่นมืออีกข้างไปแตะแฟ้มกระดาษ และแล้ว...

วืด~

“อ๊ะ!”

ฉันเสียหลักจริง ๆ มือซ้ายพุ่งไปชนกับอกเขาเบา ๆ ก่อนจะรีบถอยออกแทบไม่ทัน

หน้าอกแน่น ๆ แบบนั้นมัน... หูยยย

[ระบบหญิง] “ว้ายยยยย~ สำเร็จอีก 1 จุด! อก~ ผ่านนน~!!”

[ระบบชาย] “คุณได้รับโบนัสย่อย 700 บาท ระวังบอสเริ่มสงสัย”

ฉันรีบถอยออกอย่างมีมารยาทสุด ๆ แล้วก้มหน้าจนเกือบจะมุดไปอยู่ใต้โต๊ะ

“ขะ...ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

เขายังคงเงียบ แต่สายตานั้นจ้องฉันนิ่งราวกับรู้ว่า ฉันจะทำอะไร

[คิริน Part]

อก

เธอชนอกผม

ถึงจะไม่แรง แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องที่บังเอิญเกิดขึ้นได้ง่าย ๆ ในห้องทำงานแบบนี้ ผมวางแฟ้มลง มองใบหน้าที่แดงซ่านของเธอ ยัยตัวแสบก้มหน้า ไม่กล้าสบตากับผม

“คุณไม่สบายรึเปล่า?”

ผมถามเบา ๆ แต่แฝงความท้าทายในน้ำเสียง

“มะ...ไม่ค่ะ!”

“แน่ใจเหรอ? ผมเห็นว่าคุณเดินเซหลายรอบแล้วนะ”

“เอ่อ คือ…”

เธอเงียบไปก่อนจะเบือนหน้าหนี ทำเป็นหยิบเอกสารกลับไปจัดที่โต๊ะตัวเอง

ผมยิ้มมุมปากน้อย ๆ “ดูซิว่าต่อไปเธอจะทำอะไรอีก”

[ลลิน Part]

เหลือแค่หน้าท้อง...

โอ้พระเจ้า! หน้าท้องเนี่ยนะ

ฉันนั่งตัวเกร็งอยู่ที่โต๊ะ หัวใจเต้นรัวเป็นกลอง มือไม้เย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง แค่แขนกับหน้าอกก็แทบไม่รอดแล้วยังมีหน้าท้องอีกเหรอ?

[ระบบหญิง] “สู้เขา! อีกนิดเดียวก็ครบสามจุดแล้ว~ นึกถึงเงินเข้าไว้!”

[ระบบชาย] “หากล้มเหลวในช่วงท้าย จะถูกปรับเงินสองเท่า โปรดทำภารกิจอย่างรอบคอบ”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่ถึง 2 ชั่วโมงก่อนเลิกงาน ฉันต้องลงมือแล้ว!

แต่จะลงมือยังไงไม่ให้ดูเหมือนโรคจิต

ฉันนั่งคิดแผนอยู่นานจนกระทั่งเห็นบอสลุกขึ้นจากโต๊ะ หยิบแก้วน้ำเดินออกไปที่เครื่องกดน้ำด้านข้างห้อง

“โอ้โห หุ่นนั่น กล้ามท้องซ่อนอยู่แน่ ๆ”

โอ๊ยยยย ลลิน! หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะ!

บ่นไปแต่สมองไม่หยุดปั่นแผน

ฉันลุกขึ้น หยิบแฟ้มเอกสารที่แอบเตรียมไว้ให้เขาเซ็น แล้วเดินไปทางนั้นด้วยท่าทีที่เนียนที่สุดในชีวิต

เขาหันมาเล็กน้อยตอนได้เสียงยินฝีเท้า

“คุณมีอะไร?”

“เอ่อ…มีเอกสารเซ็นเพิ่มเติมค่ะ”

เขามองมาด้วยสายตาเหมือนจับผิดสุดฤทธิ์ แต่ก็ยื่นมือมารับแฟ้มไป

และโอกาสก็มาในจังหวะที่ แฟ้มหลุดจากมือเขา!

“อ๊ะ!”

ฉันรีบก้มลงจะเก็บ แล้วก็ “บังเอิญ” สะโพกฉันไปกระทบกับหน้าท้องเขาอย่างจัง

“โอ๊ยยย…”

สัมผัสครบ 3 จุด!

[ระบบหญิง] “ปังไม่ไหว! สามจุด! ปิดภารกิจอย่างสวยงาม~”

[ระบบชาย] “ภารกิจสำเร็จ ได้รับเงิน 2,000 บาท จะโอนเข้าบัญชีทันทีตอนเลิกงานวันนี้”

ฉันรีบเงยหน้าขึ้นแบบตกใจสุดชีวิต

“ขอโทษค่ะ! ฉันไม่ได้ตั้งใจ!”

[คิริน Part]

ยัยตัวแสบก้มลงเก็บแฟ้ม และกระแทกหน้าท้องผมเต็ม ๆ

ไม่แรง แต่แม่นยำจนน่าแปลกใจ

ผมไม่พูดอะไร แค่มองเธอที่ลนลานก้มหน้าก้มตาจนแทบจะหายตัว

เธอรีบขอโทษ แล้วก็คว้าแฟ้มกลับไปแบบเร็วจี๋

“มีบางอย่างไม่ชอบมาพากลแน่...”

พนักงานฝึกงานที่เดินชนผม 3 ครั้งในวันเดียว

แถมแต่ละจุดที่ชน ช่างเลือกตำแหน่งได้ดีซะจริง

ผมยกมือขึ้นแตะหน้าท้องเบา ๆ แล้วถอนหายใจ

“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ ลลิน พิชญธิดา...”