ระยะปลอดเพื่อน

ระยะปลอดเพื่อน

ตอนที่ 1

20.00 น.

“ถึงแล้วเนี่ย แกอยู่ไหน?”

‘คีย์การ์ดอยู่ที่ล็อบบี้แกไปเอาได้เลย บอกเขาไปว่าห้อง 2302’

“แล้วแกไม่ได้มาเจอกันที่นี่หรือไง?”

‘ไม่ทันแล้ว ฉันคงลืมบอกแกว่ามีธุระไปสวีเดนกะทันหัน’

“ฮะ?”

‘เหอะน่า โซ่มันคงไม่หลอกให้แกไปอยู่กับคนประหลาดหรอกแยม’

“แต่แกบอกว่าจะมาอยู่ด้วยกัน?”

‘ขอโทษนะแยม แต่รอบนี้ฉันคงต้องเทแกจริง ๆ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าห้องเดี๋ยวฉันจะช่วยหารทุกเดือน!’

“ลัน!!”

‘โอ๊ย ๆ แค่นี้ก่อนนะ เขาเรียกเข้าเกตแล้ว’

“ลัน!!”

เสียงจากปลายสายตัดไปแล้ว และไม่ว่าจะกระหน่ำโทรไปกี่ครั้งเพื่อนตัวดีก็กดตัดสายทิ้งอยู่ดี กระทั่งสายสุดท้ายเสียงตัดเข้าระบบฝากข้อความอัตโนมัติดังขึ้นทำให้ฉันรู้ได้ในทันทีว่า ‘การโดนเท’ ของจริงมันเป็นยังไง

ตอนนี้เป็นเวลาค่ำแล้ว กวาดตามองไปรอบตัวก็พบว่าโถงล็อบบี้ของคอนโดหรูย่านใจกลางเมือง มีคนไม่กี่คนเท่านั้นที่กำลังชำเลืองมองมาทางที่ฉันยืนอยู่ เหตุคงเป็นเพราะเมื่อครู่ฉันเผลอตะเบ็งเสียงใส่โทรศัพท์จนลืมสนใจคนรอบข้างไป

ก็ได้แต่พยายามไม่สนใจสายตาแปลก ๆ ของคนอื่น รวมถึงพนักงานรักษาความปลอดภัยที่จ้องมองมาอย่างตะขิดตะขวงใจ แต่รีบคว้าเอาคันลากของกระเป๋าเดินทางใบโตตรงดิ่งไปที่หน้าเคาน์เตอร์ทันที

“ห้อง 2302 ค่ะ มีคนฝากคีย์การ์ดไว้ไหมคะ?”

“สักครู่นะคะ”

พนักงานต้อนรับแย้มยิ้มได้อย่างเป็นธรรมชาติ แม้ว่าเมื่อครู่สายตาที่มองจะเป็นอีกแบบหนึ่งก็ตาม ฉันยืนรอนิ่ง ๆ ทว่าในหัวตอนนี้กำลังก่นด่าสาปแช่งเพื่อนสาวคนสนิทที่ป่านนี้คงจะขึ้นเครื่องไปแล้ว ไปแบบที่ไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลยด้วย ก็เพิ่งมาบอกเอาเมื่อครู่นี้ไง

“คุณผู้หญิงชื่อว่าอะไรคะ?” พนักงานคนเดิมเงยหน้าขึ้นถาม พร้อมเอ่ยปากขอข้อมูล

“ชื่อแยมค่ะ พอดีกำลังจะย้ายเข้ามาอยู่ เจ้าของห้องบอกว่าฝากคีย์การ์ดไว้ที่นี่ค่ะ”

“ได้ค่ะ เป็นห้องเดียวกันกับคุณสองใช่ไหมคะ?”

“คะ?”

“ผู้เช่าอีกคนหนึ่งค่ะ เห็นคุณโซ่แจ้งไว้แบบนั้น”

“ถ้าโซ่บอก… ก็คงจะอย่างนั้นละมั้งคะ”

“ได้ค่ะ นี่คีย์การ์ดค่ะ ชั้นที่ 23 นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ”

ฉันรับเอาคีย์การ์ดสีดำสนิทเงาวับมา พลางก็พลิกดูด้านหนึ่ง มันระบุหมายเลขห้องเอาไว้ชัดเจน แม้ว่าจะแอบรู้สึกแปลก ๆ กับชื่อ ‘สอง’ ที่เพิ่งได้ยิน แต่ก็ไม่อยากจะตีตนไปก่อนไข้

โซ่เป็นเพื่อนสนิทที่อยู่กันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัย กระทั่งแยกย้ายต่างคนต่างไปเติบโตทำงานทำการ เราก็แทบไม่ได้เจอหน้า นานทีปีหนเท่านั้นถึงจะเจอกันที แต่ก็มีติดต่อกันอยู่ตลอด

ฉันได้งานแรกที่ชลบุรีตั้งแต่เรียนจบหมาด ๆ เลยย้ายถิ่นที่อยู่ไปพำนักที่นู่นได้หลายปี กระทั่งได้รับการโยกย้ายให้มารับตำแหน่งงานใหม่ที่บริษัทลูกซึ่งอยู่ที่กรุงเทพฯ เลยจำต้องหาที่อยู่ใหม่ เราสองคนเลยได้คุยกันบ่อย ๆ ในระยะหลังมานี้

และเพื่อนก็คงไม่อุตริคิดอะไรแผลง ๆ แบบที่กำลังผุดขึ้นมาในหัวของฉันตอนนี้ ไม่งั้นฉันจะต้องตามไปถลกหนังหัวของมันเป็นแน่

เวลาไม่กี่นาทีฉันก็มาหยุดยืนตรงหน้าบานประตูไม้สักขนาดใหญ่ที่ชั้น23 ตัวเลขที่หน้าห้องระบุว่าเป็นห้องหมายเลข 2302 ส่วนห้องที่ประตูอยู่ฝั่งตรงข้ามกันเป็นห้องหมายเลข 2301

เพราะเป็นคอนโดราคาแพง ไม่แปลกใจที่แต่ละชั้นจะมีห้องเพียงแค่สองยูนิตเท่านั้น เรื่องนี้ฉันรู้อยู่ก่อนแล้ว และดีใจไม่น้อยที่ได้โชค เช่าคอนโดหรูย่านใจกลางเมืองในเรตราคาที่ต่ำกว่าปกติเพราะเจ้าของห้องคือพี่ชายของเพื่อนสนิทอย่างโซ่นั่นเอง เห็นว่าทำธุรกิจปล่อยเช่าคอนโดได้หลายปีแล้ว

ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาก็ต้องพบกับความโอ่อ่าของห้อง หากจะอยู่สามคนคงไม่ใช่อะไรที่น่าอึดอัดนัก ทุกโซนถูกจัดแยกไว้อย่างชัดเจน ทั้งโซนนั่งเล่น โซนครัว ตัวระเบียงด้านนอกกว้างขวาง ส่วนห้องนอนมีสองห้อง ประตูอยู่คนละฝั่งกัน

ถ้าเกิดว่า ‘ลันตา’ หรือที่เพื่อนทุกคนเรียกกันจนติดปากว่า ‘ลัน’ ไม่มาเทกันไปดื้อ ๆ แบบที่ยังไม่ได้แถลงไขอะไรให้ชัดเจน ฉันกับเพื่อนก็คงจะต้องอยู่ร่วมกันในห้องหนึ่ง

ส่วนอีกห้องที่แค่มองด้วยตาก็รู้ว่ามีคนอยู่ เนื่องจากบนบานประตูมีกระดาษโน้ตหลายแผ่นถูกแปะไว้เหมือนจะเป็นตารางงาน หรือนัดหมายอะไรสักอย่าง ห้องนั้นก็คงจะเป็นห้องของเพื่อนร่วมห้องที่ฉันเองก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นใคร

รู้ก็เพียงคนคนนั้นชื่อว่า ‘สอง’

แค่คิดถึงชื่อนั้นขึ้นมา หัวคิ้วก็เลื่อนเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แต่โซ่เองก็รู้ดีว่าระหว่างฉันกับคนที่ฉันแอบกังวลใจขึ้นมาว่าจะเป็นคนเดียวกัน เราเคยมีปัญหากันถึงขั้นตัวฉันต้องหนีหน้า ตีตัวออกหากเป็นปี ๆ ก่อนจะห่างหายกันไปในที่สุด

‘สอง’ คนที่ว่าคืออดีตเพื่อนสนิทของฉันเอง

ที่ว่าเป็นอดีตไปแล้ว ก็เพราะว่าฉันดันคิดไม่ซื่อกับเพื่อนรักของตัวเอง ถึงขั้นเอ่ยปากบอกรักไปในค่ำคืนหนึ่งที่คงจะเมามายจากฤทธิ์สุราจนควบคุมตัวเองไว้ไม่อยู่

แน่นอนว่ามันจบไม่สวยเหมือนในนิยายที่ว่าเพื่อนข้ามขั้นมาเป็นคนรักกัน แต่สถานการณ์ของฉันในตอนนั้นคือเพื่อนเล่นไม่เล่นเพื่อน

สองปฏิเสธรักอย่างไม่ไยดี ส่วนฉันก็เป็นคนที่หน้าแหกหมอไม่รับเย็บ ต้องค่อย ๆ ถอยห่างออกมาจากความสัมพันธ์ที่คงจะไม่มีวันกลับไปเป็นอย่างเดิมได้

และทุกคนต่างก็รู้ถึงเรื่องนี้ดี เพราะฉันไม่ได้บอกรักคนที่ว่าแบบธรรมดา แต่ฉันในตอนนั้นประกาศความรู้สึกออกไปต่อหน้าต่อตาเพื่อนทุกคนที่อยู่ในสถานการณ์นั้น

และใช่… สองเองก็ปฏิเสธต่อหน้าต่อตาทุกคนเหมือนกัน

ไม่ได้ยินชื่อนี้มาก็นาน…

ก็ได้แต่หวังว่าโซ่คงจะไม่คิดอะไรแผลง ๆ ขึ้นมาอย่างที่เป็นกังวล

02.00 น.

อันที่จริงฉันมันเป็นพวกความอดทนสูงกว่าชาวบ้านเป็นไหน ๆ แต่ตอนนี้เห็นทีจะทนอยู่เฉยไม่ได้เสียแล้ว ไม่งั้นการเริ่มงานวันแรกในตอนเช้าอาจจะมีปัญหาได้ หากตีสองแล้วยังไม่สามารถนอนหลับได้อยู่อย่างนี้

หลังจากอดทนอยู่นานสุดท้ายก็ตัดสินใจกระโดดลงจากเตียง และแค่เปิดประตูห้องนอนออกมาก็ได้ยินเสียงเพลงดังกระหึ่มออกมาจากห้องของเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ที่ยังไม่มีโอกาสได้เจอหน้าทักทายกัน

คนบ้าอะไรไร้มารยาท ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังสร้างความรำคาญให้ชาวบ้านชาวช่อง ก็ยังแปลกใจอยู่ว่าห้องที่อยู่ชั้นเดียวกันไม่คิดจะมาเคาะห้องด่าบ้างหรือยังไง

ไม่ต้องรีรอ ฉันตรงดิ่งมาเคาะประตูห้องนอนฝั่งตรงข้ามทันที เสียงเพลงจากด้านในหรี่ลงเล็กน้อย ก่อนจะดังกระหึ่มขึ้นอีกครั้งในจังหวะถัดมา ราวกับเมื่อครู่เพียงแค่เช็กว่ามีเสียงอะไรดังขึ้นหรือเปล่าก็เท่านั้น

ฉันเม้มริมฝีปากแน่นสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถพร้อมทั้งกระแทกหลังข้อนิ้วใส่ประตูอีกครั้ง คราวนี้เสียงเพลงไม่ได้ลดระดับลง หากแต่บานประตูห้องถูกเหวี่ยงเปิดออกแทบจะในทันที

“สวัสดีค่ะ ชื่อแยมนะ…”

“…”

ฉันที่กำลังแนะนำตัวเองอย่างเร่งด่วนพร้อมทั้งจะเอ่ยปากขอให้คนตรงหน้าลดเสียงรบกวนลงกลับต้องชะงักค้างไปเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา

นัยน์ตาสงบนิ่งมีแววประหลาดใจ ใบหน้าหล่อเหลาที่มีเครื่องหน้าแบบที่ไม่ได้เห็นมานานทำให้ฉันสตันต์แบบที่เรียกได้ว่าช็อกไปเลย และอีกฝ่ายก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกัน หัวคิ้วกดต่ำลงบ่งชัดว่าตัวเขาเองไม่รู้มาก่อนว่าตอนนี้กำลังมีเพื่อนร่วมห้องคนใหม่แล้ว หรืออาจจะรู้…

แต่คงคิดไปไม่ถึงว่าเพื่อนร่วมห้องคนใหม่จะเป็นฉันเอง

เพื่อนสนิทในอดีตไง…

ระหว่างเราเงียบเชียบไร้ซึ่งใครเอื้อนเอ่ยคำใด มีแค่การประสานสายตาที่ยังคงโฟกัสกวาดมองใบหน้าของอีกฝ่าย

ริมฝีปากหยักลึกของ ‘สอง’ กระตุกยิ้มขึ้นเล็กน้อยหลังจากอารามประหลาดใจหายไป ก่อนจะเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ ในขณะที่ฉันกำลังยืนนิ่งแทบจะกระดุกกระดิกตัวไม่ได้เลย

“โซ่บอกว่ามีคนจะมาแชร์ห้อง”

“…”

“เราก็คิดไม่ถึง… ว่าจะเป็นแยม”