ลิลลี่ผู้น่าสงสาร

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เจสซี่จะอยู่ในประเทศไทย เธอต้องลาจากไร่ชาแสนสุขและบอกลาเพื่อนรักอย่างเหมย

นักเขียนนิยายที่กำลังจะกลายเป็นว่าที่คุณครูกวดวิชาประจำตัวของเด็กหญิงลิลลี่ที่น่ารัก

เจสซี่ได้พบเพื่อนใหม่ที่เป็นบอดี้การ์ดหน้าโหด ไม่เคยส่งยิ้มให้เธอเลย แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยเสมอเมื่ออยู่ใกล้ นั่นคือเสือ คนขับรถที่มาส่งเจสซี่ที่สนามบินตามคำสั่งของอาชา

"ฉันต้องไปแล้ว แกต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ อย่าให้ใครมารังแกแกได้ เข้าใจไหม ยัยบื้อ" เจสซี่พูดด้วยความรักและห่วงใยเหมยยิ่งกว่าเพื่อนทุกคน แม้ปากจะร้ายกาจแต่ไม่เคยทำให้เหมยเสียใจเลย

"แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก ฉันจะเหงาได้ไง แล้วใครจะมาทำอะไรฉันได้ นู่น ฉันมีบอดี้การ์ดส่วนตัวอย่างหนูลิลลี่ที่แสนน่ารัก นอนกอดฉันทุกคืน"

ตั้งแต่ไปอยู่ไร่ชาครบ 1 อาทิตย์ หนูลิลลี่ก็กลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเหมย ทั้งสองคนตัวติดกัน ถ้ามองห่าง ๆ คงคิดว่าเป็นแม่กับลูก"

"จ้ะ ตั้งแต่มีหนูลิลลี่ แกก็ทิ้งฉันเลย แกต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ ยัยเหมย เอาไว้ฉันปิดเทอมเมื่อไหร่ ฉันจะแวะมาหาแกนะ" เจสซี่บอกลาเหมยพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น

เสือที่ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เห็นหน้าเจสซี่ก็ทำใบหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แตกต่างจากเจสซี่ที่รู้สึกว่าต่อให้ทะเลาะกับเสือบอดี้การ์ดหน้าโหดคนนี้มากขนาดไหน ก็ยังอยากจะเดินมาบอกลา

"นายเสือ ฉันไปแล้วนะ เอาไว้ฉันปิดเทอม ฉันจะมาเที่ยวใหม่ หวังว่าจะได้เจอนายอีกครั้ง" เจสซี่เอ่ยคำลากับเสือ

"ฮืม...โชคดีแล้วกัน" คำตอบฮืมออกมาจากลำคอเบา ๆ แล้วมีการเอ่ยคำว่าโชคดีทิ้งท้าย โดยที่ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์เหมือนหุ่นตุ๊กตา

"อวยพรฉันแค่นี้เองหรอ ฉันก็คิดว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ" เจสซี่ทำหน้างอใส่เสือ

"ใครบอกว่าผมเป็นเพื่อนคุณ ผมแค่มาส่งคุณเหมยตามคำสั่งของคุณอาชาเท่านั้น" ใบหน้าเย็นชาและคำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้เจสซี่ถูกใจเสือเข้าแล้ว

"อ๋อ งั้นเราไม่ต้องเป็นเพื่อนกันก็ได้ จุ๊บ..." เจสซี่จับหน้าหล่อ ๆ ของเสือน้อมลงมาแล้วจุ๊บลงไปหนัก ๆ แม้แต่เหมยเองก็ยังทำตาโตที่เห็นการกระทำของเพื่อนรัก

เสือตกใจตาเบิกกว้าง เพราะอยู่ดี ๆ ก็โดนจู่โจมจากลูกครึ่งสาวสวยออสเตรเลียที่กระโดดจูบเขากลางสนามบิน พอได้สติจึงจับมือของเจสซี่เอาไว้แล้วส่งสายตาดุ ๆ พร้อมร้องส่งเสียง

"เฮ้ย..! นี่เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย"

เสือตะโกนไล่หลังเจสซี่อย่างรู้สึกโมโห เพราะเขาไม่เคยต้องเสียหน้าอะไรแบบนี้ ยิ่งเรื่องผู้หญิงยิ่งไม่เคยจะต้องเจอเหตุการณ์ที่เขาควบคุมไม่ได้ แตกต่างจากที่เจอเจสซี่ เพราะเขากลายเป็นคนที่แพ้ทางเจสซี่อย่างเต็มประตู

"คิๆ ฉันไปแล้วนะ ยัยเหมย ฝากดูแลคุณเสือแทนฉันด้วย เดี๋ยวฉันจะกลับมา" เจสซี่โบกมือลาแล้วเดินขึ้นเครื่องไป

เหมยเองก็ทำหน้าทำตาไม่ถูก เมื่อหันกลับไปมองเสือที่กำลังยืนทำหน้าเหวอ ต่างคนต่างจ้องมองกัน เสือเองก็เสียอาการจนต้องรีบเดินไปที่รถเพื่อเปิดประตูให้เหมย

เหมยที่ก้าวขึ้นมาด้านหลังรถรู้สึกอึดอัดไม่น้อย จึงได้เอ่ยปากขอโทษแทนเพื่อนสาวอย่างเจสซี่ที่ทำอะไรบุ่มบ่าม แม้แต่ตัวเธอเองก็ตั้งตัวไม่ทัน

"คุณเสือคะ...เออ คือ เหมยขอโทษแทนยัยเจสซี่ด้วยนะคะ ที่ทำอะไรตลก ๆ น่าอายแบบนั้นไป จริง ๆ ยัยเจสซี่เป็นคนน่ารักมากนะคะ คุณเสืออย่าถือสาเลยนะคะ" เหมยรีบออกตัวรับแทนเพื่อน

"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณเหมยไม่ได้ทำอะไรผิด ก็แค่เพื่อนคุณเหมยแสบไปนิดนึง" นี่เป็นประโยคยาว ๆ ครั้งแรกที่เสือพูดกับเหมย

เหมยรีบก้มหัวขอโทษอีกครั้ง พร้อมกับเอามือจับท้ายทอยแก้เขิน เมื่อเจอยัยเพื่อนตัวแสบ ก่อนจะจากกันก็ยังทิ้งบอมลูกใหญ่เอาไว้ให้

ผ่านไปสัก 1 ชั่วโมงเห็นจะได้ เมื่ออยู่ดีๆเสียงโทรศัพท์ของเสือก็ดังขึ้น ขณะที่ใกล้จะถึงไร่ชา เสือเปิดดูจึงเห็นว่าเป็นอาชา เขาจึงรีบใส่หูฟังเพื่อรับสายของผู้เป็นเจ้านาย

"อยู่ไหนแล้ววะไอ้เสือ เมื่อไหร่จะพาคุณเหมยกลับมาสักทีเนี่ย" อาชาที่ร้อนรนยิ่งกว่าทุกคน เพราะเป็นห่วงเหมยและคิดถึง

"อีกประมาณ 10 นาทีเราจะถึงไร่ชากันแล้วครับ คุณอาชา" เสือรีบตอบกลับผู้เป็นนาย

"รีบกลับมาให้ไวเลยไอ้เสือ หนูลิลลี่งอแงใหญ่แล้ว" เมื่อลิลลี่ตื่นมาแล้วไม่เห็นเหมยก็ตกใจและร้องไห้โยเยไม่ยอมหยุด

"ครับๆ" เสือที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเร่งเครื่องรถคันหรูกลับเข้าไปที่ไร่ทันควัน

ผ่านมาประมาณ 15 นาทีให้หลัง เมื่อเหมยและเสือพากันมาถึงไร่ชาอย่างปลอดภัย โดยมีเสียงเล็ก ๆ ที่ยืนร้องไห้สะอึกสะอื้นรออยู่ตรงคาเฟ่ น้ำตาลองหน้าจนตาแดงบวม

"คุณครูไปไหนมาคะ ทำไมถึงไม่พาลิลลี่ไปด้วย" หนูน้อยลิลลี่ผู้ร้องไห้สะอึกสะอื้นหาคุณครูเหมยไม่ยอมห่าง จนตาทั้งสองข้างปูดบวม ดูแล้วน่าสงสารจับใจ

"คุณครูขอโทษนะคะที่ไม่ได้ปลุกหนูลิลลี่ เพราะเห็นว่าหนูลิลลี่หลับอยู่ค่ะ คุณครูไปส่งเพื่อนของคุณครูไปที่สนามบินเพื่อกลับบ้านนะคะ หนูลิลลี่อย่าร้องนะคะคนดี"

เหมยรีบปลอบประโลมหนูลิลลี่ด้วยการเข้าไปสวมกอด หนูลิลลี่รีบกระโดดกอดเหมยด้วยความคิดถึง

"ผมต้องขอโทษแทนหลานสาวผมด้วย ตั้งแต่แกมีคุณเหมยก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย แกติดคุณเหมยมากนะครับ" อาชากล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"ไม่เป็นไรเลยค่ะ" เหมยตอบขณะที่กอดปลอบประโลมหนูลิลลี่ขี้แสนน่ารักอยู่

"คุณครูขา คุณครูจะทิ้งลิลลี่ไปใช่ไหมคะ ฮึก ฮือ" เสียงเล็กๆเอ่ยถาม เพราะแอบเห็นเหมยเก็บกระเป๋าเดินทางเมื่อวานนี้

เหมยรู้สึกอึดอัดไม่น้อยที่ต้องตอบคำถามที่ทำร้ายดวงใจของหนูลิลลี่ ว่าที่ลูกศิษย์ในอนาคต

"เออ...คุณครูต้องกลับไปที่บ้านก่อน เพื่อเตรียมความพร้อมที่จะมาสอนลิลลี่ไงคะ" เหมยตอบลิลลี่ด้วยความเอ็นดู

"ฮึก...ฮือ ไม่เอา ลิลลี่ไม่ให้คุณครูไป" เสียงสะอื้นงองแงของลิลลี่ที่ผูกติดกับเหมย

อาชาก้มลงไปนั่งยอง ๆ แล้วอุ้มลิลลี่ขึ้น พร้อมใช้มือหนาเช็ดคราบน้ำตาให้หนูลิลลี่อย่างอ่อนโยน

"ลิลลี่คะ คุณครูจะกลับมาในไม่ช้าค่ะ ลิลลี่รอคุณครูเหมยกับคุณลุงที่ไร่ชานะคะ" อาชากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู

น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้มของหนูลิลลี่ ทำให้เหมยรู้สึกใจหายไม่น้อย แต่งานเลี้ยงต้องมีการเลิกลา...