หนูลิลลี่

เวลาที่ไร่ชาผ่านไปเร็วไวเหมือนโกหก วันนี้เป็นวันที่สี่ ที่เหมยมาอยู่ที่ไร่ชาแสนสุขนี้ โดยมีเจสซี่และสมาชิกใหม่แสนน่ารัก 1 คนที่ไม่ยอมไปนอนกับอาชา ขอมานอนกับเหมยทุกวันตั้งแต่พบกัน

"คุณครูเหมยขา ลิลลี่เขียนตัวนี้ถูกต้องไหมคะ" ลิลลี่เอ่ยถาม "ตั้งแต่เจอคุณครูเหมย ลิลลี่ก็เหมือนได้เติมเต็มบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป แม้แต่คุณตาคุณยายก็ไม่อาจเติมเต็มให้ลิลลี่ได้

"สวยมากค่ะลิลลี่" เหมยที่กำลังนั่งปั่นต้นฉบับนิยายอีกเล็กน้อย จึงไม่ค่อยตึงเครียดเท่าไหร่ ถือโอกาสทำความรู้จักกับลิลลี่ผู้ น่ารัก

"ฮาย...หนูลิลลี่!" เสียงเจสซี่ที่เปิดประตูห้องเข้ามาอย่างถือวิสาสะตามประสาเพื่อนรัก

"คุณน้าเจสซี่ ดูนี่สิคะ ลิลลี่เขียนถูกต้องด้วยค่ะ" ลิลลี่เอาผลงานไปโชว์เจสซี่ด้วยความภาคภูมิใจ

"โอ้โห หนูลิลลี่ของคุณน้าเจสซี่เก่งมากค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูลิลลี่ไปนั่งบนเตียงนะคะ ขอคุณน้าคุยธุระกับคุณครูเหมยแป๊บนึง" เจสซี่บอกให้ลิลลี่ไปนั่งรออย่างเรียบร้อย

"ยัยเหมย ฉันขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ" ท่าทีดูจริงจังของเจสซี่ทำให้เหมยวางมือแล้วเดินตามเจสซี่ออกไปนอกห้อง

"นี่แกจะเป็นคุณครูของหนูลิลลี่จริงๆ เหรอ" เจสซี่ถามเพื่อนรักอย่างจริงจัง เพราะปกติเหมยเป็นคนเก็บตัวและไม่ชอบวุ่นวายกับใคร

"ก็ใช่น่ะสิ หนูลิลลี่น่ารัก แล้วก็อีกแค่อาทิตย์เดียวฉันก็น่าจะปิดต้นฉบับจบแล้ว ช่วงนั้นก็ว่าจะลาพักสัก 2-3 เดือนน่ะ" เหมยบอกแพลนงานให้เจสซี่ฟัง

"แล้วระหว่างที่แกพัก ทำไมแกไม่ไปเที่ยวออสซี่ แกไม่คิดถึงฉันเหรอ" เจสซี่เริ่มงอแงใส่เหมย

"โถ ยายเจ๊สซี่ แกโตแล้วนะ ฉันก็อยากไปเที่ยว แต่ฉันรับปากคุณอาชาไปแล้ว และแกดูสิ น้องลิลลี่น่ารักขนาดนี้ ไม่เห็นเป็นไรเลย เดี๋ยวเอาไว้ให้เวลาฉันเหลือสักเดือนสองเดือน ฉันก็ค่อยไปหาแกก็ได้" เหมยหันไปตอบเพื่อนอย่างติดตลก

"แกแอบปลื้มลุงของหนูลิลลี่หรือเปล่าเนี่ย แกถึงคิดจะทิ้งเพื่อนอย่างฉันใช่ไหม" เจสซี่หรี่ตาลงเล็กน้อยราวกับจับผิด

"บ้าเหรอแก คุณอาชาเขาออกจะคนละระดับกับฉันเลย ที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็แค่สนุกดี แล้วก็ 2-3 เดือนฉันก็ว่างด้วยอ่ะ น่าจะได้ประสบการณ์ใหม่ๆ เอาไปเขียนนิยายต่อได้อีก"

"มันก็จริงอย่างที่แกพูดอ่ะเนาะ เปิดประสบการณ์บ้างก็ดีกว่าแกอยู่แต่ในห้องกับสวนแล้วก็บอกปลาคาร์ฟของแก"

"แล้วนี่ทำไมหนูลิลลี่ไม่ยอมไปนอนกับคุณอาชาเลยเหรอ" เจสซี่สังเกตเห็นว่าตั้งแต่ลิลลี่เจอเหมยก็ติดเหมยมากเหมือนคนรู้จักกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน

"ไม่ยอมไปเลย คุณอาชาจะมาแยกออกกลายเป็นว่าน้องลิลลี่งอแงซะอย่างนั้น ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันนะแก" เหมยอธิบายให้เจสซี่ฟัง

"แต่ดูเหมือนน้องลิลลี่จะติดแกมากเลยนะยัยเหมย ถ้าวันหนึ่งแกไม่มาสอนเขา หรือจะต้องแยกจากกันจริงๆ เนี่ยจะเป็นยังไง" เจสซี่เห็นอาการของลิลลี่ที่ดูเหมือนผูกพันกับเหมยมากกว่าปกติ

"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้งแก"

"ก็ลองดูกันไปก่อนแล้วกันยัยเหมย"

"โอเค งั้นเดี๋ยววันนี้เราแยกย้ายกันพักผ่อนก่อนแล้วกันนะ ฉันมีหนูลิลลี่ด้วย ฉันพาหนูลิลลี่เข้านอนก่อนแล้วก็จะปั่นต้นฉบับสักแป๊บนึง" เหมยกล่าวลาเจสซี่เพื่อนรักแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องพักของตัวเอง

"คุณครูขา คุณครูหายไปไหนมาคะ ลิลลี่รอตั้งนานแหนะ คุณครูอย่าหายไปนานแบบนี้นะคะ ลิลลี่คิดถึง" ลิลลี่เข้ามากอดเหมยพร้อมกับทำท่าทีออดอ้อน

"คุณครูก็คิดถึงลิลลี่ค่ะ งั้นลิลลี่ขึ้นไปนอนนะคะ เดี๋ยวคุณครูจะอ่านนิทานให้ฟัง"

เหมยเดินตรงไปหยิบนิทานออกจากกระเป๋าเป้ของลิลลี่แล้วเดินจูงลิลลี่ขึ้นไปบนเตียงกว้าง พร้อมกับนอนข้างๆ แล้วค่อยๆ เล่านิทานลูกหมู 3 ตัวที่ลิลลี่ชอบให้ลิลลี่ได้ฟัง

ผ่านไปไม่นาน เสียงลมหายใจแผ่วเบาและสม่ำเสมอ ร่างเล็กของลิลลี่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดตา

เหมยเองก็รู้สึกถูกชะตากับลิลลี่ตั้งแต่แรกเจอ ไม่คิดว่าจะรู้สึกผูกพันกับลิลลี่ได้ง่ายแบบที่เจสซี่บอกเตือนเมื่อก่อนหน้านี้

"ฝันดีนะคะเด็กดีของคุณครู" เหมยจูบไปที่หน้าผากเล็กๆ แล้วเดินออกจากเตียงอย่างแผ่วเบาเพื่อมาปั่นนิยายต้นฉบับต่อให้เสร็จ

อาชาที่สั่งให้เสือเอากล้องไปแอบซ่อนไว้ในห้องของเหมยก่อนหน้านี้อย่างลับๆ เพื่อไม่ให้เหมยรู้สึกตัวและรู้สึกไม่ปลอดภัย

ภาพที่อาชาได้เห็นวันที่เหมยอ่านนิทานให้ลิลลิฟังเอ็นดูลิลลี่ทั้งต่อหน้าและลับหลังเขาผลพลอยได้คือ อาชาคลั่งไคล้เหมยมาก เขาได้เห็นเปลือยเปล่าเดินออกมาจากห้องน้ำ ยิ่งทำให้อาชาคลั่ง เหมยมากขึ้นไม่รู้กี่เท่าตัว

"โอว์... คุณเหมย..." เสียงครวญครางดังออกมาจากห้องน้ำส่วนตัวของอาชาอยู่เป็น ระลอกๆ เมื่ออาชาได้ย้อนดูภาพของเหมยที่เปลือยเปล่าในห้องนอนที่เขาจัดไว้ให้ก่อนหน้สที่หนูลิลลี่จะไปนอนกับเหมย

มือหนาใช้มือสาวชักท่อนเอ็นปลายหัวสี ชมพูอ่อนๆ แล้วจินตนาการถึงเหมย น้ำเมือกใสๆ ไหลเคลือบที่รูด้านบนจนเคลือบหัวท่อนเอ็นมันวาว

อาชาไม่อาจเก็บซ่อนเร้นความต้องการที่มีต่อเหมยได้อีกต่อไป เพียงไม่นานน้ำรักสีขาวขุ่นก็พุ่งกระฉูดเต็มพื้นห้องน้ำ

"อ้า... คุณเหมย..."

เสียงฝักบัวไหลดั่งกระทบพื้นชำระล้างทุกสิ่งอย่างไหลลงท่อไป อาชาดูภาพเหมยเล่นสนุกสนานกับลิลลี่ไม่พักจนกระทั่งพาลิลลี่เข้านอน อาชาเข้าใจความรู้สึกของลิลลี่ที่น่าจะคิดถึงแม่ที่ล่วงลับ

เช้าวันที่ 5 ที่เหมยได้อยู่กินที่ไร่ชาอย่างเต็มรูปแบบ โดยมีหนูลิลลี่มักจะติดตามเธอไปทุกหนแห่ง เหมือนหนูลิลลี่จะรู้งาน เธอไม่ดื้อไม่ซน และยังเป็นผู้ช่วยตัวน้อยที่คอยเสิร์ฟขนมน้ำให้กับคุณครูที่แสนน่ารักอย่างเหมย

"คุณครูขา ลิลลี่กับคุณลุงเอาเค้กชิฟฟ่อนสตรอว์เบอร์รี แล้วก็กาแฟที่คุณครูชอบ เอามาให้คุณครูทานกลางวันนะคะ" ลิลลี่ไม่ยอมให้อาชาช่วยถือ ลิลลี่ตั้งใจถือมาให้เหมยด้วยตัวเธอเอง

"ลิลลี่คะ ทำไมหนูถึงมาเองอย่างนี้ล่ะคะลูก เดี๋ยวหกล้มมันจะหกได้นะ" เหมยหันไปสอนลิลลี่อย่างเอ็นดู

"ลิลลี่อยากยกมาให้คุณครูด้วยตัวเองค่ะ เดี๋ยวคุณลุงอาชายกมาให้คุณครู คุณครูก็รักแต่คุณลุงอาชาสิคะ" ลิลลี่หันไปบอกเหมยพร้อมกับยิ้มจนแก้มแทบปริ

"ทำไมล่ะ ให้คุณครูรักคุณลุงสักนิดนึงไม่ได้เหรอครับลิลลี่" อาชาที่ได้ช่องก็ใช้ลิลลี่ทำคะแนน

"ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณลุงรักคุณครู คุณครูรักคุณลุง แล้วใครจะรักลิลลี่ล่ะคะ" ลิลลี่ทำปากจู๋แก้มป่องหันไปตอบอาชา

"ใช่สิ ตอนนี้มีคุณครูคนใหม่ ไม่รักลุงอาชาแล้วใช่ไหมล่ะ" เสียงหัวเราะคิกคักของทั้งสามคน หากใครมองมาจากภายนอกก็คงคิดว่าเป็นครอบครัวสุขสันต์...